dehuurauto

Moet toegeven, dat het ontbijt heerlijk was! Heb er wel niets van gezien, mijn ogen zaten nog dicht, maar de smaak was voortreffelijk. Het leek wel iets op koffie met eieren en brood.Afijn, zo'n vijf koppen koffie later zat ik, enigszins ontwaakt met bestelformulier, op de afgesproken tijd bij de receptie. Na tien minuten kwam er een oudere heer met aktetas binnen lopen. Hij keek me even aan, schudde meewarig zijn hoofd en liep naar een andere wachtende. "Had u een Mercedes besteld?" vroeg hij aan die ander. Het antwoord hoorde ik niet meer, want er kwam een chaotische Griekse binnen gestormd. "Joe orderrerered a kar?" "Yes", was mijn simpele antwoord. "Vrom Hoolidais Karres?" "No", was wederom mijn simpele antwoord.

Zij slaakte een diepe zucht en rende naar de telefoon. Hevig gebarend, met hoorn onder haar kin gekneld, ontspon zich daar een conversatie, welke echt niet te volgen was. Vervolgens kwam er een Duitser, herkenbaar aan de kreeftrode kleur, een enorme buik en veel te kleine korte broek, de receptie binnen. Die twee beginnen daar te bakkeleien in het half Grieks, Duits en nog iets onbekends. Na een tijdje loopt die Duitser stampvoetend weg, nog net niet in paradepas, en de Griekse slingert een mobieltje naar haar oor en begint met één arm gebarend een gesprek. Dan breekt ze in tranen uit en verlaat hevig geëmotioneerd weer de receptie. Over deze gebeurtenis heb ik nog heel lang nagedacht, maar achter het hoe en waarom ben ik nooit gekomen.

Ondertussen was het al 9.30 uur en ik had nog steeds geen, voor mij bestemd, autootje gezien.Verschillende afleveraars kwamen binnen en liepen later met blijde gasten weer naar buiten om een auto tijdelijk van 'eigenaar' te laten wisselen. Het werd 9.45 uur en zoals niet tegen te houden, vervolgens 10.00 uur. Op dat moment kwam er een wat slungelige jongeman binnen, die zonder mij een blik waardig te gunnen, direct naar de telefoon liep. Ook dat gesprek was voor mij niet te volgen, maar ik wist dat hij daar voor mij was. Na de hoorn weer neergelegd te hebben, draaide hij zich om en liep op mij af. "Did you ordered a car?"

Met honderdduizend excuses legde hij uit, dat het door mij bestelde autootje kapot was. Er moest een nieuw onderdeel gemonteerd worden en dat zou wel tot diep in de avond duren. Gelukkig kon hij namens zijn bedrijf, ons voor deze dag een vervangend vervoermiddel aanbieden, Direct flitste er een beeld van een tandem met twee kinderzitjes door mijn hoofd!

Dit keer liet mijn voorgevoel me gelukkig in de steek, want buiten gekomen liep hij naar een splinternieuwe Hihoeda, een soort overmaatse terreinwagen met airco. Uitgebreid ging hij me uitleggen waar de rem en het gaspedaal zat. Ik knikte steeds geduldig en keek alsof het allemaal nieuw voor mij was, hij deed ook zo zijn best...Gelukkig luisterde ik wel goed, want hij vertelde ook, dat deze

auto zo ongeveer de enige dieselauto op het hele eiland was.

Die wetenschap heeft later op de dag veel problemen voorkomen.

In de avond moest ik de sleutel bij de receptie afgeven en zou de auto omgewisseld worden. Toen wist ik nog niet, wat dat allemaal zou betekenen voor ons rijgenot. Wij waren blij, we hadden een luxe vervoermiddel en konden een stukje van het eiland gaan verkennen. En dat met die wisseling zou, net als met het appartement, wel in orde komen.