Κλειστό παράθυρο

Κοιτάζω έξω απ’ το κλειστό παράθυρο

τα δέντρα που κάπως αργοκινούνται

παγωμένα κι αυτά στον χρόνο.

Τ’ αγγίζει τ’ απαλό αεράκι

και ρίχνει τα φύλλα τους στον δρόμο

ως λησμονούν τη χαμένη τους ζωή.

Ο ουρανός γίνεται πορτοκαλί,

το χώμα γίνεται τσιμέντο

κι ο πήλινος στρατός αναπολεί

τις μέρες που δε θα πάρει πίσω.

Μια γάτα κάπου ονειροπολεί

για έναν κόσμο αλλαγμένο

με λουλούδια λαμπερά

και μέλισσες να χορεύουν.

Αλλά όπως περνά τ’ αμάξι

κι οι ρόδες του στενάζουν

τη γάτα εκείνο αποσιωπά

με τ’ όνειρο του θανάτου.

Μια φωνή κράζει

«Γιατί;»

μα το δίκαιο πνίγεται στη σιγή

σα μας συγύρισε το χέρι από γυαλί…

Κοιτάζω έξω απ’ το κλειστό παράθυρο·

γιατί, Αντώνη, να μην μπορώ να το ανοίξω;

Κάκιας Αναστάσιος, Γ3