Мин бәхетне яланаяк күрәм.
Мин бәхетне күрәм – үтәли.
Балачагым болынында бабам
Әле һаман печән күбәли.
Әле һаман чыжлый чалгылары.
Әле һаман шул ук – иманы.
Мин ызаннар кичәм:
...Икәү... өчәү...
Тик аңламыйм һаман дөньяны.
Кануннарын аның.
Алымнарын.
Юк, аңламыйм.
Кем соң аңлатыр?! – Бары киткәч, – ди ул, –
кемдер безне
Бүгенгедән күбрәк яратыр...
Җирдә чакта аңлау бирелмәгән,
Бирелмәгән никтер адәмгә.
И сихәтле бәхет!
Ул – хәләл дә.
Кем өчендер – үтә хәрәм дә.
Бәхет өчен туганмы соң без, дип,
Яланаяк – киртләч үрләргә...
Кирәк, бәлки, безгә тик – яшәргә.
Кирәк вакыт килгәч – үләргә.