probleem met deze: krijg ik het in 24 pagina's aangezien ik het als meer in gedachte had

• moet het in een andere wereld afspelen? kan het ook gewoon in onze zijn en dat ze gewoon verdwaalt raakt. dat is minder uitleggen

• het avontuur hoeft niet ingewikkeld het kan ook gewoon simpel zijn

• wat dat avontuur is nog geen idee tho

als ik het gewoon laat plaatsvinden in onze wereld dan:

• langs opa en oma gaan en de omgeving verkennen

• speurtocht achtige vibes

• wil ik hierbij dan nog fantasie aspecten toevoegen in wezens enzo of wil ik het hetzelfde doen als 'Seance tea party' 

• het fantasie aspect kan gewoon in haar hoofd zitten hoeft niet perse echt te zijn

• wat als ze geshrinkt wordt uit het huis en haar manier terug moet vinden en groter worden

mogelijke inspiratie:

• amphibia

• toh

• honey i shrunk the kids

Hoewel ik het leuke boeken vond en ik het lezen van de originele ook interessant vond gaf dit me nou niet heel veel inspiratie en degene waar ik echt zin heb om mee bezig te gaan is die gebaseerd op het stukje van mn tante.

Ik denk dat dit ook deels komt omdat ik al iets van een begin heb wat starten een stuk minder eng maakt en me al iets van een houd vast geeft. Dus met deze wil ik verder gaan brainstormen!

Na verdwaald te raken in een bos en een mysterieus drankje te drinken raakt een meisje verkleind in een gigantisch bos. De wereld is plots enorm én verwarrend. Haar enige doel is haar weg naar huis terug te vinden. Maar ze leert al snel dat ze dat niet alleen kan. Onderweg ontmoet ze drie dieren die haar op onverwachte manieren helpen als ze het maar leert te accepteren.

Het is opgedeeld in drie fases -> intro (6blzs), mid (12blzs) en het einde (6blz).

Het midden is ook weer opgedeeld in 3 fases wat de drie 'grote' plot punten zijn van de graphic novel

• fase 1 de boom
  hulp weigeren vs hulp aannemen
  
  Ilse zit vast in de boom nadat ze probeerde overzicht te krijgen van het bos en nu is ze ook nog is gekrompen. Vanaf boven lijkt alles nóg overweldigender en ze wil zelf naar beneden klimmen, maar dat is een hele grote afstand.
  Een eekhoorn merkt haar op en biedt zijn hulp aan. 'Ik spring al jaren door deze bomen heen! Ik kan je heel gemakkelijk de weg laten zien!' zegt het beestje trots. 'Als je me laten helpen zijn we zo beneden!'

Maar Ilse twijfelt 'ik kan het zelf wel hoor.. denk ik.' ze maakt de eerste poging naar de volgende tak toe en wanneer ze met trillende benen na wat voelt als een eeuwigheid naar de andere kant is geklommen stemt ze toch toe. 

Samen komen ze veilig beneden en de les hieruit is dat je niet altijd sterk hoeft te lijken en dat hulp vragen geen zwakte is.

• fase 2 de sloot
  alleen lukt het niet
  
  Nadat Ilse gedag heeft gezegd tegen de eekhoorn komt ze een boel kevers tegen die lijken te weten waar ze naartoe wandelen. Ze besluit ze te volgen aangezien dat meer zekerheid is dan dat ze zelf heeft. Ze komt uit bij een modderige sloot. Ze wil eroverheen, maar integenstellig tot de kevers heeft ze geen vleugels gegroeid terwijl ze kromp.

Ze zakt steeds weg in de modder terwijl ze takken probeert te verslepen, maar alles is te zwaar. Gefrustreerd en geirriteerd begint ze tegen zichzelf aan te mompelen. Een groep mieren hoort haar gemompel en stelt voor om samen een brug van blaadjes en stokken te maken. Maar Ilse denkt een snellere manier te weten. Volgens haar is een grote tak verplaatsen een veel beter idee, maar dat lukt haar natuurlijk niet. Uiteindelijk volgt ze toch hun methode en samen lukt het hen een brug te maken en bereiken ze de overkant.

De les is dat je samen soms verder komt dan alleen ook als het langzamer lijkt in eerste instantie.

• fase 3 de vlakte
  je laten dragen

Ilse is moe. Ze heeft honger verbazingwekkend genoeg zelfs dorst en bijna genoeg om nog een vreemd flesje leeg te drinken. Aan de andere kant van de sloot vind ze een veld. Ze wil doorzetten maar het veld is zo groot ze kan niet eens over de grassprieten zien wat er aan de andere kant ligt. Ze is nog steeds verdwaald, gefrustreerd en weet niet eens of ze alleen maar verder van huis wandelt. Ze wil niet nog meer tijd verliezen door omwegen te maken. Uit frustratie ploft ze neer op een stukje mos. Met haar hoofd tussen dr knieen gaat ze zitten.

Ze hoort wat getrappel naast haar en een doffe klap. Een muis is rustig naast haar gaan zitten en samen zitten ze in stilte voor zich uit te staren. Wanneer ze opstaat om het veld zelf over te steken komt ze maar een aantal centimeter ver voordat ze door al het gras helemaal haar gevoel van waar ze is kwijt is ze weet niet meer welke kant het mos is waar ze net zat en begint gefrustreerd te mopperen. 'God ben ik verdwaald in het verdwaald zijn dat kan er ook nog wel bij.' 

De muis staat rustig naast haar niks hebbende gezegd gewoon geduldig aan het wachten. 'stop nou is met mij volgen! Je gaat zeker zeggen dat ik op je rug moet klimmen.' zegt Ilse. Wanneer ze het zegt struikelt de muis over een wortel. Ze draait zich om 'Gaat het!?' ze rent terug en helpt hem overeind'
'zie je? jij helpt mij en ik help jou zo hoort het toch?' dat maakt Ilse even stil. 'Ja.. zo hoort het.' 

'Wil je me dan.. dragen? als het lukt?' 'zeker!'

de les als ze zelf zo klaar is om mensen te helpen waarom zou zij het niet zelf kunnen accepteren

einde

ze zit bij de brug. lichtelijk de hoop hebben verloren. Ze is eindelijk zo net zo goed als thuis, maar ze is nog steeds klein. Dan ziet ze iets in haar ooghoek. Er glimt wat. De zon lijkt ergens van te reflecteren en wanneer ze over de steen leunt en onder de brug door kijkt ziet ze het. EEN FLESJE! 

Maar hoe gaat ze daar ooit komen? Het water ziet er te diep uit en ze komt nooit bij de onderkant van de brug. langzaam maakt ze haar weg naar de onderkant van de sloot net boven het wat om een betere blik te krijgen op wat er gaande is. het is wat lastig vanwege de modder maar uiteindelijk weet ze grip te vinden aan een tak en komt ze langzaam beneden. Ze kijk omhoog en ziet het flesje onder de brug staan.

'Daar kom ik zelf nooit bij.' ze kijkt om zich heen voor iets van een tak of iets wat haar kan helpen wanneer ze het ziet. Onder de brug een heleboel kikkers.