Δροσοπηγή

Τοποθεσία, Ιστορικά στοιχεία

Τοποθεσία

• • Το χωριό βρίσκεται σε σημαντικό υψόμετρο, και αποτελείται από παραδοσιακά μανιάτικα πυργόσπιτα, γιαυτό και υπάγεται στους διατηρητέους οικισμούς. Λόγω τής θέσεως που κατέχει η θέα πρός τό Λακωνικό είναι η καταπληκτική.

• Η παλαιότερη ονομασία ήταν Τσεροβά. Στην πάνω φωτογραφία διακρίνεται στό κέντρο η παραλία του Μαυροβουνίου,και στην κάτω τα χωριά Παρασυρός, Σκουτάρι, ο όρμος Σκουταρίου (αρχαία Ασίνη) και το ακρωτήριο της Παγανέας.

• Στην είσοδο τού χωριού από την δυτική πλευρά υπάρχει η Κοίμησης της Θεοτόκου. Παλαιός μονόχωρος ναός, θα πρέπει να ήταν η εκκλησία της Τσεροβάς, και η αυλή που την περιβάλλει ο κοιμητηριακός χώρος.

• Το εσωτερικό καλύπτεται από αγιογραφίες, του 18ου αιώνα , πιθανότατα το 1768 μ.Χ. από μέλη της οικογένειας αγιογράφων Κληροδέτη που δραστηριοποιήθηκε στην ευρύτερη περιοχή.Στίς φωτογραφίες η Σταύρωση, η Ζωοδόχος Πηγή, και εικόνες από την κόλαση.

• Στα ανατολικά του χωριού υπάρχει, και ένα παρόμοιο ξωκλήσι η Αγία Ελεούσα. Στην φωτογραφία πάνω η Αγία Ελεούσα αριστερά, και ο Χριστός με τον βαπτιστή Ιωάνη δεξία, κοσμούν το τέμπλο. Τό 1853 αναγράφεται σαν έτος που έγινε η αγιογράφηση.

• • Στην κεντρική πλατεία, είναι η ταβέρνα του Γρηγόρη "ΔΡΟΣΟΠΗΓΗ" από τήν βεράντα της οποίας έχουν τραβηχτεί οι πάρα πάνω φωτογραφίες, δείγμα της πανοραμικής θέας. Κατάλληλη για ολες τις κατηγορίες, και για τους ρομαντικούς και για τους καλοφαγάδες. Λειτουργεί όλο το χρόνο και σερβίρει αγνά Μανιάτικα φαγητά και ποτά, στην αίθουσα ή στην καταπληκτική βεράντα.

Ευρύχωρη και δροσερή, έχει στολίδι έναν "πλάτανο", είναι η μεγάλη πλατεία της Δροσοπηγής, με την κεντρική εκλησία, τον Αγιο Νικόλαο να δεσπόζει και με τον υπηρέτη του Θεού παπά Μίμη Πρεζεράκο να είναι στις επάλξεις του θεού, αλλά και της φιλοσοφικής σκέψης, πιστός στις παραδόσεις. Πρόθυμος πάντα να μιλήσει, για παλιές ιστορίες, ήθη και θρύλους.

• • Από την δυτική πλευρά της Δροσοπηγής η ο λόφος της Παλιάς Καρυούπολης, με τα παλια χαλάσματα στην κορυφή, που επισημαίνουν την χιλιόχρονη ιστορία τη΄ς Βυζαντινής πόλης, και με την Παναγίτσα (Παπαδοθωμίανικα), όπως διακρίνεται από την Δροσοπηγή στην βορεινή πλευρά περίπου στην μέση.

Ιστορικά στοιχεία

• • Η Τσεροβά και αναφέρεται γιά πρώτη φορά το 1554 μ.Χ. Το όνομα Τσεροβά-Τσερουβά σημαίνει Κλειδίον, και προυπήρχε, ονομάζοντας τήν ευρύτερη περιοχή. Πιθανώτατα προέρχεται από την αρχαία λέξη Αρραβα=Πύλη,θύρα,ή από την λέξη Χεραβός=χάσμα άνοιγμα τής γής, επίσης όπως αναφέρει ο Ησύχιος και τήν Καραβός=πύλη. Μετά τό εκλατινισμό περιοχών προέκυψε τό όνομα Ceruva=τσεροβά. Πράγματι η περιοχή καλύπτει τά παρα πάνω χαρακτηριστικά, με κυριότερο εκείνο που την θέλει πύλη εισόδου πρός την νοτιότερη Ταινάρια περιοχή. Από εκεί πέρασε και ο Παυσανίας και ο Ciriaco de'Pizzicolli γνωστότερος σαν Κυριάκος από Ανκόνα. Από εκείνη την περιοχή επιχειρήθηκε η κατάληψη τής Μάνης και από τόν Χατζή Οσμάν τό 1779μ.χ., και από τόν Ιμπραήμ τό 1826μ.χ. Αλλη εκδοχή από την βουλγαρική ρίζα cer=βελανιδιά. Όλες οι γύρω πλαγιές, του υψώματος που βρίσκεται, είναι κατάφυτες από βελανιδιές.Πολύ ψηλότερα προς τον νότο στην κορυφή του βουνού, υπάρχουν τα ερείπια της Παλιάς Τσεροβάς. Αυτήν που σήμερα λέγεται από τους ντόπιους Παλιοκοτρώνα καί την εγκατέλειψαν οι κάτοικοί της για να ιδρύσουν το νέο χωριό.

  • Στό σημειωματάριο του πρακτικού γιατρού Παπαδάκη αναφέρεται τό χωριό εμπλεκόμενο σε εχθροπραξίες και ονόματα κατοίκων που περιέθαλψε.

    • Στό φύλλο με αριθμό 43 αναφέρει πόλεμο στό χωριό Τσεροβά τό έτος 1727 (σύμφωνα με τόν Δασκαλάκη), και αναφέρονται οι θεραπευθέντες τραυματίες. Παπά Ζευγολάτης, Μάρτης Μουντουράκης, Καλαπόθος Πουλάκης, και Δημητράκης Πεταλάκης.

    • Αριστεία του 1821 σε Μανιάτες αγωνιστές, απόσπασμα από τό βιβλίο του Σταύρου Καπετανάκη. Παπαδοθωμάκος Παναγιώτης, Τσεροβά-Δροσοπηγή Καρυουπόλεως, χάλκινο, φάκ. 259,έγγρ. 255, αριθ. καταλ. 59.

    • Τσεροβά- ένορκοι (από το βιβλίο του Σταύρου Καπετανάκη εκδόσεις «Αδούλωτη Μάνη»)

    • Γεωργάκος-Γεωργάκας Δημήτριος (1850-1-2-3-4-5-6-7-8-9-60-61), γενν.1805, ιδιοκτήτης. Ε.ε. 2.000 δρχ.

    • Γιαννάκης Πέτρος (1861), γενν. 1806, κτηματίας.Ε. ε. 600 δρχ.

    • Γκενάκος Πέτρος (1844-5-50-1-2-3-4-5-6-7-8-9), γενν. 1810, ιδιοκτήτης. Ε. ε. 2.000 δρχ.

    • Γριβάκος Μιχαήλ (1850-1-2-3-4-5-6-7-8-9-60-61), γενν. 1818, ιδιοκτήτης. Ε. ε. 2.000 δρχ.

    • Παπαδάκος Δημήτριος (1850-1-2-3), γενν. 1820, κτηματίας. Ε. ε. 1.500 δρχ.

    • Πολιτάκος Ιωάννης (1850-1-2-3-5-6-7-8-9-60-61), γενν. 1805, κτηματίας. Ε. ε. 1.500 δρχ.

    • Πουλάκος Βασίλειος (1861), γενν. 1802, κτηματίας. Ε. ε. 2.000 δρχ.

  • Ενα σπάνιο δείγμα από εσωτερική διακόσμηση οικίας, δηλώνει το ενδιαφέρον και τό λεπτό γούστο των κατοίκων για την τέχνη και τό καλαίσθητο. Σύμφωνα με κάποια παιδικά μου ακούσματα, ανήκε στό παρελθόν στην οικογένεια Παπαδοθωμάκου. Σήμερα εγκαταλελειμμένο από τον ιδιοκτήτη του μετατράπηκε σε ερείπιο. Τα υπολείμματα από τις τοιχογραφίες μαρτυρούν την ποιότητα του παρελθόντος.

• • Στην βορείνη πλευρά του χωριού στό δρόμο που οδηγούσε στό μοναστήρι,μετά την Τυλιγή βρίσκεται ο Αι Λιάς, τό μέρος που αναπαύονται οι αγαπημένοι μας πρόγονοι, και στούς οποίους χρωστάμε την ύπαρξή μας.

• • Η παλία σιδερένια πόρτα με τίς λόγχες προστατεύει την ιερότητα του χώρου, και μοιάζει στην φαντασία μας σαν τήν πύλη του άδου στό Ταίναρο, που οδηγεί στό κάτω κόσμο, έναν κόσμο με τόν οποίο ήταν συμφιλιομένοι από τα αρχαία χρόνια οι άνρωποι της Λακωνικής γής.