WIJ ZIJN ZELF VERANTWOORDELIJK VOOR ONZE BESLISSINGEN
In plaats van met onszelf te vechten, onszelf te dwingen, onszelf te vernederen, onszelf te bekritiseren enz. kunnen we ons ervan bewust worden dat we nu eenmaal slechts dát doen, waartoe we hoe dan ook besloten hebben en dat we bereid zijn ons neer te leggen bij de eenmaal genomen beslissingen.
Door zo te denken hebben we de deur voor de verandering van onze ideeën geopend.
Nog een voorbeeld: een vrouw heeft een brief gekregen die ze eigenlijk zou moeten beantwoorden, maar ze heeft er geen zin in. Ze kan het gewoon niet opbrengen.
Nu denkt ze iedere morgen:"Vandaag zal ik het doen". Maar iedere avond stelt ze vast dat ze het niet gedaan heeft. Ze wordt woedend op zich zelf, iedere dag een beetje meer en nog steeds wordt de brief niet geschreven!
Laten we nu eens aannemen, dat ze de zaak nu heel anders aanpakt en zichzelf met zelfrespect en gevoel van eigenwaarde behandelt.
Ze zou nu tegen zichzelf kunnen zeggen:"Ik voel me nu niet in staat die brief te schrijven; ik moet het accepteren dat die brief nu niet geschreven wordt. Wanneer ik van gedachten veranderd ben, dan zal ik hem schrijven".
Misschien hoort zij zich plotseling zeggen:"Och, is dat zo? Dan kán ik hem immers schrijven."
En ze doet het!
We kunnen deze ervaringen in de praktijk opdoen, wanneer we ons ervan bewust zijn dat onze handelingen een gevolg zijn van onze beslissingen en het doet er niet toe hoezeer we onszelf bezighouden en pijnigen en hoezeer we onszelf proberen te controleren.
Wanneer we de beslissing nemen de verkeerde dingen te doen, dan kan geen zelfdiscipline en geen ergernis, geen vernedering en ook geen angst daaraan iets veranderen.
Ieder van ons doet alleen dat waartoe hij op dit moment besloten heeft. En omdat dit inzicht de deur naar de vrijheid opent, willen zo vele mensen hierin niet geloven, want dan moeten ze erkennen dat ze zélf geheel en al voor hun eigen gedrag verantwoordelijk zijn!
Onze hele opvoeding leidt ertoe dat we dit feit als verschrikkelijk en ronduit walgelijk ervaren. We zouden veel liever een 'verontschuldiging' willen hebben.
Stel je voor dat iemand woedend wordt en daardoor een vriend beledigt of een bord tegen de muur stukgooit. Dan zal hij er achteraf spijt van hebben, er hevig van ontstelt zijn en zich schuldig voelen.
Dan verontschuldigt hij zich: "Het zijn mijn zenuwen, ik kan er niets aan doen!"
Feitelijk bedoelde hij:"Jij bent de oorzaak, je behoorde immers te weten dat ik zwakke zenuwen heb en je moet mij maar niet uitdagen!"
In de kern van de zaak blijkt dan dat zijn werkelijke bedoeling was: de ander ertoe te brengen iets te doen wat hij wilde! Achteraf heeft hij schuldgevoelens. Het blijkt namelijk dat hij geen slecht mens is hij heeft een geweten.
Iedereen die buiten zichzelf raakt van woede, kán zich volkomen beheersen, ofschoon hij natuurlijk niet in het minst gelooft dat hij zich beheersen kan. Maar er hoeft maar toevallig een goede kennis aan te bellen en je zult zien dat hij meteen zijn kalmte herwonnen heeft. Hoewel hij zo-even nog aan een hevige temperamentuitbarsting overgeleverd was. Als de kennis dan weer vertrokken is, gaat de poppenkast weer door!
Iemand die 'buiten zichzelf' raakt, wil natuurlijk niet weten dat hij dit zichzelf aandoet. Het is veel gemakkelijker te zeggen:"Mijn vader heeft zwakke zenuwen en ik ben er ook mee belast. Ik ben nu eenmaal zo overgevoelig".
Lees verder: Angst