Your page title

Pompeii

zondag 12 september 2010

Deze eerste nacht van de vakantie had ik zoals gewoonlijk weer slecht geslapen.

Toch stond ik zonder problemen bijtijds naast mijn bed, uniek voor een zondagochtend.

We hadden onze tijd hard nodig, want we gingen de opgravingen bezoeken en naar wat ik gelezen had, kon dat wel eens de hele dag in beslag nemen.

Ook een niet onbelangrijke reden was het ontbijt. Dat werd tot uiterlijk 9.30 uur geserveerd.

Nou hadden wij van tevoren afgesproken dat we ons deze vakantie zouden onthaasten, dus daar begonnen we dan ook gelijk de eerste dag mee.

De auto bleef op het parkeerterrein van het hotel staan en wij wandelden, vergezeld door een stralende zon, richting archeologische schat.

Normaal zou deze wandeling slechts tien minuten in beslag nemen, maar we kwamen langs de basiliek en daar moesten natuurlijk wel wat foto’s van genomen worden.

Ook passeerden we allerlei kraampjes en nog veel meer winkeltjes en ja, dat vertraagd het wandeltempo aanzienlijk.

Om 11.00 uur waren we op onze bestemming en kon onze ontdekkingstocht beginnen.

Het werd een tocht van meer dan vijf uur en we zagen daar de meest indrukwekkende ruines, die miljoenen mensen voor ons al ‘ontdekt’ hadden (2,5 miljoen bezoekers per jaar).

De stad werd door de lava wonderwel goed geconserveerd en op de meeste bovenverdiepingen na, zijn de huizen en gebouwen goed bewaard gebleven.

Na de opgravingen zijn onder leiding van archeologen de gevonden restanten gerestaureerd. Er is dus niets bij- en/of aangebouwd, alleen schoongemaakt en met de daar gevonden elementen weer samengesteld.

Het originele stadje is haast weer compleet. Er is momenteel 4/5 deel opgegraven.

Wat een bijzonderheid om daar rond te mogen lopen.

Op een paar na, lagen de straten haaks op elkaar.

De meeste waren vrij smal, behalve twee. Deze waren ruim vier meter breed en liepen dwars door het stadje, van noord naar zuid en van oost naar west.

Daar zagen we ook de voorganger van ons zebrapad, de stapsteen.

Aan beide zijden waren hoge trottoirs en om over te kunnen steken waren er een paar stapstenen op dezelfde hoogte neergelegd.

De ruimte tussen deze stenen was overal gelijk, zodat de karren er probleemloos tussendoor konden rijden.

Omdat de meeste straten erg smal waren, vaak niet meer dan 2,5 meter breed, was het eenrichtingsverkeer daar ruim 2000 jaar geleden al bekend.

Op de straathoeken hingen aan de huizen bepaalde symbolen, waardoor je kon zien welke richting geoorloofd was.

Het ‘Forum’ met zijn lange plein, het ingegraven Amfitheater, de ‘Stabiaanse Thermen’ een badhuis met zijn prachtige schilderingen, het ‘Huis van de Faun’, het ‘Huis van de Vettii’ en ga zo maar door…

Niet in woorden te vangen, je moet het gewoon ontdekken, zien en beleven.

Een niet te onderschatten ontdekking van mij, waren twee borden met een plattegrond van het stadje. Deze stonden echt verkeerd om.

Als je ervoor stond en rechts op dat bord was de uitgang, proefondervindelijk daar ervaren, dan was deze precies aan de andere kant.

Een kleinigheid misschien, maar voor een vermoeid wandelaar toch zeer zeker iets om in de gaten te houden.

Vooral als je net als wij, geen kaart bij de kassa had gekregen.

In de binnentuin van het hotel smaakten de lemon soda en het grote bier wonderwel.

Een prachtige afsluiting van deze enerverende wandeldag.

De avond moest nog beginnen… En wat een ervaring werd dat weer…

Op aanraden van de receptioniste in het hotel gingen we naar de pizzeria Margherita.

Daar maakten ze de meest verrukkelijke pizza’s en die werden gebakken in een ouderwetse houtskooloven.

Toen wij daar kwamen was het terras donker en de tafeltjes in het schemerige restaurant waren onbezet.

Eigenlijk zagen we helemaal niemand terwijl de deur wel open stond.

We liepen een stukje terug. Het was al 20.30 uur. Wat nu?

Een ander restaurant zoeken of toch gewoon het advies van de receptioniste opvolgen?

Eerlijk gezegd hadden we geen zin meer om nog verder te lopen, dat hadden we die dag al genoeg gedaan.

We gingen terug, liepen het donkere terras op en voor we konden gaan zitten snelde er een vrouwtje, met twee menukaarten in haar hand, onze richting op.

De verlichting ging aan, de kaarsen werden van een vlam voorzien en het werd er al een stuk gezelliger.

Tijdens het bestellen werd het duidelijk dat deze serveerster geen woord Engels verstond.

Het werd dus aanwijzen op de kaart en ik probeerde te vragen naar wat brood.

Zij antwoordde iets onverstaanbaars en snelde nog sneller het restaurant weer in.

Even had ik nog de hoop, dat zij daar ging vragen wat ‘bread’ betekende, of in het meest gunstige geval het brood ging halen.

Het mocht niet zo zijn, want even later kwam zij terug zonder mandje brood maar wel met een bril.

Nu kon ze pas zien wat wij aanwezen en noteerde onze bestelling.