Κισμέτ ή Στις Παρυφές της Ευτυχίας

Δρόμοι απάτητοι γελούν κυνικά

καθώς τους κοιτάς και σε κοιτούν·

αβάσταχτη·

ασφυκτική·

ατέρμονη η ομορφιά τους.

Ένα φως σβήνει

και σβηστό θα παραμείνει

να το ανάψεις μπορείς

αλλά δεν θες

κι αν θες δεν μπορείς

δεν σ ’αφήνει η μοίρα σου

σ ’εξοστρακίζει απ’ τη δόξα

ψυχρά και αμετάβλητα.

Αφουγκράζεσαι το θρόισμα της άνοιξης

κι αναζητάς τη λύτρωση

μα αυτή σε χλευάζει

κοιτώντας τον ίσκιο σου πέρα απ’ την όχθη

στην οποία οδηγούν οι δρόμοι.

Ασημομύτη Ηρώ, Γ3