อาณาจักรจามปา
(พุทธศตวรรษที่ ๗–๑๙)
อาณาจักรจามปานี้ตั้งขึ้นเมื่อพุทธศตวรรษที่ ๗ อยู่ทางตอนใต้ของอาณาจักรจีนหรือ
บริเวณตอนกลางของเวียดนาม และอยู่ทางภาคเหนือของอาณาจักรฟูนัน
ในปัจจุบันก็คือบริเวณที่เป็นเมืองเว้ เมืองกวังนัม เมืองถัวเถียน เมืองผันรัง และ
เมืองญาตรังของเวียดนาม เนื่องจากในสมัยก่อนดินแดนดังกล่าวนั้น เป็นพื้นที่ห่างไกล
จากเมืองจีน จึงมีสภาพทุรกันดารและป่าเถื่อน และเป็นเหตุให้อาณาจักรจีนไม่สามารถ
ปราบปรามและครอบครองดินแดนส่วนนี้ได้ ชนชาติจามปานี้สืบเชื้อสายมาจากชนชาติ
หลินยี่ (Lin-yi) พวกจามเป็นชาวทะเลมีความสามารถในการเดินเรือ ต่อมาราว พ.ศ. ๙๘๙
กองทัพจีนได้ยกทัพเข้ามาทำสงครามได้เผาทำลายเมืองหลวงของพวกจามลงได้
เมื่อพุทธศตวรรษที่ ๑๐ ชาวจีนชื่อม้าตวนลิน(Ma Tuan-lin) ได้เขียนบันทึกเกี่ยวกับ
ชาวหลินยี่หรือชาวจามไว้ว่า “ ชาวเมืองสร้างผนังบ้านด้วยอิฐดินเผาแล้วฉาบปูน หญิงและ
ชายมีผ้าฝ้ายผืนเดียวห่อหุ้มร่างกาย ชอบเจาะหูเพื่อห้อยห่วงเล็กๆ ผู้ดีสวมรองเท้าหนัง
พวกไพร่เดินเท้าเปล่า พระราชาทรงสวมพระมาลาทรงสูง ทรงช้าง ล้อมรอบด้วย
บริพารถือธงและกลดกั้น”
พวกจามนี้เดิมนับถือพุทธศาสนา ต่อมาเมื่อมีพวกมลายูข้ามทะเลเข้าไปเผยแพร่
ศาสนาอิสลาม พวกจามจำนวนมากจึงหันไปนับถือศาสนาอิสลาม ด้วยเหตุนี้
คนไทยจึงเรียกพวกจามว่า แขกจาม ในพุทธศตวรรษที่ ๑๗ นั้น อาณาจักรจามปา
ได้ถูกกองทัพของพระเจ้าไชยวรมันที่ ๒ กษัตริย์ขอมเข้าโจมตี และต่อมาใน
พ.ศ. ๑๘๕๖ พ่อขุนรามคำแหงแห่งกรุงสุโขทัยได้ให้กองทัพสยามยกทัพเข้าโจมตี
และ พ.ศ. ๒๐๑๔ อาณาจักรจามปาได้ถูกกษัตริย์ราชวงศ์เลของเวียดนามยกกองทัพ
เข้าตียึดราชธานีคือ เมืองวิชัย(เมืองบิญดิ่ญ)ได้ การทำสงครามกับเวียดนามครั้งนี้
ชาวจามเสียชีวิต ๖๐,๐๐๐ คน และถูกจับเป็นเชลยอีก ๓๐,๐๐๐ คน จึงทำให้
อาณาจักรจามปาสิ้นสูญความเป็นชาติไป โดยถูกญวนครอบครอง และชาวจาม
บางส่วนได้พากันอพยพหนีเข้ามาในอาณาจักรสยาม เข้ามารับราชการเป็น
ทหารอาสาจามในกองทัพสยามสมัยอยุธยา ทหารอาสาจามนี้มีบทบาทในการรบ
หลายครั้ง ส่วนใหญ่มีหน้าที่รับผิดชอบด้านเรือทะเล โดยรับหน้าที่เป็นพนักงาน
กำปั่นหลวงมาตั้งแต่สมัยสมเด็จพระนารายณ์มหาราชจนถึงสมัยรัชกาลที่ ๕
แห่งกรุงรัตนโกสินทร์
ปัจจุบันคนไทยเชื้อสายจามที่นับถือศาสนาอิสลามนั้นยังเหลืออยู่ที่ ชุมชนบ้านครัว
หลังตลาดเจริญผล เขตปทุมวัน กรุงเทพฯ
<< ย้อนกลับ ต่อไป ความสัมพันธ์ของอาณาจักรขอมและเจนละ >>