Maarn - Amerongen

21 augustus 2015      

Na een compleet verregend weekend gaan we voor de afwisseling op een vrijdag een dagje wandelen. Om 7:00 u vertrekken we naar Maarn, waar we de tocht over de Utrechtse heuvelrug zullen vervolgen. We zitten nog in de vakantieperiode, dus zonder oponthoud komen we in Maarn aan waar we de auto op een rustig plekje kunnen parkeren.

Bij het station zien we de wit-rode markering die we vandaag dus weer gaan volgen. We lopen via het viaduct onder de spoorlijn en de autoweg door en komen in een rustiger gedeelte van Maarn. Voor ons ligt het voormalige gemeentehuis van het plaatsje, een mooi monumentaal gebouw. Er liggen mooie huizen in deze groene wijk. We passeren een houten bank met een mooi opschrift:

Een spreuk die velen die in de tuin “dabben en sjrabben” goed zal doen! We komen in het natuurgebied “de Pol”. In dit bos, dat overgaat in de Kaapse bossen, zou het “stilste plekje van Nederland” zijn. Tsja, wat is stilte? Het is inderdaad wel een mooi bos, en op vele plekken is het ook stil. Maar toch, De A12 ligt niet zo ver weg, evenals de spoorlijn. Echt stil zal het er nooit zijn, het ruisen van de bomen neem je waar, en het fluiten van vogels. Desondanks, het is fijn om hier te wandelen!

We passeren het landgoed Zonheuvel en staan even later voor een klein bijzonder gebouw dat op een heuveltje staat: Chalet Helenaheuvel. Het is een theehuis dat ooit werd gebouwd voor wandelaars die zich in dit gebied begeven. Het staat op het punt om open te gaan, dus nemen we plaats op het terras dat een mooi uitzicht biedt op een klein stukje heide.

Zoals dit heideveldje er nu uit ziet, zo zag in vroegere jaren het hele uitgestrekte heidegebied er uit. Na de pauze lopen we langs de rand van het bos en over een kleine zandvlakte. Daarna weer een kort stukje door het bos en dan bereiken we via een dalend weggetje een chique buitenwijk van Doorn. We lopen rechtdoor en komen in het centrum van dit stadje, te herkennen aan een plein met verschillende horeca-gelegenheden. Vervolgens steken we een drukke verkeersweg over en gaan we rechtsaf. Voor een kerk staat een beeld van een bekende schrijver: Simon Vestdijk. De schrijver woonde vele jaren in Doorn.

We komen langs Huis Doorn. Na de Duitse nederlaag in de 1e wereldoorlog werd dit het verblijf van keizer Wilhelm. De geallieerden stonden hem toe om dit huis te kopen. Hij bleef er tot zijn dood. Wij volgen de weg die eerst een bocht naar links maakt en dan naar rechts. Links van onze ligt een grote stoeterij. Hier worden de betere ( en duurdere) paarden “gefokt”, en dat zie je gewoon al aan de buitenzijde. De stallen liggen er “gelikt” bij. Stoeterij Geere.Op het eind gaan we linksaf en dan volgen we enkele lange wegen die door de weilanden lopen. Misschien een beetje saai, maar het is wel weer eens wat anders dan bossen. Die zien we links van ons in de verte liggen, op de Utrechtse heuvelrug. We lopen nu door het rivierenland. Er liggen meerdere boerderijen in dit gebied. De gebouwen zien er wat ouder uit, en dat heeft toch wel zijn charme. We gaan linksaf en zien een opmerkelijk kunstwerk in de sloot: een soort bruggetje met vensters er op.

Ziet er opmerkelijk uit, Tiny kan het wel waarderen. We bereiken het plaatsje Langbroek. Hier bezichtigen we de Brink, een klein pleintje aan een kerkje waar ook oude kleine huisjes liggen. We blijven de lange weg volgen en passeren een woning waar enkele vreemde schapen in de tuin staan. Het zijn grote witte keien waar een kunstenaar door het aanbrengen van enkele attributen namaak schapen van gemaakt heeft. Ziet er leuk uit. Een paar honderd meter verder zien we links van ons een groot wit kasteel: Sandenburg. Het bevindt zich op een groot landgoed met dezelfde naam. Tegenover het kasteel gaan we rechtsaf langs een weiland. Als we hier naar rechts kijken ontwaren we tussen de bomen een donjon.

Dit is Walenburg, een grote verdedigbare woontoren die stamt uit de 13e eeuw. De muren van het bouwwerk schijnen 120 cm dik te zijn! De donjon is eigendom van de familie van Lynden van Sandenburg ( die nog in het eerder genoemde witte kasteel wonen) en wordt verpacht.Via een boog lopen we om het weiland en komen terug op de verharde weg. Deze steken we over en we komen langs een poort van het voormalige kasteel Groenestein. Dit kasteel is gesloopt. We gaan over een bruggetje naar links en bevinden ons dan op een slingerend pad door het groen. Het pad eindigt op een onverharde laan. Enkele honden beginnen dreigend te blaffen en benaderen ons, maar echt dichtbij komen ze niet. We zijn weer in een landbouwgebied. De boeren zijn bezig met het draaien van het hooi. Daar is het nu wel goed weer voor: er staat een stralend zonnetje aan de hemel.

In een sloot langs de verharde weg waar we inmiddels over lopen zwemt een zwarte watervogel met een rode snavel. Vermoedelijk een waterhoen. We blijven langs boerderijen, weilanden, akkers en sloten lopen. 

Totdat we kasteel Broekhuizen bereiken. Het kasteel zelf staat in de steigers, ongetwijfeld wordt het opnieuw in de verf gezet en ondergaat het een grondige restauratie. We lopen door het park, ons pad slingert zich langs mooie vijverpartijen en grote majestueuze bomen. Als we over een bruggetje gaan komen we in een gebied dat meer begroeid is. Dit pad eindigt weer bij een verharde weg. Deze weg volgen we een kilometer tot dat we op een dijk bij een T-splitsing komen. Hier gaan we linksaf. Vervolgens bij het landgoed Kolland rechtsaf. We bevinden ons op een lange laan waar geen verkeer komt. Behoudens enkele fietsers, die het verbod negeren. De laan komt uit op de Lekdijk. Hier besluiten we om de alternatieve route naar Amerongen te nemen: door de uiterwaarden van de Nederrijn. Het is een groot open grasgebied met vele waterplassen. Als we bij de rivier komen volgen we de afzetting naar links. 

Rechts zien we het stromende water waar veel watervogels zich vermaken. Het pad dat we volgen is aanvankelijk aangegeven met rode stippen, maar opeens zien we ze niet meer. Waarschijnlijk hadden we ergens naar links moeten afbuigen; maar waar? We besluiten gewoon door te lopen tot aan de verharde weg. Maar wat heet lopen, onderweg moeten we nog menig obstakel trotseren, zoals schrikdraad. En dan is het toch even goed uitkijken en voorzichtig zijn. De verharde weg bereiken we bij een veerpont waar we over de afrastering klauteren. De koeien die er staan te grazen kijken ons verbaasd aan, alsof ze willen zeggen: “jullie horen hier niet te komen”! En dat blijkt te kloppen, want vanaf de weg mag men het groene gebied niet betreden. We gaan even zitten op een bankje en turen naar het grote veerpont, waar veel gebruik van wordt gemaakt. Op de drijvers naast het pont zitten veel vogels.

Dan gaan we naar links en volgen we de weg die leidt naar het eindpunt van vandaag: kasteel Amerongen. We bereiken het historische kasteel aan de achterzijde en lopen langs de slotgracht naar de voorzijde. Boven in de lucht vliegen 2 historische vliegtuigjes, zogenaamde dubbeldekkers. 

Kasteel Amerongen stamt uit de 13e eeuw, en heeft een rijke historie. In het begin van de 21e eeuw werd het grondig gerestaureerd.

Het kasteelcafé lijkt ons een geschikte plek om de wandeling af te sluiten, dus lopen we via het bastion naar het voorplein en genieten we aansluitend van een welverdiende kop koffie. Rond het kasteel liggen veel grachten, en ook verschillende tuinen. We lopen nog even naar de toegangspoort van het hoofdgebouw. Eigenlijk zijn er 2 toegangen boven elkaar. De hoofdingang is bereikbaar via de brug over de gracht. Wij lopen naar de “onderste”. Deze bevindt onder de hoofdingang en is bereikbaar via een galerij met bogen.

Daar vindt Jack een leuk oud bankje met een mooi uitzicht op de galerij.

Daarna begeven we ons op weg naar de bus die ons naar Driebergen brengt. Hier aangekomen nemen we de trein naar Maarn, die helaas 20 minuten vertraging heeft. Uiteindelijk zijn we om 21:45 u thuis.

Meer foto's:

Lees verder   Amerongen - Grebbeberg