Άγιος Δημήτριος
Έξω από το τα τείχη του κάστρου, κάτω από την σκιά του πύργου, βρίσκεται μια ακόμη καμαροσκέπαστη εκκλησία που διατηρεί την στέγη της, είναι ο Άγιος Δημήτριος. Το αρχιτεκτονικό της σχέδιο διαφέρει από τις προηγούμενες. Έχει παραλληλόγραμμο σχήμα και δημιουργείται αψίδα στην ανατολική του πλευρά, ενώ από τους παράλληλους σεμήκος τοίχους ξεκινά καμάρα η οποία καλύπτει τον ναό. Το μήκος είναι οκτώ μέτρα περίπου και το πλάτος τρία. Η είσοδος βρίσκεται στην δυτική άκρη της νότιας πλευράς, που πιθανόν να υπήρχε και ένας μικρός προθάλαμος. Η χρονολόγηση της από τον ίδιο φορέα που προαναφέρθηκε την τοποθετεί μέσα στον 18ο αιώνα, ενώ για την κατασκευή έχουν χρησιμοποιηθεί πελεκημένοι πωρόλιθοι. Επειδή δεν έχω διαπιστώσει, να υπάρχουν στην κοντινή περιοχή πωρόλιθοι πιστεύω ότι έχουν μεταφερθεί από άλλο μέρος. Η αψίδα είναι εντελώς κατεστραμμένη, μένει μόνο ο σκελετός με τους πελεκημένους πωρόλιθους, που στηρίζει τον τοίχο μέχρι την στέγη, θαυμαστό δείγμα δομικής τέχνης. Το εσωτερικό, χωρίζεται σε δύο χώρους, από το κτιστό τέμπλο, το ιερό και τον κυρίως ναό.
Στον δυτικό τοίχο επίσης διατηρείται μία τυφλή αψίδα που στην κορυφή σχηματίζει τόξο από κατεργασμένους πωρόλιθους και αυτό. Στην αριστερή πλευρά του τέμπλου μόνο, διατηρείται ένα τμήμα της τοιχογραφίας, που απεικονίζεται η Παναγία, ενώ απέναντι, στον νότιο τοίχο ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος.Το χώρο κατοικούν πλέον νυχτερίδες, ενώ όλος ο λόφος ανάμεσα στα χαλάσματα, είναι κατάσπαρτος από αγριομάραθα. Το βλαστάρι του αγριομάραθου, ξεπερνά τα δυόμισι μέτρα και όταν ξεραθεί γίνεται ένα επιβλητικό, αλλά ανάλαφρο μπαστούνι «άρδικλας». Την ίδια ακριβώς ποικιλία του φυτού έχω συναντήσει μέχρι στιγμής μόνο στο Μιστρά.
Η λάρνακα που σωζεται στον περίβολο του αγίου Δημητριου, και χειρόγραφο με σχέδιο του Κυριάκου Αγκωνίτη που βρίσκεται στην βιβλιοθήκη Αμβροσιάνα του Μιλάνου. Υπάρχουν ομοιότητες.
Σε αυτό το σημείο θα παρουσιάσω δύο κατασκευές, μόνιμα να βρίσκονται δίπλα στην στέρνα. Είναι σκαλισμένες πέτρες, που είχαν το σχήμα λεκάνης, σε ρόλο ποτίστρας για τα ζώα, τους μήνες του καλοκαιριού, όταν τα κτήματα της Καρυούπολης, χρησίμευαν σαν βοσκοτόπια. Η πρώτη (σχήμα 2) είναι μία στρογγυλή λεκάνη από γκρίζα πέτρα με χωρητικότητα πάνω από πέντε λίτρα, πιθανότατα φτιάχτηκε για να εξυπηρετεί αυτόν το σκοπό. Η δεύτερη (σχήμα 3) είναι μεγαλύτερη με σχήμα κυβικό, και έχει περίτεχνο σκάλισμα στην πρόσοψη, στο κέντρο το κεφάλι ενός ταύρου ή λέοντος, ενώ εκατέρωθεν του κεφαλιού αρχίζουν δύο γιρλάντες που καταλήγουν στις κάθετες ακμές. Ο αρχικός σκοπός αυτής της κατασκευής δεν μπορεί να ήταν ποτίστρα, αλλά κάτι άλλο ίσως οστεοθήκη η κάποιου είδους λάρνακα. Θεωρώ πως ανήκει στην ίδια χρονολογική περίοδο με την σαρκοφάγο της Αμαθέας που ανέφερα προηγουμένως.Από διηγήσεις της προηγούμενης γενιάς, γνωρίζω ότι υπήρχε και δεύτερη λάρνακα, και μάλιστα αρκετά εντυπωσιακότερη. Εκείνη είχε ολόκληρη ανάγλυφη παράσταση, που απεικόνιζε έναν ζευγολάτη με το ζευγάρι των βοδιών την ώρα του οργώματος.
Δυστυχώς όπως, και στον Άγιο Γεώργιο, η μικρότερη από αυτές απουσιάζει από τον χώρο που βρισκόταν, και την παρουσιάζω μόνο σε σχήμα (σχ.2) Όσο για την παλαιότερη με τον ζευγολάτη ούτε λόγος, δεν την είδα ποτέ, μόνο ακούσματα είχα. Το εκπληκτικότερο όμως είναι η αυλή της εκκλησίας μπροστά από την είσοδο, που δεν είναι ότι φαίνεται, αλλά ένα μεγάλο της τμήμα είναι υπόγεια κτιστή δεξαμενή «γιστέρνα», που κρατά μόνιμα νερό.
