Vierlingsbeek - Swolgen

7 augustus 2010

Vakantie! En als de voorspelling van de Buienradar uitkomt dan wordt het vandaag een wandeldag met goede weersomstandigheden. We vertrekken thuis om 08:45 u, maar de aansluiting op de bus is niet ideaal, zodat we pas om 11:15 u aan onze wandeling kunnen beginnen. In Vierlingsbeek komen we bij de Koningskerk ( een protestants kerkje) op de route. Via de Willem I straat lopen we het dorp uit waar we al gauw op een veldweg lopen. Als deze veldweg een bocht naar links maakt komen wij bij een beek.

Een mooie houten brug voert ons naar de overkant waar we wederom over een veldweg verder langs het water lopen. Aangekomen bij een verharde weg gaan we links en deze weg volgend komen we in Holthees waar ons een leuk “Pieterpauze”-punt opvalt.

Grappig gemaakt. Even verder staat een oude Mariakapel. Deze kapel stamt uit de 15e eeuw. De deur is open en binnen zien we dat het gebouw mooi gerestaureerd is. Uiteraard wordt er een kaarsje gebrand.

Buiten in de tuin achter de kapel is een soort statieweg ingericht waar op schilderijen de Zeven Smarten van Maria uitgebeeld worden. Verder lopend door Holthees komen we bij de spoorlijn waar we linksaf gaan. Zo’n honderd meter verder passeren we een indrukwekkend oorlogsmonument, dat herinnert aan het Maasfront gedurende de winter van 1944 - 1945. Verderop lopen we over een brug, en bevinden we ons weer in Limburg. We komen bij Smakt, een klein gehucht, waar jaarlijks veel pelgrims naar de St. Jozefkapel komen. Dit is het enige bedevaartsoord van de Hl.Jozef in Nederland. Naast deze kapel ligt een klooster en een kerk.

We nemen een kijkje in de kapel, daarna pauzeren we in het nabijgelegen Pelgrimshuis.

Als we weer vertrekken vervolgen we onze weg langs het spoor. Het zonnetje laat zich regelmatig zien en dan is het gelijk warm. Onze vesten hebben we dus uitgedaan. Bij een overweg gaan we linksaf, maar daarna weer rechts en komen we op een grindpad waar we even later door een klaphek moeten. Het grindpad is inmiddels overgegaan in een zandweg. Iets verderop gaan we rechtsaf weer door een klaphek en betreden we een mooi stuifzandgebied: de Boschhuizer Bergen.

Het zandpad kronkelt zich tussen jeneverbesstruiken door de “stuifzandduinen” en heide. We verlaten dit gebied na enige tijd weer door een klaphek en lopen vervolgens nog even door een bos. Als we dit bos verlaten lopen we langs een veld waar buxusstruiken gekweekt worden. Tiny telt ruwweg zo’n 300 struiken op een rij, hetgeen betekent dat er zeker tienduizenden struikjes op het veld staan. En als je je realiseert wat er in een tuincentrum voor zo’n struikje betaald wordt, dan weet je het wel. Ons pad voert ons naar het bos van het Landgoed Geysteren, eigendom van de baron van Geysteren.

In het bos komen we bij de Rosmolen, een oude watermolen die aan de Oostrumse beek ligt. De gerestaureerde molen ligt naast een oude boerderij. Verder lopend door het bos komen we weer bij de beek die zich al slingerend fraai een weg baant door het gebied.

In het bos staat ook nog de Willibrorduskapel die stamt uit de 16e eeuw, maar het Pieterpad loopt hier niet langs. Uiteindelijk komen we bij een verharde weg waar we linksaf gaan en daarna meteen weer rechts een grindpad op. We volgen dit pad dat een brede boog maakt. Op het einde van dit pad steken we een verharde weg over en komen we op een smal pad. Dit pad loopt eerst langs oude Maasbeddingen, maar gaat dan weer in een stukje bos. Tiny zocht hat laatste half uur tevergeefs naar een bank, en gelukkig, op het einde van het bos wordt haar wens vervuld. We nemen weer een pauze waarbij we vanuit onze bank een mooi uitzicht hebben op weilanden, bossen, maar ook veel fietsers die op deze mooie dag er uit zijn. Nadat we de inwendige mens versterkt hebben gaan we verder. Het pad heeft nu iets weg van een holle weg, met aan de ene kant het bos en aan de andere kant een akker. Maar doordat het pad diep ligt zien we niet veel van die akker. Het pad is trouwens niet zo prettig, het is smal en er staat veel stekelig onkruid. Bij een verharde weg aangekomen steken we deze over, waarna we even later in Wanssum komen. We lopen niet lang door deze plaats, die weinig bezienswaardigheden biedt. Of het moeten de enorme silo’s zijn die je al van veraf kunt zien. Wanssum achter ons latend lopen we over een lange laan, die zich splitst vlak bij de plek waar een oud kapelletje ligt. Bijna waren we aan dit kapelletje voorbij gelopen, maar Tiny, attent zoals ze is, ziet het boven op een klein heuveltje tussen enkele bomen.

Het kapelletje werd gebouwd in 1662 en is gewijd aan St. Goar, de patroonheilige tegen koude koortsen. Het is maar klein. We kunnen er niet in, maar dat is wel begrijpelijk want het ligt in het niemandsland tussen Wanssum en Meerlo. Op het heuveltje staat ook een kunstwerk dat een aantal wolven of honden moet uitbeelden. Tiny kan het niet nalaten om op een van de “beesten” te gaan zitten. Dan gaan we weer verder, terwijl Tiny last begint te krijgen van haar rechtervoet. Het lijkt op hielspoor. We lopen nu langs een beek, en dan komen we via een klaphek in een weiland waar een aantal koeien rustig staat te grazen. De “dames” lijken nauwelijks verrast door ons bezoek, logisch want er zijn meer Pieterpad-wandelaars. Dwars door het weiland stroomt een kronkelend beekje. Het laatste stuk loopt langs een wei waar een eenzame jonge stier zijn best doet om aandacht te trekken, en dan eindigt dit pad bij een verharde weg die ons naar Meerlo leidt. Vlak voor Meerlo maken we een ommetje door een kasteelboerderij, een gebouw dat oorspronkelijk dateert uit 1619 en gerestaureerd is. Veel indruk maakt het gebouw niet op ons.

We lopen door en eenmaal buiten Meerlo buigen we van de hoofdweg af en loopt de route langs weilanden en akkers door Keuter. Keuter is niet alleen de naam van de weg, maar ook van het buurtschap waar enkele oude boerderijen liggen. De weg komt weer uit bij de hoofdweg die naar Swolgen leidt. Vlak voordat we bij Swolgen zijn begint het nog even behoorlijk te regenen. We vinden een droog onderkomen onder een oude stal. Gelukkig duurt de bui niet al te lang, zodat we toch al weer gauw verder kunnen naar Swolgen waar onze wandeling eindigt bij de kerk, waar ook onze auto staat. Het was een lange maar ook mooie wandeltocht die zeker niet verveelde; en een pelgrimstintje had met al die kapelletjes.

Lees verder Swolgen - Venlo