Ter inleiding

DINO BARILLARI, Consul van Italië te Gent

Met veel genoegen heb ik de taak aanvaard enkele gedachten neer te schrijven over Norbert Rosseau.

Zowel tijdens zijn leven als nu werd hij als een musicus van groot formaat erkend. Ik zelf ben zeker geen specialist op muzikaal gebied en zal dus zeer weinig uitweiden op dit terrein.

Norbert Rosseau heeft van jongsaf aan zeer diepgaande contacten gehad met Italië. Het is dan ook natuurlijk te noemen dat ik deze aspecten bij voorkeur zal belichten.

Met zijn ouders naar Italië uitgeweken omwille van de Eerste Wereldoorlog kende hij aldaar zijn eerste grote successen bij het publiek als jong vioolvirtuoos. Hij was amper negen toen hij een merkwaardige tournee startte dwars door Italië: Messina, Rome, Palermo, Livorno en Arezzo waar hij zelfs Erebur­ger benoemd werd. Overal werd hij geestdriftig door het publiek begroet.

Zijn studies begon hij te Palermo en hij beëindigde ze te Rome waar hij het „Diploma di Licenza Superiore dal Corso di Composizione" behaalde in het Conservatorio di Santa Cecilia.

Deze feiten alleen volstaan om uit te leggen hoe belangrijk de Italiaanse in­vloed was in het leven en het werk van Norbert Rosseau.

Te Palermo was het, dat hij in contact kwam met Dante en zijn Divina Com­media; dit mede met studies van het werk van Palestrina leidden hem ertoe te denken aan een muzikale interpretatie van Dante's Inferno.

Dit idee, relatief vroeg in zijn geest gekiemd, heeft een lange weg gekend vooraleer effectief uitgevoerd te worden. Dit gebeurde pas in 1940. Ook tijdens die oorlogsjaren werd dit werk voor het eerst geïnterpreteerd.

In die jaren kwam een einde aan zijn Italiaanse periode, rechtstreeks althans want ook later bleef hij contacten zoeken met Italië of Italianen in België.

Eén van zijn vurigste wensen, bijna zijn hartewens, was zijn „Inferno" in Italië uitgevoerd te zien. In zijn schrijven vindt men menigmaal sporen terug van deze bekommernis. Tevens heeft hij zich altijd nederig afgevraagd wat men in Italië zou denken van een Vlaming die het aandurfde Dante's Inferno te bewerken, al was het muzikaal.

Ik meen hier persoonlijk te mogen antwoorden dat, hoewel Dante ongetwijfeld Italiaan was en zijn werk zeker tot de Italiaanse literatuur behoort, hij toch, en zeker de Divina Commedia, deel uitmaakt van het westers cultuurpatrimonium. Cultuur en kunst kennen geen grenzen, in alle tijden zijn er uitwisselingen geweest, laat ons hopen dat daar nooit een einde aan komt. Indien Norbert Rosseau uit het Inferno van Dante inspiratie kreeg voor een meesterwerk dan kunnen wij daar als Italianen enkel gelukkig en fier over zijn.