De ambivalentie is net zo'n fictie als de zogenaamde schuldgevoelens.
Iemand kan zich schuldig voelen voor iets wat hij gedaan heeft.
Hij merkt niet dat hij steeds, als hij er zich mee bezig houdt wat hij in het verleden verkeerd gedaan heeft, de plichten van dit ogenblik niet onder ogen wil zien.
Schuldgevoelens, zo als wij dit zien, zijn een uiting van goede bedoelingen die we niet hebben. Het zijn voorwendselen of uitvluchten.
In plaats dat we ons afvragen wat we nú moeten dóen, denken we er alleen maar over na wat we vroeger eens gedaan hebben.
Wanneer we dan ook iemand onder zijn schuldgevoelens gebukt zien gaan, kunnen we er zeker van zijn dat hij momenteel plichten vermijdt.
Wanneer we onze schuldgevoelens koesteren, geven we uitdrukking aan onze hoge morele normen zónder dat we ons gedwongen voelen in actie te komen.
Wanneer we de kwestie vanuit ons holistische standpunt bekijken, ontdekken we - dit in tegenstelling tot enkele psychologen – dat we niet het slachtoffer van onze gevoelens zijn, maar dat we ze onszelf aandoen, d.w.z. we zijn de producent van onze gevoelens.
Wij beslissen welke richting we uit willen en dan wekken we gevoelens op die onze bedoelingen versterken.
Gevoelens zijn niet onze heren of bazen, maar onze slaven of dienaren!
We geven dit natuurlijk niet graag toe. We zijn maar al te graag bereid die wetenschappelijke opvattingen te huldigen die zeggen dat de mens door zijn gevoelens gedreven wordt. Want dan zijn we niet echt verantwoordelijk voor ons gedrag!
Wat kunnen wij eraan doen dat zulke sterke emoties in ons opkomen, verontschuldigen we ons.
Op die manier kunnen we altijd onze gevoelens laten beslissen. Als ons de innerlijke kracht ontbreekt onze plichten te vervullen, dan kunnen we onze gevoelens de schuld geven.
Lees verder: De mens is een wezen dat beslissingen neemt