Een besluit nemen en de prijs betalen

Zo maken we ons het idee van wilskracht dienstbaar aan onze doelen.

Als we echt iets met succes willen aanpakken dan zeggen we:"Ik heb er de wilskracht voor."

En als we iets totaal niet van plan zijn te doen, dan zeggen we "Het spijt me, maar ik heb nu eenmaal niet voldoende wilskracht".

Ook hiervan zullen we een voorbeeld geven: het is erg makkelijk om met roken op te houden. Het heeft helemaal niets met wilskracht te maken. Of men zijn doel bereikt, hangt er alleen maar vanaf of men nu écht met roken wil ophouden of juist niet.

De meeste mensen die beweren met roken te willen stoppen, doen alsof! Ze missen het roken dan zo erg dat ze er niet mee kunnen ophouden. Ze willen het zelfs helemaal niet, omdat ze daarvoor de prijs moeten betalen dat ze dan juist van het rookgenot afstand moeten doen, maar ze willen ook niet de andere prijs betalen, dat ze zich misschien een beetje misselijk voelen. Maar iedereen die het eerlijke en vaste besluit neemt met roken op te houden, die kan dat ook'

Bij sommige mensen gebeurt dat pas als de dokter hun op het hart drukt dat hun gezondheid eronder lijdt, ja, dan laten ze het roken na. Anderen mensen spelen het klaar om andere redenen ermee te stoppen. We staan er versteld van hoezeer we in staat zijn ons eigen lot in handen te nemen.

Verbazingwekkender is, hoe weinig mensen dat weten! Een ander voorbeeld, hoe we onszelf voor de gek houden, is het probleem van slapeloosheid. Laten we eens veronderstellen dat iemand een goed boek heeft en dat hij het liefst de hele nacht erin zou willen lezen. De volgende dag zou hij hondsmoe zijn, maar slapeloosheid is geenszins te bespeuren. Of laten we eens aannemen dat een vriend tot in de vroege ochtenduren bij ons blijft en met ons praat, of er moet een probleem uitgesponnen worden, waardoor iemand niet aan zijn nachtrust toekomt. Ook dit is geen slapeloosheid.

Er is pas sprake van slapeloosheid op het ogenblik waarop iemand zegt:"Nu moet ik gaan slapen. Wanneer ik nu niet ga slapen, zal ik me morgen ellendig voelen. Ik heb slaap nodig. Ik kan eenvoudig niet zonder slaap".

Op dat zelfde moment begint het conflict. En hoe heviger iemand probeert te gaan slapen, des te meer zal hij wakker blijven...

Het komt bij de mensen niet in hun hoofd op, dat ze het zélf in de hand hebben te gaan slapen of wakker te blijven. Ze nemen een besluit en zijn zich van dat besluit niet bewust. Sterker, ze zijn zich nog niet eens bewust ervan dat ze in staat zijn een beslissing te nemen! Maar hoe gaat dat nu in zijn werk?

Laten we eens aannemen, dat iemand midden in de nacht wakker wordt omdat vreemde gedachten door zijn hoofd gaan of omdat hij moeilijkheden met de spijsvertering heeft.

Voor zo iemand is het nu niet bepaald makkelijk om weer te gaan slapen en hij probeert zichzelf in slaap te praten. Hij kan nu allerlei trucjes gebruiken: veel van deze trucjes zullen bij verschillende gelegenheden hun effect niet missen. Maar ooit komt het moment waarop al zijn kleine trucjes geen baat meer hebben en hij domweg niet in slaap kan vallen.

Wat zou zo'n persoon in dat geval kunnen doen? Hij zou met zichzelf kunnen gaan praten en zeggen:"Wie houd je nu eigenlijk voor de gek? Wil je werkelijk gaan slapen of wil je liever piekeren? Maak jezelf toch niets wijs dat je probeert te slapen als je in feite wilt nadenken. Wat ben je dus van plan?"

En dan kan hij zichzelf gade slaan. Dat is alles wat hij te doen heeft. Wanneer hij graag wil nadenken, dan zal hij ook nadenken. Wanneer hij wenst te slapen, dan zal hij de eerste ervaring die hij opdoet zijn..dat het al weer morgen is. Om te zien wat je werkelijk wil, moet je kijken naar wat je doet!

Dit is niet een te ver doorgevoerde simplificatie en het is evenmin fantasie. Je kunt het leren. Bij voorbeeld: een studente kwam na een kollege naar me toe en zei: "Weet u wat er in het uur na uw gesprek gebeurd is? Ik werd erg slaperig, ik maakte mijzelf wakker en ik probeerde op te schrijven wat u gezegd had. Maar toen sukkelde ik weer in slaap. Ten slotte zei ik tegen mijzelf: 'Let nu eens op, wat wil je nu eigenlijk: slapen of wakker blijven?"

Ze voegde eraan toe:"Tot mijn grote verbazing was ik nu helemaal niet meer moe”.

Een zelfde situatie komt voor wanneer een onervaren onderwijzeres met een lastig kind te maken krijgt. Ze kan tegen het kind zeggen:"Je mag niet voor je beurt praten Blijf nou eens rustig zitten." Maar ieder zelfbewust kind zal natuurlijk het tegengestelde doen.

De onderwijzeres kan het natuurlijk ook zó aanpakken:"Ik moet jouw beslissing accepteren. Wanneer je toch wilt opstaan, als je niet aan de beurt bent, dan kan ik daartegen niets doen. Wanneer je wilt gaan zitten zou ik dat prettig vinden".

Het is verbazingwekkend te zien hoe vaak kinderen bereid zijn te doen wat de situatie vereist, wanneer men ze zelf de verantwoordelijkheid laat voor hun beslissing.

Lees verder: WIJ ZIJN ZELF VERANTWOORDELIJK VOOR ONZE BESLISSINGEN