«Τι γίνεται με τους γύρω μου; Ποια είναι η ευθύνη μου απέναντι σ’ εκείνους που πρέπει να είμαι μαζί; Πηγαίνω στην δουλειά κάθε μέρα και περνάω περισσότερο χρόνο με άτομα που πραγματικά δεν επέλεξα εγώ να είμαι μαζί τους, παρά με τους δικούς μου αγαπημένους». 

Ας μιλήσω ξανά για τους εργαζόμενους και τον χώρο εργασίας. Ακούμε τόσο συχνά, «Αγαπημένε Θεέ, είμαι σ’ έναν χώρο που δεν θέλω να είμαι, κάνοντας μια δουλειά που δεν μ’ αρέσει. Τι να σκεφτώ γι αυτό; Ενδυναμώνει αυτό την ζωή μου;» Η ερώτηση που θα κάνω στο άτομο που θέτει αυτό το ερώτημα είναι, «Γιατί; Τι έγινε και βρέθηκες εκεί;» Και η απάντηση θα ήταν, «Μια σειρά γεγονότων μ’ έφεραν σε κείνο τον χώρο δουλειάς. Δεν ξέρω πώς έγινε, πραγματικά. Κοιτάζω πίσω και αναρωτιέμαι, “Γιατί ήρθα εδώ, τι έκανα για να το αξίζω αυτό, γιατί τιμωρούμαι κάθε μέρα υποχρεωμένος να εργάζομαι με τόσο σκοτεινούς ανθρώπους;” Πιστεύουν ότι είμαι τρελός και δεν τιμούν ούτε εμένα ούτε την ζωή μου. Είναι σκληρό!»

Και η απάντηση μου θα είναι ξανά: Νομίζεις λοιπόν ότι πρόκειται για κάτι τυχαίο; Ή ότι τιμωρείσαι; Τότε έχεις χάσει το μεγαλείο ενός κλασικού Φάρου Φωτός. Οι Φάροι δεν χτίζονται σε ασφαλή μέρη. Επιλέγουν να είναι εκεί που έχει καταιγίδες! Δεν είναι τιμωρία σου! Βρέθηκες σ’ ένα δύσκολο μέρος για να λάμψει το φως σου.

Θα το επαναλάβω. Κανονικά, τι θα πρέπει να κάνεις; Μπορείς να τους αγαπάς; Μην τους δώσεις ένα βιβλίο του Κρύων. Άκουγέ τους! Ν’ ακούς τι συμβαίνει πραγματικά στην ζωή τους. Να θεωρείς την κάθε μέρα σαν ευκαιρία για να δημιουργείς φως σ’ ένα σκοτεινό μέρος. Να παρατηρείς την αλλαγή στις συμπεριφορές. Μπορεί να είσαι «παράξενος» γι αυτούς, αλλά γνωρίζουν ότι αντιπροσωπεύεις την ακεραιότητα.

Πνευματικά, είσαι ένα φως σ’ ένα σκοτεινό μέρος και αναρωτιέσαι γιατί είσαι εκεί; Δεν αφορά πάντα εσένα. Σκέψου κι αυτούς! Δεν είναι τιμωρία, σου δίνεται μία ευκαιρία. Αυτή είναι το έργο που ήρθες να κάνεις και δεν θα είναι για πάντα. Το να βρίσκεσαι σ’ ένα μέρος που δεν θέλεις, δουλεύοντας με Ανθρώπους που δεν κάνεις κέφι, είναι το έργο ενός Φάρου Φωτός. Κι αν είσαι το μοναδικό φως που θα δουν ποτέ;

Κοιτώντας πίσω μια μέρα, τι θα γινόταν αν πήγαινες στη δουλειά, την ανεχόσουν, κι αυτό ήταν όλο; Είσαι εντάξει μ’ αυτό; Θα νιώθεις εντάξει που παραπονιόσουν στον Θεό όλη την ώρα που ήσουν εκεί; Μπορείς να οραματιστείς έναν πραγματικό φάρο στα βράχια, σε καταιγίδα – καθόλου φως, σκοτεινιά, να φωνάζει, «Πάρτε με από δω;» Παράλογο όραμα, δεν είναι; Είναι εκεί, χτισμένος για να βοηθάει σε ώρες σκοτεινιάς, αλλά χωρίς να ξέρει καν γιατί βρίσκεται εκεί – να κάθεται στο σκοτάδι και να παραπονιέται, ενώ είναι ένας προμαχώνας δύναμης, αγκιστρωμένος πάνω στον βράχο, με καύσιμα έτοιμα ν’ ανάψει ένα φως που δεν γνωρίζει ότι έχει. Τι όραμα!

Σας λέμε λοιπόν, ξυπνήστε πνευματικά! Να είστε υπομονετικοί και να διατηρείτε αυτό το υπέροχο φως. Να ζωγραφίζετε την εικόνα της χαράς σ’ ένα δύσκολο μέρος. Όλοι γνωρίζουν ότι δεν θέλετε να είστε εκεί, γι αυτό αφήστε τους να δουν πώς αντιδράτε στις δυσκολίες εκείνης της δουλειάς και στις δυσκολίες της ζωής σας. Πώς χειρίζεστε κάποια από τα ίδια προβλήματα που έχουν; Τι διαφορετικό κάνετε από εκείνους; Να φροντίζετε τον εαυτό σας και το φως σας. Να κάνετε εκείνο το φως να λάμπει τόσο φωτεινά, που μια μέρα κάποιοι απ’ αυτούς θα έρθουν και θα σας πουν, «Δεν ξέρω τι είναι αυτό που έχεις, αλλά θα μου πεις γι αυτό;» Και τότε μπορείτε να τους δώσετε ένα βιβλίο του Κρύων. [Γέλιο]

*Πίσω στις Ευθύνες*