Daniël Mok

Mijn verhaal schuift een paar jaar na de oorlog in.
Het treurige verhaal van oorlog en verlies lag als een beklemmende deken over ons gezin en overschaduwde het grote verhaal van toe we de rivieren van Babylon verlieten.

De geschiedenis moest opnieuw worden uitgevonden. Het nieuwe verhaal moest een verhaal worden van vooruitgang, van gelijkheid en eigen verantwoordelijkheid. In 1989 komt ook aan dat verhaal een eind. ‘Wat is er misgegaan? Welke link hebben we gemist?’, vroeg mijn moeder zich af.
De barsten in hun verhaal waren breekpunten geworden. De aard van de zaak stond geen barstjes toe. Ze werden gelijmd met veel grote woorden, bedekt en verdedigd door verbaal geweld.
Er werden hermetische discussies gevoerd, oppositie voerde je tegen het beton. Het de reden dat mijn geschut soms al te zwaar is en ik er op gewezen moet worden dat in deze tijden, na een warme en koude oorlog, een fijnzinniger touché effectiever is.
Ik herinner me nog een gesprek waar mijn tante het voor mij opnam. Achteraf zie ik dat zij als enige aandacht had voor wat Paul Ricoeur het tweede niveau noemt: Het gevoel dat de verteller uitstraalt door toonhoogte, gebaren, lichaamstaal en gezichtsuitdrukkingen. Mijn argumenten kunnen het niet geweest zijn.
Integriteit werd gemeten langs de lat van de rechte lijn. Als zoon wou ik mijn moeder overtuigen van mijn integriteit, maar zij kwam niet veel verder dan: ‘Je bedoelingen zullen wel goed zijn, maar je bent naïef. We moeten eensgezind zijn, anders verraad je de goede zaak.’

Toch heb ik mijn moeder voor één moment weten te overtuigen. Ik vertelde het verhaal van de sojaboon en het eiwitverlies. Mijn moeder luisterde en zag dat het met mijn integriteit wel goed zat: ‘Ik hoop dat ik dit moment niet zal vergeten’, zei ze na afloop. De barsten in mijn verhaal naar haar toe waren geheeld.

Moge haar ziel in vrede rusten.