Leczenie u Jaruhy

Huba brzozowa biała: grzyb ten rozwija się wyłącznie na brzozach i ma tak charakterystyczne owocniki, że każdy bez trudu go rozpozna. Są one jednoroczne, zaczynają pojawiać się już latem aż do połowy jesieni. Jest pasożytem i saprotrofem, czyli poraża zarówno żywe, zdrowe brzozy, jak i te już zamierające. Historia Ӧtzi – człowieka lodu poświadcza, że właściwości białoporka były znane i wykorzystywane już ponad 5 tys. lat temu.
Odpowiednio przygotowane owocniki można wykorzystać jako chłonny środek opatrunkowy. W dodatku leczenie ran wspomoże zawarta w nich piptamina, która działa odkażająco oraz ma właściwości antybakteryjne i działa jak antybiotyk.
Natomiast herbata lub nalewka przygotowana z owocników przyda się w przypadku stanów zapalnych, problemów z układem pokarmowym i zwalczaniu w nim pasożytów. Napoje te wzmocnią także odporność oraz mają działanie uspakajające, a to dzięki zawartej w nich fenyloetyloaminie. Ponadto różne związki obecne w owocnikach mają działanie bakteriobójcze oraz wspierają walkę z chorobami odkleszczowymi.
Zawarte w sklerocjach błyskoporka związki pomocne są m.in. w problemach z układem pokarmowym, wspomagają przemianę materii i poprawiają apetyt. Wspomagają odporność organizmu na infekcje, a także mają działanie przeciwbólowe, antywirusowe.
Inne nazwy: białoporek brzozowy, huba biała, porek brzozowy.
Źródła: [1]

Huba brzozowa, czarna: działa przeciwzapalnie, przeciwbakteryjnie i wzmacniająco. Wpływa na odporność organizmu, pobudzając wytwarzanie interferonu, substancji przeciwwirusowej. Do tego oczyszcza, obniża ciśnienie krwi, reguluje poziom cukru we krwi, osłania i odtruwa wątrobę, stabilizuje pracę układu odpornościowego, przeciwutlenia, działa przeciwpotowo i przeciwgorączkowo.Pojawia się w pochodzących z V w.p.n.e. „Corpus Hippocraticum”. W dziele tym zalecano stosowanie miąższu huby do leczenia ran. Wzmianki znajdują się również w pracach Teofrasta z Eresos, Aemiliusa Macera z Werony, Pliniusza Starszego oraz Pedaniusa Dioscoridesa. Medycyna ludowa zna właściwości huby brzozowej od co najmniej XVI wieku. W Starej Baśni Kraszewskiego Jaruha i inni okładają nią rany. Najczęściej występuje ona na brzozach, ale może również rozwijać się na gatunkach drzew liściastych m.in. na buku, olszy, klonie, grabie i topoli. Grzyb ten wytwarza dwa typy owocników. Jeden z nich to sklerocjum mające postać nieregularnej, przypominającej zwęglone drewno narośli rozwijającej się na pniu. Owocniki te są wieloletnie i rosną bardzo powoli. Drugi rodzaj rozwija się w pobliżu sklerocji, pod korą, dlatego też jest trudny do zaobserwowania. Ma on postać cienkiego, skórzastego lub korkowatego tworu barwy na ogół żółtawo oliwkowej, który może mieć szerokość kilkudziesięciu centymetrów, a długość nawet kilku metrów. Owocniki te rozwijają się tuż przed lub dopiero po obumarciu drzewa.
Napary z czagi (syberyjskiej) stosowano w celu poprawy samopoczucia, odtrucia organizmu i zapobieganiu chorób. Leczono nią m.in. wrzody żołądka i dwunastnicy, dolegliwości wątroby i schorzenia jelit. Napar z niej jest szczególnie popularny wśród leśników, myśliwych i zbieraczy grzybów i jagód. Przygotowuje się go w następujący sposób:

1. do czarnej, mocnej herbaty, wsypujemy nieco popiołu ze spalonej huby brzozowej lub

2. Mieszankę czarnej huby brzozowej (0,5kg) i białej (0,5kg) białej zetrzeć na mąkę i zmieszać razem. Kopiastą łyżkę tej mieszanki gotować przez 10min w szklance wody i odstawić na 30 min. Pić po przecedzeniu.

Inne nazwy: błyskoporek ukośny, czaga, czarcie oko, czyr, guz brzozowy, huba skośno rurkowa, huba ukośna, włóknouszek ukośny.
Uwaga: informacje nie pochodzą z pewnych źródeł i nie ma dowodów naukowych na to, że powyższe jest prawdą.
Źródła: [1] [2]