Το Δωμάτιο του Μαθήματος

Ήταν κάποτε ένας άνθρωπος που τον ονομάζουμε Γουό. Το φύλο του Γουό δεν έχει σημασία για αυτήν την ιστορία, αλλά αφού δεν υπάρχει ουδέτερο φύλο, αποκαλούμε τον άνθρωπο Γουό και συμπεριλαμβάνει τον άνδρα ή τη γυναίκα. Για λόγους απόδοσης μόνο θα θεωρούμε τον Γουό αρσενικό.

    Όπως όλοι οι άνθρωποι του πολιτισμού του, ο Γουό ζούσε σ' ένα σπίτι, αλλά ο Γουό ενδιαφερόταν μόνο για το δωμάτιο μέσα στο οποίο ζούσε, αφού του ανήκε αποκλειστικά. Το δω­μάτιό του ήταν όμορφο και είχε αναλάβει να το κρατάει σε αυ­τήν την κατάσταση... το οποίο και έκανε.

    Ο Γουό ζούσε μια καλή ζωή. Ζούσε σ' έναν πολιτισμό που ποτέ δεν του έλειπε το φαγητό γιατί ήταν άφθονο. Ποτέ δεν κρύωνε, γιατί ήταν πάντα προφυλαγμένος. Όπως μεγάλωνε ο Γουό μάθαινε πολλά πράγματα για τον εαυτό του. Έμαθε τα πράγματα που τον κάνανε να αισθάνεται ευτυχισμένος και εύρισκε αντικείμενα για να κρεμάει στους τοίχους τα οποία μπορού­σε να κοιτάει για να τον κάνουν ευτυχισμένο. Ο Γουό επίσης έμαθε τα πράγματα που τον έκαναν να λυπάται και έμαθε πώς να κρεμάει στον τοίχο τ' αντικείμενα που τον έκαναν να αισθά­νεται λυπημένος. Ο Γουό επίσης έμαθε τα πράγματα που τον θύμωναν και βρήκε αντικείμενα που έβγαζε έξω και κρεμούσε στους τοίχους όταν επέλεγε να είναι θυμωμένος.

    Όπως οι άλλοι άνθρωποι, ο Γουό είχε πολλούς φόβους. Παρότι είχε τις βασικές ανέσεις της ζωής, φοβόταν τους άλλους ανθρώπους και ορισμένες καταστάσεις. Φοβόταν τους ανθρώπους και τις καταστάσεις που μπορούσαν να φέρουν αλλαγές, γιατί αισθανόταν ασφαλής και σταθερός με το πώς ήταν τα πράγματα και είχε δουλέψει σκληρά για να τα φέρει σε αυτήν την κατάσταση. Ο Γουό φοβόταν τις καταστάσεις που φαίνονταν ότι έλεγχαν αυτό το σταθεροποιημένο δωμάτιο και φοβόταν τους ανθρώπους που έλεγχαν αυτές τις καταστάσεις.

    Έμαθε για τον Θεό από τους άλλους ανθρώπους. Του είπαν ότι το να είσαι ένας άνθρωπος είναι ένα πολύ ασήμαντο πράγμα και ο Γουό το πίστεψε. Κοίταξε γύρω του και είδε εκατομμύρια ανθρώπους, αλλά έναν μόνο Θεό. Του είπαν ότι ο Θεός είναι τα πάντα και ότι αυτός είναι ένα τίποτε, αλλά ο Θεός με την Απέρα­ντη Αγάπη Του θα απαντούσε στις προσευχές του Γουό, αν προσευχόταν αληθινά και ζούσε με ακεραιότητα. Έτσι ο Γουό, που ήταν πνευματικό άτομο, προσευχήθηκε στον Θεό ώστε οι άνθρωποι και οι καταστάσεις που φοβόταν να μη δημιουργή­σουν αλλαγές και το δωμάτιό του να μείνει χωρίς αλλαγές... και ο Θεός άκουσε τις προσευχές του Γουό.

    Ο Γουό φοβόταν το παρελθόν γιατί με κάποιο τρόπο του θύμιζε δυσάρεστα πράγματα, έτσι προσευχήθηκε στον Θεό να τα βγάλει αυτά από τη μνήμη του... και ο Θεός άκουσε τις προ­σευχές του. Ο Γουό επίσης φοβόταν το μέλλον γιατί είχε δυναμικό για αλλαγή και ήταν σκοτεινό, αβέβαιο και κρυμμένο. 0 Γουό προσευχήθηκε στον Θεό ώστε το μέλλον να μη φέρει αλλαγές στο δωμάτιό του... και ο Θεός άκουσε τις προσευχές του.

Ο Γουό ποτέ δεν έφευγε μακριά από το δωμάτιό του, αφού ό,τι χρειαζόταν ως άνθρωπος βρισκόταν σε μια γωνιά. Όταν οι φίλοι του έρχονταν για επίσκεψη, αυτή τη γωνιά τους έδειχνε και αυτό τον ικανοποιούσε.

Όταν ο Γουό ήταν 26 ετών, αντιλήφθηκε, για πρώτη φορά, κάποια κίνηση στην άλλη γωνία. Τον φόβισε πολύ και αμέσως προσευχήθηκε στον Θεό για να σταματήσει, γιατί σήμαινε ότι δεν ήταν μόνος στο δωμάτιο. Αυτή η κατάσταση δεν ήταν απο­δεκτή. Ο Θεός ανταποκρίθηκε στις προσευχές του Γουό, η κίνη­ση σταμάτησε και ο Γουό δεν φοβόταν πλέον.

    Όταν ήταν 34 ετών, ξαναγύρισε αυτή η κίνηση και ο Γουό πάλι ζήτησε να σταματήσει γιατί φοβόταν πολύ. Η κίνηση στα­μάτησε, αλλά ο Γουό πρόλαβε να δει στη γωνία κάτι που του είχε ξεφύγει εντελώς... μια άλλη πόρτα! Πάνω στην πόρτα υ­πήρχε μια περίεργη επιγραφή και ο Γουό φοβόταν τη σημασία της.

    Ο Γουό ρώτησε τους θρησκευτικούς ηγέτες για την παράξενη πόρτα και για την κίνηση, και τον προειδοποίησαν να μην πάει κοντά της γιατί, του είπαν, είναι η πόρτα του θανάτου, και σί­γουρα θα πέθαινε αν η περιέργειά του τον οδηγούσε να την ψάξει. Επίσης, του είπαν ότι η επιγραφή στην πόρτα ήταν αμαρ­τωλή και δεν θα έπρεπε να την ξανακοιτάξει. Αντί γι' αυτό, τον προέτρεψαν να συμμετέχει σε τελετουργίες μαζί τους και να δι­αθέσει το ταλέντο του και τα χρήματά του στην ομάδα... και γι αυτό του είπαν ότι όλα θα πάνε καλά.

    Όταν ο Γουό έγινε 42 ετών, η κίνηση επανήλθε. Παρόλο που ο Γουό δεν ήταν τόσο φοβισμένος αυτή τη φορά, ξαναζήτησε να σταματήσει... και σταμάτησε. Ο Θεός ήταν καλός και απαντούσε άμεσα και ολοκληρωτικά. Ο Γουό αισθανόταν ενδυναμωμένος από τα αποτελέσματα των προσευχών του.

Όταν ο Γουό έγινε 50 ετών, αρρώστησε και πέθανε, παρότι δεν το συνειδητοποίησε τη στιγμή που συνέβη. Παρατήρησε την κίνηση πάλι στη γωνιά και προσευχήθηκε να σταματήσει, αλλά αντιθέτως έγινε πιο καθαρή και ερχόταν πιο κοντά του. Με φό­βο ο Γουό σηκώθηκε από το κρεβάτι και βρήκε ότι το Γήινο σώμα του παρέμεινε στο κρεβάτι και εκείνος ήταν σε μορφή πνεύματος. Όπως η κίνηση τον πλησίαζε, ο Γουό άρχισε κάπως να την αναγνωρίζει. Ήταν περίεργος αντί για φοβισμένος, και το σώμα του με μορφή πνεύματος του φαινόταν κατά κάποιο τρό­πο φυσικό.

Ο Γουό είδε τώρα ότι η κίνηση ήταν στην πραγματικότητα δύο οντότητες που πλησίαζαν. Οι ασπροντυμένες μορφές τους έλαμπαν, καθώς πλησίαζαν, σαν να είχαν ένα φως μέσα τους. Τέλος, στάθηκαν μπροστά του και ο Γουό ήταν έκπληκτος από την μεγαλοπρέπειά τους... αλλά δεν φοβόταν.

Η μία από τις μορφές μίλησε στον Γουό και είπε, «Έλα αγα­πητέ, είναι ώρα να φύγουμε». Η φωνή της μορφής ήταν γεμάτη ηρεμία και οικειότητα. Χωρίς κανένα δισταγμό ο Γουό προχώ­ρησε με τους δύο. Καθώς κοίταξε πίσω και είδε το πτώμα του σαν να κοιμάται πάνω στο κρεβάτι... άρχισε να θυμάται πόσο οικεία ήταν όλα αυτά. Είχε γεμίσει μ' ένα θαυμάσιο συναίσθημα που δεν μπορούσε να εξηγήσει. Μια από τις μορφές τον πήρε από το χέρι και τον οδήγησε κατευθείαν στην πόρτα με την πα­ράξενη επιγραφή. Η πόρτα άνοιξε και οι τρεις πέρασαν μέσα.

Βρέθηκε σ' έναν μακρύ διάδρομο με πόρτες δωματίων σε κάθε πλευρά. Ο Γουό σκέφθηκε, «Αυτό το σπίτι είναι πολύ με­γαλύτερο απ' ό,τι φαντάστηκα!» Ο Γουό κοίταξε την πρώτη πόρτα που είχε πάλι την παράξενη επιγραφή. Μίλησε στη μία από τις ασπροντυμένες μορφές. «Τι είναι σε αυτήν την πρώτη πόρτα στα δεξιά;» Χωρίς λέξη η ασπροντυμένη μορφή άνοιξε την πόρτα και έγνεψε στον Γουό να μπει μέσα. Όταν μπήκε ο Γουό έμεινε έκπληκτος. Ήταν γεμάτο από το πάτωμα μέχρι το ταβάνι με πλούτη που δεν μπορούσε να τα ονειρευτεί! Είχε χρυσό, μαργαριτάρια και διαμάντια. Σε μια γωνία μόνο υπήρχαν αρκετά ρουμπίνια και πολύτιμοι λίθοι για ένα ολόκληρο βασί­λειο. Κοίταξε προς τους ασπροντυμένους συντρόφους του που έλαμπαν και ρώτησε, «Τι είναι αυτό το μέρος;» Ο πιο ψηλόσωμος του είπε, «Αυτό είναι το δωμάτιο της αφθονίας σου, αν είχες επιθυμήσει να μπεις. Σου ανήκει ακόμη και τώρα και θα παραμείνει εδώ για σένα στο μέλλον». Ο Γουό ήταν πολύ ξαφνιασμένος από αυτές τις πληροφορίες.

Όπως γύρισαν στον διάδρομο ο Γουό ρώτησε τι ήταν στο πρώτο δωμάτιο στα αριστερά... άλλη μια πόρτα με την επιγρα­φή, η οποία με κάποιο τρόπο άρχισε να γίνεται κατανοητή. Ανοίγοντας την πόρτα ο ασπροντυμένος είπε, «Αυτό είναι το δικό σου δωμάτιο γαλήνης, αν είχες επιθυμήσει να μπεις». Ο Γουό μπήκε στο δωμάτιο με τους φίλους του και αμέσως τον τύλιξε μια παχιά άσπρη ομίχλη. Η ομίχλη φαινόταν ζωντανή, γιατί α­μέσως τυλίχτηκε γύρω από το σώμα του, και ο Γουό ανέπνεε μέσα σ' αυτή. Αισθάνθηκε αμέσως γαλήνη και ήξερε ότι δεν θα ξαναφοβόταν ποτέ. Ένιωσε γαλήνη που δεν την είχε αισθανθεί ποτέ πριν. Ήθελε να μείνει, αλλά του έγνεψαν οι σύντροφοί του να συνεχίσουν και άρχισαν να περπατούν στον μακρύ διάδρο­μο.

Ακόμη μια πόρτα στ' αριστερά. «Τι είναι αυτό το δωμάτιο;», ρώτησε ο Γουό. «Είναι ένα μέρος όπου μόνο εσύ μπορείς να μπεις», είπε ο κοντύτερος από τους ασπροντυμένους. Ο Γουό μπήκε στο δωμάτιο και αμέσως γέμισε με χρυσαφένιο φως. Γνώριζε τι ήταν αυτό. Ήταν η ουσία του εαυτού του, η φώτισή του, η γνώση του για το παρελθόν και το μέλλον. Αυτό ήταν το μέρος που ο Γουό είχε αποθηκεύσει το πνεύμα και την αγάπη. Ο Γουό έκλαψε από χαρά και κάθισε εκεί πάρα πολύ ώρα απορροφώντας την αλήθεια και κατανοώντας τα γεγονότα. Οι σύντροφοί του δεν μπήκαν μέσα και ήταν υπομονετικοί.

Τέλος ο Γουό ξαναβγήκε στον διάδρομο. Είχε αλλάξει. Κοί­ταξε τους συντρόφους του και τους αναγνώρισε. «Είστε πνευμα­τικοί οδηγοί», είπε ο Γουό φυσικά. «Όχι», είπε ο υψηλότερος, «είμαστε οι δικοί σου πνευματικοί οδηγοί». Μέσα σε τέλεια αγάπη συνέχισε, «Βρισκόμαστε μαζί σου από τη γέννησή σου για έναν μόνο λόγο: να σε αγαπάμε και να σε βοηθάμε δείχνοντάς σου την πόρτα. Φοβόσουνα και μας ζήτησες ν' αποσυρ­θούμε, και το κάναμε. Βρισκόμαστε σε υπηρεσία για σένα με αγάπη και τιμούμε την ενσάρκωση της εκδήλωσής σου». Ο Γουό δεν αισθάνθηκε καμία επίπληξη στα λόγια τους. Κατάλαβε ότι δεν τον έκριναν αλλά τον τιμούσαν και αισθάνθηκε την αγά­πη τους.

Ο Γουό κοίταξε τις πόρτες και τώρα μπορούσε να καταλάβει την επιγραφή! Όπως περπατούσαν στον διάδρομο υπήρχαν πόρτες που είχαν γραμμένο ΘΕΡΑΠΕΙΑ, ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ και μια άλλη που έγραφε ΧΑΡΑ. Ο Γουό είδε και παραπάνω απ' ό,τι ήθελε, γιατί πιο κάτω υπήρχαν πόρτε5 με τα ονόματα παιδιών που δεν είχαν γεννηθεί... και ακόμη μία που έγραφε ΠΑΓΚΟ­ΣΜΙΟΣ ΗΓΕΤΗΣ.

Ο Γουό άρχισε να συνειδητοποιεί τι είχε χάσει. Και σαν να γνώριζαν τις σκέψεις του, οι πνευματικοί του οδηγοί του είπαν: «Μην είσαι επιτιμητικός προς το πνεύμα, γιατί δεν είναι κατάλ­ληλο και δεν εξυπηρετεί τη μεγαλοπρέπειά σου». Ο Γουό δεν κατάλαβε καλά. Κοίταξε πίσω στον διάδρομο απ’ όπου είχε πρωτομπεί και είδε τη γραφή στην πόρτα, τη γραφή που αρχικά τον είχε φοβίσει. Η γραφή ήταν ένα όνομα!... ήταν το δικό του όνομα, το πραγματικό του όνομα... και Αυτός τώρα τα κατάλα­βε όλα.

Ο Γουό γνώριζε τη ρουτίνα, γιατί τώρα θυμόταν τα πάντα και δεν ήταν πια ο Γουό. Είπε αντίο στους πνευματικούς του οδηγούς και τους ευχαρίστησε που παρέμειναν πιστοί. Κάθισε εκεί πολύ ώρα και τους κοίταζε με αγάπη. Μετά γύρισε για να πάει προς το φως στο τέλος του διαδρόμου. Είχε ξαναβρεθεί εκεί. Γνώριζε τι τον περίμενε σε αυτό το τριήμερο ταξίδι, στο σπήλαιο της δημιουργίας για να ξαναπάρει την ουσία του. Και μετά στην αίθουσα της τιμής και του εορτασμού, όπου τον περίμεναν εκεί­νοι που τον αγαπούν ιδιαίτερα, καθώς και εκείνοι που τους είχε αγαπήσει και χάσει στη Γη.

Ήξερε που είχε βρεθεί και πού θα πήγαινε.  Ο Γουό πήγαινε στην Εστία του.

«Αυτοανακάλυψη»

(Κρύων Βιβλίο 2 – «Μη Σκέπτεστε σαν ‘Ανθρωποι» - Κεφ.9, σελ. 86-91)

Ανάλυση της παραβολής «Το Δωμάτιο του Μαθήματος» 

από τον Συγγραφέα (Λη Κάρολ),  στο θέμα "Αυτογνωσία"

Η Παραβολή των Δύο Γεωργών

Σας παρουσιάζω μια παραβολή. Μπορείτε να την κα­ταλάβετε με οποιοδήποτε τρόπο είναι ο σωστός για την ανάπτυ­ξή σας αυτήν τη στιγμή. Υπήρχαν δύο γεωργοί. Ο κάθε γεωργός είχε τη γη του, την όποια καλλιεργούσε μόνος χωρίς τη βοήθεια άλλων. Αλλά έπαιρνε όλο τον χρόνο τους και δούλευαν σκλη­ρά για να τα καταφέρουν. Και οι δύο γεωργοί ήταν άνθρωποι του Θεού και τιμούσαν τη Γη κατάλληλα. Είχαν δημιουργήσει καλή συνεργασία με τη Γη, ανταμείβονταν με καλές σοδιές κάθε χρόνο και μπορούσαν να τρέφουν τον εαυτό τους και τις οικογένειές τους. Ένα μέρος από τη σοδιά το χρησιμοποιούσαν οι ίδιοι και πουλούσαν το υπόλοιπο στην αγορά για να έχουν α­γαθά σε αφθονία. Ζούσαν καλές ζωές.

Μια μέρα ένας άνθρωπος εμφανίστηκε στους αγρούς και των δύο λέγοντας ότι έχει ένα μήνυμα από τον Θεό. Και οι δύο γεωργοί ενδιαφέρθηκαν και άκουσαν προσεκτικά το μήνυμα. Ο αγγελιοφόρος τούς είπε ότι τους αγαπούσαν πολύ και ότι λόγω της σκληρής εργασίας τους είχαν κερδίσει τη δύναμη να δεκα­πλασιάσουν τη σοδιά τους. Ήταν το δώρο τους και τώρα είχαν τη δύναμη μέσα τους να το κατορθώσουν. Για να ενεργοποιήσουν τη νέα δύναμή τους, το μόνο που είχαν να κάνουν οι γε­ωργοί ήταν να καταστρέψουν τα παλιά σπαρτά που αναπτυσσόντουσαν στους αγρούς τους. Θα έπρεπε να τα οργώσουν εντελώς, χωρίς να αφήσουν τίποτε όρθιο. Επί πλέον, θα έπρεπε να ψάξουν τις ρίζες για παράσιτα ή μύκητες και να αφαιρέσουν όποιες ακαθαρσίες θα έβρισκαν. Μόλις θα το έκαναν αυτό θα έπρεπε να ξανασπείρουν αμέσως. Ο αγγελιοφόρος τους είπε ότι, για να επιτρέψει ο Θεός τη χρήση του νέου δώρου τους, με την προσδοκία της δύναμής τους, άλλαζε τις εποχές, φέρνοντας περισσότερο ήλιο και βροχή όποτε ήταν κατάλληλο, προστατεύοντάς τους έτσι από την ξηρασία, και αληθινά αναπροσαρμόζοντας τις αρχές της καλλιέργειας όπως την ήξεραν μέχρι τό­τε.

Ήρθε η εποχή που πλησίαζε ο θερισμός των προηγουμένων σπαρτών. Και οι δύο οι γεωργοί είχαν ψηλά σπαρτά που ήταν έτοιμα για θερισμό και μετά για πώληση στην αγορά. Με αυτά θα μπορούσαν να επιζήσουν για όλη την επόμενη χρονιά και να αγοράσουν σπόρους για να φυτέψουν τις επόμενες καλλιέργειες. Και οι δύο γεωργοί είχαν δισταγμό να καταστρέψουν τις παλιές τους καλλιέργειες και να χάσουν τη σιγουριά για την επό­μενη περίοδο. Ούτως ή άλλως, τι κακό θα έκανε να τη θερίσουν και να χρησιμοποιήσουν τη νέα δύναμή τους αργότερα; Αυτή η καλλιέργεια, παρότι ήταν παλιά, ήταν σχεδόν έτοιμη, και να έσπερναν τώρα δεν θα γινόταν τίποτε λόγω της εποχής του χρόνου. Οποιοσδήποτε γεωργός ήξερε ότι οι σπόροι δεν θα μεγάλωναν τώρα.

Ο πρώτος γεωργός συζήτησε με την οικογένειά του σχετικά με το μήνυμα και ζήτησε τη συμβουλή τους. Αφού σκέφτηκε πάλι τι είχε ακούσει από τον αγγελιοφόρο, αυτός και η οικογένειά του αποφάσισαν ότι ο Θεός δεν θα τους προκαλούσε κακό, οπότε κατέστρεψε τις ώριμες καλλιέργειές του με τον τρόπο που του είχε υποδειχθεί και τις όργωσε όλες μέσα στο χώμα. Έψαξε για όλες τις ακαθαρσίες, τις αφαίρεσε με προσοχή και μετά έ­σπειρε τους αγρούς του.

Ο δεύτερος γεωργός δεν πίστεψε τον αγγελιοφόρο και προε­τοιμάστηκε να θερίσει τους αγρούς του όπως πάντα.

Μετά από λίγο ήρθαν βροχές. Αυτό σοκάρισε πολύ και τους δύο γεωργούς γιατί ποτέ δεν είχε βρέξει εκείνη την εποχή του χρόνου. Πότισε τους σπόρους του πρώτου γεωργού και έπνιξε τα φυτά του δεύτερου. Μετά ήρθε αέρας, όπου ποτέ πριν δεν υπήρχε. Οι καλλιέργειες του πρώτου γεωργού μόλις άρχιζαν και μεγάλωναν λόγω της βροχής και έτσι ο άνεμος δεν μπο­ρούσε να τις πιάσει. Ό,τι είχε απομείνει από τα πλημμυρισμένα φυτά του δεύτερου γεωργού καταστράφηκε εύκολα από τον δυνατό αέρα.

Και έτσι τα σπαρτά του πρώτου γεωργού μεγάλωσαν σε πο­σότητα και ύψος που δεν θα μπορούσε να ονειρευτεί και χάρηκε με τη νέα δύναμή του να δημιουργεί άφθονη συγκομιδή, ακριβώς όπως είχε προβλέψει ο αγγελιοφόρος. Ο δεύτερος γεωργός έχασε όλα τα σπαρτά του και περίμενε τον κατάλληλο χρόνο για να συγχρονιστεί με τις νέες εποχές και να ξαναφυτέ­ψει τους σπόρους του, αισθανόμενος αβέβαιος και ανήσυχος για τις νέες εποχιακές αλλαγές που δεν είχαν ως τώρα ξανασυμβεί.

Αγαπητοί, τι παλιές αποσκευές κουβαλάτε στη νέα ενέργεια που θα σας εμποδίσουν να βρείτε τη δύναμη σας; Βουτήξτε στη μέση του φόβου σας, τραβήξτε το δώρο σας και συνεχίστε με τη ζωή σας. Είναι καιρός

«Οι Ζωντανές Ανώτερες Επικοινωνίες»

(Κρύων Βιβλίο 2 – «Μη Σκέπτεστε σαν Άνθρωποι» - Κεφ.11, σελ.122-124)

Ανάλυση της Παραβολής των Δύο Γεωργών

Από τον Συγγραφέα (Λη Κάρολ)…

Ως τώρα θα έχετε καταλάβει ότι οι παραβολές του ΚΡΥΩΝ είναι γεμάτες βαθιά γνώση. Ξεκινάμε με δύο γεωργούς. Ο γεωργός εδώ χρησιμοποιείται σαν καθαρή αντιπροσώπευση ενός ανθρώπου παντρεμένου με τη Γη, που εργάζεται σε αρμονία με τη φύση για να βγάλει τα "προς το ζην". Εσείς που παρακολου­θείτε τις διδασκαλίες του ΚΡΥΩΝ θα καταλάβετε τη δυνατή σχέση του ανθρώπου με τη Γη, όπως έχει μεταφερθεί με ανώτερη επικοινωνία πολλές φορές.

Επιπλέον, αυτοί οι γεωργοί ήταν ανεξάρτητοι, σε θέση να «καλλιεργούν μόνοι τους χωρίς την βοήθεια άλλων». Οπότε, έ­χουμε το σενάριο δύο ανθρώπων που περπατούν στη Γη, στη­ρίζονται στο πλανήτη για να επιβιώσουν και είναι ολικά υπεύ­θυνοι για τα πάντα γύρω τους. Ακούγεται γνωστό αυτό το σε­νάριο; Είμαστε εμείς μεταφορικά. Οι γεωργοί αντιπροσωπεύουν εμάς που περπατάμε στη Γη τώρα.

Το επόμενο μέρος του σκηνικού αναφέρεται σε εμάς που ζούμε με σχετική ασφάλεια στον πρώτο κόσμο. Ο ΚΡΥΩΝ το αποκαλύπτει αυτό όταν αναφέ­ρει ότι οι γεωργοί ζουν καλή ζωή και συνήθως είχαν καλή σο­δειά κάθε χρόνο. Αυτό δείχνει το είδος ζωής που έχουμε οι πε­ρισσότεροι, που δουλεύουμε σκληρά και γενικά με κάποιο τρόπο τα καταφέρνουμε κάθε χρόνο. Ο ΚΡΥΩΝ συνεχίζει και αποκαλύπτει ότι η παραβολή λαμβάνει χώρα σε ελεύθερη οι­κονομία, όπου «ένα μέρος από τη σοδειά το χρησιμοποιούσαν προσωπικά και ένα μέρος το πουλούσαν στην αγορά για να έχουν τα αγαθά σε αφθονία». Αυτά τα λόγια είναι πολύ σπου­δαία γιατί τοποθετούν την ιστορία μέσα στο σύστημα της ελεύθερης οικονομίας.

Η μεγαλύτερη αποκάλυψη όμως είναι η πρόταση: «Μια μέρα ένας άνθρωπος εμφανίστηκε στους αγρούς και των δύο, λέγοντας ότι έχει ένα μήνυμα από τον Θεό. Και οι δύο οι γεωργοί ενδιαφερθήκανε και άκουσαν προσεκτικά το μήνυμα». Αυτή είναι μια τρομερή ένδειξη για ποιους πραγματικά μιλάει ο ΚΡΥ­ΩΝ, τους πρωταγωνιστές σε αυτήν την παραβολή! Τι θα γινόταν με τους περισσότερους ανθρώπους αν κάποιος τους πλησίαζε και τους έλεγε ότι έχει ένα μήνυμα από τον Θεό; Οι περισσότε­ροι θα πετούσαν τον άνθρωπο έξω και θα γελούσαν (έτσι είναι η κοινωνία στην οποία ζούμε). Αλλά αυτοί οι γεωργοί ήταν δι­αφορετικοί, γιατί «ενδιαφέρθηκαν και άκουσαν προσεκτικά το μήνυμα». 

Σημειώστε ότι δεν ενδιαφέρθηκαν παθητικά, αλλά άκουσαν με προσοχή. Οι περισσότεροι από σας που διαβάζετε αυτό το μήνυμα βλέπετε που θέλει να καταλήξει και τι εννοεί ο ΚΡΥΩΝ όταν λέει ότι θα μας δώσει μια παραβολή σχετικά με δύο ανθρώπους που ζουν στη νέα εποχή και είναι φωτισμένοι. Αυτό συμπεριλαμβάνει, ελπίζω, τους περισσότερους από σας που διαβάζετε αυτό το κείμενο, γιατί το πρακτικό μέρος του εαυτού μου λέει ότι αυτό είναι το είδος του ανθρώπου που θα αγόραζε αυτό το βιβλίο.

Αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που ο ΚΡΥΩΝ μιλάει κατευ­θείαν σε αυτούς που έχουν ανακαλύψει τον ανώτερο εαυτό τους και αυτή είναι μια παραβολή ειδικά γι' αυτούς. Υποψιάζο­μαι ότι είναι ειδικά για σας. Η παραβολή συνεχίζει περιγράφοντας πώς ο αγγελιοφόρος τούς ενημερώνει ότι έρχεται η ανταμοιβή, αλλά για να την πά­ρουν θα πρέπει να κάνουν κάτι διαφορετικό και παράλογο. Εί­ναι κάτι που δεν έχουν κάνει ποτέ πριν και που πάει ενάντια σε αυτά που έχουν μάθει ότι είναι αποδοτικά στις καλλιέργειες (με άλλα λόγια μη σκέπτεσαι σαν άνθρωπος αν θέλεις την ανταμοι­βή σου).

Κοιτάξτε προσεκτικά τι τους ειπώθηκε: Η βασική μετά­φραση είναι:

(1) Καταστρέψτε τα παλιά σπαρτά - Σταματήστε τον παλιό σας τρόπο που ενεργείτε. 

(2) Οργώστε τα μέσα στη Γη - θάψτε τους παλιούς σας τρόπους τόσο βαθιά που πραγματικά να εξαφανιστούν. 

(3) Βγάλτε τα παράσιτα και τις ακαθαρσίες καθώς τα ξαναοργώνετε.- Μην κρατήσετε πράγματα στα οποία είσαστε προσκολλημένοι, ιδίως αυτά που πάντα υπήρχαν γύρω σας, αλλά εσείς διαισθητικά γνωρίζατε ότι δεν ήταν σωστά για σας. 

(4) Ξανασπείρετε αμέσως - Αρχίστε να μεγαλώνετε με τη νέα ενέργεια και τους νέους τρόπους τώρα αμέσως. 

(5) Ο αγγελιοφόρος μετά συνέχισε και τους πληροφόρησε ότι η Γη γύρω τους θα άλλαζε, επιτρέποντας σε αυτήν την και­νούργια κατάσταση να είναι άνετη γι' αυτούς και να τους υπο­στηρίζει. Αυτό φυσικά είναι το μήνυμα του ΚΡΥΩΝ: ότι το μαγνητικό πλέγμα της Γης αλλάζει για να επιτρέψει τη νέα ενέργεια και για να δοθεί η ευκαιρία σε όλους τους ανθρώπους σε αυτόν τον πλανήτη της ελεύθερης επιλογής. Μας λέει να αγκαλιάσουμε τη νέα ενέργεια, να τη συνηθίσουμε, και ότι η Γη θα συνεργαστεί και θα παντρευτεί με όλο αυτό για να μας υποστηρίξει.

Όπως συνεχίζει η ιστορία, ο ένας γεωργός είχε μεγάλο πρό­βλημα αφού τα σπαρτά ήταν έτοιμα για συγκομιδή και στην πραγματικότητα δεν πίστεψε όλα αυτά που του είπε ο αγγελιοφόρος. Ο ΚΡΥΩΝ μας λέει ότι και οι δύο γεωργοί είχαν ενδοιασμούς να καταστρέψουν μια ολόκληρη σοδειά, δείχνοντάς  μας ότι ήταν δύσκολο ακόμη και γι' αυτόν που στο τέλος έκανε όπως τον συμβούλεψαν. Αυτό σημαίνει πως ό,τι μας ζητάνε είναι δύσκολο! Δεν θα είναι εύκολο για κανέναν μας να αφήσουμε πραγματικά τον τρόπο που είχαμε συνηθίσει να ενεργούμε, και ν' αγκαλιάσουμε τη νέα ενέργεια. Ακόμη και με τις τεράστιες ανταμοιβές που μας έχουν υποσχεθεί (όπως μεγαλύτερης  διάρκειας ζωή), είναι δύσκολο αφού δεν μπορούμε πράγματι να δούμε τι βρίσκεται μπροστά μας.

Παρ' όλα αυτά, πάντα είχα την απορία στην παραβολή πώς ένα αγγελιοφόρος του Θεού μπορεί να αγνοηθεί. Μετά έβαλα τα γέλια όταν θυμήθηκα ότι στο Κατηχητικό ρώτησα τον εαυτό μου την ίδια ερώτηση, μαθαίνοντας για πρώτη φορά για τον Φαραώ που σκλήραινε την καρδιά του ξανά και ξανά όταν ο Μωυσής τού έφερνε "αδιάσειστες" αποδείξεις ότι θα ήταν κακό για αυτόν, αν δεν άφηνε τους σκλάβους να φύγουν. Ήταν ο Φαραώ ανόητος; Τώρα ο ΚΡΥΩΝ μου δείχνει την ίδια "σκληρή στάση" που υπάρχει μέσα σε όλους μας! Είναι πραγματικά δύ­σκολο να αλλάξουμε τους τρόπους μας που μάς είναι τόσο προσφιλείς και στους οποίους στηριζόμασταν τόσο καιρό.

Στην παραβολή ο ένας γεωργός ακολουθεί τη συμβουλή και ο άλλος όχι. Λίγο αργότερα και οι δύο βρίσκονται προ απροό­πτου με τις αλλαγές της Γης (βροχή και άνεμοι που δεν είχαν ποτέ ξαναέρθει αυτήν την εποχή). Όπως συνεχίζει η ιστορία, οι αλλαγές της Γης είναι ωφέλιμες για τον γεωργό που είχε ακο­λουθήσει τις συμβουλές του αγγελιοφόρου και πράγματι τα σπαρτά που μόλις είχε σπείρει μεγάλωσαν σε ύψη πρωτοφανή. Τα σπαρτά του άλλου γεωργού καταστρέφονται (παρότι ήταν υγιή και ψηλά).

Η συμβουλή εδώ είναι ξεκάθαρη: οι παλαιές μέθοδοι δεν θα δουλέψουν πια. Οι αλλαγές της Γης θα τις κάνουν να πέσουν σε άγονο χώμα και δεν θα φυτρώνουν πια. Ακόμη και οι πιο υγιείς και επιτυχημένες μέθοδοι της παλιάς ενέργειας θα αποτύχουν. Αυτές που θα επιτύχουν είναι νέες, πολλές φορές εντελώς δια­φορετικές και αντιπροσωπεύουν άγνωστα νερά. Αυτές επίσης είναι οι μέθοδοι που θα είναι γεμάτες με αγάπη, αφθονία και αποτελέσματα.

Αυτή η παραβολή αφορά άμεσα τους φωτισμένους, τους δασκάλους και τους θεραπευτές. Δόθηκε στα μέσα του 1993 και ήδη έχουν εμφανιστεί εκπληκτικές επιβεβαιώσεις αυτής, δείχνο­ντας ότι αυτή η παραβολή δεν θα πρέπει να αντιμετωπιστεί "ε­λαφρά τη καρδία". Αφιερώστε λίγο χρόνο να την ξαναδιαβάσε­τε. Είναι σύντομη, αλλά μεταφέρει ένα θαυμάσιο μήνυμα.

Όσο για τον αγγελιοφόρο - άνθρωπο στην ιστορία, αυτό θα πρέπει να το βρείτε εσείς.

«Παράρτημα Β - Ανάλυση του Συγγραφέα για τις Παραβολές»

(Κρύων Βιβλίο 2 – «Μη Σκέπτεστε σαν Άνθρωποι» - σελ.276-280)

Η Παραβολή της «Δεξαμενής με την  Πίσσα»

Φανταστείτε ότι βρίσκεστε με πολλούς άλλους ανθρώπους σε μια δεξαμενή με πίσσα, καλυμμένοι με πίσσα, βρώμικοι από το κεφάλι μέχρι τα νύχια, χωρίς να μπορείτε να μετακινηθείτε γρήγορα γιατί η πίσσα είναι παχύρρευστη. Αυτή είναι η κατά­σταση που φαντάζεστε. Ξαφνικά ανακαλύπτετε ένα "μαγικό" εργαλείο από τον Θεό που καθαρίζει το σώμα σας και το κρατάει καθαρό, παρότι βρίσκεστε μέσα στην πίσσα! θα φαινόσασταν στους άλλους παράξενοι, γιατί θα είσαστε διαφορετικοί, άσπροι και καθαροί, ενώ οι άλλοι θα είναι ακόμη στην πίσσα. Οπότε συν-δημιουργήσατε για τους εαυτούς σας την καθαριότητα. Τώρα, πιστεύετε ότι οι άλλοι γύρω σας θα σας αγνοήσουν καθώς περπατάτε ελεύθερα χωρίς να σας ακουμπάει η πίσσα και να περιορίζει τα βήματά σας; Καθώς θα βλέπουν την πίσσα να α­κουμπάει στο σώμα σας και να μη σας λερώνει; 

Ααα... προσέξ­τε! Αυτοί είναι έτοιμοι να αλλάξουν! Το πρώτο πράγμα που θα γίνει είναι ότι θα υπάρχει ελεύθερος χώρος όπου κι αν θέλετε να περπατήσετε γιατί θα σας ανοίγουν τον δρόμο. Το δεύτερο πράγμα που θα γίνει είναι ότι θα σας ρωτήσουν πώς είναι δυνα­τόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Όταν μάθουν το "μυστικό εργα­λείο από τον Θεό", τότε ο καθένας τους θ' αρχίσει να το χρησι­μοποιεί για τον εαυτό του, οπότε περισσότεροι θα είναι "καθα­ροί", δημιουργώντας ο καθένας για τον εαυτό του προσωπικά. Τώρα, καθώς κοιτάτε την ομάδα μετά από ένα διάστημα οι μισοί ή και παραπάνω θα είναι "καθαροί". Σταθείτε και σκεφτείτε τι έγινε στην πραγματικότητα. Δεν ζητήσατε από κανένα να είναι καθαρός, αλλά το αποτέλεσμα του ενός, δημιούργησε για πολλούς!

«Οι Ζωντανές Ανώτερες Επικοινωνίες»

(Κρύων Βιβλίο 2 – «Μην Σκέπτεστε σαν Άνθρωποι» - Κεφ.11, σελ.135-136

Ανάλυση της Παραβολής της «Δεξαμενής με την Πίσσα» (Από τον Λη Κάρολ)

Κοιτάξτε αυτήν την παραβολή της μιας παραγράφου που περιέχει μερικές από τις πιο ξεκάθαρες απαντήσεις σχετικά με το πώς λειτουργεί το ουδέτερο εμφύτευμα. Σε αυτήν την παραβο­λή ο ΚΡΥΩΝ βάζει ανθρώπους σε μια δεξαμενή «καλυμμένους με πίσσα, βρώμικους από το κεφάλι μέχρι τα νύχια, χωρίς να μπορούν να κινηθούν γρήγορα από μέρος σε μέρος, γιατί η πίσσα είναι παχύρρευστη».

Αυτοί είμαστε εμείς, σε μια κανονική ζωή στην παλιά ενέρ­γεια, δεμένοι με τα παλιά καρμικά μαθήματα και περπατώντας όσο καλύτερα μπορούμε κουβαλώντας όλα αυτά μαζί μας. Ο ΚΡΥΩΝ μετά λέει επτά λέξεις που είναι μέρος του κοσμικού χιούμορ. Λέει, «Αυτή η κατάσταση είναι της φαντασίας σας». Αυτός είναι ο τρόπος του ΚΡΥΩΝ να μας υπενθυμίσει ότι όλη η εμπειρία της Γης δεν είναι η πραγματικότητα και ότι η διττότητα μας είναι ένα φάντασμα. Το πραγματικό Σύμπαν είναι αυτό που ζούμε όταν δεν είμαστε εδώ. 

Στην παραβολή το "μαγικό εργαλείο από τον Θεό" είναι το ουδέτερο εμφύτευμα. Ξαφνικά, όπως λαμβάνετε το εμφύτευμα, η πίσσα πια δεν κολλάει επάνω σας και περπατάτε χωρίς εμπό­διο και καθαροί. Αυτή είναι μια δυνατή επιβεβαίωση του πώς το εμφύτευμα σάς επηρεάζει (όπως είχε μεταφερθεί με ανώτερη επικοινωνία από τον ΚΡΥΩΝ το 1992). Δεν είσαστε πλέον δεμέ­νοι με καρμικά συμβόλαια και μπορείτε να προχωρήσετε πάνω στον πλανήτη σε πάντρεμα με τον ανώτερο σας εαυτό και τελικά σε επίπεδο αποφοίτου. Ο ΚΡΥΩΝ επίσης, παρεμπιπτόντως, α­ναφέρει ότι εμείς έχουμε "συν-δημιουργήσει" αυτό το μαγικό εργαλείο. Μια στιγμή! Νόμιζα ότι το μαγικό εργαλείο είναι από τον Θεό, μπορεί να πείτε. Και πάλι ο ΚΡΥΩΝ θέλει να θυμηθού­με ότι μας αποκαλεί «μέρη θεού που περπατούν στη Γη σε μά­θημα». Με άλλα λόγια είμαστε θεός. 

Μετά μας λέει ότι περπατάμε σε αυτήν την κατάσταση χωρίς να μας ακουμπάει η πίσσα, δείχνοντας ότι όχι μόνο το κάρμα έχει ξεπεραστεί, αλλά επίσης και οι καρμικοί σύνδεσμοι με αυτούς που είχαν την ευκαιρία να αλληλοεπιδράσουν με το δικό μας κάρμα. Αυτό βέβαια είναι το αντικείμενο της παραβολής, να μας δείξει το πώς η απόφασή μας δημιουργεί αλλαγές σε μεγα­λύτερη κλίμακα πέρα από μας. 

Συνεχίζει και περιγράφει τι συμβαίνει σε αυτούς γύρω μας. Αυτό είναι πολύ σημαντικό και ελπίζω εσείς ως αναγνώστες όχι μόνο να το "λαμβάνετε", αλλά να έχετε τη δυνατότητα να το εξηγήσετε σε άλλους, γιατί είναι μια ερώτηση που συνεχώς πα­ρουσιάζεται σχετικά με το εμφύτευμα. 

θα χάσουμε τους συντρόφους μας, τα παιδιά μας, τη δου­λειά μας κ.λπ., αν πάρουμε το εμφύτευμα; Ακούστε τι λέει η παραβολή: «Τώρα πιστεύετε ότι οι άλλοι γύρω σας θα σας α­γνοήσουν, όπως περπατάτε ελεύθερα χωρίς να σας ακουμπάει η πίσσα και χωρίς να περιορίζει τα βήματά σας;» Το πρώτο πράγμα είναι ότι όλοι θα παρατηρήσουν ότι είσαστε διαφορετι­κοί, αλλά αντί να σας εξοστρακίσουν, συμβαίνει το αντίθετο. Οι άλλοι θα δουν πώς ζείτε και θα αντιδράσουν. Μερικοί θα θέ­λουν το ίδιο πράγμα και θα ρωτήσουν τι σας συνέβη και μερι­κοί απλά θα είναι ευχαριστημένοι που έχετε αλλάξει. Οι σύντροφοι και τα παιδιά θα το δουν πρώτοι και θα είναι μπερδε­μένοι με το τι έγινε και ξαφνικά γίνατε τόσο σωστά ισορροπημέ­να άτομα! 

Όταν ισορροπεί ένα άτομο πνευματικά, σωματικά και νοητικά, ένα παράξενο πράγμα συμβαίνει: όλοι θέλουν να γίνουν φίλοι χου! Αναγνωρίζουν την ιδιαιτερότητα του ποιος είστε και δεν αισθάνονται ότι απειλούνται από σας με κανένα τρόπο. Μπορείτε να δείτε πώς αυτό θα καλυτερεύσει μια δουλειά, έναν γάμο, μια φιλία ή την απόσταση μεταξύ γονέων και παιδιών (και δεν θα την καταστρέψει); Τους μόνους που θα δυσαρεστήσετε είναι αυτούς που είναι θυμωμένοι επειδή αλλάξατε, και, πιστέψτε με, αυτούς δεν τους θέλετε γύρω σας ούτως ή άλλως.            

 Σε τελική ανάλυση, παρότι θα είστε ο μόνος που θα πάρει το ουδέτερο εμφύτευμα, δεκάδες γύρω σας θα επηρεαστούν από την επιλογή σας. Αυτό είναι το μέρος του Πνεύματος που χρη­σιμοποιεί τις ατομικές επιλογές των ανθρώπων για να δημιουρ­γήσει ενέργεια που θα ωφελήσει πολλούς. Ίσως μπορείτε να δείτε τη δυναμική αυτή και να καταλάβετε πραγματικά πώς το εμφύτευμα είναι πολύ πιο σημαντικό απ' όσο φαίνεται.

«Παράρτημα Β – Ανάλυση του Συγγραφέα για τις Παραβολές»

(Κρύων Βιβλίο 2 – «Μην Σκέπτεστε σαν Άνθρωποι» - σελ.280-282

 Οι Πνευματικοί Οδηγοί: Τώρα θα καταλήξω μιλώντας για μια ομάδα, την οποία δεν ανέφερα έως τώρα. Κάνοντας αυτό σας πηγαίνω σ’ ένα ταξίδι. Αυτοί είναι οι σιωπηλοί, θα βρείτε πολύ λίγες ανώτερες επικοινωνίες από αυτή την ομάδα, γιατί κυριολεκτικά είναι πολύ απασχολημένοι. Μιλάω τώρα για τους πνευματικούς οδηγούς. Είναι εκείνοι που τοποθετούνται δίπλα σας από την αρχή της ζωής σας, που στέκονται δίπλα σας, σας κρατούν το χέρι και σας αγαπούν. Είναι εκείνοι που μερικές φορές αισθάνεστε, αλλά που φαίνονται λίγο έξω από τα όριά σας. Είναι εκείνοι που εμφανίζονται στα όνειρά σας. Είναι το κοσμικό χιούμορ του Πνεύματος σχετικά με τα όνειρα, γιατί μπορείτε να έχετε εμπειρία άλλων οντοτήτων και μηνύματα στα όνειρά σας. Μπορείτε ακόμη και να μιλήσετε κατευθείαν στο Πνεύμα στα όνειρά σας - όλα πολύ πραγματικά, ακριβή και κατάλληλα. Όταν όμως ξυπνάτε και μιλάτε στους άλλους ανθρώπους για τα όνειρά σας, είναι μόνο όνειρα που απορρίπτονται ως φαντασία κοινή σε όλους. (Τα όνειρα συχνά είναι το όχημα επικοινωνίας με τους πνευματικούς οδηγούς).

Το Ταξίδι: Ο Ανγκενόν και ο Βερεχού ήταν πνευματικοί ο­δηγοί. Ο Ανγκενόν ήταν διαφορετικός, γιατί είχε ζήσει ως άνθρωπος, και έτσι έφερε τις επωμίδες του ανθρώπου. Ο Βερεχού δεν υπήρξε ποτέ άνθρωπος και πάντα ήταν στην ομάδα των πνευματικών οδηγών. Αμφότεροι βρίσκονταν μαζί με ανθρώπους για πολλές ζωές. Αμφότεροι, ο Ανγκενόν και ο Βερε­χού, ήταν ενθουσιασμένοι γιατί συμμετείχαν σε μία ακόμη συνάντηση σχεδιασμού που σηματοδοτούσε την έναρξη μιας ακό­μη ανθρώπινης ζωής.

Θα συναντούσαν την οντότητα που θα υπηρετούσαν σύντο­μα, έναν από αυτούς που ήταν οι φρουροί της αγάπης, έναν από αυτούς που θα τον έστελναν στη Γη ως άνθρωπο, έναν από αυτούς που ήταν προγραμματισμένος να είναι πολεμιστής του φωτός. Αυτοί οι δύο πνευματικοί οδηγοί, ο Ανγκενόν και ο Βε­ρεχού, που περπατούσαν ο ένας δίπλα στον άλλον πηγαίνοντας στη συνάντηση σχεδιασμού, θα συναντούσαν την οντότητα που αποκαλούμε «ΓΟΥΟ». Έχουμε ακούσει για τον Γουό προηγουμένως σε μία άλλη παραβολή, η οποία επικοινωνήθηκε πριν ένα χρόνο σε αυτήν την ίδια την αίθουσα, όπου περάσαμε μέσα από μια ζωή του Γουό όταν ήταν άνδρας, και μοιραστήκαμε την εμπειρία του όταν πέρασε από το "σπίτι του μαθήματος". 

Ο Γουό βρίσκεται τώρα στην αίθουσα του σχεδιασμού, κοντά στην πύλη που οδηγεί στο Σπήλαιο της Δημιουργίας. Ο Ανγκενόν και ο Βερεχού συμμετέχουν στον σχεδιασμό. Εδώ είναι που ο Γουό και οι άλλοι προγραμματίζουν το κάρμα που θα δημιουργηθεί από τα μαθήματα που θα περάσουν. Ο σχεδιασμός είναι ξεκάθαρος και δεν πρέπει να συγχέεται με τον προκαθορισμό. Γιατί ο Γουό θα έρθει πάλι στον κόσμο όπου θα εκτεθεί στο κατάλ­ληλο κάρμα και θα έχει τη δυνατότητα να το ξεπεράσει (όπως ακριβώς είχε κάνει και στο παρελθόν). Αυτό γίνεται για να δοθεί στον Γουό η ευκαιρία να ανυψώσει τις δονήσεις του πλανήτη μέσα από τις προσπάθειές του, να αναγνωριστεί από τον γαλα­ξία και τους Τοξότες, τους Αρκτούριαν, τους Άσταρ και μέχρι την Πρωταρχική Δημιουργική Δύναμη, γιατί όλοι γνωρίζουν τον Γουό.

Ο Γουό λοιπόν προετοιμάζεται σε αυτήν τη συνάντηση σχεδιασμού να συνεχίσει από εκεί που σταμάτησε (όσον αφορά το κάρ­μα) και να γυρίσει στη Γη. Εδώ ο Γουό συντονίζεται με άλλες οντότητες που δεν έχουν έρθει ακόμη σε μάθημα και επίσης, αγαπητοί, γίνεται σχεδιασμός με τις ανώτερες ψυχές εκείνων που βρίσκονται ήδη στη Γη σε μάθημα. Το κάρμα (όπως εξηγή­θηκε σε προηγούμενη ανώτερη επικοινωνία) μπορεί να είναι ένα πολύ περίπλοκο σχέδιο. Έτσι ο Γουό αποφάσισε να επιστρέψει με τον Ανγκενόν και τον Βερεχού αυτή τη φορά ως Γυναίκα. Ο Γουό αυτήν τη φορά ήταν γυναίκα. Οι πνευματικοί οδηγοί πρό­θυμα ξεκινούν το ταξίδι τους στη Γη μαζί της. Επίσης, επέλεξε το χαρακτηριστικό να γεννηθεί την πρώτη ημέρα του μηνός Σε­πτεμβρίου. Πρόκειται να έχει δύσκολες στιγμές με τον έλεγχο!

Στα πρώτα χρόνια της ζωής της η Γουό κακοποιείται από τον πατέρα της. Η Γουό κακοποιείται από τον θετό πατέρα της. Η Γουό κακοποιείται ακόμη και από τον αδελφό του θετού της πατέρα. Ώσπου να φτάσει τα έντεκα, κουβαλάει το βαρύ κάρμα ενός μεγάλου κύκλου σύμφωνα με το πρόγραμμά της (σ’ αυτό το διάστημα ο Ανγκενόν και ο Βερεχού στέκονται δίπλα της παρακολουθώντας το κάρμα της επιλογής της να αναπτύσσεται). Αγα­πητοί, δεν υπάρχει προκαθορισμός. Τα μαθήματά σας είναι αποφασισμένα και σχεδιασμένα εκ των προτέρων, αλλά οι λύσεις είναι δικές σας ενόσω είστε στη Γη. Έτσι είναι: αν στέλνατε οντότητες στη Γη ως σφυριά, και τις επισκεπτόσασταν μερικά χρόνια αργότερα, δεν θα σας εξέπληττε να τα δείτε συντροφιά με καρφιά. Αυτό είναι λογική, όχι προκαθορισμός. Έτσι τα χα­ρακτηριστικά αυτών που γεννιούνται την πρώτη Σεπτεμβρίου είναι γνωστά και δεν θα σας κάνουν έκπληξη τα προβλήματα που θα συναντήσουν ή τα μαθήματα που θα πρέπει να ξεπεράσουν.

Η Γουό έχει δυσκολίες με τους άνδρες. Δεν έχει προβλήματα με την αφθονία, γιατί αυτό δεν είναι το κάρμα που κουβαλάει. Τα χρήματα φαίνονται ότι της έρχονται εύκολα και ως επιχειρηματίας ενθουσιάζεται με την προσπάθειά της να φτάσει στην κο­ρυφή. Γίνεται εκδικητική λόγω του θυμού και της ενέργειας του καρμικού της μαθήματος και καταβροχθίζει του άνδρες γύρω της απολαμβάνοντας το επιχειρηματικό παιχνίδι και το να ξε­περνάει τους άνδρες αντιπάλους της. Δοκίμασε τον γάμο τρείς φορές, αλλά όλες τις φορές χώρισε, λόγω του θυμού της. Καθώς η Γουό μεγάλωνε, η υγεία της δεν πήγαινε καλά και η ανι­σορροπία τής προκαλούσε κρίσεις στο στομάχι και άλλες αρρώστιες που έχουν σχέση με το στρες.

Ο Ανγκενόν και ο Βερεχού παρακολουθούσαν με αγάπη, γνωρίζοντας σιωπηλά ότι όλα ήταν κατάλληλα στημένα για την επόμενη φάση, γιατί η Γουό και οι άλλοι είχαν αποφασίσει ότι αυτή η ενσάρκωση ίσως γινόταν πολύ σημαντική, μια αξιομνη­μόνευτη ενσάρκωση λόγω των νέων χαρακτηριστικών της Γης. Όταν η Γουό έγινε 47 ετών, ήρθε "κατά τύχη" σε επαφή με μια φωτισμένη γυναίκα, σε ένα από αυτά τα επαγγελματικά σεμινά­ρια, όπου ο κόσμος βρίσκεται μαζί για μια εβδομάδα, χωρίς να μπορούν να δραπετεύσουν, στο όνομα της αποδοτικότητας. Ο Ανγκενόν και ο Βερεχού αναγνώρισαν τη γυναίκα, γιατί ήταν μια οντότητα που είχε λάβει μέρος στην ίδια συνάντηση σχεδιασμού, 47 χρόνια νωρίτερα. Αυτή ήταν εκείνη για την οποία είχε προγραμματιστεί να παρουσιαστεί αυτή τη χρονιά και, αν η Γουό ήταν έτοιμη, να την πληροφορήσει για το Πνεύμα.

Όπως τα φέρνει η μοίρα, η Γουό ενδιαφέρθηκε γι αυτήν την γυναίκα. Η Γουό ήθελε να μάθει τι ήταν διαφορετικό σ’ αυτήν και σαν να ήταν πεπρωμένο (κοσμικό χιούμορ) η Γουό πλησίασε τη γυναίκα μια βραδιά και ρώτησε, «Πώς γίνεται και έχεις γαλή­νη; Πώς μπορείς και είσαι τόσο ανεκτική με τους άλλους; Ποιο είναι το μυστικό σου;»

Ο Ανγκενόν και ο Βερεχού στεκόντουσαν στις άκρες των δα­κτύλων τους! Όλα όσα περίμεναν κρέμονταν στην ισορροπία της στιγμής. Και οι δύο αισθάνθηκαν την δυναμική αυτού που συνέβαινε και γνώριζαν ότι αυτό ήταν το κύριο παράθυρο ευκαιρίας που περίμεναν. Ποτέ δεν είχε συμβεί κάτι τέτοιο στην ιστορία της εργασίας τους ως πνευματικοί οδηγοί. Καθώς η γυ­ναίκα μιλούσε, η Γουό παρέμενε στωική αλλά τα κατέγραφε όλα. Αργότερα εκείνη τη νύχτα συνέβη. Μόνη στο δωμάτιο έκλαψε ανοικτά, σήκωσε τα χέρια στον ουρανό σε προφανή α­πελπισία και ζήτησε φωναχτά από το Πνεύμα να την ακούσει. Σαν να είχε ανάψει ξαφνικά το φως, ο Ανγκενόν και ο Βερεχού δραστηριοποιήθηκαν. Είχε εκφράσει πρόθεση! Ναι! Το Σύμπαν άκουγε. Ναι! Υπήρχε κάτι μεγαλύτερο από την ανθρώπινη νοη­μοσύνη, και Ναι! θα μπορούσε να αποκτήσει γαλήνη κατά την ενσάρκωσή της. Ο Ανγκενόν και ο Βερεχού πανηγύριζαν, και αυτό προκάλεσε στη Γουό μια νύχτα δίχως ύπνο με όλη αυτή τη φασαρία γύρω από το κρεβάτι της!

Τα πράγματα άρχισαν γρήγορα να αλλάζουν για τη Γουό. Συνάντησε τη γυναίκα πολλές φορές ακόμη και έγιναν καλές φίλες. Γνώρισε και άλλους που την πέρασαν από διάφορες διαδικασίες και της έδωσαν πληροφορίες που χρειαζόταν. Όλο αυ­τό το διάστημα ο Ανγκενόν και ο Βερεχού ήταν πολύ χαρούμε­νοι για την καινούργια επικοινωνία που τους επιτρεπόταν να έχουν με τη Γουό και τον ανώτερο θεϊκό εαυτό της. Ένας τρίτος πνευματικός οδηγός από την ομάδα των Δασκάλων ενώθηκε με τον Ανγκενόν και τον Βερεχού· και έτσι η Γουό κατόρθωσε να ξεπεράσει το κάρμα της και να συγχωρήσει όλους αυτούς που την είχαν βλάψει. Και έτσι απέκτησε σοφία και συνειδητοποίησε την ευθύνη της για όλα αυτά που είχαν συμβεί. Και με τη ΣΟΦΙΑ ήρθε η ΑΓΑΠΗ. Και με την ΑΓΑΠΗ ήρθε η ΔΡΑΣΗ! Μετά ήρθε ο καιρός που η Γουό όχι μόνο μπορούσε να ανεχτεί τους άνδρες στη ζωή της, αλλά έγινε ζευγάρι με έναν ... με επιτυχία και αγά­πη. Τρομερά εκπληκτικό.

Όταν η Γουό έγινε 53 ετών, ζητήθηκε από τον Ανγκενόν και τον Βερεχού να αποχωρήσουν. Η Γουό είχε φτάσει σε τέτοια δόνηση που χρειαζόταν μια καινούργια ομάδα πνευματικών οδηγών για να την υπηρετήσει καλύτερα. Καθώς οι πνευματικοί της οδηγοί έφυγαν από κοντά της, για μια περίοδο 90 ημερών η Γουό βρισκόταν χωρίς υποστήριξη. Ακόμη και κάτω από αυτό το στρες, η Γουό κατάλαβε τι συνέβαινε και απασχολούσε ήσυ­χα τον εαυτό της με άλλα ανθρώπινα πράγματα, περνώντας αυ­τή την περίοδο χωρίς δυσκολία. Ο Ανγκενόν και ο Βερεχού πανηγύριζαν πάλι. Μπορεί να είχατε σκεφτεί ότι θα ήταν δυστυχείς, με θλίψη και πόνο που θα άφηναν ένα τόσο αγαπημένο φίλο, και μάλιστα σε μια περίοδο την οποία περίμεναν και είχαν σχεδιάσει από τόσο καιρό! Αλλά ο Ανγκενόν και ο Βερεχού ήξεραν ότι τα μέρη ήταν σε ισορροπία και ότι η αποφοίτηση του ενός ανέβαζε το σύνολο. Έτσι, απεχώρησαν πρόθυμα χωρίς ε­πανάσταση ή ακόμη και σκέψη για τίποτε άλλο εκτός από αγάπη για την διαδικασία.

Αφήνουμε τη Γουό εκεί, γιατί το μέλλον της δεν έχει πραγματωθεί ακόμη, όπως ακριβώς και το δικό σας.

Αγαπητοί, έτσι ήταν που αυτοί από το κέντρο και προς τα έξω πανηγύρισαν την φώτιση της Γουό, γιατί ήταν ένα συμπαντικό γεγονός, και το γνώριζαν όλοι. Ήταν σημαντικό γιατί βοήθη­σε το σύνολο. Και έτσι αυτοί στο κέντρο του γαλαξία σας το γνώριζαν, και έτσι οι Αρκτούριαν, οι Άσταρ και οι Πλειάδιοι το γνώριζαν, και όλοι οι άγγελοι της ομάδας του Ήλιου και οι Αναληφθέντες Δάσκαλοι το γνώριζαν. Και έτσι ήταν που όλοι αυτοί μαζί δεν μπορούσαν να κάνουν αυτό το οποίο έκανε μία μόνη της: να δηλώσει την πρόθεση κατά τη διάρκεια του μαθήματος να πάρει τη δύναμή της.

«Οι Οντότητες Γύρω σας»

(Κρύων Βιβλίο 2 – «Μην Σκέπτεστε σαν Άνθρωποι» - Κεφ. 11, σελ.190-195)

Ανάλυση της παραβολής του Ανγκενόν και του Βερεχού από τον Συγγραφέα (Λη Κάρολ)

 Μόλις φαντάστηκα ότι είχαμε τελειώσει με τον Γουό, επιστρέφει! Αλλά αυτή τη φορά είναι γυναίκα και όλη η ιστορία παρουσιάζεται από την πλευρά των πνευματικών οδη­γών.

            Αυτή η παραβολή περιέχει σημαντικές πληροφορίες για το πώς δουλεύουν οι πνευματικοί οδηγοί. Θυμηθείτε ότι σε προη­γούμενα κείμενα ο ΚΡΥΩΝ μας έχει πει για το γεγονός ότι όταν γεννιόμαστε, όλοι μας έχουμε δυο πνευματικούς οδηγούς που είναι συνέχεια μαζί μας και ότι μερικοί από μας θα αποκτήσουμε και τρίτο, και ότι με το εμφύτευμα υπάρχει το ενδεχόμενο αλλαγής όλων των πνευματικών οδηγών. Αυτή η αλλαγή είναι η κατάθλιψη των 90 ημερών, για την οποία μιλάει στο ΚΡΥΩΝ Βιβλίο I.

            Αμέσως ο ΚΡΥΩΝ μας λέει για τους δύο πνευματικούς οδηγούς που θα αφιερωθούν στην «Γουό». Δεν έχω καμία ιδέα για το πόσο σημαντικά είναι τα ονόματα Ανγκενόν και Βερεχού. Πιθανόν να υπάρχουν κάποιοι που διαβάζουν αυτό το βιβλίο και έχουν κάποια ιδέα το τι μπορεί να σημαίνουν αυτά τα ονό­ματα. Θα ήθελα να μου γράψουν για τις ιδέες τους.

            Ο ένας πνευματικός οδηγός είχε υπάρξει άνθρωπος, ο άλλος όχι. Αυτή η πληροφορία δείχνει ότι οι άνθρωποι δεν επιστρέ­φουν πάντοτε ως άνθρωποι. Αναρωτηθήκατε ποτέ αν ο "φύλακας άγγελός σας" είναι κάποιος που γνωρίζατε παλαιότερα; Αυτές είναι ενδείξεις ότι μπορεί να είναι και έτσι! Οι πληροφορίες λένε ότι οι πνευματικοί οδηγοί είναι ειδικευμένοι σε υπηρεσία υποστήριξής μας στο μάθημα και ότι η ομάδα των πνευματικών οδηγών συμπεριλαμβάνει αυτούς που ήταν πάντοτε πνευματι­κοί οδηγοί και άλλους που ήταν άνθρωποι, και οτιδήποτε άλλο δεν ξέρουμε αυτήν τη στιγμή.

            Η επόμενη πληροφορία είναι ότι οι πνευματικοί οδηγοί βρί­σκονται μαζί μας, όταν σχεδιάζονται τα συμβόλαια. Ο ΚΡΥΩΝ μας έχει πει από την αρχή ότι είμαστε Θεός. Ότι εμείς, όσο βρι­σκόμαστε στη συνειδητότητα Θεού, σχεδιάζουμε τις ενσωματώ­σεις μας και τις ευκαιρίες για μάθημα μέσα σε αυτές. Παρεμπιπτόντως αυτό μας κάνει εντελώς υπεύθυνους για τα πάντα που μας συμβαίνουν στη διαδρομή, αφού το Πνεύμα μάς έχει πλη­ροφορήσει μέσα από αμέτρητες ανώτερες επικοινωνίες ότι "δεν υπάρχουν ατυχήματα" και δεν υπάρχουν "συμπτώσεις".

            Έτσι οι πνευματικοί οδηγοί πηγαίνουν στη συνάντηση σχεδιασμού για να συναντήσουν τον άνθρωπο που θα συνοδεύσουν και πράγματι σχεδιάζουν τις ευκαιρίες για την επόμενη ζωή! Αυ­τές είναι θαυμάσιες πληροφορίες και μας βοηθάνε να καταλά­βουμε ότι οι πνευματικοί οδηγοί είναι σημαντικοί, γιατί βρίσκο­νται σε ετοιμότητα για να εφαρμόσουν τα σχέδια που όλοι βοη­θήσαμε να γίνουν.

            Εδώ ξανακούμε για το "Σπήλαιο της Δημιουργίας": «Η Γουό στέκεται τώρα στην αίθουσα σχεδιασμού, κοντά στην πύλη που οδηγεί στο Σπήλαιο της Δημιουργίας». Όταν ο ΚΡΥΩΝ χρησιμοποιεί τη λέξη "πύλη", μπορεί να είναι οπουδήποτε στο Σύμπαν. Η λέξη ση­μαίνει μια πύλη για κάπου αλλού.

            Ο ΚΡΥΩΝ θέλει πάλι να αναγνωρίσουμε τη διαφορά μεταξύ του τι γίνεται στον σχεδεασμό σε σχέση με τον προκαθορισμό. Ο προκαθορισμός είναι ένα ανθρώπινο θέμα και δεν έχει καμία σχέση με το Πνεύμα. Οι συναντήσεις σχεδιασμού είναι απλά σενάρια για μαθήματα. Με άλλα λόγια, όταν είσαι στο σχολείο στο θρανίο σου μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις με το διαγώνισμα μπροστά σου: μπορείς να το σκίσεις, να το κάνεις αεροπλανάκι και να το πετάξεις από το παράθυρο ή να το απαντήσεις! Ενα­πόκειται εντελώς σε σένα. Σε αυτήν την περίπτωση, το διαγώνι­σμα το έχετε φτιάξει εσείς όταν βρισκόσαστε στη "συνειδητότητα Θεού", αλλά δεν αναγνωρίζετε το γεγονός αυτό καθόλου. 

             Μπορείτε να δείτε πώς διαφέρει αυτό πολύ από τον προκαθο­ρισμό; Έχουμε πάντα ολοκληρωτικά ελεύθερη επιλογή. Το χιούμορ του ΚΡΥΩΝ φαίνεται εδώ, όταν μερικές παραγράφους αργότερα μας δίνει ένα παράδειγμα για προκαθορισμό: «Αν στέλνατε οντότητες στη Γη σαν σφυριά και τις επισκεπτόσαστε μερικά χρόνια αργότερα, δεν θα σας εξέπληττε να τα δείτε συ­ντροφιά με καρφιά». Αυτός είναι ο τρόπος του για να μας πα­ρουσιάσει τη λογική του σχεδιασμού στα ανθρώπινα μυαλά μας. Σε αυτό το φανταστικό σκηνικό φτιάξαμε οντότητες σφυ­ριά, αλλά δεν τις "κάναμε" να βρουν καρφιά. Το έκαναν μόνες τους από ελεύθερη επιλογή, αφού ήταν απόλυτα λογικό.

            Η επόμενη απρόσμενη πληροφορία είναι ότι η συνάντηση σχεδιασμού περιλαμβάνει και «τις ανώτερες ψυχές αυτών που βρίσκονται ήδη στη Γη και περπατούν σε μάθημα». Κοιτάξτε το αυτό! Είναι η πρώτη ένδειξη από τον ΚΡΥΩΝ ότι ο καρμικός σχεδιασμός συμπεριλαμβάνει αυτούς που ζουν και περπατάνε γύρω μας. Μ’ αυτόν τον τρόπο ο "μηχανισμός" του κάρμα προωθείται. Με άλλα λόγια, αν το Πνεύμα έπρεπε να περιμένει να πεθάνουν οι άνθρωποι πριν να σχεδιαστούν οι επόμενες εν­σαρκώσεις, θα ήταν εντελώς ανεπαρκές. Οντότητες θα "περιφερόντουσαν άσκοπα" κυριολεκτικά, περιμένοντας άλλους να πεθάνουν προτού μπορέσουν να σχεδιάσουν πώς θα ερχό­ντουσαν σ' επαφή την επόμενη φορά. 

            Σκεφθείτε το: αλληλεπιδράτε καρμικά με γονείς και παιδιά- επομένως υπάρχουν μεγά­λες διαφορές ηλικίας. Αυτός είναι ο τρόπος, επομένως, όπου ένα παιδί έρχεται στο κόσμο, πεθαίνει κατάλληλα για το μάθη­μα των γονέων και μετά από λίγο έρχεται ξανά σαν ένα άλλο κατάλληλο παιδί από τους ίδιους γονείς (αν είναι σωστό). Το λέω αυτό όχι για να δείξω ότι το Πνεύμα έχει φτιάξει αυτό το σενάριο, αλλά για να δείξω πώς λειτουργεί η επικοινωνία.

            Πώς μπορεί ο σχεδιασμός να εμπλέκει τους ζωντανούς, μπορεί να ρωτήσετε; Ο ΚΡΥΩΝ μας έχει πει σε πολλές περιπτώ­σεις για την "υπερψυχή" ή τον "ανώτερο εαυτό" του καθενός μας. Στην πραγματικότητα η αναζήτηση του εμφυτεύματος και του επιπέδου αποφοίτου είναι να παντρευτείτε με τον ανώτερο εαυτό σας και να παραμείνετε στον πλανήτη ως κύριος θερα­πευτής. Προφανώς, αυτός ο ανώτερος εαυτός είναι μέρος από εμάς σε συνεχή επικοινωνία με το Πνεύμα, αλλά η ενέργειά του δεν είναι ολοκληρωτικά στο σώμα μας. Επομένως υπάρχει ακόμη επικοινωνία με το Πνεύμα (του­λάχιστον) για καρμικά θέματα. Αυτό επίσης βοηθάει να εξηγηθεί πώς οι περίπλοκες αλληλεπιδράσεις του κάρμα συνεχίζουν να αλλάζουν καθώς οι γύρω μας ξεπερνούν το κάρμα τους και εμείς ξεπερνάμε το δικό μας. Με άλλα λόγια, αλλάζουμε το σχέδιο του μαθήματος καθώς περνάμε κάθε εξέταση. Ένα μέρος του εαυτού μας κρατάει τη βαθμολογία!

            Η ιστορία συνεχίζεται με τη Γουό να ενσαρκώνεται την πρώ­τη Σεπτεμβρίου ως γυναίκα. Όσοι από σας γνωρίζουν από Α­στρολογία καταλαβαίνουν, όταν ο ΚΡΥΩΝ λέει, «θα έχει δυ­σκολίες με τον έλεγχο».

            Η ιστορία θέλει τη Γουό σαν ένα παιδί κακοποιημένο από πολλούς άνδρες που υποτίθεται ότι είναι η ομάδα οικογενεια­κής υποστήριξης. Αυτό μας δίνεται για να καταλάβουμε πώς στήνεται το κάρμα της εγκατάλειψης και τι τύπος προσωπικότη­τας μπορεί να είναι το αποτέλεσμα. Θυμηθείτε ότι ο ΚΡΥΩΝ εί­ναι ο Δάσκαλος της ανθρώπινης ψυχολογίας, αφού το ίδιο το μαγνητικό σύστημα στο οποίο ζούμε είναι ο τομέας του και έχει πολύ μεγάλη σχέση με την βιολογία μας.

            Η Γουό γίνεται μια υπερδυναμική γυναίκα που δεν έχει προ­βλήματα με τα χρήματα, αλλά έχει πολλά προβλήματα με τους άνδρες. (Καθόλου παράξενο!) Της αρέσει να κερδίζει σε επαγ­γελματικά θέματα και απολαμβάνει τον ανταγωνισμό με τους άνδρες (πραγματική μεταφορά ήταν ότι της άρεσε να τους νικά στο δικό τους παιχνίδι). Έχει τρείς αποτυχημένους γάμους ή σχέσεις και φέρει μαζί της τεράστιο θυμό, που αργότερα της δη­μιουργεί έλκος και άλλα προβλήματα που έχουν σχέση με το στρες.

            Τώρα, πού είναι ο Ανγκενόν και ο Βερεχού όλο αυτό το διά­στημα; Τι προσφέρουν όλα αυτά τα περί φυλάκων αγγέλων, αν δεν κάνουν τίποτε να βοηθήσουν αυτήν την κατάσταση; Λοι­πόν, αυτές οι ερωτήσεις είναι αστείες, γιατί η πραγματικότητα είναι ότι «Ο Ανγκενόν και ο Βερεχού παρακολουθούσαν με α­γάπη, γνωρίζοντας ότι τα πάντα ήταν κατάλληλα στημένα για την επόμενη φάση...». Όλα τα 47 χρόνια αυτής της γυναίκας ήταν ένα σενάριο στημένο για τη μεγάλη δοκιμασία που ερχό­ταν. Σκεφθείτε πόση η υπομονή των πνευματικών οδηγών!

            Τώρα θα πρέπει να σταματήσω εδώ, να σκεφτώ τη δική μου εμπειρία και να σας πληροφορήσω πάλι ότι ήμουν στα μέσα των σαράντα όταν έφτασε ο ΚΡΥΩΝ. Εάν πίστευα στην Αστρο­λογία, θα γνώριζα ότι κάτι συνέβαινε, γιατί ο αστρολογικός μου χάρτης έδειχνε κάτι πολύ σημαντικό για εκείνη την εποχή (όπως έμαθα πολύ αργότερα). Αυτός είναι ο τρόπος που δούλευε η παλιά ενέργεια της Γης. Πρέπει να πω στους νεώτερους σας, ότι τώρα ο χρόνος είναι πολύ σημαντικός και ότι το Πνεύμα δεν θα σας κρατήσει 40 χρόνια απλώς περνώντας τον καιρό σας (όπως έκανα εγώ). 

            Η νέα ενέργεια είναι τώρα πολύ διαφορετική και προωθεί άμεσα την πρόθεση. Ακόμη και οι αναγνώστες κά­τω των 20 ετών, οι οποίοι συνδέονται με αυτά που λέγονται εδώ, θα γνωρίζουν διαισθητικά ότι το συμβόλαιό τους άρχισε να τους φέρνει φώτιση αμέσως με την εκδήλωση της πρόθεσης. Ο χρόνος μας επιταχύνεται, με τη συμπαντική έννοια, και το Πνεύμα εργάζεται μαζί μας ταχύτερα και νωρίτερα. Μην απογο­ητευτείτε από αυτή την ιστορία που η Γουό χρειάστηκε να περιμένει 47 χρόνια.

            Τώρα πίσω στην ιστορία μας. Η "προγραμματισμένη" ώρα έφτασε στη σκηνή. Οι πνευματικοί οδηγοί την ανεγνώρισαν αμέσως και ενθουσιάστηκαν. Αφού διαβάσετε παρακάτω θα δείτε ότι αυτό το προγραμματισμένο άτομο που μπήκε στη ζωή της Γουό στην πραγματικότητα ήταν μέρος της συνάντησης σχεδιασμού του συμβολαίου που είχε γίνει 47 χρόνια νωρίτερα. Σκεφθείτε την περιπλοκότητα αυτού του γεγονότος! Με τον τρόπο της, η Γουό ανεγνώρισε την γυναίκα, γιατί λέει ότι η Γουό ενδιαφερόταν γι αυτήν και τα πράγματα που έλεγε. Εδώ έχου­με μια γυναίκα που ήταν διαφορετική: η πίσσα δεν κολλούσε επάνω της! Δείτε πώς οι παραβολές διαπλέκονται με τις ίδιες πληροφορίες: εδώ υ­πάρχει μια φωτισμένη γυναίκα που μπαίνει στη ζωή της Γουό και κάνει τη Γουό ν' αλλάξει! ...και το μόνο που έχει να κάνει είναι να είναι εκεί.

            Η Γουό έπρεπε να μάθει γι αυτήν τη γυναίκα χωρίς όνομα, για τη γαλήνη της, την εσωτερική χαρά της και την ανεκτικότητά της προς τους άνδρες. θυμηθείτε ότι η Γουό ήταν πια σε κατά­σταση ανισορροπίας και άρρωστη. Αυτή ήταν η απαραίτητη κα­τάσταση για να βάλει στην άκρη ένα μέρος από το εγώ της και να ρωτήσει μια άλλη γυναίκα για αυτά τα αόριστα πράγματα. Παρατηρήστε επίσης πώς η παραβολή χρησιμοποιεί μιαν άλλη γυναίκα ως αγγελιοφόρο, αν και όλοι είμαστε άνθρωποι και το γένος μας δεν κάνει καμία διαφορά για το Πνεύμα. Κάνει δια­φορά όσον αφορά το κάρμα, γιατί μεγάλο μέρος από το κάρμα που κουβαλάμε είναι η ενέργεια που δημιουργείται με το αντί­θετο φύλλο (θέματα πατέρα και μητέρας κ.λπ.) Η επιστήμη έχει ανακαλύψει τελευταία ότι και ο εγκέφαλός μας είναι βιολογικά συνδεδεμένος διαφορετικά και τελικά επιβεβαιώθηκε ότι σκε­πτόμαστε διαφορετικά. (Πλάκα μας κάνουν! Αναρωτιέμαι πόσα λεφτά ξόδεψαν γι' αυτό; Θα μπορούσα να τους το είχα επιβε­βαιώσει χωρίς κανένα κόστος, εάν με είχαν ρωτήσει.)

            Η γυναίκα μοιράστηκε την αγάπη του Πνεύματος με τη Γουό. Οι πνευματικοί οδηγοί ήταν σε αναμονή και ετοιμότητα γι' αυτό το γεγονός. Αυτή ήταν η δοκιμασία την οποία προσδοκούσαν και περίμεναν. Η παραβολή μας λέει ότι η Γουό ζήτησε βοήθεια μόνη στο δωμάτιό της, και εκφράζοντας λεκτικά την πρόθεσή της άρχισε την θαυμαστή διαδικασία που ακολούθησε.

            Η ιστορία συνεχίζεται με όλες τις αλλαγές στη ζωή της Γουό και τον τρίτο πνευματικό οδηγό που ενώθηκε με τον Ανγκενόν και τον Βερεχού αργότερα. Αυτός ο πνευματικός οδηγός ήταν από «την ομάδα Δασκάλων πνευματικών οδηγών». Πάλι ο ΚΡΥΩΝ αναφέρει ότι οι Δάσκαλοι πνευματικοί οδηγοί είναι δια­φορετικοί από τους κανονικούς. Για μερικούς, αυτό είναι το ίδιο σαν να λαμβάνουν ένα υψηλότερο είδος αγγέλου στη ζωή τους. Όλη αυτή η ορολογία είναι κατάλληλη, αφού η δική μου μετά­φραση του ΚΡΥΩΝ χρησιμοποιεί μόνο δικές μου λέξεις. Πι­στεύω ότι κάποιος θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τις λέξεις «πνευματικοί οδηγοί ή άγγελοι» εναλλακτικά, εάν το επιθυ­μούσε, και ότι στην πραγματικότητα δεν κάνει διαφορά πώς τους αποκαλείς, όσο καταλαβαίνεις τον απίστευτο μηχανισμό του λόγου που είναι εδώ και την αγάπη που έχουν για μας.

            Η Γουό κατέληξε να γίνει ένας φωτισμένος άνθρωπος, συγ­χωρώντας αυτούς του παρελθόντος της, αναγνωρίζοντας ότι ήταν υπεύθυνη για όλα, και αποκτώντας τελικά πραγματική γα­λήνη. Σ’ αυτό το σημείο μπόρεσε να γίνει ζευγάρι μ’ έναν ά­ντρα και η σχέση να λειτουργήσει, η πραγματική δοκιμασία.

            Δείτε τι συμβαίνει μετά: οι ήρωες μας, ο Ανγκενόν και ο Βε­ρεχού, αντικαθίστανται! Τι είδους ιστορία είναι αυτή τέλος πά­ντων που οι καλοί αντικαθίστανται στη μέση; Αυτό δεν θα γινό­ταν ποτέ στο σινεμά. Πώς νομίζετε ότι αισθάνθηκαν ο Ανγκενόν και ο Βερεχού; Στο κάτω-κάτω είχαν υποφέρει 47 χρόνια θυμού και σύγχυσης! Δεν έπρεπε να έχουν την ευκαιρία να παραμεί­νουν και να χαρούν τα αποτελέσματα του σχεδιασμού στον ο­ποίον είχαν βοηθήσει;

            Η Γουό είχε πάρει το ουδέτερο εμφύτευμα και πήγαινε προς ένα επίπεδο που απαιτούσε Δάσκαλους πνευματικούς οδηγούς. Ο Ανγκενόν και ο Βερεχού το ήξεραν και ήταν εκστατικοί από τη χαρά τους. Αποχώρησαν με πολλή αγάπη και καθόλου θλίψη.

Είχαν υπάρξει μέρος στη Γήινη ιστορία και το γιόρταζαν.

            Τέτοιος είναι ο νους του Πνεύματος που η μία οντότητα μπο­ρεί να γιορτάζει τη χαρά της άλλης τόσο ολοκληρωτικά. Όταν στ' αλήθεια δείτε την πλήρη μεγάλη εικόνα, μπορείτε να γιορτά­ζετε για την καλή τύχη του γείτονά σας και να το εννοείτε, ακό­μη και αν αισθάνεστε ότι η ζωή σας δεν πηγαίνει τόσο καλά όσο εκείνου. Μερικοί άνθρωποι δεν μπορούν να καταλάβουν πώς γίνεται αυτό. Να βάλουμε τον "Μανδύα του Πνεύματος", αυτό είναι που μας ζητάει να κάνουμε ο ΚΡΥΩΝ. Αυτό σημαίνει να φέρνουμε μαζί μας τη σύνδεση με τον ανώτερο εαυτό και να πά­με προς τέτοια ισορροπία που τα πρώτα μας συναισθήματα προς όλους τους ανθρώπους να είναι βασισμένα σε αγάπη, χωρίς όλες τις άλλες αποσκευές που συνηθίζαμε να κουβαλάμε μαζί. Τιμάτε τον διπλανό σας, γιατί η διαδικασία του έχει σχέση με τη δική σας, ακόμη και αν αισθάνεστε ότι είναι πάρα πολύ διαφορετική.

«Παράρτημα Β – Ανάλυση του Συγγραφέα για τις Παραβολές»

(Κρύων Βιβλίο 2 – «Μην Σκέφτεστε σαν Άνθρωποι» - Παράρτημα Β, σελ.282-289)

Η Ιστορία για τον Πατέρα και τον Γιο

Και τώρα θα σας πω την ιστορία για τον πατέρα και τον γιο. Αφήστε την αγάπη να κατακλύσει κάθε πόρο του σώματός σας κα­θώς ξεδιπλώνεται σ’ εσάς η αλήθεια αυτής της πραγματικής ιστο­ρίας. Τώρα είναι η στιγμή για τη θεραπεία για την οποία ήρθατε και για την οποία διαβάζετε αυτό το βιβλίο. Ναι, μιλάω σ’ εσάς. Γνωρί­ζουμε ποιοι είστε!

Και έτσι, υπήρχε στον πλανήτη Γη ο πατέρας. Στην πραγματι­κότητα δεν ήταν ακόμη πατέρας, αλλά το περίμενε πώς και πώς, γιατί η γέννηση του παιδιού του επρόκειτο να γίνει σύντομα. Και ήλπιζε τόσο πολύ να είναι αγόρι, γιατί είχε τόσα σχέδια για ένα α­γόρι. Ήταν ξυλουργός και ήθελε να διδάξει στον γιο του την τέχνη του ξυλουργού. «Έχω τόσα πολλά πράγματα να τον διδάξω. Θα του διδάξω τα μυστικά του επαγγέλματος και γνωρίζω ότι θα του αρέ­σει πολύ και θα συνεχίσει την παράδοση του επαγγέλματος στην οικογένεια». Και έτσι, όταν γεννήθηκε το παιδί και ήταν όντως γιος, ήταν ενθουσιασμένος. «Αυτός είναι ο γιος μου!» φώναζε σε όλους. «Είναι αυτός που θα συνεχίσει την παράδοση της οικογέ­νειας. Είναι αυτός που θα έχει το όνομά μου. Είναι ένας μεγάλος ξυλουργός, γιατί θα τον διδάξω ό,τι γνωρίζω. Θα περάσουμε υπέ­ροχα μαζί, εγώ και ο γιος μου».

Και έτσι, καθώς μεγάλωνε το μωρό, αγαπούσε τον πατέρα του. Γιατί ο πατέρας του ήταν συνέχεια μαζί του, το σήκωνε ψηλά και σε κάθε ευκαιρία του έλεγε, «Γιε μου, περίμενε μέχρι να μπορέσω να μοιραστώ όλα αυτά τα πράγματα μαζί σου! Θα σου αρέ­σουν. Θα μετέχεις στην παράδοση, στην τέχνη και στην οικογένεια και θα είμαστε όλοι πολύ περήφανοι χρόνια μετά αφού εγώ θα έχω φύγει». Αλλά κάτι ασυνήθιστο συνέβη στη συνέχεια. Γιατί καθώς συνεχιζόταν η ζωή, ο γιος σιγά-σιγά αισθάνθηκε καταπιεσμένος από την προσοχή του πατέρα του και άρχισε να αισθάνεται ότι είχε το δικό του δρόμο - αν και ο γιος δεν αναγνώρισε αυτήν την κατά­σταση με αυτές ακριβώς τις λέξεις. Και άρχισε να επαναστατεί. 

Όταν ο γιος έγινε έφηβος, δεν είχε κανένα ενδιαφέρον για αυτά που του έλεγε ο πατέρας του σχετικά με την ξυλουργική ή την καταγω­γή του. Και είπε στον πατέρα του, «Πατέρα, σε παρακαλώ τίμησε με, έχω τις δικές μου επιθυμίες. Υπάρχουν πράγματα για τα οποία ενδιαφέρομαι και που δεν έχουν καμία σχέση με την ξυλουργική». Και ο πατέρας του δεν μπορούσε να πιστέψει αυτά που άκουγε και είπε, «Γιε μου, δεν καταλαβαίνεις! Βλέπεις, εγώ είμαι πιο σοφός από σένα και μπορώ να παίρνω αποφάσεις για σένα. Άφησέ με να σου δείξω αυτά τα πράγματα. Εμπιστέψου με. Άφησέ με να είμαι αυτό που πρέπει να είμαι, ο δάσκαλός σου, και θα περάσουμε πά­ρα πολύ ωραία εσύ και εγώ». Και ο γιος είπε, «Εγώ δεν το βλέπω έτσι, πατέρα. Δεν θέλω να γίνω ξυλουργός, ούτε θέλω να σε κάνω να νιώθεις άσχημα. Αλλά έχω τον δικό μου δρόμο και θέλω να τον ακολουθήσω.» Αυτή ήταν η τελευταία φορά που μίλησαν πολιτι­σμένα, γιατί σιγά σιγά η τιμή μεταξύ του πατέρα και του γιου εξαφανίστηκε έως ότου έγινε ένα κενό μαυρίλας και σκοταδιού.

Γιατί, καθώς ο γιος συνέχιζε να μεγαλώνει, κατάλαβε ότι ο πατέρας του συνέχιζε να τον πιέζει για να γίνει κάτι που δεν ήθελε. Και έτσι ο γιος έφυγε από το σπίτι, χωρίς καν να πει αντίο στον πατέρα του, αλλά αφήνοντας μόνο ένα σημείωμα που έλεγε, «Παρακαλώ, άφησέ με ήσυχο». Ο πατέρας πάγωσε. «Ο γιος μου», σκέφτηκε, «έχω ξοδέψει είκοσι χρόνια περιμένοντας γι’ αυτή τη στιγμή. Θα έπρεπε να είναι τα πάντα... ο ξυλουργός, ο μεγάλος μάστορας της τέχνης με το όνομά μου. Έχω ντροπιαστεί. Κατέ­στρεψε τη ζωή μου!» Και ο γιος στη δική του ζωή σκεπτόταν για τον πατέρα του τα εξής: «Αυτός ο άνθρωπος έχει καταστρέψει την παιδική μου ηλικία και με έχει καλουπώσει σε κάτι που δεν έχω επιλέξει να γίνω. Δεν θέλω να τον αγαπώ». 

Και έτσι υπήρχε πράγ­ματι θυμός και μίσος μεταξύ του πατέρα και του γιου και παρέμειναν έτσι σε όλη τους τη ζωή, μέχρι τον θάνατο. Και όταν ο γιος είχε ένα δικό του παιδί, μια πολύ όμορφη κόρη, εκείνη τη στιγμή ο γιος σκέφτηκε, «Ίσως, λέω ίσως, θα πρέπει να προσκαλέσω τον πατέρα μου να δει αυτόν τον απόγονό του». Αλλά μετά το ξανασκέφτηκε, «Όχι, ο πατέρας μου κατέστρεψε την παιδική μου ηλικία και με μισεί. Δεν θα μοιραστώ τίποτε μαζί του». Και έτσι ο πατέρας δεν είδε ποτέ την εγγονή του.

Και έτσι, όταν ο πατέρας έφτασε στα 83 του χρόνια, πέθανε. Και πάνω στο κρεβάτι του θανάτου σκεπτόταν το παρελθόν και είπε, «Ίσως τώρα, καθώς ο θάνατός μου έρχεται, να καλέσω τον γιο μου». Και έτσι, εκείνη τη στιγμή της σοφίας, εκεί που πλησίαζε ο θάνατος, αναγνωρίζοντας τη διαίσθησή του και γνωρίζοντας τι ερχόταν, έστειλε να φωνάξουν τον γιο του. Αλλά η απάντηση ήρθε ότι ο γιος του δεν θα ερχόταν. «Δε με νοιάζει για σένα, γιατί μου έχεις καταστρέψει τη ζωή. Μείνε μακριά από μένα». Και μετά ο γιος πρόσθεσε, «Θα ευχαριστηθώ για τον θάνατό σου». Τι θυμός και τι μίσος υπήρχε εκεί!

Ο γιος ζούσε μια καλή ζωή. Και εκείνος επίσης ήταν γύρω στα 80 όταν πέθανε, έχοντας γύρω του την οικογένειά του που τον αγαπούσε πολύ. Και οι οποίοι έκλαιγαν για την ουσία του, η οποία δεν θα μπορούσε πια να περπατά στη Γη. Και εδώ είναι, αγαπητοί, που η ιστορία μας πραγματικά ξεκινάει. Γιατί ο γιος πέθανε και έφτασε στο Σπήλαιο της δημιουργίας. Έκανε το τριήμερο ταξίδι όπου ανέλαβε την ουσία του και το όνομά του και προχώρησε στην αίθουσα της τιμής. Και πέρασε πολύ χρόνο εκεί που τον θαύμαζαν, όπου στην κυριολεξία εκατομμύρια από οντότητες μέσα σ’ ένα στάδιο που δεν μπορείτε ούτε ν’ αρχίσετε να φαντάζεστε, τον χει­ροκροτούσαν και τον τιμούσαν γι’ αυτά που είχε κάνει, όταν ήταν στον πλανήτη σας. 

Βλέπετε, αγαπητοί, όλοι σας έχετε περάσει από εκεί αλλά δεν μπορούμε να σας το δείξουμε αυτό τώρα, γιατί θα χαλούσε τον καιρό που περνάτε πάνω στη Γη και θα σας έφερνε πολλές αναμνήσεις. Αλλά θα βρεθείτε εκεί ξανά μια μέρα για να πάρετε το επόμενο χρώμα σας. Γιατί αυτά τα χρώματα τα βλέπουν όι πάντες στο σόμπαν όταν σας συναντούν. Τα χρώματά σας είναι η ταυτότητά σας, η οποία λέει ότι ήσασταν πολεμιστές του φωτός στον πλανήτη Γη. Είναι δύσκολο για σας να το καταλάβετε τώρα, το γνωρίζω, αλλά είναι η αλήθεια ούτως ή άλλως. Δεν έχετε ιδέα πόσο σημαντικά είναι αυτά τα μοναδικά παράσημα από τη Γη. Κάποια μέρα θα θυμηθείτε τα λόγια μου, όταν θα με συναντήσετε στην αίθουσα των τιμών.

Και έτσι, ο γιος βρισκόταν εκεί λαμβάνοντας τις τιμές και τα νέα χρώματά του, τα οποία τοποθετήθηκαν στην ενέργειά του καρμικά χαρακτηριστικά. Υπήρχαν φόβοι που έπρεπε να σπάσουν και σας λέω τώρα αν ο πατέρας ή ο γιος σε εκείνη τη ζωή είχαν καταλάβει ποιοι ήταν, θα είχαν ξεπεράσει τον φόβο και το μίσος και θα είχαν γεμίσει με αγάπη. Ο άλλος δεν θα μπορούσε ν’ αντισταθεί σ’ αυτό και τα πράγματα θα ήταν εντελώς διαφορετικά και για τους δύο. Αυτό είναι το μάθημα του Ανθρώπου της Νέας Εποχής. Ανεξάρτητα από το τι νομίζετε ότι βρίσκεται μπροστά σας και τον τρόπο που παρουσιάζεται, μπορεί να είναι μόνο ένας φόβος λεπτός σαν τσιγαρόχαρτο, ο οποίος είναι έτοιμος να εξαφανιστεί, έτοιμος να υποχωρήσει στην αγάπη.

Η αγάπη, αγαπητοί, είναι η μεγαλύτερη δύναμη στο σύμπαν. Αυτή η ενέργεια αγάπης δεν είναι μόνο αυτό που σας δίνει τη γαλήνη. Αυτή η ενέργεια αγάπης δεν είναι μόνο αυτό το οποίο σας ενδυναμώνει. Η ενέργεια της αγάπης είναι επίσης υπεύθυνη για τη σιγή σας όταν σας κατηγορούν για τις συμπαντικές αλήθειες, και την ίδια στιγμή είναι επίσης υπεύθυνη για τα πλέον μη φωτισμένα πράγματα που μπορείτε να φανταστείτε πάνω σε αυτόν τον πλανή­τη! Γιατί η πηγή των καρμικών σας προβλημάτων είναι επίσης η αγάπη. Μπορεί μερικές φορές να παίρνει ένα παράξενο πρόσωπο, όπως αυτό του μίσους και του θυμού, αλλά η αγάπη είναι ο βασι­λιάς του όλου σχεδίου. Έχει ουσία! Έχει πυκνότητα. Έχει λογική και κρίση. Είναι η ουσία του σύμπαντος και σας δίνεται απόψε.

Διότι βρισκόμαστε εδώ να σας συναντήσουμε κατόπιν προ- συνεννόησης και όλα αυτά που έχουν λεχθεί απόψε, έχουν λεχθεί ώστε να μπορέσετε εσείς προσωπικά να απολαύσετε την αλλαγή στην καρδιά ή την αλλαγή ενέργειας που έχετε κερδίσει. Και έτσι, ο συνεργάτης μου έρχεται από μακριά για να σας δώσει τα ακόλου­θα μηνύματα: Ότι η αγάπη μας γι’ αυτόν δεν είναι καθόλου περισ­σότερη από την αγάπη μας για σας, ότι το έργο του δεν είναι καθό­λου σπουδαιότερο από το δικό σας, που είναι να λάβετε το δώρο της νέας ενέργειας και να γίνετε ένας Άνθρωπος της Νέας Εποχής. Και σε αυτή τη διαδικασία, ανυψώστε τα χέρια, αγγίξτε τους πνευ­ματικούς οδηγούς σας και αισθανθείτε τον ηλεκτρισμό και τον μαγνητισμό της αγάπης, την οποία έχει το Πνεύμα για σας αυτή τη στιγμή. Ο Κρύων είναι μόνο μια από δεκάδες χιλιάδες οντότητες που δεν είναι ορατές σε αυτήν, τη “δική σας” Γη.

Ελπίζουμε ότι αυτός ο χρόνος που περάσαμε μαζί θα σας έχει δώσει μια ευρύτερη εικόνα όχι μόνο για το ποιοι είστε, αλλά κυ­ρίως ποιος είναι αυτός που κάθεται δίπλα σας και προσποιείται ότι δεν σας γνωρίζει, ο οποίος μπορεί να είναι ο καλύτερός σας φίλος ή ένας πρώην συνεργάτης σας. Η ειρωνεία εδώ απόψε είναι ότι αυτή η συγκέντρωση μπορεί να είναι η μόνη συνάντηση που θα έχετε ο ένας με τον άλλον ως άνθρωποι σε μάθημα αυτή την περίοδο. Αυτό είναι το κοσμικό χιούμορ του Πνεύματος: η εργασία σας σε καρμική ομάδα σάς κάνει να γυρίζετε ξανά και ξανά και να βλέπετε οικεία πρόσωπα που όμως δεν αναγνωρίζετε! Πατέρες και γιοι, μητέρες και κόρες,, αδελφές και αδελφοί: σας λέμε ότι όλοι γνωρί­ζεστε μεταξύ σας!

Τώρα, καθώς σας περιβάλλουμε με αγάπη, σας θυμίζουμε την οικογένεια την οποία αποτελείτε και ότι η φυλή σας είναι αυτή του πλανήτη Γη. Και έτσι κλείνουμε λέγοντάς σας πως ό,τι έχετε αι­σθανθεί απόψε αφορά το κυτταρικό σας επίπεδο και δεν μπορείτε ποτέ να το πετάξετε. Γιατί θα είναι μέρος σας από εδώ και στο εξής, ακόμη και αν δεν θυμάστε τα ίδια τα λόγια. Πάρτε αυτό το δώρο, αν αυτό αποτελεί επιλογή σας. Το Πνεύμα τιμά καθέναν και όλους όσους έχουν ταξιδέψει για να καθίσουν σε αυτά τα καθίσμα­τα απόψε ή διαβάζουν αυτές τις λέξεις. Και δεν εννοούμε αναγκα­στικά το ταξίδι των τελευταίων ωρών, αλλά περισσότερο εννοούμε το μονοπάτι στη ζωή σας ως τώρα. Γιατί βρίσκεστε στο “τώρα” μα­ζί μας εδώ. Όλοι εκείνοι που διαβάζουν αυτό το κείμενο έχουν την ίδια εμπειρία και το ίδιο χρονικό πλαίσιο και την ενέργεια μ’ εκεί­νους που ακούνε αυτά το λόγια σ’ αυτό το μεγάλο νησί.

Αισθάνεστε πραγματικά ότι βρήκατε αυτό το βιβλίο τυχαία; Η αγάπη μας για σας είναι απόλυτη και σας δίδεται ελεύθερα σε ανα­γνώριση του ποιοι είστε.

Και έτσι είναι.  

ΚΡΥΩΝ

«Όταν Γινόμαστε Άνθρωποι της Νέας Εποχής»

(Κρύων Βιβλίο 3 – «Η Αλχημεία του Ανθρώπινου Πνεύματος» - σελ. 86-91)

Η Ιστορία του Δαυίδ του Ινδιάνου

Σ’ ένα νησί ζούσε ένας Ινδιάνος που ονομαζόταν Δαυίδ. Και για σας που θέλετε να ξέρετε περισσότερα γιατί ένας Ινδιάνος ονομαζόταν Δαυίδ, θα πρέπει να κάνετε αυτή την ανάλυση αργότερα (κοσμικά γέλια). Το νησί όπου ζούσε ο Δαυίδ ήταν ένα καλό νησί και υπήρχε αφθονία. Και ο Δαυίδ ήταν από βασιλική γενιά, γιατί ο παππούς του ήταν ο αρχηγός της φυλής. Ο Δαυίδ ζού­σε καλά στο νησί - υπήρχε αφθονία στην τροφή και μεγάλη παρα­γωγή προϊόντων. Το χωριό του Δαυίδ και η φυλή του ζούσαν καλά για πολλά-πολλά χρόνια.

Τώρα, το νησί περιβαλλόταν από ένα περίεργο χαρακτηριστι­κό, διότι υπήρχε μια κουρτίνα από ομίχλη, η οποία ήταν πολύ παχιά και το περιέβαλε τρία μίλια πέρα από τις ακτές. Αυτή η ομίχλη πε­ριέβαλε το νησί ολόκληρο, και εφόσον η ομίχλη δεν έφτανε ποτέ πάνω στο νησί, ο καιρός ήταν ηλιόλουστος και καθαρός. Η ομίχλη παρέμενε τρία μίλια πέρα από τις ακτές σαν ένα σκοτεινό σημάδι και κανείς δεν μπορούσε να δει πέρα από αυτή.

Ο Δαυίδ μεγάλωσε με αυτή την ομίχλη και εκείνοι που ζού­σαν στο χωριό την είχαν ζήσει από γενιά σε γενιά. Δεν την κατα­λάβαιναν, αλλά την φοβόντουσαν, αφού κάθε τόσο, όταν κάποιος από το χωριό πήγαινε προς την ομίχλη, δεν επέστρεφε ποτέ. Ακόμη και σαν παιδί ο Δαυίδ θυμόταν που ένας από τους γηραιότερους της φυλής, ο οποίος πλησίαζε να πεθάνει, επέλεξε να μπει σ’ ένα κανό και να πάει προς την ομίχλη. Υπήρχαν πάρα πολλές ιστορίες του τι συνέβαινε αν έμπαινες μέσα στην ομίχλη, τις πιο πολλές από τις οποίες τις λέγανε τα βράδια γύρω από τη φωτιά στο χωριό.

Οι άνθρωποι του χωριού είχαν μάθει ότι εάν κάποιος πήγαινε προς την ομίχλη, οι υπόλοιποι του χωριού θα έπρεπε να κλειστούν σπίτι τους και να μην κοιτάζουν, γιατί υπήρχε μεγάλος φόβος για την ομίχλη. Αλλά ο Δαυίδ, όντας από βασιλική γενιά, μπορούσε να παρακολουθεί αυτά τα λίγα γεγονότα μαζί με τους μεγαλύτερους όσο ήταν μικρός και αργότερα σαν έφηβος. Το μόνο γεγονός που πραγματικά θυμόταν ήταν όταν κάποιος γέροντας μπήκε μέσα στην ομίχλη. Θυμόταν ότι καθώς ο γέροντας περνούσε αργά μέσα στην ομίχλη πάνω στο κανό του, τον είδε να σηκώνει το κουπί, και όπως το περίμεναν, δεν επέστρεψε ποτέ ξανά. 

Όπως είχαν πει οι γηραιότεροι, «κανένας από αυτούς που μπαίνουν μέσα στην ομίχλη δεν επιστρέφει ποτέ», και αυτοί που ήταν από βασιλική γενιά καθό­ντουσαν για πολλές ώρες και κοιτούσαν την ομίχλη, αφού είχε εξαφανιστεί μέσα της ο γέρος, περιμένοντας κάτι που είχε προφη­τευτεί ότι θα συνέβαινε. Διότι συχνά ή μετά από λίγο χρόνο άκουγαν μια πολύ μεγάλη βοή, έναν ήχο ο οποίος τους γέμιζε τις καρ­διές με φόβο. Μια κραυγή την οποία δεν μπορούσαν να καταλά­βουν. Ο Δαυίδ θα το θυμόταν αυτό για την υπόλοιπη ζωή του. Ποιος γνωρίζει τι μπορεί να ήταν αυτό; Ίσως ένα τέρας από την άλλη πλευρά της ομίχλης; Ίσως ο ήχος από μια τεράστια δίνη ή έναν καταρράκτη, ο οποίος ήταν εκεί για να πάρει τη ζωή αυτών οι οποίοι περνούσαν μέσα;

Τώρα, φαίνεται περίεργο ότι ο Δαυίδ στα 34 χρόνια του θα έ­παιρνε την απόφαση την οποία πήρε, αλλά ο Δαυίδ αισθανόταν μια έλξη προς την ομίχλη! Αισθανόταν ότι υπήρχε κάτι παραπάνω στη ζωή του, το οποίο του ξέφευγε. Μήπως ήταν μια αλήθεια, η οποία βρισκόταν σε νάρκη για πολλά χρόνια και με κάποιο τρόπο η ομίχ­λη ήταν η απάντηση; Είναι αλήθεια ότι κανείς δεν είχε επιστρέψει. Αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι είχαν εξαφανιστεί, σκέφτηκε ο Δαυίδ. Και έτσι ο Δαυίδ με πολύ κουράγιο ξεκίνησε, χωρίς να πει τίποτε σε κανέναν από τους γηραιότερους ή τους άλλους χωριανούς, για να δει τι υπήρχε στην άλλη πλευρά της ομίχλης. Μπήκε μέσα στο κανό του σιγά-σιγά και έκανε μια τελετή γι’ αυτά που θα έκα­νε μετέπειτα. Ευχαρίστησε τον Θεό για τη ζωή του και για την αποκάλυψη όσων θα ερχόντουσαν. Γνώριζε ότι ανεξαρτήτως του τι θα συνέβαινε σε αυτόν, τουλάχιστον θα είχε τη γνώση και αυτό ήταν που τον έσπρωχνε μπροστά.

Και έτσι ο Δαυίδ άρχισε να κωπηλατεί ήσυχα και χωρίς θόρυ­βο προς την ομίχλη. Κανείς δεν τον έβλεπε γιατί δεν είχε αναφέρει σε κανέναν τι θα έκανε. Σύντομα έφθασε στην ομίχλη και πλησίαζε όλο και πιο κοντά. Τότε ο Δαυίδ παρατήρησε ένα περίεργο πράγμα: κανείς δεν είχε πλησιάσει ποτέ κοντά στην ομίχλη για να την παρα­τηρήσει, αλλά τον τραβούσε μέσα της! Άρχισε να τον καταλαμβά­νει φόβος γι’ αυτό το γεγονός. Ο Δαυίδ δεν χρειαζόταν πια να κω­πηλατεί και έτσι σήκωσε το κουπί του και το έβαλε μέσα στο κανό. Έτσι, μπήκε μέσα στην ομίχλη. Εκεί ήταν πολύ ήσυχα. Ενώ το ρεύ­μα συνέχιζε να τον τραβάει μπροστά, άρχισε να γίνεται όλο και πιο πολύ σκοτάδι. Μετά ο Δαυίδ άρχισε να ξανασκέπτεται αυτό που είχε κάνει. «Είμαι νέος άνθρωπος, δεν στάθηκα στο ύψος των προ­γόνων μου, γιατί ενώ ανήκα στη βασιλική γενιά, αποφάσισα να κά­νω ένα τόσο ανόητο πράγμα!» Ο Δαυίδ τώρα ήταν φοβισμένος. Ο φόβος τον κατέλαβε σαν μια κουβέρτα θανάτου και η μαυρίλα άρ­χισε να μπαίνει μέσα στο μυαλό του. Έτρεμε από το κρύο και τα συναισθήματά του, καθώς το κανό προχωρούσε μέσα στην ομίχλη.

Ο Δαυίδ ήταν μέσα στην ομίχλη για ώρες και του φαινόταν ότι αυτό δεν θα τελείωνε ποτέ. Είχε μαζευτεί, είχε ζαρώσει μέσα στο κανό, γιατί ήξερε ότι είχε κάνει λάθος. «Και αν δεν αλλάξει ποτέ τίποτε;» σκέφτηκε, «τι θα γίνει αν μείνω εδώ για πάντα και πεθάνω από ασιτία μέσα σε αυτό το κανό;» Ο Δαυίδ ξαφνικά είδε τον φόβο, είδε μια εικόνα από όλους αυτούς που είχαν περάσει πριν από αυτόν, οι οποίοι έπλεαν ασταμάτητα μέσα στα κανό τους σαν σκελετοί μέσα στη σκοτεινή ομίχλη. Θα έβλεπε τον γέρο που είχε φύγει μερικά χρόνια πριν; Θα άλλαζε ποτέ τίποτε; «Πού βρίσκεται η αλήθεια που έψαχνα;» είπε ο Δαυίδ φωναχτά μέσα στην ομίχλη.

Και τότε συνέβη. Ο Δαυίδ βγήκε από την άλλη μεριά της ο­μίχλης! Ήταν έκπληκτος με αυτό που είδε γιατί μπροστά του υπήρ­χε μια ολόκληρη ήπειρος: ευδιάκριτη, με πολλούς χωριανούς και χωριά όσο μπορούσε να δει το μάτι του! Έβλεπε τον καπνό που έβγαινε από τις καμινάδες και τους άκουγε να παίζουν στις παρα­λίες. Υπήρχαν φύλακες που ήταν εγκατεστημένοι στα όρια της ο­μίχλης, οι οποίοι τον είδαν αμέσως. Καθώς έβγαινε μέσα από την ομίχλη, τον είδαν και άρχισαν να ηχούν τις τρομπέτες τους με πα­νηγυρικό τρόπο ώστε να ειδοποιήσουν τους άλλους στην ακτή, ότι άλλος ένας είχε περάσει μέσα από την ομίχλη. Τότε ο Δαυίδ άκου- σε μια τεράστια φωνή να έρχεται από την ακτή. Μια φωνή πανηγυ­ρισμού! Μια φωνή τιμής! Και τον περικύκλωσαν με κανό και του πετούσαν λουλούδια. Όταν έφτασε στην ακτή, ήρθαν και τον πή­ραν, τον έβαλαν πάνω στους ώμους τους και πανηγύριζαν που πέ­ρασε μέσα από την ομίχλη. Ο Δαυίδ ξεκίνησε μια νέα, πιο πλούσια ζωή από την ημέρα εκείνη.

Τώρα μπορείτε να μου πείτε, «γνωρίζω τι αφορά αυτή η παρα­βολή. Έχει σχέση με τον θάνατο, δεν είναι;» Και εμείς σας λέμε, «όχι, δεν έχει». Αυτή η παραβολή σάς δίνεται απόψε και, όπως τη διαβάζετε, έχει σχέση με το να μπείτε στη νέα ενέργεια και έχει σχέση με το επίπεδο αποφοίτου. Έχει σχέση με το τι βρίσκεται μπροστά σας εάν επιθυμείτε ν’ ακολουθήσετε το μονοπάτι. Γιατί ο καθένας από σας έχει μπροστά του μια ομίχλη που είναι ο φόβος σας, και κάθε φόβος είναι μια διαφορετική πρόκληση και ένα μάθημα διαφορετικών επιπέδων για κάθε άνθρωπο.

Ακούστε προσεκτικά, γιατί φθάνουμε στη βάση αυτού του θέ­ματος. Τι είναι αυτό το οποίο σας φοβίζει περισσότερο; Για πολ­λούς από σας, χωρίς να το καταλαβαίνετε, είναι ο φόβος της επι­τυχίας και ο φόβος ότι θα βρίσκεστε πάνω στο μονοπάτι που έχετε συμφωνήσει μέσω του συμβολαίου σας. Ο φόβος της αφθονίας. Ίσως είναι και ο φόβος της φώτισης καθαυτός. Σας προτρέπουμε να περπατήσετε μέσα από αυτόν τον φόβο χωρίς να λιποψυχήσετε. Αυτό που σας προκαλεί τις περισσότερες ανησυχίες είναι το κάρμα στη ζωή σας που πρέπει ν’ αντιμετωπίσετε σαν κάποια πρόκληση, γνωρίζοντας ότι είναι απλώς ένα προσωπείο. Είναι η ομίχλη της παραβολής και στην άλλη μεριά σας περιμένουν οι πανηγυρισμοί. Αλλά δεν είναι χωρίς φόβο. Ποιοι άλλοι φόβοι μπορεί να σας πα­ρουσιαστούν απόψε εδώ; Μήπως είναι φόβοι των σχέσεων - του να είστε μέσα σε σχέσεις ή του να μην έχετε καμία σχέση; Καθένας από σας είναι διαφορετικός.

Αλλά υπάρχει ένας άλλος φόβος, ο οποίος είναι επίσης μεγά­λος στο μυαλό μερικών από σας απόψε. Αγαπητοί, γνωρίζουμε ποιοι είστε. Γνωρίζουμε τις πιο ενδόμυχες σκέψεις σας. Καθώς κά­θεστε στην καρέκλα σας ακούγοντας ή διαβάζοντας, πιστεύετε ότι βρίσκεστε μέσα σε μια ανώνυμη μάζα ανθρωπότητας; Καθόλου! Γνωρίζουμε το όνομά σας, αφού βρίσκεται μέσα στην καρδιά μας. Μερικοί από σας μπορεί να ζήσατε εμπειρίες και γεγονότα στη ζωή σας, τα οποία ήταν τραγωδίες ασύλληπτες.

Οι φόβοι που πολλοί έχετε είναι μια ανάμνηση, γιατί υπάρχει μια μαυρίλα εκεί στην οποία δεν θέλετε να ξαναμπείτε. Γε­γονότα ή τραγωδίες που μπορεί να φαίνονταν ακατάλληλες και που είχαν ραγίσει την καρδιά σας εκείνη την εποχή, δεν πρέπει να επαναληφθούν ποτέ, λέτε στον εαυτό σας. Αυτός είναι ο φόβος σας και σας πιάνει η καρδιά σας όταν σκέπτεστε ότι πρέπει να τον αντιμετωπίσετε ξανά. Θα σας πω τι πραγματικά φοβάστε. Σε κυτταρικό επίπεδο φοβάστε ότι θα συνειδητοποιήσετε πως είστε υπεύθυνοι για το γεγονός και ότι είχατε βοηθήσει στη σχεδίαση αυτού του γεγονότος! Και ότι αυτό ήταν μέρος του συμβολαίου σας. Και ότι ήταν προγραμματισμένο και ότι το Πνεύμα σας γνώ­ριζε ότι θα συνέβαινε αυτό το γεγονός, καιρό πριν συμβεί. Αυτός είναι ο πραγματικός φόβος σας. Το να αποκαλύπτεται ότι ένα τέ­τοιο μαύρο γεγονός είναι κάτι που εσείς έχετε προγραμμα­τίσει, σας φαίνεται ασύλληπτο. Αλλά αυτή είναι η καθολική εικόνα των πραγμάτων και θα σας φέρει κατά πρόσωπο με μια εμπειρία μάθησης που θα σας δώσει γαλήνη εκεί όπου νομίζατε ότι δεν ήταν διαθέσιμη!

Και έτσι συμβαίνει με μερικούς από σας απόψε, οι οποίοι με­ταφέρουν αυτό το κάρμα μαζί τους. Γιατί ο Κρύων σας λέει μια τέ­τοια παραβολή; Είναι για να σας δώσει παραδείγματα για την ευθύ­νη. Έχετε έρθει εδώ κατόπιν σχεδιασμού, με ένα σχέδιο που γνωρί­ζετε, αλλά που είναι κρυμμένο από σας. Αποκαλύπτεται στο 12:12. Τώρα είναι η εποχή της ενδυνάμωσης, της ευθύνης για ολόκληρη την ενέργεια αυτού του πλανήτη και είναι ή στιγμή να αναγνωρί­σετε το μονοπάτι σας. Είναι η στιγμή να κοιτάξετε στα μάτια τους αντιπάλους σας και να πείτε «σας γνωρίζω, γνωρίζω ποιοι είστε και επιλέγω να αποδεσμευτώ από αυτό το κάρμα». Εκεί είναι όπου ξεπερνιόνται οι δοκιμασίες και όπου οι δονήσεις ανυψώνονται για όλο τον πλανήτη! Γιατί δεν υπάρχει πιο γλυκό μέρος σε αυτόν τον πλανήτη από αυτό όπου εσείς αναγνωρίζετε ποιοι πραγματικά εί­στε. Γιατί όλα τα πράγματα τα οποία σας στενοχωρούν, τώρα θα εξαφανιστούν εντελώς. Θέλετε να γίνουν θαύματα για την υγεία σας; Αυτό είναι απλό. Γιατί τα σώματά σας έχουν σχεδιαστεί να ζουν για πάντα. Θυμηθείτε το αυτό.

Και έτσι είναι, με αυτές τις σκέψεις, που το Πνεύμα σάς κα­λωσορίζει στη Νέα Εποχή. Αυτή είναι η νέα Ιερουσαλήμ και κά­θεστε μέσα στην ενέργειά της. Και λέμε στον καθένα από σας ότι αυτή είναι η στιγμή που μπορείτε να σταθείτε στον ήλιο και να ση­κώσετε τα χέρια σας ψηλά και να φωνάξετε προς τους ουρανούς “ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ” και να το εννοείτε. Είστε μεγαλοπρεπείς. Καθόμα­στε στα πόδια σας απόψε πανηγυρίζοντας γι’ αυτήν τη Νέα Εποχή, γι’ αυτήν την ενδυνάμωση. Μερικοί από σας θα φύγετε από εδώ ανήσυχοι γιατί θα υπάρχει ταραχή στην καρδιά σας. Γιατί γνω­ρίζετε ότι απόψε ακούσατε την αλήθεια και το μυαλό σας θα επι­θυμεί να την αρνηθεί. Μην το φοβάστε αυτό. Είναι απλώς το Πνεύ­μα που σας μιλάει με αγάπη. Μερικοί από σας απόψε έχουν θερα­πευτεί και θα το μάθετε. Είναι μια βεβαιότητα, γιατί κάθε φορά που μια ομάδα κάθεται μπροστά από το Πνεύμα, αυτό συμβαίνει. Διεκδικήστε το και γνωρίστε ότι είναι δικό σας.

Μερικοί από σας σε αυτό το διάστημα απλώς έχετε αγαπηθεί. Και σας ζητάμε να το διεκδικήσετε κι αυτό επίσης. Γιατί, αγαπη­τοί, αυτή είναι η ουσία της σχέσης μας μ’ εσάς.

«Η Ανώτερη Επικοινωνία του 12:12»  - 12/12/1994

(Κρύων Βιβλίο 3 – «Η Αλχημεία του Ανθρώπινου Πνεύματος» - Κεφ. 3, σελ.66-71)

Ο Γουό και οι ισχυροί άνεμοι

Έχουμε να σας δώσουμε κάτι ακόμη που αφορά το να βρίσκεστε στο κατάλληλο μέρος τη σωστή ώρα. Γιατί πολλοί από σας έχουν αισθανθεί ότι το να βρίσκεστε στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη ώρα σημαίνει να ξεφεύγετε εντελώς απ’ όλα όσα μπορεί να συμβούν που φαίνο­νται αρνητικά. Σας λέμε, αγαπητοί, ότι δεν σας έχουν πληροφορή­σει σωστά. Υπάρχει τόση αγάπη σε αυτό! Ακούστε.

Έχουμε μιλήσει προηγουμένως γι’ αυτήν την οντότητα που αποκαλούμε Γουό. Γουό είναι ένα όνομα που δίνουμε σε αυτό το ανθρώπινο ον στον πλανήτη. Ο Γουό δεν αντιπροσωπεύει έναν άνδρα ή μια γυναίκα, γιατί όταν δεν βρίσκεστε εδώ, δεν είστε ούτε το ένα ούτε το άλλο. Αλλά για τον σκοπό αυτής της ιστορίας και για να κάνω ευκολότερη την αφήγηση στον συνεργάτη μου, ο Γουό θα είναι άνδρας. Και ο τίτλος αυτής της ιστορίας και αυτού του ταξι­διού είναι “ο Γουό και οι ισχυροί άνεμοι”.

Ο Γουό ήταν ένας φωτισμένος άνθρωπος. Ζούσε σε ένα πολύ μικρό νησί με άλλους ανθρώπους. Ο Γουό ζούσε μια καλή ζωή, γιατί πραγματικά βρισκόταν στο μονοπάτι. Θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε τον Γουό έναν πολεμιστή του φωτός, γιατί ο Γουό διαλογιζόταν και ακολουθούσε το Πνεύμα. Είχε υπέροχα παιδιά στα οποία είχε διδάξει την ουσία του Πνεύματος μέσα από την αγά­πη του. Τον Γουό τον αγαπούσαν πολύ οι γείτονές του, γιατί ανα­γνώριζαν ότι ήταν ένας πολύ καλός άνθρωπος. Έτσι βρίσκουμε τον Γουό να ζει στο νησί και κάθε μέρα να λέει, «Πνεύμα σε αγαπώ. Θέλω τόσο πολύ να βρεθώ στο συμβόλαιό μου, στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή. Αυτή είναι η επιθυμία μου».

Καθώς ο Γουό προχωρούσε στη ζωή του, χρόνο με τον χρόνο, πήγαινε καθημερινά στην παραλία, και με τον ήχο των κυμάτων ν’ αντηχεί στ’ αυτιά του, πήγαινε όσο πιο κοντά μπορούσε στο νερό, καθόταν, και έλεγε, «Πνεύμα βάλε με εκεί ακριβώς που ανήκω. Δεν με νοιάζει αν αυτό με πάρει μακριά από εδώ. Θέλω να βρεθώ στο γλυκό σημείο μου». Τώρα βλέπετε, ο Γουό τα έκανε αυτά σω­στά και τον τιμούσαν πολύ γι’ αυτό. Ο Γουό επίσης έλεγε, «Και σε αυτήν τη Νέα Εποχή, αγαπητό Πνεύμα, είναι κάτι που πραγματικά θα ήθελα σαν δώρο. Γνωρίζω ότι υπάρχουν κάποιοι που ποτέ δεν το λαμβάνουν, αλλά εάν είναι κατάλληλο, σε παρακαλώ επίτρεψε μου να δω τους πνευματικούς μου οδηγούς! Έστω και για μια φο­ρά». Έτσι λοιπόν γνωρίζετε τις εσωτερικές διεργασίες της ζωής του Γουό και του μυαλού του. Αυτός ήταν ο Γουό.

Μια ισχυρή καταιγίδα πλησίαζε στο νησί του Γουό. Ο Γουό φοβόταν, γιατί φαινόταν ότι η καταιγίδα θα έπληττε το μέρος όπου ήταν το σπίτι του. Τέτοια καταιγίδα δεν είχε συμβεί εδώ και εκατο­ντάδες χρόνια, ήταν πραγματικά τρομακτική. Και καθώς πλησίαζε, πολλοί εγκατέλειπαν το νησί. Αλλά ο Γουό παρέμεινε γνωρίζοντας πολύ καλά ότι θα βρισκόταν στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή, όπως ακριβώς είχε συν-δημιουργήσει. Από λεπτό σε λεπτό ο Γουό περίμενε κάποιο θαύμα που θα άλλαζε την πορεία της καται­γίδας. Αλλά, βλέπετε, δεν άλλαξε. Αντιθέτως, γινόταν όλο και πιο ισχυρή. Και έτσι οι κάτοικοι πήραν οδηγίες να κλειστούν μέσα στα σπίτια τους. Τους είπαν, «Μη βγείτε έξω, θα κινδυνέψετε αν το κά­νετε».

Έτσι οι κάτοικοι παρέμειναν στα σπίτια τους και παρακολου­θούσαν τους ανέμους που πλησίαζαν και τα νερά που ανέβαιναν. Έβλεπαν τμήματα από τα σπίτια τους να αποκολλώνται, και ήταν πολύ φοβισμένοι. Αλλά ο Γουό ήταν σιωπηλός. Δεν μιλούσε πια στο Πνεύμα. Βλέπετε, ο Γουό ήταν θυμωμένος. Στην πραγματι­κότητα, ήταν τρελός από θυμό, γιατί αισθανόταν ότι τον είχαν προδώσει. «Πώς μπορώ να ζητάω ένα πράγμα για χρόνια και όταν έρ­χεται η ώρα να μην το παίρνω;» έλεγε ο Γουό. Και οι άνεμοι γινόντουσαν όλοι και πιο ισχυροί, και ο Γουό όλο και πιο θυμωμένος. Μετά κόπηκε το ρεύμα. Ο Γουό άκουσε τα φορτηγά που περνού­σαν στους δρόμους για να μαζέψουν τον κόσμο. Φώναζαν μέσα α­πό τηλεβόες, «Δεν είστε ασφαλείς. Μπείτε στα φορτηγά όσο είναι καιρός. Θα σας πάμε στο σχολείο όπου το κτίριο είναι στέρεο. Εκεί θα είστε σε ασφαλές καταφύγιο».

Και έτσι τα μεγάλα φορτηγά συνέχιζαν να μαζεύουν τους αν­θρώπους και να τους πηγαίνουν στα σχολεία και στις εκκλησίες. Ο Γουό κατέληξε σε ένα από τα μεγαλύτερα σχολεία που βρισκόταν κοντά στο σπίτι του. Μπήκε μαζί με πολλούς άλλους γείτονες και κοίταξε καθένα από αυτούς. Κοίταξε τα πρόσωπα που ήταν άσπρα και γεμάτα φόβο, αλλά στα μάτια του Γουό υπήρχε μόνο θυμός για τον Θεό. Όσο καθόντουσαν στριμωγμένοι στο υπόγειο, όπου πίστευαν ότι θα ήταν πιο ασφαλείς, το ρεύμα κόπηκε και εκεί. Και βρέθηκαν όλοι στο σκοτάδι. Άναψαν κεριά για φωτισμό, αλλά μετά άρχισε να μπαίνει μέσα νερό, και οι άνεμοι άρχισαν να σείουν το κτίριο συθέμελα. Οι άνθρωποι άκουγαν το τσιμέντο και το ξύλο να τρίζει. Βρισκόντουσαν κουλουριασμένοι χωρίς να βγάζουν τον παραμικρό ήχο.

Τότε ο Γουό έφτασε σε ένα εκπληκτικό συμπέρασμα. Συνει­δητοποίησε ότι δεν ήταν φοβισμένος. Ήταν πολύ θυμωμένος αλλά δεν ήταν φοβισμένος. Κοίταξε γύρω του τους κουλουριασμένους ανθρώπους στους διαδρόμους, με το νερό να φτάνει μέχρι τους αστραγάλους, παγωμένους χωρίς καθόλου ζέστη ή φως. Επίσης, είδε τον τρόμο τους. Γιατί πολλοί από αυτούς ένιωθαν ότι εκείνη τη νύχτα όλοι τους θα πέθαιναν. Γιατι πώς μπορούσε να γίνει διαφορε­τικά, αφού, όπως τους είχαν πει, το κέντρο της καταιγίδας δεν είχε καν φτάσει ακόμη, και επομένως η κατάσταση θα χειροτέρευε κι άλλο; Αν το σχολείο διαλυόταν, σίγουρα θα βρισκόντουσαν στο έλεος των ανέμων και της βροχής.

Και έτσι, ο Γουό σηκώθηκε από εκεί που καθόταν μέσα στον θυμό. Αγκάλιασε την οικογένειά του, και είπε, «Υπάρχει εργασία εδώ να γίνει. Θα είστε ασφαλείς». Κοίταξε τα παιδιά του στα μά­τια, και είπε, «Κοιτάξτε, δεν υπάρχει φόβος στα μάτια μου, γιατί μου έχουν υποσχεθεί ότι θα είμαστε ασφαλείς». Μετά ο Γουό έφυ­γε και άρχισε να πηγαίνει από γείτονα σε γείτονα και από ομάδα σε ομάδα. Ο Γουό τους μίλησε για την αγάπη του Πνεύματος, και τους είπε ότι το Πνεύμα δεν τον είχε εγκαταλείψει ποτέ. Τους είπε ότι θα ήταν ασφαλείς, και τους μετέδωσε την αγάπη που μπορεί να προέλθει μόνο από ένα φωτισμένο ανθρώπινο ον. Καθώς έφευγε από κά­θε ομάδα, έβλεπε ότι ο τρόμος είχε επίσης φύγει, είχε εξαφανιστεί σαν ένα μαύρο σύννεφο, και είχε γυρίσει η ελπίδα. Μερικές ομά­δες άρχισαν να τραγουδούν, και έτσι ο απόλυτος τρόμος και η σιω­πή έδωσαν τη θέση τους σε τραγούδια. Μερικές ομάδες άρχισαν να γελάνε λέγοντας αστείες ιστορίες από τη ζωή τους, και ο φόβος μειώθηκε. Ο τρόμος έφυγε.

Ο Γουό, καθώς πήγαινε από ομάδα σε ομάδα, έκανε την εργα­σία του εκείνη τη νύκτα. Και σαν από θαύμα, το κέντρο της καται­γίδας δεν έφτασε ποτέ. Αντίθετα, η καταιγίδα άλλαξε κατεύθυνση και σιγά-σιγά γινόταν πιο ήπια αντί να επιδεινωθεί. Έτσι λοιπόν, όταν η εργασία του Γουό τελείωσε, η καταιγίδα είχε υποχωρήσει αρκετά, ώστε να τους δοθεί η οδηγία να επιστρέψουν στα σπίτια τους με τα ίδια τα φορτηγά που τους είχαν φέρει εκεί. Εκείνη την ώρα άρχισε να χαράζει, και ο Γουό συνειδητοποίησε ότι είχαν περάσει εκεί όλη τη νύκτα. Καθώς έβγαιναν έξω, οι άνεμοι είχαν σχεδόν σταματήσει. Πόσο γρήγορα είχε απομακρυνθεί! Τα πουλιά κελαηδούσαν, ο ήλιος βγήκε και οι άνθρωποι άρχισαν να επιστρέ­φουν στα σπίτια τους. Πολλοί από αυτούς ήταν λυπημένοι γιατί τα σπίτια τους είχαν καταστραφεί. Και βέβαια ο Γουό ήταν μαζί με τους γείτονές του, όταν είδε ότι η σκεπή του σπιτιού του είχε φύγει, και ότι είχε μπει νερό μέσα προξενώντας πολλές καταστροφές.

Και έτσι, τις επόμενες ημέρες άρχισαν οι επισκευές, και τα πράγματα εξελίσσονταν ομαλά. Σιγά-σιγά στο νησί άρχισε να συζη­τιέται μια ιστορία. Βλέπετε, κυκλοφόρησαν τα νέα για το τι συνέβη εκείνο το βράδυ στο σχολείο... Οι άνθρωποι έλεγαν, «Ήταν ένας άνθρωπος που με τους συνεργάτες του ήρθαν σε μας, στις χειρότε­ρες στιγμές μέσα στο σκοτάδι. Μας είπαν πως είμαστε ασφαλείς και μας έδωσαν ελπίδα. Έλαμπαν στο σκοτάδι με αγάπη και ειρή­νη. Έφεραν ελπίδα στη φοβισμένη μας συνείδηση, και επίσης μας έφεραν χιούμορ. Μας έκαναν να τραγουδάμε και μας άλλαξαν εκεί­νο το βράδυ, γιατί δεν ήμασταν πια φοβισμένοι. Τα παιδιά μας ανταποκρίθηκαν πρώτα, κι εμείς είδαμε στα μάτια των παιδιών ότι δεν ήταν πλέον τρομαγμένα, και τότε ηρεμήσαμε. Το όνομα του ανθρώπου εκείνου ήταν Γουό». Όλες οι ομάδες, η μία μετά την άλλη, ανέφεραν την ίδια ιστορία. Ο Γουό αισθάνθηκε αμήχανα όταν του ζήτησαν να παραστεί σε μια τελετή, στην οποία θα τον τιμούσαν. Έτσι ο Γουό πήγε απρόθυμα στην τελετή και άκουσε τις μαρτυρίες των γειτόνων του για το πώς αυτός και οι συνεργάτες του τους είχαν βοηθήσει εκείνη τη νύχτα.

Μετά την τελετή, ο Γουό πήγε στην παραλία και κάθισε δίπλα στο νερό. Τότε, ο Γουό συνειδητοποίησε τι σημαίνει «να βρίσκεσαι στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή». Συνειδητοποίησε ότι όλες οι προσευχές του και όλη η συν-δημιουργική ικανότητα που είχε ως ανθρώπινο ον στη Νέα Εποχή είχαν εκπληρωθεί. Βλέπετε, ο Γουό είχε προσευχηθεί να βρεθεί στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή, και αυτό ήταν ακριβώς το μέρος όπου βρι­σκόταν! Κατάλαβε ότι οι προσευχές του είχαν 100% εισακουστεί. Τότε ο Γουό έκλαψε, γιατί συνειδητοποίησε ότι 100% συν-δημιουργία σήμαινε πως οι πνευματικοί του οδηγοί βρίσκονταν μαζί του εκείνη τη νύχτα. Όλοι οι γείτονες είχαν δει τρεις: «τον Γουό και τους δύο συνεργάτες του». Ο Γουό γνώριζε ότι είχε πάει μόνος του να βοηθήσει τους γείτονές του, εκείνη τη νύχτα... έτσι νόμιζε.

Παρ’ ότι, λοιπόν, ο Γουό δεν είχε επίγνωση αυτού του γεγο­νότος, οι άλλοι άνθρωποι είχαν δει καθαρά και τους πνευματικούς του οδηγούς εκείνη τη νύχτα. Στο φως των κεριών, οι γείτονές του τους είχαν περιγράψει, και μέσα από τις περιγραφές αυτών που είχε βοηθήσει, ο Γουό είδε τους πνευματικούς του οδηγούς! Είναι αλή­θεια ότι είχε χάσει το σπίτι του και ότι κάποια δέντρα είχαν κατα­στραφεί, αλλά το συμβόλαιο, το οποίο είχε συμφωνήσει πριν έρθει, είχε ολοκληρωθεί, και όλα τα άλλα ωχριούσαν μπροστά σε αυτό. Όλες οι συν-δημιουργικές προσευχές του είχαν επίκεντρο το να βρίσκεται στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή. Ο Γουό κατάλαβε ότι το Πνεύμα τον είχε τιμήσει με μια ολοκληρωμένη συν-δημιουργία γεμάτη θαύματα. Του άλλαξε τη ζωή, γιατί ανα­κάλυψε το πάθος του — να μπορεί να φέρνει γαλήνη στη ζωή των άλλων.

Και από εκείνη τη στιγμή ο Γουό γνώριζε τι σημαίνει να συν-δημιουργεί και να προσεύχεται για το συμβόλαιό του. Γνώριζε ότι αυτό δεν σήμαινε πως θα απαλλασσόταν από όλες τις δοκιμασίες. Δεν σήμαινε ότι δεν θα ήταν παρών, όταν η γη τρέμει. Σήμαινε ότι θα βρισκόταν στο γλυκό του σημείο και θα ήταν σε απόλυτη γαλή­νη, ενόσω αυτά συνέβαιναν. Και ότι θα ήταν διαθέσιμος να βοηθή­σει άλλα ανθρώπινα πλάσματα, όταν αυτά θα συνέβαιναν.

Έτσι λοιπόν, καθώς επιστρέφουμε στην ομάδα των ανθρώπων που κάθονται μπροστά στο Πνεύμα (και στα μάτια που διαβάζουν αυτή τη σελίδα), σας λέμε ότι σας αγαπάμε ιδιαίτερα και ότι έχετε εργασία να κάνετε ως προς τη συν-δημιουργία του συμβολαίου σας. Γιατί, όταν τα πράγματα φαίνονται σκοτεινά, απλώς εσείς βλέπετε σκοτάδι. Αντί για θυμό, θα πρέπει να κοιτάζετε τη συνολική εικό­να, και να βλέπετε την αγάπη που περιέχεται στο γεγονός. Όταν κά­ποια φαινομενικά αρνητικά γεγονότα συμβαίνουν στη ζωή σας, να τα κοιτάτε σφαιρικά, γιατί μπορεί να είναι απλώς προσωρινά, με σκοπό να σας οδηγήσουν στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή. Γεγονότα, τα οποία εσείς έχετε βοηθήσει να στηθούν μέσα στο συμβόλαιό σας. Γι αυτό τον λόγο το αποκαλούμε “εργασία”, αγαπητοί. Γιατί μερικές φορές δεν είναι εύκολο, και μπορεί να φαί­νεται ότι αυτό που σας ζητείται να κάνετε είναι πολύ δύσκολο για σας. Θα ανακαλύψετε, όπως ανακάλυψε ο Γουό, ακριβώς το αντί­θετο. Γιατί δεν υπάρχει πιο γλυκό σημείο από αυτό που είναι το πά­θος σας και το συμβόλαιό σας.

«Ανάληψη και Υπευθυνότητα» - Ο Γουό και οι Ισχυροί Άνεμοι

(Κρύων Βιβλίο 3 – «Η Αλχημεία του Ανθρώπινου Πνεύματος» - Κεφ.8, σελ.231-236)

Η Ιστορία του Ααρών και της Σφαίρας της Ουσίας

Και τώρα, αγαπητοί, θα σας πούμε μια ιστορία. Αυτή θα είναι η ιστο­ρία του «Ααρών και της σφαίρας της ουσίας». Ο Κρύων σας διηγεί­ται ιστορίες και παραβολές επίτηδες, γιατί είναι μεταφορικές και συνήθως δεν αντιπροσωπεύουν ένα πραγματικό άτομο εδώ στη Γη. Οι ιστορίες και οι παραβολές αυτές μεταφέρονται με αγάπη... τόσο μεγάλη αγάπη. Γιατί έχουν να κάνουν με συνειδητότητα, με θερα­πεία και δυνητικά με μεγάλης διάρκειας, πολύ μεγάλης διάρκειας ζωές των ανθρώπων.

Ο Ααρών, λοιπόν, ζούσε στη Γη και ήταν πλούσιος. Όταν έ­φτασε στα σαράντα, αναστατώθηκε από αυτό που είδε στον καθρέφτη. Γιατί αυτό που είδε ήταν ένας άνθρωπος που μεγάλωνε και άλλαζε. Γύρω του έβλεπε τους φίλους του να αρρωσταίνουν και πολλοί από αυτούς πέθαιναν. Τότε είπε: «Τι μπορώ να κάνω που θα το άλλαζε αυτό; Σίγουρα θα πρέπει να υπάρχει κάποια απάντηση γι’ αυτό».

Ο Ααρών ήταν άνθρωπος του Θεού από μεγάλη οικογένεια και έτσι είπε στον εαυτό του: «Θα χρησιμοποιήσω τα πλούτη μου για να βρω αυτό που αποκαλούν πηγή της νεότητας». Έτσι πήγε σε έναν σοφό και τον ρώτησε: «Υπάρχει η πηγή της νεότητας;» Ο σο­φός Σαμάνος του είπε: «Όχι ακριβώς, αλλά υπάρχει κάτι το οποίο το λέμε «η σφαίρα της ουσίας». Είναι πραγματική και υπάρχει και θα εκτείνει τη ζωή σου και θα θεραπεύσει την αρρώστια σου. Επί­σης θα σε κάνει πολύ σοφό.» Ο Ααρών ρώτησε: «Πες μου που μπο­ρώ να βρω αυτήν που λέμε «σφαίρα της ουσίας»; Ο σοφός απα­ντά: «Ένας από τους τρόπους είναι να βρεις το Δισκοπότηρο του Χριστού». 

«Αχ», είπε ο Ααρών, «αυτό είναι το Ιερό Δισκοπότηρο και εγώ δεν πιστεύω σε αυτά. Η θρησκεία μου δεν πιστεύει ότι ο Χριστός ήταν Θεός». Ο σοφός χαμογέλασε και είπε στον Ααρών: «Είτε το πιστεύεις είτε όχι, η σφαίρα της ουσίας, το δισκοπότηρο και το ιερό δισκοπότηρο, όλα μεταφέρονταν μέσα στην Κιβωτό της Διαθήκης». Ο Ααρών σκέφθηκε, πώς μπορεί να συμβαίνει αυτό; Η Κιβωτός υπήρξε πολύ πριν από τον Χριστό. Ο Ααρών δεν έλαβε υπόψη αυτή την τελευταία πληροφορία από τον Σαμάνο, και ακο­λούθησε μόνο αυτά που είχε ακούσει και τον ενδιέφεραν.

Ο Ααρών είπε, «Πού μπορώ να το βρω αυτό;» Ο σοφός του είπε, «Είναι δικό σου αν το επιλέξεις, γιατί μπορούμε να δούμε κα­θαρά το συμβόλαιό σου και γνωρίζουμε ότι μπορείς να είσαι αυτός που θα το βρει. Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να ξεκινή­σεις την αναζήτησή σου και να εμπιστευτείς τον Θεό ότι θα σου δείξει τον δρόμο». Ο Ααρών ήταν ενθουσιασμένος, γιατί θεώρησε ότι αυτό σήμαινε πως αυτός θα ήταν που θα εύρισκε τη σφαίρα της ουσίας για τον πλανήτη! Όταν βρισκόταν η σφαίρα της ουσίας, σκέφτηκε ο Ααρών, φαντάσου πόσους θα μπορούσε να βοηθήσει και να θεραπεύσει. Γιατί θα ζούσε πολλά χρόνια, όπως και αυτοί γύρω του... οι φίλοι του, οι συγγενείς του. Αυτό ήταν ακόμη καλύ­τερο απ’ ό,τι είχε φανταστεί. Πίστεψε τον σοφό γιατί δεν είχε κανέ­να λόγο να μην τον πιστέψει.

Έτσι ο Ααρών ξεκίνησε την αναζήτηση λέγοντας: «Πού πρέ­πει να πάω πρώτα;» Απαντώντας τη δική του ερώτηση, διαισθη­τικά είπε: «Θα πάω πρώτα σε εκείνα τα σημεία στον πλανήτη, όπου γνωρίζω ότι υπάρχει η μεγαλύτερη ενέργεια.» Έτσι ήρθε στη Σεντόνα (το κοινό γελάει). Έψαξε γύρω και μίλησε με τους φύλακες των κοιλάδων. Οι φύλακες είπαν: «Δεν είναι εδώ. Θα πρέπει να ψάξεις σε άλλα μέρη». Έτσι το ταξίδι του τον έφερε σε μερικά από τα πιο ιερά μέρη του πλανήτη. Και είπε: «Ποιο είναι το πιο θρη­σκευτικό μέρος;» Για άλλη μια φορά απαντώντας μόνος του, είπε: «Είναι η πατρίδα μου! Εκεί θα πάω». Ο Ααρών λοιπόν πήγε στους Αγίους Τόπους και μίλησε με πολλούς θρησκευτικούς αρχηγούς, μερικοί από τους οποίους δεν είχαν ακούσει ποτέ για τη σφαίρα της ουσίας, και μερικοί που του είπαν: «Ναι την έχουμε ακούσει και τη γνωρίζουμε. Συνέχισε την αναζήτησή σου και πράγματι θα είσαι αυτός που θα την βρει».

Έτσι ο Ααρών πήγε σε άλλες περιοχές, στις περιοχές της Αιγύπτου που ήταν σε κοντινή απόσταση. Ρώτησε τις ίδιες ερωτήσεις και είχε τα ίδια αποτελέσματα. Πήγε στη χώρα του Περού και στην Ινδία. Κάθισε εμπρός σε κάποιους που έλεγαν ότι αυτοί προσωπικά ήταν η σφαίρα της ουσίας, και το μόνο που θα χρειαζόταν να κάνει ήταν να καθίσει μαζί τους και να τους δώσει την προσοχή του και τα υπάρχοντά του. Αντιπροσώπευαν τη σφαίρα της ουσίας και θα είχε πολλά χρόνια ζωής εφόσον έμενε δίπλα τους. Ο Ααρών ήξερε ότι αυτό δεν ήταν έτσι, γιατί αυτό που έψαχνε, ήξερε ότι ήταν ένα αντικείμενο, κάτι που μπορούσε να το πιάσει με τα χέρια, και ότι αυτό ανήκε σε όλη την ανθρωπότητα.

Αυτές οι αναζητήσεις του Ααρών του πήραν πάρα πολλά χρόνια, και σε όλο αυτό το διάστημα γερνούσε όλο και πιο πολύ και άλλαζε. Αυτό τον φόβιζε και ο Ααρών άρχισε να στενοχωριέ­ται. Η στενοχώρια άρχισε να επηρεάζει τις λειτουργίες του σώμα­τός του και ο Ααρών αρρώστησε.

Ο Ααρών βρισκόταν στα τελευταία του περιτριγυρισμένος α­πό αυτούς που τον αγαπούσαν. Ήξερε ότι δεν είχε βρει τη σφαίρα της ουσίας. Άρχισε να αμφιβάλλει για τον σοφό τον οποίο είχε δει. «Τι είδους κόλπο είναι αυτό;», είπε. «Τι μου έχει κάνει ο Θεός;» Ο Ααρών ήταν πολύ κουρασμένος και ήθελε πολύ να κοιμηθεί.

Το επόμενο πρωί ξύπνησε και αυτή τη φορά σηκώθηκε. Κα­θώς οι πνευματικοί του οδηγοί ήρθαν κοντά του, κατάλαβε ότι είχε περάσει στην άλλη πλευρά. Ο Ααρών ήταν πολύ δυσαρεστημένος, και είπε στους πνευματικούς του οδηγούς. «Ξέρω ποιοι είστε και ξέρω και που πάω. Τι είδους αστείο ήταν αυτό που δεν μπόρεσα να βρω τη σφαίρα της ουσίας, αφού μου είχε πει ο σοφός ότι θα την εύρισκα. Με έχετε παραπλανήσει;»

Οι πνευματικοί οδηγοί του χαμογέλασαν και με απόλυτη αγά­πη τον αγκάλιασαν με την ενέργειά τους. Και του ζήτησαν να γυρί­σει και να κοιτάξει πίσω του. Εκεί, στο μέρος που ο Ααρών ήταν ξαπλωμένος, ήταν η σφαίρα της ουσίας! Εκεί ήταν! Σε φυσική μορ­φή και μπορούσε να την ακουμπήσει και βρισκόταν στην καρδιά του όλο αυτό το διάστημα.

Ο Ααρών κοίταξε γύρω του τους συγγενείς του και έμεινε! Γιατί μέσα σε αυτούς τους ζωντανούς ανθρώπους που έκλαιγαν και ήταν δυστυχισμένοι από τον θάνατό του... σε καθένα από αυτούς υπήρχε επίσης η σφαίρα της ουσίας!

Τότε ο Ααρών κατάλαβε ότι δεν υπήρχε μόνο μία σφαίρα της ουσίας. «Είναι για όλη την ανθρωπότητα», είχε πει ο σοφός. «Θα την βρεις αν ψάξεις», είπε. Αλλά ο σοφός δεν είπε ποτέ ότι υπήρχε μόνο μια! Και τότε του ήρθε του Ααρών. Κοίταξε τους πνευμα­τικούς του οδηγούς και πραγματικά κατάλαβε. Τους χαμογέλασε και τους είπε: «Σας ευχαριστώ! Γιατί τώρα καταλαβαίνω το συμβό­λαιό μου και το μάθημά μου». Ο Ααρών επίσης κατάλαβε ότι όλα όσα είχε μάθει στη ζωή του θα περνούσαν στην επόμενη ενσάρκω­σή του και δεν μπορούσε να περιμένει. Γιατί γνώριζε για το ταξίδι μέσα από το τούνελ — μέσα από το σπήλαιο όπου κρατιούνται τα αρχεία από τις ενσαρκώσεις του. Στη συνέχεια, στην αίθουσα των τιμών και μετά στις συναντήσεις για την προπαρασκευή και τέλος η επιστροφή στον πλανήτη. Γιατί ήξερε ότι όταν θα γυρνούσε, θα ήταν όντως αυτός που θα εύρισκε τη σφαίρα της ουσίας. Θα την εύρισκε σαν παιδί και θα ζούσε μια πολύ μακρόχρονη ζωή. Γιατί αυτή τη φορά θα θυμόταν το μάθημα ότι η σφαίρα της ουσίας είναι το δώρο του Θεού μέσα μας.

Αγαπητοί, αυτή την παραβολή την καταλαβαίνετε όλοι. Γιατί εσείς κάθεστε εδώ αυτή την ώρα μετά από ραντεβού. Μερικοί από σας που βρίσκεστε σε αυτές τις καρέκλες αναπτύσσετε μέσα σας το δυναμικό του θανάτου. Αυτό για το οποίο μιλάει ο Κρύων, δεν εί­ναι κάτι για να τρομάζετε, γιατί όλοι γνωρίζετε ότι απλά έτσι είναι φτιαγμένη η βιολογία σας. Αλλά το Πνεύμα σάς δίνει την ευκαιρία να απλώσετε το χέρι σας και να βρείτε το Ιερό Δισκοπότηρο, γιατί αυτή είναι η σφαίρα της ουσίας που είναι το Πνεύμα μέσα σας. Εί­ναι το μέρος του Θεού πού κατοικεί μέσα στον καθένα σας. Σας έ­χουμε μεταφέρει πληροφορίες μέσα από ανώτερη επικοινωνία που λένε: «Απλώστε το χέρι σας και πάρτε την και παραμείνετε υγιείς. Ζήστε πολλά χρόνια. Βρεθείτε στο γλυκό σημείο σας. Θέλουμε να παραμείνετε. Δεν θέλουμε να φύγετε καθόλου. Να ζήσετε μεγάλης διάρκειας ζωή. Να είστε οι πολεμιστές της Νέας Εποχής».

Αλλά μερικοί από σας λένε: «Αυτό δεν μπορεί να είναι αλή­θεια, γιατί κοιτάω γύρω μου και δεν βλέπω αυτά που μου λέτε». Και σας απαντάμε, όταν αρκετοί από σας κάνουν αυτή την αλλαγή, τότε όντως θα κοιτάτε γύρω σας και θα βλέπετε τα αποτελέσματα. Αλλά πρέπει να αρχίσει εδώ σε αυτό το δωμάτιο και σε αντίστοιχα δωμάτια σαν κι αυτό, σε όλο τον πλανήτη. Φέρετε μέσα σας τους σπόρους του Θεού. Σας προσκαλούμε να μπείτε μέσα σας και να ανακαλύψετε αυτή την αλήθεια, και τη γεωμετρία και τη γαλήνη που έρχεται με αυτήν.

Λέω σε καθένα από σας ότι είναι η ίδια η οντότητα του Κρύων, όχι η ομάδα του, που κάθετε στα πόδια σας απόψε. Γιατί έρχομαι, όπως είχε έρθει ο Δάσκαλος, να σας πλύνω τα πόδια. Γιατί εσείς είσαστε οι τιμώμενοι. Εσείς είσαστε που επιλέξατε να έρθετε εδώ και να ζήσετε αυτές τις ζωές ξανά και ξανά. Έχετε επιλέξει να υπο­φέρετε και να έχετε τον πόνο της ανθρώπινης βιολογίας και τη δυ­σκολία του ανθρώπινου συναισθήματος, μόνο και μόνο για να ανυ­ψώσετε τη δόνηση του πλανήτη. Γι’ αυτό το λόγο τα χρώματά σας θα γίνουν γνωστά σε ολόκληρο το Σύμπαν. Αυτός είναι ο λόγος που βρισκόμαστε εδώ. Αυτός είναι ο λόγος που κάθεστε σε αυτήν την καρέκλα απόψε... για να ακούσετε το Πνεύμα να σας λέει, σας αγαπώ.

Και έτσι είναι.   ΚΡΥΩΝ

«Η Έκπληξη της Σεντόνα» - Μάρτιος 1995

(Κρύων Βιβλίο 3 – «Η Αλχημεία του Ανθρώπινου Πνεύματος» - Κεφ.10, σελ. 298-302)

Ο Τζέισον και η Σπηλιά

Από τον Συγγραφέα (Λη Κάρολ)…

 Η ιστορία αυτή αναφέρεται σ ’ ένα παιχνίδι που παίχτηκε μεταξύ του Τζέισον και του φύλακα της Σπηλιάς της Δημιουργίας. Είναι μία δοκιμασία για τον αυτοέλεγχο του Τζέισον μεταμφιεσμένη σε μία απλή πρόκληση. Μπορείτε να μαντέψετε πώς μπορεί να συσχετιστεί με τις ζωές μας;

-----------------------------------------------------

Ο Τζέισον είχε ένα όραμα. Στην πραγματικότητα ήταν ένα όνειρο, αλλά στην περίπτωση του Τζέισον δεν υπήρχε διαφορά. Ο Τζέισον ήταν πολύ φωτισμένος και συχνά είχε οράματα στα όνειρά του. Αυτό εδώ ήταν ιδιαίτερα ζωντανό.

Ο Τζέισον βρέθηκε στο άνοιγμα μιας μεγάλης Σπηλιάς και αμέσως αναγνώρισε τι ήταν. Ήταν η Σπηλιά της Δημιουργίας, το μέρος όπου τηρούνται τα Ακασικά αρχεία, εκεί όπου φυ­λάσσονται όλες οι πληροφορίες που αφορούν τα ανθρώπινα πλάσματα τα οποία έρχονται και φεύγουν από τον πλανήτη. «Το γνωρίζω αυτό το μέρος!» σκέφτηκε ο Τζέισον.

Στην είσοδο της Σπηλιάς στεκόταν ο φύλακας. Δεν έδειξε να τον πειράζει που ο Τζέισον βρέθηκε ξαφνικά μπροστά του. Στην πραγματικότητα τον περίμενε! Ο φύλακας μίλησε: «Τζέισον, χαί­ρομαι που σε βλέπω εδώ. Έχουμε έναν γρίφο για σένα -μια δοκι­μασία- ένα παιχνίδι για την ψυχή σου». Ο φύλακας χαμογέλασε και ο Τζέισον ήξερε ότι γινόταν κάτι διασκεδαστικό.

«Καταπληκτικό», είπε ο Τζέισον. «Λατρεύω τα παιχνίδια».

«Ρίξε μια ματιά στο μονοπάτι», είπε ο φύλακας καθώς άνοιξε την τεράστια πόρτα του σπηλαίου χωρίς καμία προσπά­θεια. Ο Τζέισον μπορούσε να δει ότι υπήρχε ένα ευθύγραμμο στενό μονοπάτι κατά μήκος της σπηλιάς. Μπορούσε να δει την άλλη άκρη της σπηλιάς, όπου υπήρχε φως στην έξοδό της. Ήταν εύκολο να διασχίσει τη σπηλιά.

«Ποιο είναι τα παιχνίδι;» ρώτησε ο Τζέισον τον φύλακα.

«Θέλουμε να διασχίσεις τη σπηλιά μέχρι την έξοδο και θα σου δώσουμε μία ώρα γήινου χρόνου για να το κάνεις», είπε ο φύλακας.

«Κανένα πρόβλημα», απάντησε ο Τζέισον. «Τι θα κερδίσω αν τα καταφέρω;»

«Αυτό δεν γίνεται γι’ ανταμοιβή. Γίνεται μόνο για παιχνίδι. Είναι μεγάλη τιμή να μπεις στο παιχνίδι. Η δοκιμασία είναι να περπατήσεις το μονοπάτι και ο στόχος είναι να φτάσεις στην έξοδο. Μπορείς να το κάνεις;»

«Θα τα καταφέρω», είπε ο Τζέισον νιώθοντας την αθλητική του φύση να ξυπνά, κι αμέσως ο φύλακας παραμέρισε και ο Τζέι­σον άρχισε το ταξίδι του.

Ο Τζέισον μπήκε στη σπηλιά. Κοίταξε ξανά και είδε ότι η έξοδος δεν απείχε περισσότερο από τετρακόσια μέτρα μπροστά του. Συνειδητοποιώντας ότι είχε στη διάθεσή του πολύ χρόνο, σταμάτησε για μια στιγμή για να συνηθίσουν τα μάτια του στον λιγοστό φωτισμό της σπηλιάς. Προχώρησε και του τράβηξαν το ενδιαφέρον τα πολλά χρώματα που έβλεπε. Μετά από λίγο ο Τζέισον άρχισε να ακούει και ήχους. Δεξιά και αριστερά του άκουγε να συμβαίνουν διάφορα. «Έχω μία ώρα», σκέφτηκε ο Τζέισον. «Θα μου πάρει μόνο 15 λεπτά να φτάσω στην έξοδο. Θα σταματήσω, λοιπόν, να διερευνήσω τι είναι αυτά που ακούω».

Ο Τζέισον σταμάτησε και στράφηκε δεξιά του. Αμέσως είδε ένα ράφι γεμάτο με λαμπερούς κρυστάλλους. Με προσοχή άφησε το μονοπάτι και πήγε προς το μέρος τους. Πάνω σε κάθε κρυστάλ­λινη ράβδο υπήρχε μια ιδιαίτερη γραφή. Ο Τζέισον έπιασε μία προσεκτικά χωρίς να τη σηκώσει. Αμέσως μεταφέρθηκε στο γεγο­νός το οποίο συμβόλιζε η κρυπτική γραφή. Ο Τζέισον είδε εκπλη­κτικά πράγματα που δεν γνώριζε ότι υπήρχαν. Είδε πολέμους. Είδε μεγάλες πυρκαγιές. Είδε το φως ενάντια στο σκοτάδι. Είδε τα ονόματα πάρα πολλών οντοτήτων. Τι υπέροχη εμπειρία! Ήταν πραγματικά εκεί! Ο Τζέισον δεν καταλάβαινε τι έβλεπε αλλά, συνεπαρμένος από τις πληροφορίες, δυσκολευόταν να αφήσει τον κρύσταλλο από τα χέρια του. Ήταν τόσο επιβλητικό. Έχοντας στον νου το παιχνίδι και τον περιορισμένο χρόνο, ο Τζέισον άφησε τον κρύσταλλο παραπατώντας από τα συναισθήματα που του ξύπνησαν αυτά που μόλις είχε δει.

Όταν βρέθηκε πίσω στο μονοπάτι, συνειδητοποίησε ότι η εμπειρία με τον κρύσταλλο διήρκεσε μόλις λίγες στιγμές. Έμοιαζε όμως πολύ περισσότερο! Ήταν μέσα στα χρονικά πλαίσια του παιχνιδιού. Ο Τζέισον προχώρησε πάλι στο μονοπάτι, αλλά μετά από λίγο άκουσε κάποιες φωνές και σταμάτησε. «Τι φωνή είναι αυτή;» αναρωτήθηκε ο Τζέισον. «Την αναγνωρίζω». Ο Τζέισον συνειδητοποίησε ότι ήταν η φωνή τη μητέρας του! Στράφηκε αριστερά και είδε μια άλλη ομάδα κρυστάλλων κοντά του. Πήγε μέχρι εκεί και κατά κάποιον τρόπο αναγνώρισε τον κρύσταλλο της μητέρας του, που όμως έφερε ένα όνομα που του ήταν άγνωστο. Στάθηκε για λίγο προσπαθώντας να ακούσει τι έλεγε αλλά δεν μπορούσε. Η μητέρα του είχε πεθάνει εδώ και χρόνια και όμως να που ήταν εδώ - ή μήπως ήταν μόνο ένας κρύσταλλος;

Ο Τζέισον είχε μία επιλογή. Ήξερε ότι ήθελε να αγγίξει τον κρύσταλλο της μητέρας του. Κάτι του έλεγε ότι αυτό ήταν πολύ προσωπικό θέμα. Ο Τζέισον το εκλογίκευσε: «Είμαστε οικογένεια κι εκείνη θα ήθελε να έχω την ανάμνησή της. Επομένως, θα τον αγγίξω». Έτσι ο Τζέισον άγγιξε τον κρύσταλλο και αμέσως βρέθηκε στην πραγματικότητα των πολλών ζωών της μητέρας του, και τα Ακασικά αρχεία των εμπειριών της στη Γη ξεδιπλώθηκαν μπροστά του. Είδε τις πολλές ζωές που είχε και τα χρόνια που είχε περάσει στον πλανήτη και τα χρόνια που είχε περάσει αλλού μέχρι και τη ζωή που ήταν μαζί. Μετά είδε τη ζωή στην οποία τώρα η μητέρα του ήταν παιδί και στην οποία ο ίδιος δεν συμμετείχε. Ήταν συνεπαρμένος και έκλαψε με χαρά στη μνήμη της προσφοράς της. «Α! Αυτό είναι θαυμάσιο! Τι υπέροχο παιχνίδι!» αναφώνησε μέσα στη σπηλιά. Και αφού τράβηξε με κάποια δυσκολία το χέρι του, συνειδητοποίησε ότι ο διπλανός κρύσταλλος ήταν του πατέρα του. Και έτσι ο Τζέισον άγγιξε και αυτόν τον κρύσταλλο και είχε μια παρόμοια εμπειρία και είπε πάλι: «Α! Αυτό είναι θαυμάσιο! Τι υπέροχο βίωμα. Είναι μεγάλη τιμή για μένα. Μεγάλη τιμή».

Ο χρόνος τώρα λιγόστευε. Ο Τζέισον ήξερε ότι θα έπρεπε να βιαστεί αλλιώς δεν θα έφτανε εγκαίρως στην έξοδο. Έτσι, ο Τζέισον συνέχισε γρήγορα στο μονοπάτι και έφτασε λίγα μέτρα από την έξοδο, όταν άκουσε μία άλλη φωνή. Αυτή τη φορά αναγνώρισε τη δική του φωνή!

Ο Τζέισον στράφηκε στα δεξιά και είδε έναν άλλο κρύσταλλο να λάμπει. Σε αυτόν αναγνώρισε το όνομα, γιατί πάλι ήταν χαραγμένο, με γράμματα που του έμοιαζαν σαν αραβικά, το δικό του πνευματικό όνομα, το αστρικό του όνομα. Ο Τζέισον κοίταξε προς την έξοδο της σπηλιάς, μόλις λίγα μέτρα μακριά, με πλήρη επίγνωση ότι του είχαν απομείνει μόνο λίγες στιγμές. Μετά κοίταξε τον κρύσταλλό του και πήρε την απόφασή του. Απλώςδεν μπορούσε να αφήσει αυτή την ευκαιρία να περάσει έτσι. Στράφηκε στα δεξιά και ακούμπησε τον κρύσταλλο με τ’ όνομα του. Περιττό να πούμε ότι ο Τζέισον δεν έφτασε στην έξοδο της σπηλιάς στον καθορισμένο χρόνο ώστε να ολοκληρωθεί το  παιχνίδι. Έμεινε εκεί αναπολώντας τις προηγούμενες ζωές του με μεγάλη κατανόηση για το ποιος ήταν και το ποιος θα μπορούσε να ήταν, με τεράστια κατανόηση για την καθολική εικόνα του ποιοι ήταν οι γονείς του στις προηγούμενες ζωές του και ποιος εκείνος στις προηγούμενες ζωές τους επίσης. Και μετά ο Τζέισον ξύπνησε.

Ο Τζέισον σκέφτηκε: «Τι υπέροχο όνειρο ήταν αυτό!» Μετά το θυμήθηκε ολόκληρο. «Όμως λυπάμαι που δεν κέρδισα το παιχνίδι», σκέφτηκε περίλυπος. Έτσι ο Τζέισον συνέχισε τη ζωή του χωρίς να καταλαβαίνει τι σήμαινε στ’ αλήθεια το όνειρο αλλά και χωρίς να νιώθει καμία επίκριση από τον φύλακα. Κάπου-κάπου σκεφτόταν: «Εάν  μπορούσα να το παίξω ξανά, θα ήταν διαφορετικά. Τώρα ξέρω τις παγίδες».

Ο Τζέισον δεν καταλάβαινε ότι ήταν ακόμη μέσα στο παιχνίδι.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ (Λη Κάρολ)…

Πολλοί που διαβάζουν αυτή την σύντομη ιστορία αισθάνονται ότι το μονοπάτι μέσα στη σπηλιά είναι η ζωή ενός ανθρώπου, ότι η έξοδος είναι το τέλος της ζωής. Στην πραγματικότητα, η ερμηνεία του Κρύων είναι ότι το μονοπάτι είναι όντως η ζωή αλλά η έξοδος συμβολίζει το ξύπνημα, την αυτο-συνειδητοποίηση, τη φώτιση και μια αλλαγή στο μέλλον. Επομένως, η παραβολή παρουσιάζει ένα ανθρώπινο πλάσμα που έχει μία φαινομενικά απλή αποστολή: να βαδίσει σ' ένα μονοπάτι από την εκκίνηση μέχρι το τέρμα χωρίς να σπαταλήσει πολύ χρόνο κοιτάζοντας τρι­γύρω — και έτσι θα φτάσει εκεί. Πραγματικά υπάρχουν πολύ περισσότερες πληροφορίες εδώ. Ο Κρύων μας λέει ότι είμαστε οι εξυψωμένοι που περπατούν στον πλανήτη και που, όσο είμαστε εδώ, έχουμε την τάση να πιστεύουμε το αντίθετο και να περνάμε πολύ καιρό μελετώντας το παρελθόν.

Θα αναφέρω ένα απόσπασμα από το ΚΡΥΩΝ Βιβλίο II. "Ο Κρύων θέλει να γνωρίζουμε ότι αν ο κύριος παίκτης ενός παιχνιδιού γοητευθεί και σταθεί ακίνητος θαυμάζοντας τους συμπαίκτες του... το παιχνίδι δεν θα παιχτεί ποτέ και πάντως σίγουρα δεν θα το κερδίσει. Έχουμε να συλλέξουμε πληροφορίες για να τις χρησιμοποιήσουμε ως εργαλεία στη δική μας δράση. Ποτέ δεν πρέπει να μελετάμε τα μέλη της ομάδας υποστήριξής μας σε τέτοιο βαθμό που να σταματάει η δική μας ανάπτυξη".

Η αναδρομή σε προηγούμενες ζωές είναι σπουδαία εκτός εάν έχετε την τάση να ζείτε στο παρελθόν όλη την ώρα. Η μελέτη της ιστορίας του μεταφυσικού σύμπαντος είναι διαφωτιστική εκτός εάν αυτό είναι το μόνο που κάνετε. Ο Κρύων αναγνωρίζει ότι τώρα υπάρχει διαθέσιμη περισσότερη πληροφόρηση γι' αυτά τα θέματα απ' ό,τι σε οποιαδήποτε άλλη εποχή στην ιστορία του κόσμου - και είναι συναρπαστική πληροφόρηση χάρη στις νέες μας δυνάμεις της διάκρισης και της διαίσθησης. Όμως, εάν ο σκοπός της ζωής είναι να ανακαλύψουμε τους προσωπικούς λόγους για τους οποίους βρισκόμαστε εδώ, να ανυψώσουμε τη δόνηση του πλανήτη και να προχωρήσουμε προς την αυτοσυνειδητοποίηση, τότε δεν μπορούμε να περάσουμε όλο τον καιρό μας κοιτάζοντας το παρελθόν.

Τι θα είχατε κάνει αν ήσασταν ο Τζέισον; Θα είχατε σταμα­τήσει όταν βρήκατε τον κρύσταλλό σας; Ξέρω ότι εγώ θα είχα σταματήσει. Κάποιες φορές οι περισπάσεις είναι σχεδόν ακα­τανίκητες. Υποθέτω ότι γι' αυτό ο Θεός αποκαλεί αυτό που κάνουμε "εργασία".

«Ο Τζέισον και η Σπηλιά»

(Κρύων Βιβλίο 5 – «Παραβολές του Κρύων» - Παραβολή 8, σελ.58-62)

Καθίστε σ’ εκείνες τις χρυσές καρέκλες για μια στιγμή, γιατί έχουμε μια ιστορία για σας. Είναι η ιστορία του Θωμά. Αγαπητοί, οι παραβολές αυτές σας δίνονται επειδή τις ιστορίες τις θυμάστε καλύτερα από τα απλά λόγια. Η ιστορία αυτή είναι γεμάτη αλήθεια. Έχει περιεχόμενο. Υπήρξε πράγματι αυτός ο Θωμάς; Όχι. Και όμως υπάρχει ένας Θωμάς μέσα σε καθένα από σας που κάθεστε αυτή τη στιγμή εδώ στην αίθουσα ή διαβάζετε αυτή την επικοινωνία.

Η Παραβολή του Θωμά του Θεραπευτή

Από μικρός, ο Θωμάς ήξερε ότι είχε ένα χάρισμα. Όταν ήταν παιδί, και κοίταζε τους ανθρώπους, ήξερε αν κάτι δεν πήγαινε καλά. «Έχεις πονοκέφαλο», έλεγε όταν ήταν δέκα χρονών, «άσε με ν' ακουμπήσω με τα χέρια μου το κεφάλι σου και θα νιώσεις καλύτερα». Έβλεπε την αρρώστια και τον πόνο, έβλεπε χρώματα στα πρόσωπα των ανθρώπων. Αλλά πολύ αργότερα κατάλαβε ότι αυτό δεν ήταν κάτι συνηθισμένο για τους ανθρώπους.

Βλέπετε, ο Θωμάς είχε ένα χάρισμα, σαν το χάρισμα που έχετε πολλοί από σας που διαβάζετε ή ακούτε αυτά τα λόγια. Ίσως με έναν διαφορετικό τρόπο - οπωσδήποτε όμως ένα χάρισμα. Το σημαντικό είναι ότι ήταν ένα δώρο εκ γενετής - που το αναγνώριζε διαισθητικά, ίσως παραγκωνισμένο, όμως ήταν ένα δώρο.

Ο Θωμάς λοιπόν είχε μία επιλογή καθώς μεγάλωνε. Είχε επίγνωση του δώρου του, και επικεντρώθηκε στη θεραπεία των ανθρώπων, γνωρίζοντας ότι ήταν πράγματι το πάθος του. Έπρεπε όμως και να ζήσει. Ο Θωμάς ήθελε να κάνει τη μεγαλύτερη αλ­λαγή που μπορούσε στον πλανήτη, και έτσι σπούδασε βιολογία και χημεία. Είπε στον εαυτό του, «Θα γίνω επιστήμονας ερευνητής. Ίσως ανακαλύψω κάτι σπουδαίο. Ο Θεός θα με βοηθήσει και θα επηρεάσω πολλές ζωές με αυτό τον τρόπο».

Το αποτέλεσμα ήταν ότι ο Θωμάς βρέθηκε μπροστά σε μια σημαντική απόφαση: (1) να πάει σε μια εταιρεία ερευνών και να κάνει καριέρα ή (2) να σταματήσει τα πάντα και να γίνει ένας ελεύθερος θεραπευτής με όλες τις  σχετικές ανασφάλειες - θεραπεύοντας ένα άτομο τη φορά, σε κάποιο χώρο που δεν ανήκε σε μία οργανωμένη εταιρία. Σε κυτταρικό επίπεδο ήξερε ποιο ήταν το πάθος του και το συμβόλαιό του. Ήθελε να θεραπεύει ανθρώπους - να κάνει όσο περισσότερο καλό μπορούσε με το δώρο που είχε. Τι έπρεπε να κάνει; 

Πήγε λοιπόν για ύπνο εκείνο το βράδυ, σύντομα αποκοιμήθηκε και σε ένα όραμα είδε δύο από τους πνευματικούς οδηγούς του, οι οποίοι τον μετέφεραν σε ένα σημαντικό μέρος. Οι οδηγοί του τού χαμογέλασαν και είπαν, «Θωμά, απόψε θα σου δείξουμε ένα | μέρος το οποίο έχουν δει οι προφήτες. Το ονομάζουμε, Τα Πολλά Μέλλοντα του Πλανήτη. Στην περίπτωσή σου, όμως, θα στο δείξουμε ενόσω ζεις. Όχι το μέλλον του πλανήτη, αλλά το δικό σου μέλλον. Θα σου δείξουμε δύο πιθανές εκβάσεις».

Ο Θωμάς ήταν ενθουσιασμένος, και οι οδηγοί τον πήγαν σε ένα μέρος που δεν είχε ξαναδεί. Ήταν ένα κτίριο που αποτελείτο από ομόκεντρους κύκλους, όπως όταν ρίχνεις μια πέτρα σε μια λίμνη και από το κέντρο δημιουργούνται κύκλοι. Ο κάθε ένας από τους πολλούς αυτούς κύκλους ήταν ένα πολύ μακρύ, κυκλικό, στενό δωμάτιο, που το καθένα αντιπροσώπευε ένα διαφορετικό μέλλον του Θωμά, ανάλογα με το τι θα έκανε στη ζωή του.

Ο Θωμάς ενδιαφέρθηκε πολύ για το κτίριο, αλλά είπε στους οδηγούς του, «Πριν μου δείξετε κάτι άλλο, τι υπάρχει στο κεντρικό δωμάτιο;» Οι οδηγοί του είπαν, «Είναι ένα μέρος στο οποίο δεν μπορούμε να πάμε. Εκεί μόνο οι ιερείς μπαίνουν. Εμείς θα σου δείξουμε κάποιους κύκλους - κάποια από τα δωμάτια της ζωής σου».

Και έτσι τον πήγαν σε ένα από τα δωμάτια, και είπαν: «Εδώ είναι μια πιθανή έκβαση της ζωής σου Θωμά. Κοίταξέ την». Ο Θωμάς μπήκε στο δωμάτιο, όπου είδε πολύ κόσμο και πολύ δραστηριότητα, αλλά δεν μπορούσε να ακούσει τίποτε. Το Πνεύμα δεν του έδινε όλη την εικόνα, αλλά αυτή που έβλεπε ήταν αρκετή για να καταλάβει τι γινόταν. Κανείς στο δωμάτιο δεν τον έβλεπε, αλλά εκείνος είχε επίγνωση όλων αυτών που συνέβαιναν.

Φαινόταν ότι συνέβαιναν πολλά. Το δωμάτιο ήταν τεράστιο και κυκλικό. Φωτισμένο καλά και γεμάτο κόσμο. Μεταξύ αυτών πολλά παιδιά, τα οποία έβλεπε ότι ήταν συνεπαρμένα. Ο Θωμάς περπάτησε μια μεγάλη απόσταση πριν δει τον ίδιο τον εαυτό του στο δωμάτιο, και είδε ότι επρόκειτο για μια γιορτή που αφορούσε τον ίδιο! Στο δωμάτιο υπήρχαν ακόμη και βουλευτές, αρχηγοί κρατών, μητέρες, πατέρες. Γιόρταζαν τρώγοντας και πίνοντας, και ήταν όλοι υγιέστατοι. 

Ο Θωμάς σκέφθηκε, «Μου δείχνουν το αποτέλεσμα της ζωής μου ως επιστήμονα ερευνητή. Πρόκειται γι' αυτό που ήλπιζα - η μεγαλύτερη δυνατή βοήθεια σε όσο περισσότερους γίνεται. Η εργασία μου ανταμείφτηκε!» Και έτσι ο Θωμάς ήταν περιχαρής που τον είχαν αναγνωρίσει. Η γιορτή αφορούσε αυτά που είχε εκπληρώσει. Τα παιδιά και όλες οι οικογένειες την έκαναν ακόμη πιο ιδιαίτερη. Οι οδηγοί είπαν, «Θωμά, τώρα είναι ώρα να πας να δεις ένα ακόμη δωμάτιο. Μια άλλη έκβαση της ζωής σου». 

Ο Θωμάς στάθηκε για μια στιγμή έξω από το δωμάτιο και είπε, «Α, δεν θα ήθελα το επόμενο να είναι κάτι κακό». Γιατί ο Θωμάς ένιωθε ακόμη τη χαρά από το δωμάτιο που μόλις είχε βρεθεί, και εξακολουθούσε να την γεύεται. Οι οδηγοί του είπαν, «Θω­μά, πρέπει να καταλάβεις ότι το ταξίδι αυτό είναι προς τιμή σου. Εσύ είσαι αυτός που ήρθε στη Γη. Εσύ είσαι αυτός που θα αλλάξει τις δονήσεις, ανεξάρτητα από το τι θα κάνεις. Είναι ιδιαίτερο και τιμητικό το γεγονός ότι είσαι εδώ. Έχεις ελευθερία επιλογής, που είναι πνευματικό επιστέγασμα της σημασίας της παρουσίας σε αυτό τον πλα­νήτη. Δεν υπάρχει κριτική για ό,τι υπάρχει σε αυτά τα δωμάτια, αφορά μόνο τη δική σου πληροφόρηση - να σε βοηθήσει στην επιλογή σου». 

Οι οδηγοί πήγαν τον Θωμά στο επόμενο δωμάτιο, και ήταν σκοτεινό. Ο Θωμάς αντέδρασε. «Θα πρόκειται για κάποιο λάθος. Δεν υπάρχει κανείς εδώ». Οι οδηγοί δεν μίλησαν. Έτσι ο Θωμάς άρχισε να διασχίζει το σκοτεινό δωμάτιο και προχώρησε αρκετά πριν δει κάποιο φως σε απόσταση. Ήταν εκεί - ένα τραπέζι όπου δεκατρία άτομα γιόρταζαν κάτι. Ένας από αυτούς ήταν ο ίδιος! Επρόκειτο και πάλι για μια γιορτή που αφορούσε αυτά που είχε κάνει.

Ο Θωμάς σκέφθηκε, «Η σκηνή θα πρέπει να αντιπροσωπεύει αυτό που θα συνέβαινε αν είχα γίνει μοναχικός θεραπευτής». Ο Θωμάς κοίταξε τους λίγους ανθρώπους γύρω από το τραπέζι που του ευχόντουσαν. «Τα πράγματα φαίνονται αρκετά άσχημα. Έχω θεραπεύσει μόνο δώδεκα άτομα στη ζωή μου». Τότε ο Θωμάς είδε κάτι - κάτι που τον έκανε να καταλάβει. Στο χέρι του Θωμά που στεκόταν δίπλα στο γιορτινό τραπέζι υπήρχε ένα χρυσό ρολόι από το ινστιτούτο ερευνών στο οποίο επρόκειτο να πάει στην κανονική του ζωή. Η σκηνή μπροστά του δεν ήταν παρά η τελετή της συνταξιοδότησής του ως ερευνητή!

Ο Θωμάς βγήκε από το δωμάτιο γρήγορα και είπε στους οδηγούς, «Σας παρακαλώ, δεν έχω τελειώσει με αυτό το όραμα, μην το σταματάτε. Θέλω να πάω στο κεντρικό δωμάτιο». Οι οδηγοί του είπαν, «Δεν μπορούμε να σε συνοδεύσουμε εκεί, αλλά Θωμά, αυτό είναι ένα όραμα και μπορείς να πας μόνος σου εκεί, αν το επιλέξεις».

Αυτό έκανε και μεταφέρθηκε ακριβώς στο κέντρο των ομόκεντρων δωματίων, αγαπητοί, όπου υπήρχε μια χρυσή παρουσία. Σε εκείνο το δωμάτιο, αγαπητοί, υπήρχε μια χρυσή καρέκλα με μια θεαματική εικόνα του ίδιου του Θωμά να κάθεται σ’ αυτή! Αμέσως ξύπνησε. Ο Θωμάς σκέφθηκε, είμαι ευγνώμων γι' αυτή την πνευματική καθοδήγηση!

Βλέπετε, αγαπητοί, ο Θωμάς κατάλαβε αμέσως τι είχε συμβεί. Το δυναμικό εκείνου που κάθεται στο χρυσό δωμάτιο είναι που έχει σημασία, και όταν ο Θωμάς στο όραμα πήρε τη θέση του στο χρυσό δωμάτιο, είδε την ευρύτερη εικόνα – ότι θα υπήρχαν άνθρωποι προορισμένοι να έρθουν σε αυτόν για να τους θεραπεύσει, άνθρωποι που θα συνέχιζαν τις παραγωγικές τους ζωές - που θα είχαν κάποια "αγέννητα παιδιά" των οποίων τα ονόματα ήταν στις πόρτες του σπιτιού στην παραβολή του Γουό.

Σε αντίθεση με εκείνους από εσάς που νομίσατε ότι τα ονόματα των "αγέννητων παιδιών", στην άλλη παραβολή ανήκαν στο δυναμικό του Γουό, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Τα αγέννητα παιδιά προορίζονταν να γεννηθούν από εκείνους που είχε επηρεάσει! Αντιπροσώπευαν ένα απίστευτο δυναμικό αλλαγής - παιδιά που θα γεννιόντουσαν από εκείνους που είχε βοηθήσει να θεραπευτούν ή στους οποίους είχε μιλήσει - όλα εξαιτίας μιας ζωής: Της Δικής Του.

Ο Θωμάς κατάλαβε ότι μια θεραπεία τη φορά ήταν ο σωστός δρόμος γι αυτόν. Δεν είχε κατανοήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή ότι εκείνος που θα θεραπευόταν και θα ισορροπούσε θα έφερνε δύο - θα έφερνε τέσσερις - θα έφερνε οκτώ. Η παραβολή που σας δώσαμε τώρα είναι για να σας δείξει ότι δεν έχετε ιδέα ποιον πρόκειται να συναντήσετε, πόσο μπορεί να τον επηρεάσετε, όταν κάθεστε σε εκείνο το χρυσό δωμάτιο. Τη συνολική εικόνα την βλέπουμε εμείς, αλλά σας προσκαλούμε να πι­στέψετε ότι υπάρχει για σας! Γνωρίζουμε το δυναμικό σας!

Το δυναμικό της δύναμης για αλλαγή στον πλανήτη είναι απίστευτο όταν κάθεστε σε εκείνη την καρέκλα! Εσείς δεν έχετε ιδέα, γιατί οι τρόποι του Θεού είναι πολύ σύνθετοι, αλλά σας λέω ότι το δυναμικό για σας έχει ήδη εκπληρωθεί στο "τώρα". Οι λύσεις υπάρχουν, και αν πάτε σ’ εκείνο το χρυσό δωμάτιο και βρείτε την αυ­τοεκτίμησή σας - και προχωρήσετε με την καινούργια ενέργεια και πάρετε τη δύναμή σας κάνοντας τα αδύνατα δυνατά - εμείς θα είμαστε πάντα στο πλευρό σας, προσφέροντάς σας λύσεις που οι ίδιοι έχετε ήδη δημιουργήσει με την πρόθεσή σας.

Θα έρθουν εκείνοι που είναι προορισμένοι να σας συναντήσουν, και εσείς θα αναγνωρίσετε τον συγχρονισμό του ερχομού τους. Σαν αποτέλεσμα της εργασίας σας, θα πάνε και αυτοί να καθίσουν στα δικά τους χρυσά δωμάτια και να επηρεάσουν άλλους που θα καθίσουν επίσης στα χρυσά τους δωμάτια! Τι υπέροχος τρόπος θεραπείας του πλανήτη!

Θεραπευτές που βρίσκεστε στην αίθουσα κι εσείς που διαβά­ζετε, δίνετε προσοχή;

Ο καθένας σας είναι μια απόλυτη δύναμη αλλαγής στον πλανήτη! Γιατί το Πνεύμα σάς δίνει αυτό το μήνυμα; Επειδή το μέλλον του πλανήτη είναι αβέβαιο, αλλά εναρμονίζεται όταν κάνετε την εργασία σας. Βρίσκεστε σε απόσταση αναπνοής από κάτι εκπληκτικό, αλλά θα πρέπει να καθίσετε στη θέση σας σ’ εκείνα τα καθίσματα μέσα στα χρυσά δωμάτια για να υπάρξει διαφορά - δεν μπορείτε απλώς να το αγνοήσετε αυτό.

Τώρα λοιπόν, κάποιοι μπορεί να καταλαβαίνετε όταν λέμε, "Σας τιμάμε". Όταν κάθεστε στα πόδια του Κρύων σε μια περίσταση όπως αυτή, το Πνεύμα σάς πλένει τα πόδια! Καθόμαστε εδώ κρατώντας δοχεία εξαγνισμένου νερού - τα δάκρυα της χαράς μας για σας - πλένοντας τα πόδια σας και αγαπώντας τον καθένα από εσάς, καλώντας σας με το όνομά σας, λέγοντας, «Γνωρίζουμε ποιοι είστε! Σας αγαπάμε ιδιαίτερα!»

Αγαπάμε ακόμη και εκείνους που δεν πιστεύουν ότι αυτό είναι αλήθεια! Ευχόμαστε οι σπόροι να φυτευτούν απόψε ακόμη και σε εκείνους που θα φύγουν από εδώ χωρίς να έχουν καταλάβει, ώστε κάποια μέρα, την κατάλληλη στιγμή και όταν είναι έτοιμοι στη ζωή τους, να θυμηθούν όλα αυτά και να νιώσουν την αγάπη που μεταδόθηκε απόψε στη ζωή τους.

Έτσι δουλεύουν τα πράγματα, αγαπητοί. Θέλετε να μάθετε για την συν-δημιουργία; Βρίσκεται στη χρυσή καρέκλα! Γιατί στη χρυσή καρέκλα η αυτο-­ενδυνάμωση δημιουργεί τη γαλήνη που φέρνει τη χαρά. Όταν κατανοήσετε ότι αξίζετε να βρίσκεστε εδώ, όλα αλλάζουν! Θα ξέρετε αδιαμφισβήτητα μέσα σας ότι όλα βρίσκονται σε θεϊκή τάξη. Και αυτή η αυτοεκτίμηση δίνει τη δυνατότητα στην λεκτική σας πρόθεση να δημιουργεί δύναμη, η οποία με τη σειρά της δημιουργεί μία κατάσταση όπου μπορείτε να πραγματώσετε τη δική σας πραγματικότητα - αυτή είναι η συν-δημιουργία στην καλύτερή της μορφή.

Τι συμβαίνει λοιπόν τώρα; Θέλετε να φύγετε από εδώ με τη γνώση ότι αξίζει να αναζητήσετε το χρυσό σας δωμάτιο; Θα σας πω τι μπορεί να κάνει για σας: Θα μπορούσε να λύσει όλα εκείνα τα προβλήματα που σας βαραίνουν ακριβώς αυτή τη στιγμή! Δεν υπάρχει καμία ασθένεια που να μην μπορεί να θεραπευτεί ακαριαία από την ενέργεια που υπάρχει αυτή τη στιγμή μέσα σε αυτό το δωμάτιο!

Δεν είναι κάτι πέρα από τις δυνάμεις σας και γνωρίζετε ότι σας λέω την αλήθεια. Στο κυτταρικό επίπεδο, τίποτε δεν είναι αδύνατο εδώ. Νομίζετε ότι ζείτε και αντιμετωπίζετε μία κατάσταση που είναι αδύνατο να λυθεί στις σχέσεις ή στην οικογένεια ή στην εργασία σας; Αυτό είναι ένα πλάσμα της φα­ντασίας σας - είναι μια καρμική κατάσταση. Σας υποσχόμαστε ότι υπάρχει μια λύση για κάθε μία από αυτές τις καταστάσεις - αλλά η λύση της ξεκινά με την αγάπη μέσα σε εκείνο το δωμάτιο, πάνω σε εκείνη την καρέκλα.

«Η Παραβολή του Θωμά του Θεραπευτή»

(Κρύων Βιβλίο 6 – «Σε Συνεργασία με τον Θεό» - σελ. 24-28) 

Η Παραβολή της Μάρθας και του Μοναδικού Θησαυρού

Θέλουμε να σας εξιστορήσουμε μια παραβολή, Της Μάρθας και του Μοναδικού Θησαυρού. Η Μάρθα ήταν μια φωτισμένη γυναίκα. Γνώριζε τα πάντα για τις δυνητικές αλλαγές, και γνώριζε για τη συν-δημιουργία. Η Μάρθα συν-δημιουργούσε και ήταν πράγματι ευτυχισμένη. Βέβαια, είχε όλες τις δοκιμασίες που έχουν οι άνθρωποι, αλλά η Μάρθα ήταν γαλήνια στη ζωή της. Από καιρό είχε κατανοήσει τα χαρακτηριστικά των καρμικών αλλαγών που της είχε δώσει το Πνεύμα. Είχε αποδεχτεί τα καινούργια δώρα του Πνεύματος, και με πρόθεση προχωρούσε στη ζωή της.

Η Μάρθα λοιπόν τιμήθηκε στη ζωή της με ένα όραμα όπου ένας άγγελος της έδειξε το δωμάτιο των μαθημάτων. Όπως ο Γουό (στην παραβολή), είδε το χρυσό δωμάτιο και αμέσως συνειδητοποίησε ότι εκεί ήταν η θέση της. Είδε επίσης το δωμάτιο της γαλήνης και συνειδητοποίησε αμέσως ότι αυτό ήταν το κλειδί της ζωής - να την περάσει με γαλήνιο τρόπο. Μετά της έδειξε το δωμάτιο της αφθονίας της. Υπήρχαν αρκετά για εκείνη - περισσότερο από αρκετά! Όσο και αν ήταν ασυνήθιστο, μια γωνία ήταν γεμάτη με βιβλία! Σε μια άλλη γωνιά υπήρχε ένα ιδιαίτερο πακέτο και ο άγγελος είπε στη Μάρθα, «Αυτός είναι ο μοναδικός σου θησαυρός Μάρθα. Ο μοναδικός αυτός θησαυρός τιμάται πάνω από όλα σε τούτο το δωμάτιο. Θα έρθει μια μέρα που θα τον χαρίσεις. Μην το κάνεις, Μάρθα, εκτός αν είναι κατάδηλο, και θα το ξέρεις. Επίσης Μάρθα κατανόησε ότι αν χαρίσεις αυτό τον μοναδικό θησαυρό, δεν θα αντικατασταθεί».

Η Μάρθα γνώριζε πώς να συν-δημιουργεί την πραγματικότητά της. Εκείνη και οι φίλες της αποφάσισαν να κάνουν μια εταιρεία - ένα μαγαζί - όπου θα πουλούσαν βιβλία και αντικείμενα της Νέας Εποχής σε ομοϊδεάτες τους. Ήταν καλή ιδέα. Και όχι μόνο καλή ιδέα, αλλά τους απέφερε αφθονία και ήταν ευχα­ριστημένες, γιατί διέθεταν προϊόντα που έφερναν μηνύματα τα οποία πίστευαν. Παρατηρούσαν εκείνους που έρχονταν στο μαγαζί τους και είχαν πρόθεση να αγοράσουν ή όχι. Είδαν πώς το Πνεύμα εργαζόταν μ' εκείνους, και είχαν πάρα πολλές πνευματικού τύπου συναντήσεις στο μαγαζί. Η Μάρθα ήταν σίγουρη ότι αυτή η πραγματικότητα που είχε δημιουργήσει ήταν εκείνη με τα πολλά βιβλία στο όραμά της. Μετά κάτι συνέβη.

Μια από τις γυναίκες με την οποία η Μάρθα συνεργαζόταν, λεγόταν Σαλ. Η Σαλ έκανε κάτι απρόσμενο για τη Μάρθα, γιατί μια μέρα πήρε όλα τα χρήματα του μαγαζιού και έφυγε. Η επιχείρηση δεν μπορούσε πια να πληρώσει τα χρέη της, έτσι πούλησαν το εμπόρευμα και έκλεισαν το μαγαζί. Το χειρότερο ήταν ότι δεν είχαν τα αναγκαία χρήματα για να κάνουν οτιδήποτε ώστε να μπορέσουν να πάρουν τα χρήματά τους από τη Σαλ. Η Σαλ είχε φαινομενικά κάνει ένα ανεπανόρθωτο κακό σ' εκείνες - ανέντιμη και ανάρμοστη στάση για τη συνειδητότητα της προσπάθειάς τους.

Οι άλλες δύο γυναίκες, με τις οποίες η Μάρθα, συνεργαζόταν είχαν θυμώσει πολύ και είπαν, «Πρέπει να κάνουμε κάτι!» Υπήρχε μεγάλο δράμα γύρω από αυτό το θέμα. Ήξεραν ότι οι νόμοι της πολιτείας θα τις υποστήριζαν, δεν είχαν όμως τα χρήματα να το κυνηγήσουν δικαστικά, αφού η Σαλ είχε πάρει όλα τους τα χρήματα. Η Σαλ το ήξερε, και προκλητικά γύρισε πίσω και άνοιξε δικό της μαγαζί! Είχε επιτυχία.

Η Μάρθα είχε μάθει από πολύ καιρό πριν ότι τέτοια φαινομενικά αρνητικά επεισόδια ήταν καρμικά χαρακτηριστικά που τα αντιμετώπιζε για μια φορά ακόμη - μόνο που τώρα η Μάρθα ήταν προετοιμασμένη. Είχε αποδεσμευτεί από το κάρμα αυτού του γεγονότος από καιρό και δεν "ένιωθε" τραυματισμένη όπως οι άλλες δυο, ούτε την ανάγκη να πάρει μέρος στο δράμα. Κοίταξε λοιπόν τη Σαλ με διαφορετικό τρόπο. Κοίταξε τη Σαλ σαν συμπαίκτρια - σαν ένα μέλος της οικογένειας. Ίσως υπήρχε απογοήτευση για το γεγονός, αλλά δεν υπήρχε θυμός ή εκδίκηση. Οι άλλες δύο γυναίκες κουβαλούσαν καθημερινά μαζί τους το γεγονός. Ένιωθαν θύματα και τηλεφωνούσαν στη Μάρθα λέγοντας, «Μάρθα, τι φοβερό είναι αυτό που μας συνέβη;» Η Μάρθα έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε, εξηγώντας τους τον λόγο που η Σαλ βρισκόταν στη ζωή τους, αλλά δεν τον δέχονταν. Υπήρχε λοιπόν πολύ ενέργεια και καθημερινό δράμα γι' αυτό που τους έκανε η Σαλ.

Αυτή η κατάσταση συνεχίστηκε μερικά χρόνια μέχρι που κάποια μέρα η Μάρθα άκουσε ότι η Σαλ είχε αρρωστήσει. Φαίνεται ότι είχε συμβεί κάποιο ατύχημα. Η Σαλ βρισκόταν στο νοσοκομείο σοβαρά τραυματισμένη. Η Μάρθα αποφάσισε να επισκεφτεί τη Σαλ, και στη διαδρομή για το νοσοκομείο θυμήθηκε τα λόγια του αγγέλου στο όραμα της, και ήξερε τον λόγο που έπρεπε να πάει. Η Μάρθα μπήκε στο δωμάτιο του νοσοκομείου που ήταν ξαπλωμένη η Σαλ, και εκείνη άνοιξε τα μάτια της. Η Σαλ είδε τη Μάρθα και φοβήθηκε! Η Σαλ γνώριζε τι είχε κάνει στη Μάρθα και τις άλλες, και γνώριζε ότι τώρα βρισκόταν σε δύσκολη θέση.

Η Σαλ γνώριζε επίσης ότι η Μάρθα ήταν, οπωσδήποτε, από τα άτομα που την είχαν αγαπήσει. Η Μάρθα πλησίασε και ακούμπησε το χέρι της στη Σαλ, προσπαθώντας να αποφύγει τους σωλήνες και τα άλλα εξαρτήματα που της είχαν τοποθετήσει. Της είπε μόνο λίγα λόγια.

«Σαλ, μπορείς να δεχτείς τη θεραπεία που έχω για σένα;» Η Σαλ δεν μπορούσε να πιστέψει αυτά που άκουγε. Μετά από όλα όσα είχε κάνει, η Μάρθα θα την θεράπευε; Ψέλλισε απαντώντας. «Ναι». Και έτσι, μεταφορικά, η Μάρθα μπήκε μέσα της και με ΠΡΟΘΕΣΗ έβγαλε τον μοναδικό θησαυρό της δίνοντάς τον στη Σαλ. Η Σαλ τον δέχτηκε και έδωσε την άδεια για τη θεραπεία που της δόθηκε. 

Τώρα θα σταματήσουμε την παραβολή για ένα λεπτό και θα ξαναδούμε τα τέσσερα χαρακτηριστικά της αγάπης που σας δώσαμε την τελευταία φορά. Ενώ στην προηγούμενη επικοινωνία μας τα αναφέραμε ένα-ένα, στην τωρινή τα βλέπετε να λειτουργούν. Αγαπητοί, αυτό που έκανε η Μάρθα ήταν εντός των ορίων προσδιορισμού των τεσσάρων χαρακτηριστικών της αγάπης που σας δόθηκαν προηγουμένως.

Η αγάπη είναι σιωπηλή. Στο δωμάτιο του νοσοκομείου εκείνο το βράδυ, η αγάπη ανάμεσα στις δύο γυναίκες ήταν σιωπηλή. Το δεύτερο είναι ότι η αγάπη δεν έχει στόχο και σκοπό. Δεν κάνει σχέδια. Δεν ραδιουργεί. Στο δωμάτιο του νοσοκομείου εκείνο το βράδυ, βλέπετε, δεν υπήρχε στόχος και σκοπός - τίποτε. Αν υπήρχε, η Μάρθα δεν θα βρισκόταν καν σε εκείνο το δωμάτιο. Το τρίτο χαρακτηριστικό είναι ότι η αγάπη δεν κομπάζει. Δεν προβάλει τον εαυτό της. Εκείνο το βράδυ στο νοσοκομείο, ειπώθηκαν μόνο τα λόγια: «Είσαι έτοιμη για τη θεραπεία;» Το τέταρτο χαρακτηριστικό είναι ότι η αγάπη έχει τη σοφία να καταλάβει τα άλλα τρία. 

Η Μάρθα δεν έκανε θόρυβο ούτε δημιούργησε κάποια κατάσταση, αφού η αγάπη είναι σιωπηλή. Δεν απαίτησε από τη Σαλ να της το ανταποδώσει, αφού η αγάπη δεν έχει σκοπό. Δεν έδωσε συγχαρητήρια στον εαυτό της που ήταν υγιής και όλο αγάπη, ενώ η Σαλ ήταν τραυματισμένη. Όχι, η αγάπη δεν κομπάζει. Η Μάρθα χρησιμοποίησε τη σοφία της, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι ο μοναδικός θησαυρός της ήταν να δοθεί στη Σαλ εκείνο το βράδυ, χωρίς να πρόκειται ποτέ να αντικατασταθεί. Η Μάρθα μοιράστηκε κάτι τόσο ιδιαίτερο που δεν μπορούσε να αγνοηθεί.

Τώρα ξαναγυρνάμε στην παραβολή. Εκείνο το βράδυ, η Σαλ θεραπεύτηκε εντελώς. Το δώρο της θεραπείας που της έδωσε η Μάρθα της επέτρεψε να συνεχίσει τη ζωή της. Η Σαλ θυμόταν την επίσκεψη της Μάρθας πολύ καλά. Κατανόησε ότι προκειμένου να την βοηθήσει να θεραπευτεί, η Μάρθα έπρεπε πρώτα να την είχε συγχωρήσει εντελώς και να μην ένιωθε θυμό ή δράμα. Αυτό άλλαξε τη ζωή της Σαλ για πάντα! Η Σαλ άρχισε να αλλάζει. Ο μοναδικός θησαυρός που της δόθηκε είχε τις ρίζες του στην αγάπη και μπορούσε να συνηχήσει μέσα της... τώρα ήταν η σειρά της να τον δώσει τη σωστή στιγμή - και το έκανε. Όταν έγινε πάλι καλά, επισκέφθηκε τη Μάρθα και ξανάγιναν φίλες. Στη συνέχεια, άρχισαν να γράφουν μαζί παιδικά βιβλία, τα οποία είχαν επιτυχία, και συνέχισαν να αλλάζουν τη ζωή πολλών για πάντα!

Τώρα, τι έγινε με τη Μάρθα; Ίσως νομίζετε ότι θα ένιωθε άδεια δίνοντας τον μοναδικό θησαυρό της. Ένα βράδυ, η Μάρθα είχε πάλι ένα όραμα, και ο ίδιος άγγελος που την είχε οδηγήσει στο πρώτο ταξίδι στο δωμάτιο της αφθονίας της, το έκανε πάλι. Την ρώτησε, «Θέλεις να ξαναδείς το δωμάτιο της αφθονίας σου;» Η Μάρθα συμφώνησε και ο άγγελος την οδήγησε. Υπήρχαν πάλι πολλά βιβλία στη μια γωνία, αλλά τώρα η Μάρθα τα αναγνώρισε σαν τα παιδικά βιβλία που είχε εκδώσει με τη βοήθεια της Σαλ - δίνοντάς της την απαραίτητη αφθονία για να αντιμετωπίσει τις γήινες ανάγκες της. Είπε στον εαυτό της ότι αυτά δεν ήταν τα βιβλία που είχε στο μαγαζί, όπως είχε πρωτύτερα πιστέψει. Όχι. Ήταν τα βιβλία που δημιούργησε η αγάπη και η θεραπεία της πρώην "εχθρού " της, της Σαλ.

Ο άγγελος την οδήγησε στη γωνία όπου πρωτύτερα υπήρχε ο μοναδικός της θησαυρός, και όπως περίμενε, δεν υπήρχε. Η Μάρθα τον είχε δώσει. Αντί του μοναδικού θησαυρού υπήρχαν τώρα επτά μοναδικοί θησαυροί, ο ένας πάνω στον άλλον μέχρι το ταβάνι! Ο άγγελος είδε την έκπληξή της και της είπε, «Ο μοναδικός έφυγε, όπως σου είχαμε πει, και τώρα πολλαπλασιάστηκε σε πολλούς». Η Μάρθα είδε το αστείο της ιστορίας και κατάλαβε τι σήμαινε. Ο άγγελος είχε μιλήσει κυριολεκτικά για το "μοναδικό" σαν το δώρο που δίνεται μια φορά. Ο άγγελος όμως δεν είπε όλη την ιστορία, γιατί ήταν η δοκιμασία της Μάρθας.   Δημιούργησε μια σημαντική δονητική αύξηση - περισσότερη αφθονία και δύναμη στη ζωή της, δίνοντας το πολύτιμο δώρο της. Η Μάρθα κατάλαβε ότι αυτός είναι ο τρόπος του Θεού.  Η αγάπη δεν έχει όρια και αυξάνει όσο περισσότερο την δίνεις. Πολλαπλασιάζεται καθώς απλώνεται, και αλλάζει την ίδια τη δομή της πραγματικότητας. Η Μάρθα ήταν, πράγματι, ένας τιμώμενος άνθρωπος.

Αγαπητοί, το απόθεμα της αγάπης σας είναι απεριόριστο! Όσο πιο γρήγορα την χαρίζετε, θα γυρίζει πίσω επτά φορές περισσότερη! Καθώς ξεχύνεται στους γύρω σας, δεν πρόκειται να στερέψει ποτέ. Μερικοί από εσάς ξέρετε πώς λειτουργεί αυτό και άλλοι μόλις τώρα το ανακαλύπτετε.

«Η Παραβολή της Μάρθας και του Μοναδικού Θησαυρού»

(Κρύων Βιβλίο 6 – «Σε Συνεργασία με τον Θεό» - σελ.39-43) 

Το Γλυκό Σημείο

«Κρύων, που είναι το γλυκό μου σημείο; Το ψάχνω παντού εδώ και πολύ καιρό. Μιλάς για εκείνο το μέρος όπου υποτίθεται ότι πρέπει να αισθάνομαι υπέροχα. Καταλαβαίνω ότι έκανα συμβόλαιο να βρίσκομαι εκεί, και κάπου υπάρχει ένα πάθος, αλλά είμαι σε αναμονή. Αποκάλυψε το. Πώς μπορώ να το βρω; Θα σας πούμε μια ιστορία που είπαμε και σε μια άλλη ομάδα. Έχει να κάνει με την πρακτική πλευρά και με την κατανόηση των λέξεων γλυκό σημείο. Πολλοί κάνετε υποθέσεις στη διαδρομή... όπως έκανε ο Μάικ.

Η Παραβολή του Μαϊκ και της Αναζήτησής του

Ο Μάικ ήταν ένας φωτισμένος άνθρωπος. Πήγαινε σε συναντήσεις σαν κι αυτή, και άκουγε τη φωνή του Πνεύματος, όπως εσείς τώρα. Ο Μάικ έψαχνε το γλυκό του σημείο και έλεγε, «Είμαι έτοιμος να ξεκινήσω! Θέλω να βρίσκομαι εκεί όπου θα μπορώ να είμαι όσο το δυνατόν πιο χρήσιμος στην ανθρωπότητα - εκεί που θα βρω τη γαλήνη μου». Ο Μάικ ήταν μαραγκός και πολύ αγαπητός στον κύκλο του. Φρόντιζε τον εαυτό του και διαλογιζόταν. Ήταν ένα πνευματικό ον υψηλής δόνησης, και οι άνθρωποι γύρω του το γνώριζαν. Συχνά άλλοι εργάτες πήγαιναν σε αυτόν, όταν είχαν προβλήματα. Αναγνώριζαν στον Μάικ κάτι σοφό. Τους έλεγε τι πίστευε και άγγιζε πολλούς ανθρώπους βαθιά. Τούς έλεγε επίσης, «Κάποια μέρα θα βρω το γλυκό μου σημείο... κάποια μέρα».

Ο Μάικ έκανε πολλές δουλειές και τον ζητούσαν σε διάφορα μέρη, και απ' ό,τι φαινόταν με μεγάλη συγχρονικότητα. Οι δουλειές τον πήγαιναν σε διάφορες περιοχές της χώρας, και εκείνος έλεγε, «Καταλαβαίνω. Θα πάω, γιατί είμαι σε αναζήτηση του γλυκού μου σημείου». Άλλαξε επάγγελμα και έγινε οικονομικός σύμβουλος υψηλού επιπέδου. Επειδή ένιωσε το κάλεσμα, πήγε να σπουδάσει και έλεγε στον εαυτό του, «Ίσως αυτό να είναι το γλυκό μου σημείο. Οι πόρτες ανοίγουν διάπλατα και το σχολείο είναι εύκολο. Τα καταλαβαίνω αυτά τα πράγματα».

Πράγματι, ο Μάικ το χάρηκε, και πράγματι οι γύρω του τον ρωτούσαν, «Τι συμβαίνει με σένα; Φαίνεσαι τόσο γαλήνιος - τόσο ευτυχισμένος στην αναζήτησή σου». Και μοιραζόταν πάλι το πώς ένιωθε. Τους έλεγε, «Κάποτε θα βρω το γλυκό μου σημείο, το ξέρω. Είναι το πάθος μου, είναι ο λόγος που ήρθα εδώ». Τελικά, όταν ήταν πια γέρος, αφού άλλαξε διάφορα επαγγέλματα, ένα από τα οποία ήταν μεγάλος δάσκαλος θεραπευτής περισσότερο από όσο ο ίδιος πίστευε ότι θα μπορούσε να γίνει, ο Μάικ βρέθηκε να βοηθάει σε έναν οίκο ευγηρίας. 

Τον αγαπούσαν εκεί, ήταν ένας από αυτούς, ήταν γαλήνιος με την ηλικία του και δεν ανησυχούσε για την υγεία του, αν και την έβλεπε σιγά-σιγά να χάνεται. Προς το τέλος, κρατούσε μια δυνατή ενέργεια απόλυτης γαλήνης γύρω του, και του είπαν, «Φαίνεσαι τόσο διαφορετικός. Δεν σε ενοχλεί ο επερχόμενος θάνατος;». Και μοιραζόταν μαζί τους αυτά που πίστευε. Έκανε πολλά για να ηρεμήσει την ψυχή τους και τον αγαπούσαν. Η μόνη του απογοήτευση; Τους έλεγε, «Είμαι ευχαριστημένος με τη ζωή μου, αλλά θα ήθελα να είχα βρει το γλυκό μου σημείο. Έψαξα τόσο πολύ και έκανα τόσα πολλά».

Τελικά ο Μάικ πέθανε, και ένιωσε όλες τις εξαίσιες εμπειρίες που αισθάνεται κανείς όταν περνά από την Αίθουσα των Τιμών, καθώς γιορτάζει μαζί με τους άλλους και θυμάται ποιος είναι. Ένιωσε τη δύναμη που όλοι νιώθουν, όταν είδε τα χρώματα της Μέρκαμπα και σιγά-σιγά θυμήθηκε τα πάντα, ακόμη και το πραγματικό του όνομα.

Τότε, μεταφορικά, συνάντησε έναν άγγελο που του έμοιαζε πάρα πολύ. Και ο άγγελος είπε, «Μάικ, πέρασες μια σπουδαία ζωή στη Γη, και σε τιμάμε πολύ γι' αυτό. Έχουμε να σου δείξουμε κάτι. Θέλουμε να σε πάρουμε σε ένα ταξίδι γιορτής - ένα ταξίδι όπου κανείς δεν θα μπορεί να σε δει, αλλά που εσύ θα μπορείς να βλέπεις τους άλλους. Είναι μια γιορτή που πρέπει να δεις, που περιλαμβάνει ανθρώπους στη Γη ζωντανούς αυτή τη στιγμή αλλά και σε μορφή πνεύματος. Η γιορτή αφορά τις υψηλές δονήσεις πολλών ανθρώπων».

Συνόδεψαν τον Μάικ σε ένα δωμάτιο όπου είδε οντότητες τις οποίες γνώριζε. Δεν μπορούσε να τους μιλήσει, γιατί παρουσιάζονταν σαν όραμα. Είδε τους μαραγκούς με τους οποίους είχε εργαστεί, καθώς και τα παιδιά τους. Πολλοί είχαν μπει σε αναζήτηση με αφορμή τη συνομιλία που είχαν με τον Μάικ χρόνια πριν. Είχαν περιέργεια για τη φώτιση και τη θέση τους στο πλανήτη. Είδε ότι είχαν αλλάξει, και με την αλλαγή τους είχαν επηρεάσει και άλλους ανθρώπους. Και επειδή είχαν επηρεάσει άλλους ανθρώπους, υπήρχαν αγέννητα παιδιά δικά τους και άλλων που θα επηρεάζονταν με τη σειρά τους, τα οποία θα γίνονταν αρχηγοί και θεραπευτές στη Γη. Είδε επίσης νεώτερους συναδέλφους στην επιχείρηση που ήταν, τους οποίους είχε συμβουλέψει προσωπικά για πνευματικά θέματα. Είδε ότι ήταν φωτισμένα όντα, που έλαμπαν μέσα σε άσπρο φως! Είχαν αλλάξει!

Ο Μάικ συνειδητοποίησε ότι όσο ήταν στη Γη, είχε φροντίσει μόνο τον εαυτό του και τον δικό του πνευματικό δρόμο, όμως οι άνθρωποι αυτοί επηρεάστηκαν από αυτόν, και είδε μεγάλη δυναμική στη ζωή τους. Είδε τη συγχρονικότητα στις οικογένειές τους και είδε και το δυναμικό τους, γιατί ήταν πρόθυμος και τους μίλησε όταν εκείνοι είχαν την ΠΡΌΘΕΣΗ να ρωτήσουν. Ο Μάικ είδε επίσης ανθρώπους από τον καιρό που ήταν θεραπευτής. Είδε εκείνους που είχαν αφήσει τη θεραπεία, που ήταν οι δύσκολες περιπτώσεις... που δεν θεραπεύτηκαν ποτέ. Γιατί βρίσκονταν εδώ; Αν και δεν το έμαθε ποτέ, πολλοί είχαν τελικά καταλάβει και είχαν δώσει άδεια για τη δική τους θεραπεία. Είχαν επίσης επηρεάσει άλλους, και εκείνοι με τη σειρά τους άλλους.

Ο Μάικ είδε εκείνους από τον οίκο ευγηρίας - εκείνους που πέθαναν - που τους είχε μιλήσει ξανά και ξανά όταν τον πίεζαν για απαντήσεις σχετικά με τη ζωή. Είδε τη γαλήνη τους όταν πέθαιναν, καθώς και την ευγνωμοσύνη τους που τελικά έπιασαν το νόημα. Τους έδωσε το δώρο του σκοπού και της αγάπης. Κατάλαβαν ότι το άξιζαν που βρίσκονταν εκεί - και πέθαναν με σοφία και ήσυχη αξιοπρέπεια.

Ο άγγελος κοίταξε τον Μάικ και είπε, «Μάικ, δεν το συνειδητοποίησες ποτέ, αλλά στη ζωή σου είχες δεκαοκτώ γλυκά σημεία! Τα εκπλήρωσες όλα, κινούμενος όπως έπρεπε από το ένα στο άλλο, τιμώντας τη συγχρονικότητα και στηρίζοντας την ενέργεια όπου και αν βρισκόσουν. Συνάντησες εκείνους με τους οποίους είχες συμβόλαια, και όσο βρισκόσουν σε κάθε γλυκό σημείο, μοίραζες το φως στην οικογένεια. Και όσο βρισκόσουν σε κάθε γλυκό σημείο, μοίραζες το πνευματικό σου πάθος στην οικογένεια. Το πάθος δεν αφορούσε τι έκανες ως άνθρωπος, αφορούσε τι έκανες ως μέρος του Θεού!» 

Ο Μάικ κατάλαβε και έπιασε το νόημα ολοκληρωτικά. Είχε πράγματι βρει το γλυκό του σημείο - δεκαοκτώ φορές! Είχε επηρεάσει μόνο λίγους, αλλά αυτοί οι λίγοι προχώρησαν και επηρέασαν πολλούς. Ο Μάικ είχε μια σημαντική ζωή! Τον αφήνουμε καθώς εξακολουθεί να κοιτάζει το πλήθος των φωτισμένων ανθρώπων, οι οποίοι φωτίστηκαν μόνο και μόνο επειδή συνέβη να αγγίξουν τη ζωή του Μάικ τις φορές που κινήθηκε ανταποκρινόμενος στη συγχρονικότητα του Πνεύματος που τον οδήγησε στη Συνεργασία του με τον Θεό.

Αυτή την ιστορία την καταλαβαίνετε. Κάποιοι από σας ψάχνετε το γλυκό σας σημείο, αλλά βρίσκεστε εκεί ακριβώς! Κοιτάξτε ποιο είναι το πάθος σας. Πού είναι; Πού είναι πραγματικά; Πολλές φορές εκλαμβάνετε ως ανθρώπινο πάθος αυτό που είναι πνευματικό πάθος. Ακτινοβολείτε το φως σας σε κάποια περιοχή για ένα διάστημα; Αν είναι έτσι, τότε βρίσκεστε ακριβώς εκεί που ανήκετε. Επιδράτε στους γύρω σας με το φως σας. Δεν είναι καιρός να σταματήσετε να αναρωτιέστε πού βρίσκεται το γλυκό σας μέρος και ν' αρχίσετε να γιορτάζετε εκεί όπου είστε ΕΣΕΙΣ; Γιατί αυτό θα αλλάξει τη ζωή σας και θα σας φέρει γαλήνη.    Τότε, κάποια από τα πράγματα για τα οποία αναρωτιόσασταν θα αρχίσουν να μπαίνουν στη θέση τους. Μην κοιτάζετε συνεχώς στο μέλλον, ζητώντας πληρότητα, γιατί το τώρα φροντίζει το αύριο. Είναι εδώ! Είστε μέσα του!

«Η Παραβολή του Μάϊκ και της Αναζήτησης του»

(Κρύων Βιβλίο 6 – «Σε Συνεργασία με τον Θεό» - σελ. 86-88)

Αγαπητοί μου, υπάρχει μια μικρή παραβολή που έχει ήδη δοθεί και είναι γνωστή σε όσους διαβάζουν τα μηνύματα του Πνεύματος από τα γραπτά του Κρύων. Όμως δεν έχει δοθεί ποτέ δημόσια, και είχαμε ζητήσει να μείνει σε ιδιωτικό κύκλο μέχρι τώρα. Γνωρίζαμε το δυναμικό αυτής της συνάντησης εδώ και χρόνια, και τώρα είναι καιρός να την πούμε. Η παραβολή είναι σύντομη, αλλά είναι γεμάτη δύναμη. Είναι «Η Ιστορία του Λάκκου με την Πίσσα».

Κάποτε ολόκληρη η ανθρωπότητα εμποδιζόταν από την ύπαρξη πίσσας σε τέτοιο βαθμό, που ήταν δύσκολο να πάει κανείς από το ένα μέρος στο άλλο. Η πίσσα κολλούσε στους ανθρώπους, όπου και αν πήγαιναν. Έτσι όμως ήταν ο κόσμος τότε, γιατί όλοι οι άνθρωποι είχαν αυτό το κοινό χαρακτηριστικό. Όπου και αν πήγαιναν, η πίσσα κολλούσε πάνω τους. Κολλούσε στα ρούχα τους και τα βρόμιζε, και πολλές φορές (ανάλογα πόσο παχιά ήταν) τους σταματούσε. Άλλες φορές μόνο τους καθυστερούσε, έτσι όμως είχαν τα πράγματα για όλους, και ήταν αποδεκτό.

Κάποιος ανακάλυψε μέσα από τη φώτιση του, ένα δώρο από τον Θεό. Εκδήλωσε την πρόθεση να είναι διαφορετικός στη Νέα Εποχή και διεκδίκησε αυτό το δώρο. Τότε, η πίσσα απομακρύνθηκε από αυτόν. Έτσι, όπου πήγαινε, η πίσσα παραμέριζε καθώς περπατούσε! Έπαψε να κολλά πάνω του. Τα ρούχα του ήταν πάντα καθαρά και όπου πήγαινε, το έκανε με ευκολία - γλιστρώντας από μέρος σε μέρος. Δεν υπήρχαν πια σταματήματα, ούτε δυσκολίες.

Ο άνθρωπος αυτός δεν άρχισε να διαφημίζει αυτό το δώρο και το κράτησε για τον εαυτό του. Είπε στον εαυτό του ότι, αν και το δώρο ήταν στη διάθεση του καθενός, ήταν πολύ προσωπικό. Αποφάσισε λοιπόν ότι δέν ήταν σωστό να το αναφέρει στους άλλους. Δεν πέρασε καιρός όμως, και οι γύρω του πρόσεξαν ότι η πίσσα δεν τον εμπόδιζε με κανένα τρόπο. Δεν άργησαν λοιπόν να τον ρωτήσουν, «Τι συνέβη; Πώς έγινε αυτό; Φαίνεσαι τόσο ελεύθερος - τόσο γαλήνιος! Τα ρούχα σου εί­ναι πάντα καθαρά, και μπορείς να κινείσαι ανάμεσά μας τόσο γρήγορα!»

"Ετσι τους είπε πρόθυμα για το προσωπικό του δώρο από τον Θεό και πολλοί εκδήλωσαν την πρόθεση γι' αυτό. Κάθε άτομο δέχτηκε το δώρο, στον βαθμό ττου το ζήτησε, και σύντομα πολλοί περπατούσαν χωρίς να κολλάει η πίσσα επάνω τους. Και έτσι έγινε, ώστε μετά από κάποια χρονική περίοδο, υπήρξε μια μεγάλη ομάδα φωτισμένων ανθρώπων που είχαν αλλάξει τον εαυτό τους, και όμως είχε αρχίσει από έναν - ο οποίος ενδιαφερόταν να αλλάξει μόνο τον εαυτό του. Γι' αυτό σας λέμε, εκείνος που άλλαξε τον εαυτό του επηρέασε τους πολλούς - αν και δεν υπήρξε συνειδητή προσπάθεια από μέρους του για να το κάνει αυτό.

Έτσι λοιπόν λειτουργούν τα πράγματα, καθώς κάθεστε στις καρέκλες τώρα. Ό,τι κάνετε με τον εαυτό σας προσωπικά αυτή τη στιγμή, θα έχει μεγάλη διαφορά για τους πολλούς στο μέλλον, συμπεριλαμβανομένων εκείνων στη μεγάλη αίθουσα, όχι μακριά από εδώ. Η προσωπική σας πρόθεση να αλλάξετε τον εαυτό σας μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα ολόκληρου του πλανήτη!

«Η Ιστορία του Λάκκου με την Πίσσα»

(Κρύων Βιβλίο 6 – «Σε Συνεργασία με τον Θεό» - σελ. 187-188)

Για να δώσουμε ένα παράδειγμα πνευματικής συν-δημιουργικής διαδικασίας, θα σας πούμε μια ιστορία. Πολλά μπορείτε να καταλάβετε σχετικά με τα χαρακτηριστικά της συν-δημιουργίας σε αυτή την ιστορία. Θέλουμε να την ακούσετε προσεκτικά και να βάλετε τον εαυτό σας στη θέση του Τίμοθυ. Έχουμε μάθει από καιρό ότι οι άνθρωποι ανταποκρίνονται στις παραβολές και τις θυμούνται πολύ περισσότερο από τα ίδια τα γεγονότα. Έτσι λοιπόν, με μεγάλη μας χαρά ξεκινάμε την ιστορία του Τίμοθυ και της Συν-δημιουργικής του Δύναμης.

Ο Τίμοθυ και η Συν-Δημιουργική του Δύναμη

Ο Τίμοθυ ήταν ένας φωτισμένος άνθρωπος. Ζούσε σε μια μεγάλη πόλη - μια πόλη που την διέσχιζε ένα όμορφο ποτάμι, και αγαπούσε αυτό το μέρος πολύ. Ο Τίμοθυ, λοιπόν, είχε ένα πάθος. Όλη του τη ζωή ήθελε να γίνει ερευνητής - ιατρικός ερευνητής - όπου θα μελετούσε την ανθρωπότητα και θα έκανε μεγάλες ιατρικές ανακαλύψεις για να την βοηθήσει. Πέρασε λοιπόν ένα μεγάλο μέρος της ζωής του για να πάρει αυτό το δίπλωμα. Ήταν πράγ­ματι πολύ ευχαριστημένος με τη ζωή του, γιατί αποφοίτησε με τιμές και ήταν ένας άνθρωπος με μεγάλη ευφυΐα. Επειδή ο Τίμοθυ έκανε και διαλογισμό, η εξισορρόπηση του μυαλού του ήταν η πνευματική του πρόκληση.

Ο Τίμοθυ ήξερε για τη συν-δημιουργία. Ήξερε επίσης για το δώρο του Πνεύματος, που θα του επέτρεπε να εξαλείψει το κάρμα του. Εκδήλωσε λοιπόν την ΠΡΟΘΕΣΗ να εξαλείψει το κάρμα του, ώστε να προχωρήσει στον δρόμο του. Συγχρόνως, ο Τίμοθυ αποφάσισε να συν-δημιουργήσει αυτό που ήθελε περισσότερο στη ζωή του. Ο Τίμοθυ ήρθε σε αυτή τη Γη με ένα μοναδικό πάθος: Από τη στιγμή που είδε για πρώτη φορά ένα αυτιστικό παιδί, ήθελε να μάθει για το θαύμα που είχε σχέση με αυτό. Γιατί ο Τίμοθι ένιωθε μια ανατριχίλα στη ραχοκοκαλιά του κάθε φορά που έβλεπε ένα τέτοιο παιδί. 

Έλεγε στον εαυτό του, «Αν και μερικοί άνθρωποι το βρίσκουν τραγικό, εγώ νιώθω ότι υπάρχει κάποιο θαύμα εδώ. Απλά ξέρω ότι υπάρχει! Κάτι σημαντικό διαφεύγει από την έρευνα». Αγαπητοί, στα πλαίσια αυτής της ιστορίας, του Τίμοθυ και της συν-δημιουργίας, υπάρχει επιστημονική αλήθεια. Πράγματι υπάρχει ένα θαύμα στο αυτιστικό παιδί που περιμένει να το ανακαλύψετε - κάτι που δεν θα βοηθήσει μόνο αυτά; αλλά και την ανθρωπότητα. Σας προσκαλούμε να το βρείτε.

Και έγινε έτσι ώστε ο Τίμοθυ αποφάσισε να καθίσει και να συν-δημιουργήσει την πραγματικότητά του, γιατί είχε κατανοήσει τη Νέα αυτή Εποχή, και ήξερε τη διαδικασία. Αποφάσισε να συν-δημιουργήσει μια κατάσταση όπου θα μπορούσε να δουλέψει με αυτιστικά παιδιά, να το κάνει με συναδέλφους με τους οποίους θα συνεργαζόταν σε ένα πρόγραμμα που θα είχε εξωτερική οικονομική υποστήριξη και να γινόταν στην πόλη που αγαπούσε. Ίσως ήταν κάτι μεγαλόπνοο, αλλά αυτό ήταν το πάθος του. Ο Τίμοθυ έκανε μια τελετή για τη συν-δημιουργία του και πέφτοντας στα γόνατα είπε, «Πνεύμα, στο όνομα της αγάπης και όλων των πραγμάτων της Νέας Εποχής που μου δόθηκαν σαν δώρα, ζητάω τη δύναμη της συν-δημιουργίας. Συν-δημιουργώ το όραμά μου, το πάθος μου να εργάζομαι με τα αυτιστικά παιδιά σε αυτή την όμορφη πόλη με άλλους συνεργάτες με την ίδια φιλοσοφία». 

Και επειδή ο Τίμοθυ ήταν ένας σοφός και φωτισμένος άνθρωπος, πρόσθεσε, «Αλλά ξέρω επίσης ότι υπάρ­χουν πράγματα των οποίων δεν έχω επίγνωση, γι' αυτό προσεύχομαι να μου επιτραπεί να είμαι στο συμβόλαιό μου, όποιο και αν είναι αυτό». Υπήρχε όμως και ένα μέρος του Τίμοθυ, που έλεγε γρήγορα και μαλακά μετά από κάθε διαλογισμό, «Σε παρακαλώ, κάνε να γίνει εδώ και να έχει σχέση με το ερευνητικό πρόγραμμα για τα αυτιστικά παιδιά» [γέλια στο ακροατήριο].

Πέρασαν τρεις μήνες και τίποτε δεν έγινε σχετικά με αυτό που ζήτησε, αλλά ο Τίμοθυ συνέχισε να μιλάει για τη συν-δημιουργία του. Κάθε φορά που την έλεγε ήταν μια τιμή προς το Πνεύμα και την επαναλάμβανε όσο πιο συχνά μπορούσε: «Συν-δημιουργώ στο όνομα του Πνεύματος να είμαι στο συμβόλαιό μου - ακριβώς εκεί που πρέπει να είμαι».        

Ακόμη δυο μήνες πέρασαν χωρίς να γίνει τίποτε. Ο Τίμοθυ δεν είχε απογοητευτεί, αλλά ήταν ανυπόμονος. «Γιατί δεν έχει γίνει τίποτε;» αναρωτιόταν. «Ξέρω, μάλλον χρειάζεται να κάνω κάτι για να το κινήσω». Έτσι ο Τίμοθυ πήρε τα σημαντικά διπλώματά του και τα μοίρασε στις γειτονικές πόλεις, λέγοντας στον εαυτό του, «Ίσως αυτό να βάλει μπρος τη διαδικασία. Θα ξεκινήσει τη χρηματοδότηση και θα δημιουργήσει ενδιαφέρον». Είχε δίκιο, γιατί πράγματι το Πνεύμα περίμενε ο Τίμοθυ να κάνει το πρώτο βήμα, και κάνοντάς το, κατάλαβε ότι είχε ξεχάσει τη φυσική συμ­μετοχή στην εργασία του συν-δημιουργικού θαύματος.

Σχεδόν αμέσως, ο Τίμοθυ έλαβε ένα γράμμα από ένα ιατρικό οργανισμό. Καθώς το άνοιγε, ένιωσε ανατριχίλα στη ραχοκοκαλιά του, δείγμα ότι συνέβαινε κάτι ιδιαίτερο. Είπε δυνατά, «Αυτό είναι ένα παράθυρο ευκαιρίας. Οδηγοί μου, σας ευχαριστώ. Αναγνωρίζω τα σημάδια. Με ό,τι έχει σχέση αυτό το γράμμα, είναι αυτό που προορίζομαι να κάνω». Ο Τίμοθυ είχε και πάλι δίκιο, γιατί αφού άνοιξε προσεκτικά το γράμμα, διάβασε με μεγάλη του χαρά για την προσφορά που του έκαναν. Του ζητούσαν να εργαστεί με άλλους συναδέλφους σαν και αυτόν - ερευνητές που μελετούσαν τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Αλλά στενοχωρήθηκε μόλις είδε από πού ήταν το γράμμα. Ήταν από ένα μέρος που δεν είχε ποτέ του σκεφτεί να μείνει, 300 μίλια βόρεια. Και ακόμη χειρότερα, η μελέτη δεν αφορούσε τα παιδιά. Πολύ κατάλληλα, αλλά προς μεγάλη απογοήτευση του Τίμοθυ, ήταν μια μελέτη για τους ηλικιωμένους και τις αρρώστιες που τους πλήττουν.

Ο Τίμοθυ ήξερε ότι δεν ήταν αυτό ακριβώς που ήθελε, αλλά ήταν τόσο κοντά! Ανυπομονούσε να βρεθεί μαζί μ’ εκείνους που ένιωθαν το ίδιο για την έρευνα και τις μελέτες σχετικά με τον άνθρωπο. Για σκεφτείτε - μια μικρή ομάδα ερευνητών, με τους οποίους μπορούσε να μελετήσει, και έτσι να βοηθήσει τον πλανήτη! Είχε ανατριχιάσει και ήξερε ότι επρόκειτο για την ευκαιρία που ο ίδιος είχε δημιουργήσει γι' αυτό και την αποδέχτηκε.

Έφτασε σε μια πόλη 300 μίλια βόρεια και ξεκίνησε τη ζωή του εκεί. Σχεδόν αμέσως συνέβη κάτι περίεργο. Σαν από θαύμα του έδωσαν ένα σπίτι να μείνει, το οποίο σύντομα ήταν σε θέση να αγοράσει. Μέσα από περίεργες διαδικασίες του οικονομικού συστήματος και με τη βοήθεια ενός καλοπροαίρετου ανθρώπου, ο Τίμοθυ έγινε ιδιοκτήτης του σπιτιού μέσα σε τρεις εβδομάδες. Ήταν κάτι που δεν θεωρούσε δυνατό τόσο γρήγορα στη ζωή του, και είχε σημασία γι' αυτόν. Αν και το σπίτι ήταν μεγαλύτερο από όσο χρειαζόταν, αντιπροσώπευε κάτι σημαντικό κοινωνικά, και επίσης τον προετοίμαζε για κάτι που δεν είχε αποκαλυφθεί ακόμη. Ο Τίμοθυ ευχαρίστησε το Πνεύμα γι' αυτό το θαύμα, και ήξερε ότι ήταν μια επιβεβαίωση στον δρόμο του, που έδειχνε ότι ήταν στο σωστό μέρος τον σωστό χρόνο.

Ο Τίμοθυ ξεκίνησε την εργασία με τους συναδέλφους του. Ήταν επτά και με τον Τίμοθυ οκτώ. Όσο πιο πολύ δούλευε μαζί τους τόσο πιο πολύ το ευχαριστιόταν. Τους γνώρισε όλους καλά και έκανε παρέα μαζί τους και με τις οικογένειές τους. Δεν είχαν όλοι τα ίδια πιστεύω με τον Τίμοθυ για τη Νέα Εποχή. Μάλιστα, κάποιοι από αυτούς είχαν θρησκευτικά πιστεύω της παλιάς ενέργειας και ήταν από τις φυλές του Δαυίδ. Όμως, για τον Τίμοθυ ήταν όλοι τους πρίγκιπες και πριγκίπισσες. Μοιραζόταν μαζί τους την ανθρώπινη αγάπη, την αγάπη της εργασίας και τη συμπόνια της έρευνας, και ποτέ δεν τους έκρινε για τις ιδέες τους και την καταγωγή τους.

Πάντα προσηλωμένος στο αληθινό του πάθος, ο Τίμοθυ, όταν γυρνούσε σπίτι του, έγραφε γράμματα σε όλους όσους ήξερε ότι εργάζονταν με τα προβλήματα των αυτιστικών παιδιών, και ρωτούσε, «Αυτή είναι η γνώμη μου, εσείς τι πιστεύετε;» Έτσι διατηρούσε ζωντανή την ελπίδα του για να εργαστεί με αυτιστικά παιδιά. Ο Τίμοθυ ενημερωνόταν για τις εξελίξεις στο θέμα των αυτιστικών, αν και δεν ανήκε ακόμη στον κλάδο. Ένιωθε καλά με τον τρόπο που λειτουργούσαν τα πράγματα, όταν ήρθε μια αλλαγή.

Αγαπητοί, κάτι συνέβη στον Τίμοθυ. Υπήρχαν φορές που αναστέναζε πολύ. Συχνά τραύλιζε. Παρατηρούσε τον εαυτό του να κοιτάζει τα παπούτσια του ή έναν τοίχο με τις ώρες. Δεν κοιμόταν καλά. Η χημεία του Τίμοθυ άλλαζε και το ήξερε. Βίωνε αυτό που οι άνθρωποι αποκαλούν προσωρινή τρέλα! Ο Τίμοθυ ήταν ερωτευμένος! [γέλια στο ακροατήριο]

Ήταν πολύ όμορφη η ασπροντυμένη γιατρός με την οποία εργαζόταν - εκείνη με την οποία, μόλις μιλούσε, τα έχανε. Τι σκεπτόταν γι' αυτόν; Ο Τίμοθυ ποτέ δεν είχε ενδιαφερθεί για μια σχέση. Το μόνο του πάθος ήταν η εργασία με τα αυτιστικά παιδιά. Δεν είχε εμπειρίες από γυναίκες και δεν ήξερε πώς να τις προσεγγίσει για μια σχέση. Ένιωθε ανίκανος, αλλά τότε συνέβη ένα θαύμα στη ζωή του. Η ασπροντυμένη όμορφη γυναίκα τον κοίταξε μια μέρα και του είπε, «Τίμοθυ σ' αγαπώ». Τότε πραγματικά τρελάθηκε για ένα διάστημα! [και άλλα γέλια]

Έτσι ο Τίμοθυ συνάντησε εκείνη που έπρεπε να συναντήσει τον κατάλληλο χρόνο στο κατάλληλο μέρος - κάτι που ούτε καν είχε φανταστεί όσο ζούσε στην πόλη του, 300 μίλια νότια - κάτι το οποίο δεν φαινόταν να το χρειάζεται ούτε να το θέλει. Μια γυναίκα θα γινόταν εμπόδιο στην καριέρα μου, είχε σκεφτεί ο Τίμοθυ. Αλλά όχι αυτή η πολύτιμη γυναίκα, γιατί αγαπούσε αυτό που και εκείνος αγαπούσε. Εκτιμούσε αυτά που και εκείνος εκτιμούσε. Δια­λογιζόταν μαζί του, καταλάβαινε τη Νέα Εποχή, και καθώς γνωριζόντουσαν καλύτερα, κατάλαβε ότι και εκείνη είχε εκδηλώσει την πρόθεση, χρησιμοποιώντας τη συν-δημιουργία της, να είναι και εκείνη στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή! Σας ξαφνιάζει;

Και έτσι η αγάπη του Θεού είχε κτυπήσει, οδηγώντας τον Τίμοθυ 300 μίλια μακριά, σε ένα μέρος που δεν ήθελε να πάει, κάνοντάς τον να αναμειχθεί σε μία έρευνα που δεν ήθελε να κάνει, με σκοπό να τον φέρει σε επαφή με τη σύντροφο της ζωής του. Ο Τίμοθυ το γιόρτασε καθώς οι δύο έγιναν ζευγάρι και παντρεύτηκαν σε εκείνη την πόλη. Τότε, το ως εκ θαύματος μεγάλο σπίτι ήταν στο μέγεθος που έπρεπε! 

Ο Τίμοθυ διέπρεψε στη δουλειά του, και πολλά σπουδαία πράγματα επετεύχθησαν. Με τη βοήθεια της Σάρας και των συναδέλφων του, ανακάλυψαν πολλά πράγματα για τις ασθένειες των ηλικιωμένων. Μάλιστα το έργο τους έφτανε στο τέλος του. Είχαν κάνει όλα όσα μπορούσαν. Πέρασαν τρία χρόνια, όταν τελείωσαν την έρευνά τους. Ο Τίμοθυ δεν είχε ιδέα τι επρόκειτο να συμβεί. Από καιρό είχε σταματήσει να συν-δημιουργεί στο μυαλό του.    Είχε θεωρήσει εσφαλμένα ότι ο Θεός είχε τελειώσει μαζί του - ότι ίσως δεν ήταν γραφτό να εκπληρώσει το πάθος του - ότι αυτά που είχε ήταν αρκετά και εντάξει. Στο κάτω-κάτω, δείτε τι είχε! Δείτε την ευτυχία που χαιρόταν, τη χαρά που είχε καθημερινά. Τι καλύτερο από αυτό;

Τότε, προς το τέλος του έργου τους, παρέλαβε μία άλλη επιστολή. Καθώς την κρατούσε στα χέρια του, αναγνώρισε το όνομα στον φάκελο και ένιωσε ξανά εκείνη την ανατριχίλα. Ήταν από εκείνον με τον οποίο αλληλογραφούσε σχετικά με την αυτιστική εργασία. Ο Τίμοθυ έβαλε το γράμμα στο τραπέζι και το κοίταξε. Είπε, «Δεν μπορώ ούτε να το ανοίξω! Έχει εκπληκτική ενέργεια!» Καθώς κοίταζε το γράμμα, όλα τα λόγια των διαλογισμών του τον κατέκλυσαν. Συνήθιζε να λέει, «Πνεύμα, συν- δημιουργώ για να βρίσκομαι στο γλυκό μου σημείο - στο σωστό μέρος, τον σωστό χρόνο». Ο Τίμοθυ δεν άντεξε άλλο να περιμένει και άνοιξε το γράμμα.

Το γράμμα έγραφε, «Αγαπητέ Τίμοθυ: Υπάρχει μια ευκαιρία για να εργαστείς στην πόλη που γεννήθηκες, και υπάρχει χρηματοδότηση για έρευνα για το αυτιστικά παιδιά. Θα μπορούσες να συγκεντρώσεις μια ομάδα συναδέλφων και να γυρίσεις πίσω;» Ο Τίμοθυ άφησε το γράμμα να πέσει μην πιστεύοντας στα μάτια του! Κατάλαβε την ευρύτερη εικόνα του σχεδιασμού και της καταλληλότητας όλων όσων είχαν συμβεί. Γιόρτασε μαζί με τη γυναίκα του το γεγονός ότι το Πνεύμα δεν είχε ξεχάσει, στα χρόνια που πέρασαν, ποιο ήταν αυτό που είχε ζητήσει αρχικά - «Θέλω να είμαι στο σωστό μέρος, τον σωστό χρόνο». Είχε πει, «Θέλω να. είμαι όλα όσα έχω πει ότι θα είμαι».

Και έτσι ο Τίμοθυ πήρε τους συναδέλφους με τους οποίους είχε εργαστεί με τόση επιτυχία σε εκείνη τη βορινή πόλη, 300 μίλια μακριά, γύρισε σπίτι του και άρχισε να εργάζεται με τους ανθρώπους που ήξερε τόσο καλά. Πέτυχαν όντως σπουδαία πράγματα και συμμετείχαν στο γλυκό σημείο του Τίμοθυ!

Υπάρχει μεγάλη σύνδεση αγάπης στην ιστορία του Τίμοθυ και μπορούμε να αρχίσουμε να την αναλύουμε, εσείς και εγώ, ώστε να την εφαρμόσετε στη ζωή σας. Η ιστορία όμως δεν τελείωσε ακόμη. Όχι. Υπάρχει κάτι ακόμη. Κάτι υπέροχο. Είναι κάτι πολύτιμο - γεμάτο αγάπη, τελετή και τιμή. Η γυναίκα του Τίμοθυ, η Σάρα, γέννησε ένα αγόρι που το ονόμασαν Τζων. Αγαπητοί, μόλις μπόρεσε να εξακριβωθεί, βρήκαν ότι το παιδί ήταν αυτιστικό. Η Σάρα και ο Τίμοθυ πήγαν στον ιερό τους χώρο, και εξαιτίας της προσέγγισης τους στη ζωή, της φώτισης τους και της σοφίας τους με το Πνεύμα, γιόρτασαν εκείνη τη στιγμή! Έφεραν τον γιο τους μαζί και τον κάθισαν μπροστά τους στο πάτωμα. 

Τους κοίταξε με τα μεγάλα του μάτια - αυτό το πολύτιμο και προικισμένο παιδί. Του είπαν, «Τζων, γνωρίζουμε ότι δεν μας καταλαβαίνεις, αλλά ΕΙΣΑΙ στο σωστό μέρος, τον σωστό χρόνο!» [το ακροατήριο χειροκροτεί ενθουσιασμένο] Βλέπετε, η καταλληλότητα του Πνεύματος και η αγάπη του Θεού δόθηκαν για μια ακόμη φορά, και αυτό που μερικοί θα θεωρούσαν τραγωδία ήταν μια ευλογία και τιμή για τον Τίμοθυ και τη Σάρα, και οι φωτισμένοι αυτοί γονείς το γνώριζαν. Πράγματι, για τον Τζων δεν υπήρχαν καλύτεροι γονείς από αυτούς.

Καθώς αναλύουμε την ιστορία, αγαπητοί, σας ζητάμε να ρίξετε μια ματιά πίσω και να δείτε τι συνέβη. Ο Τίμοθυ εκδήλωσε την πρόθεση γι' αυτό που ήθελε χρειαζόταν. Στην αρχή δεν συνέβη τίποτε. Δεν έγινε τίποτε μέχρι τη στιγμή \που ο Τίμοθυ κινήθηκε ανάλογα και αποφάσισε να κάνει το πρώτο βήμα. Ο Τίμοθυ κατάλαβε ότι ήταν μέρος του "συν"- Πνεύμα και άνθρωπος. Τότε έστειλε τα γράμματα. Ο Τίμοθυ ήταν ανυπόμονος, αλλά το Πνεύμα δεν ήταν. Από τότε που εν μέρει έλαβε αυτά που ζήτησε, πέρασαν τρία χρόνια και βρέθηκε σε μια άλλη πόλη, κάνοντας πράγματα που δεν είχε ιδέα ότι χρειαζόταν να κάνει. 

Αν και δεν ήταν αυτό που είχε ακριβώς ζητήσει, ο Τίμοθυ είχε την ευλογία κάθε στιγμή. Του δίνονταν επιβεβαιώσεις, όταν ήταν απαραίτητο. Οι πνευματικοί οδηγοί του τού έφεραν ανατριχίλες για να αναγνωρίζει τα παράθυρα των ευκαιριών, ακόμη και όταν ο Τίμοθυ είχε σταματήσει να συν-δημιουργεί. Ένιωθε ότι τα πράγματα ήταν αρκετά καλά, αλλά το Πνεύμα εκπλήρωσε το συμβόλαιο, όταν ήρθε η σωστή στιγμή. Στο τέλος, εκείνος και η Σάρα έλαβαν το τελευταίο δώρο - κάτι που ο Τίμοθυ δεν μπορούσε να γνωρίζει ότι ήταν κατάλληλο, αλλά ήταν.

Βλέπετε τις χρονικές συγκυρίες; Καταλαβαίνετε ότι όλα δεν είναι όπως φαίνονται; Καταλαβαίνετε ότι ένα μεγάλο μέρος του θέματος, όταν συν-δημιουργείτε με το Πνεύμα, είναι η υπομονή και η εμπιστοσύνη; Ο Τίμοθυ το κατάλαβε και τιμήθηκε με το συμβόλαιό του. Παρατηρήσατε επίσης ότι και εκείνοι που ήταν γύρω του βοηθήθηκαν και ήταν ευλογημένοι από την υπομονή και την πίστη του; Σας ξαναφέρνουμε πάλι στο σημείο να δείτε πώς όταν είστε στο συμβόλαιό σας, αυτοί που είναι γύρω σας πετυχαίνουν μαζί σας! Συχνά, αν και δημιουργείτε μόνο για τον εαυτό σας, εκείνοι γύρω σας αλλάζουν λόγω της διαδικασίας.

Σας είπαμε αυτή την ιστορία για να δείτε ότι τα πάντα είναι δυνατά στη ζωή σας! Ξέρουμε ότι κάποιοι από σας βρίσκεστε στη διαδικασία της συν- δημιουργίας. Το πρώτο που επιθυμούμε να σας πούμε είναι το εξής: ΑΞΙΖΕΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΩΡΟ! Αν δεν το νομίζετε και δεν μπορείτε να συνειδητοποιήσετε ότι έτσι είναι, τότε να κάνετε κάποιες θεραπείες που θα σας βοηθήσουν στην πολικότητά σας - στην ισορροπία σας, για να μπορέσετε να προχωρήσετε και να τροφοδοτήσετε τη μηχανή της αξίας σας, γιατί πράγματι είστε άξιοι.

Μη φοβάστε να δημιουργήσετε αφθονία στη ζωή σας, αγαπητοί. Δεν νομίζετε ότι το αξίζετε; Στην κοινωνία με τη μεγαλύτερη αφθονία στον πλανήτη, δεν νομίζετε ότι το αξίζετε; Μιλάμε για την αφθονία της ουσίας του ίδιου του Πνεύματος και την αφθονία της γαλήνης στη ζωή.

«Ο Τίμοθυ και η Συν-Δημιουργική του Δύναμη»

(Κρύων Βιβλίο 6 – «Συνεργασία με τον Θεό» - σελ. 236-241) 

Η παραβολή της πραγματικότητας 

Ήταν μια ζεστή μέρα όταν ο Θεός έφερε στον Αβραάμ τα νέα. Ο Αβραάμ δεν το είχε ποτέ φανταστεί. Όταν ο Θεός τού έκανε γνωστό το αίτημα ότι θα πρέπει να θυσιάσει τον μονάκριβο γιο του, τον Ισαάκ, στο βωμό της κορυφής του βουνού, ο Αβραάμ άδειασε συναι­σθηματικά. Δεν μπορούσε να το πιστέψει. Ήταν η αρχή για ένα όμορφο μάθημα για τον Αβραάμ, ένα μάθημα που τώρα μπορούμε να αποκαλύψουμε σαν κάτι πολύ περισσότερο από μια παραβολή υπακοής στον Θεό.

Η υπακοή του Αβραάμ δεν ήταν τυφλή. Ο Αβραάμ είχε τον "μανδύα της σοφίας" για τον οποίο μιλάμε, ο οποίος του επέτρεπε να κατανοήσει ότι υπάρχει ιερότητα στη δοκιμασία. Δεν αμφέβαλε ούτε στιγμή ότι θα το έκανε, αλλά δεν ήταν τυφλή υπακοή.

Ο Αβραάμ "ένιωσε" τη σπουδαιότητα αυτής της πρόκλησης και αμέσως άρχισε να προσεύχεται να απομακρυνθεί αυτό το μάθημα από εκείνον. Ακόμη και την ώρα που προετοίμαζε τους  βοηθούς που θα μετέφεραν τα πράγματα στο βουνό και πληροφορούσε το γιο του για το ταξίδι, προσευχόταν να απομακρυνθεί το μάθημα από εκείνον. Δεν είπε σε κανέναν από το περιβάλλον του ποιος ήταν ο αληθινός σκοπός του ταξιδιού. Αντίθετα, μόνον ο Αβραάμ το γνώριζε και μόνον εκείνος έφερε το βάρος της πραγματικότητας που επρόκειτο να έρθει.

Το ταξίδι μέχρι τον τόπο της θυσίας θα διαρκούσε τρεις μέρες. Το μέρος στο οποίο κατευθύνονταν ήταν ιερό, εκεί είχαν θυσιαστεί πολλοί αμνοί ως πράξη τιμής προς το Πνεύμα, όπως ήταν τα έθιμα της εποχής. Αυτή η φορά θα ήταν διαφορετική και ο Αβραάμ άρχισε να βλέπει το μέλλον σαν μια πραγματικότητα απεχθή για τον ίδιο - μια πραγματικότητα στην οποία θα δολοφονούσε το μονάκριβο γιο του - το γιο που είχε αποκαλέσει "το θαύμα από τον Θεό". Αυτό το θαύμα του είχε δοθεί πολύ αργά στη ζωή του από τη σύζυγό του, μια γυναίκα που δεν θα κατάφερνε να ξανακάνει παιδιά λόγω ηλικίας - κι όμως έκανε.

Ο Αβραάμ δεν είχε κοιμηθεί όλη την προηγούμενη νύχτα, και πήρε τη θέση του στο τέλος της ομάδας που προχωρούσε προς το βουνό. Δεν το συνήθιζε να είναι τελευταίος, αλλά αυτή τη φορά είχε το λόγο του - δεν ήθελε να τον δει κανείς να κλαίει. Ο γιος του έκανε πολλές ερωτήσεις, αλλά ο Αβραάμ επέμενε σταθερά στην αληθοφανή περιγραφή μιας θυσίας στην κορυφή του βουνού, μιας ιδιαίτερης θυσίας που όλοι θα θυμόντουσαν για πολύ καιρό. Ο Αβραάμ βρισκόταν στο χαμηλότερο σημείο ολόκληρης της ζωής του, αλλά προσπαθούσε να κρατηθεί καθώς περνούσαν την πρώτη μέρα στο μονοπάτι - κάτι που είχαν κάνει πολλές φορές στο παρελθόν.

Όταν ήταν ώρα να κατασκηνώσουν για να περάσουν την πρώτη από τις δύο νύχτες, ο Αβραάμ κυριολεκτικά σωριάστηκε σ' ένα λόφο μακριά από την κατασκήνωση και άρχισε να κλαίει με λυγμούς ενώ προσευχόταν στον δίκαιο Θεό του που τόσο τον αγαπούσε. «Αγαπητέ Θεέ, σε παρακαλώ πάρε αυτή τη δοκιμασία από μένα!» προσευχόταν. «Αγαπητέ Θεέ, δεν υπάρχει τίποτε που δεν μπορείς να κάνεις. Πάρε αυτό το φορτίο από μένα τώρα που ξέρεις ότι πραγματικά θα το κάνω. Βοήθησε με να το κατανοήσω όλο αυτό. Σε παρακαλώ!».

Μέσα στην ησυχία, εξουθενωμένος και μισοκοιμισμένος,, ο Αβραάμ άκουσε καθαρά τη φωνή του Θεού. «Αβραάμ, ησύχασε και γνώριζε ότι ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Θεός», ήρθε η απάντηση.

Ο Αβραάμ δεν ήξερε τι να κάνει με την απάντηση. «Αγαπητό Πνεύμα, πώς μπορώ να ησυχάσω; Η καρδιά μου έχει ραγίσει και η ψυχή μου είναι μουδιασμένη. Νιώθω συνεχώς ότι όλα αυτά είναι ένα όνειρο. Είναι ένας εφιάλτης για την ύπαρξή μου. Είναι μια τρομακτική πραγματικότητα. Πού βρίσκεται η γαλήνη σε όλα αυτά; Μου ζητάς να είμαι ήσυχος; Πώς;» Ο Αβραάμ βυθίστηκε σε μια απεγνωσμένη κούραση και αίσθηση ήττας. Και πάλι άκουσε την απάντηση.

«Αβραάμ, ησύχασε και γνώριζε ότι ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Θεός», ήρθε η απάντηση.

Ο Αβραάμ έμπαινε κι έβγαινε σε λήθαργο. Κάθε φορά που ξύπναγε, είχε την ίδια προσευχή στα χείλη του. Κειτόταν στο χώμα, μπρούμυτα μπροστά στον Θεό, ικετεύοντας και εκλιπαρώντας για κάτι περισσότερο από την απάντηση που είχε πάρει. Τα όνειρά του τού παρουσίαζαν μια φρικτή γι' αυτόν πραγματικότητα: τον Ισαάκ επάνω στο βωμό και το ξίφος της θυσίας έτοιμο να βυθιστεί στην καρδιά του από το χέρι του ίδιου του πατέρα του. Ο Αβραάμ ένιωσε τον εαυτό του να σφίγγει τη λαβή του ξίφους καθώςs ξεκίναγε να δώσει το κτύπημα. Ξύπνησε.

Η ομάδα ξεκίνησε και πάλι την ανάβαση στο βουνό και πάλι ο Αβραάμ βρισκόταν στο τέλος. Ένιωθε ότι δεν είχε κοιμηθεί και ότι προχωρούσε σαν ζωντανός νεκρός, βάζοντας απλώς το ένα πόδι μπροστά απ' το άλλο. Όλη τη μέρα ο ήλιος χτύπαγε τον Αβραάμ και τους  άνδρες του, κι εκείνος δεν μπορούσε να ξεκολλήσει τα μάτια του από το αγόρι του - το πολύτιμο του αγόρι. Κάθε φορά που σταματούσαν για ανάπαυση, ο Αβραάμ ζήταγε από τον Ισαάκ να είναι δίπλα του ώστε να μπορεί να θαυμάζει τα νιάτα του και να τον αγαπάει για όσες λίγες στιγμές απέμεναν από τη ζωή του. Ο μεγαλύτερος φόβος κάθε γονιού ήταν πάντα ότι μπορεί να ζούσε περισσότερο από τα παιδιά του. Τώρα ο Αβραάμ επρόκειτο να προκαλέσει ο ίδιος αυτή τη μοιραία πραγματικότητα.

Και πάλι έπεσε η νύχτα. Ήταν η τελευταία τους νύχτα. Η επομένη θα ήταν η τρίτη και τελευταία μέρα πορείας προς την κορυφή του βουνού, όπου επρόκειτο να συντελεστεί η "πράξη". Ο Αβραάμ βρήκε και πάλι ένα μέρος μόνος του, μακριά από την ομάδα. Έφτιαξε έναν δικό του βωμό και ικέτευσε τον Θεό να του επιτρέψει να θυσιαστεί ο ίδιος, εκείνη τη στιγμή. Προσπάθησε να επικοινωνήσει με τον Θεό, αλλά έμοιαζε να μην παίρνει καμιά απάντηση. Όταν ένιωσε ότι ο Θεός δεν ήταν πια εκεί, άκουσε και πάλι την απάντηση. Αυτή τη φορά ήταν λίγο διαφορετική.

«Αβραάμ, άκουσε!», ήταν τα λόγια. «Άκουσε - ησύχασε, Αβραάμ», είπε η φωνή. «Γνώριζε ότι ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Θεός».

Ο Αβραάμ σήκωσε το κεφάλι του. Αυτό ήταν απάντηση ή απλά ο Θεός που ήταν Θεός; Έμοιαζε να υπάρχει ένα μήνυμα μέσα σε αυτή τη δήλωση - ένα μήνυμα που περιείχε κάποιο είδος ελπίδας μέσα του. Γιατί ο Θεός να κάνει κάτι τέτοιο; Θυμήθηκε την διδασκαλία του - κάτι που το Πνεύμα του είχε πει κάποτε, θυμήθηκε ότι του είχε πει πώς ο Θεός δεν χαίρεται με τα βάσανα κανενός Ανθρώπου, θυμήθηκε ότι ο Θεός του είχε πει πως όλα τα μαθήματα σχετίζονταν με λύσεις, όχι απλή υπακοή. Ο Αβραάμ γνώριζε ότι κάτι διαφορετικό πλανιόταν στον αέρα. Άρχισε να καταλαβαίνει. Στην αρχή, πέρασε φευγαλέα από το νου του το τι μπορούσε να σημαίνει αυτό... μετά άρχισε να κατανοεί ολόκληρη την εικόνα.

Ο Αβραάμ κατάλαβε ότι για να δημιουργήσει γαλήνη και ησυχία, θα χρειαζόταν να αλλάξει τη θέση του, ή αλλιώς την πραγματικότητά του σχετικά με αυτό που επρόκειτο να συμβεί στην κορυφή του βουνού. Άρχισε να οραματίζεται τον εαυτό του μαζί με τον γιο του να γευματίζουν στην κορυφή. Θα έκαναν ένα σπουδαίο φαγοπότι, γιορτάζοντας την αγάπη του Θεού και ο γιος του θα ήταν το τιμώμενο πρόσωπο. Ο Αβραάμ κράτησε το όραμά του και το πίστεψε με όλη του την καρδιά. Αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να μπορέσει να δημιουργήσει την ησυχία που του είχε ζητηθεί. Όταν η καρδιά του άρχισε να ηρεμεί και η αίσθηση ευεξίας άρχισε να επιστρέφει, του δόθηκε και το υπόλοιπο μήνυμα.

Το ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ήταν ένα σήμα; Μήπως ένα μήνυμα; Δεν αναφερόταν καθόλου στο ποιος ήταν ο Θεός. Ήταν μήνυμα μέσα σε μήνυμα, όπως ακριβώς είχαν γραφτεί οι γραφές. Ο Αβραάμ γνώριζε και κατανοούσε πώς οι συγγραφείς εκείνης της εποχής είχαν χρησιμοποιήσει την μέθοδο Pesher για τη συγγραφή των γραφών. Μπορεί αυτή να ήταν μια παρόμοιου είδους αλληγορία. Τι μπορούσε να σημαίνει το «Γνώριζε ότι ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Θεός»; Και μετά, ο Αβραάμ είχε μια αποκάλυψη. Το ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ήταν εκείνος! Ήταν ο κύκλος της θειότητας που γνώριζε ότι αποτελούσε το δικό του μανδύα του Πνεύματος. Το μήνυμα ήταν το εξής: «Αβραάμ, να είσαι σε γαλήνη με τη γνώση ότι εμείς είμαστε ο Θεός!»

Ο Αβραάμ δε μπορούσε να το πιστέψει. Ξεφώνιζε από χαρά. Είχε περάσει ατέλειωτες ώρες μπρούμυτα, με το πρόσωπο στο χώμα, προσευχόμενος λέγοντας ότι «ο Θεός μπορούσε να κάνει οτιδήποτε», «ο Θεός μπορούσε να τον απαλλάξει από αυτό το βάρος», «ο Θεός μπορούσε να αλλάξει την πραγματικότητα». Τώρα συνειδητοποιούσε το μήνυμα. Εκείνος ήταν μέρος Θεού! Ο Αβραάμ ετοιμαζόταν να αλλάξει την πραγματικότητά του με την απόλυτη δύναμη που είχε μέσα του για να το κάνει. Ο Αβραάμ γιόρταζε ήδη καθώς οδηγούσε την ομάδα του προς την κορυφή του βουνού, με το γιο του στους ώμους. Επρόκειτο να κάνει ο ίδιος αυτό που είχε ζητήσει από τον Θεό. Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο και ο Αβραάμ είχε τη δύναμη να κάνει την αλλαγή μόνος του.

Ξέρετε πώς τελειώνει η ιστορία. Ο Αβραάμ γευμάτισε με το γιο του στην κορυφή του βουνού! Μήπως δεν είναι αυτό ακριβώς το δίδαγμα που θυμάστε; Μήπως δεν είναι αυτό ακριβώς το μάθημα που σας δίδαξαν γι αυτή την ιστορία; Αφορά στην αλλαγή της πραγματικότητας. Αφορά στη δύναμη του Ανθρώπου να δημιουργεί, με οραματισμό, λύσεις για τα πιο τρομακτικά μαθήματα που μπορούν να υπάρξουν. Αφορά στη νίκη ενάντια στον φόβο και αφορά επίσης στη γαλήνη.

Αναρωτηθείτε αυτή εδώ τη στιγμή, καθώς κάθεστε: «Σε ποιο μέρος του βουνού βρίσκομαι; Μήπως περνάω εκείνο το μέρος που λέγεται αλίμονο σε μένα; Μήπως ικετεύω το πνεύμα να με βοηθήσει; Ή... γιορτάζω τον οραματισμό μιας τελικής λύσης που δεν θα μπορούσα με κανένα τρόπο να γνωρίζω πώς να την πραγματοποιήσω;»

Ποια είναι η πραγματικότητά σου, αγαπητέ/αγαπητή; Μπαίνεις μέσα στο φόβο με μια πραγματικότητα γεμάτη μαυρίλα, καταστροφή, χωρίς ελπίδα; Αυτή είναι η παλιά τροχιά! Γιατί να μην δημιουργήσεις την καινούργια; Έχεις την απόλυτη δύναμη να το κάνεις. Όλη η σημασία του αποψινού μηνύματος είναι η εξής: ΕΙΣΤΕ ΙΚΑΝΟΙ Ν' ΑΛΛΑΞΕΤΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΑΣ. ΕΠΟΜΕΝΩΣ, ΚΑΝΤΕ ΤΟ! Αρχίστε με τον οραματισμό της ελπίδας. Προσπαθήστε να δημιουργήσετε γαλήνη σχετικά με το πρόβλημα, όποιο και αν είναι αυτό. Κατανοήστε το μέσα στο πλαίσιο του γενικού σχεδίου και γίνετε μέρος της ευρύτερης εικόνας. Μετά, σαν τον Αβραάμ, με αγνή πρόθεση, αρχίστε ν' αλλάζετε τη δομή της πραγματικότητας γύρω σας. Θα συμβεί!

«Χρόνος και Πραγματικότητα – Μέρος 2ο»

(Κρύων Βιβλίο 8 – «Περνώντας το Ορόσημο» - Κεφάλαιο Τρίτο σελ. 66-69)

*Πίσω στην αρχή*