Eibergen - Usselo

7 november 2015           

Vorige week vrijdag hadden we een leuke dag met onze kleinzonen Sten en Jur in het pretpark Toverland. Sten vond de waterbaan met de boomstammen wel spannend, maar nadat hij één keer met opa was geweest wilde hij uiteraard nog eens. Met oma.

Vandaag gaan we het laatste gedeelte van het Trekvogelpad lopen. Het zijn eigenlijk 2 etappes, maar we hebben besloten om ze samen in één keer te doen. Want zoals al eerder opgemerkt rijden de bussen in het weekend op sommige  plaatsen helemaal niet. En om 2 dagen vrijaf te nemen is ook al zo iets. Dit betekent dat we vandaag ruim 30 kilometer voor de boeg hebben. Gisteren zijn we aangekomen in Eibergen, we hebben overnacht in “de Greune Weide”, een net buiten het dorp gelegen tot hotel verbouwde boerderij.

Om 09:00 u zijn we bij het vertrekpunt. We steken de rivier de Berkel over en gaan meteen rechtsaf.

Enkele tientallen meters gaan we via een houten brug over een oorspronkelijk deel van de rivier. We komen bij de Mallumse watermolen, een eeuwenoude molen die gebruikt werd om koren te malen. We passeren enkele oude boerderijen. Teruglopend in de richting van de Berkel loopt onze weg door het buurtschap Loo. Daarna komen we weer bij de Berkel die we ongeveer 2 kilometers naar links volgen. We zien enkele meerkoeten en ook zwanen in het rustig stromende water. Op de plek waar een beek uitmondt in de rivier gaan we linksaf. We volgen nu de stroming van deze beek, genaamd de Koffiegoot vanwege zijn bruin gekleurde water. Het beekje stroomt door bosjes en weilanden. Uiteindelijk gaan we bij een asfaltweg linksaf, en daarna rechtsaf over een bospad. We bevinden ons nu in het landgoed “Het Lankheet”. Het bospad slingert zich door de bomen. Als we een beekje overgestoken hebben gaan we naar rechts over een dijk. We passeren enkele waterbassins waar riet gebruikt wordt om water te zuiveren. Voor ons zien we een grote houten boog met glas aan de zijkant. We lopen door het Waterpark van het landgoed. Vóór de boog gaan links een trap af, gaan weer over een brug en even later door een “tunnel”.

We staan nu voor een waterpartij die we middels enkele ( betonnen) "stapstenen" oversteken.

Is amusant aangelegd. We lopen verder tussen enkele waterbassins en verlaten dan het landgoed. Een paar honderd meter verder bereiken we een verharde weg. We steken een brug over en zien een eetgelegenheid. Hier nemen we een korte pauze. Het is een gezellig ingericht restaurantje.

Na de pauze lopen we terug naar de Buurser Beek die we zo even overgestoken hebben, en volgen de oever naar links. We komen bij de Oostendorper watermolen. Deze molen aan de Buurser Beek is in 1548 gebouwd en is een van de weinige molens in Nederland met 3 slagraderen.

De molen werd gebruikt voor het malen van graan en slaan van olie. Op het eind van de vorige eeuw werd de molen geheel gerestaureerd naar de oorspronkelijke staat. Vanuit de molen loopt de route tussen weilanden en voornamelijk open landschap. Totdat we bij een ven komen. En…….. het begint te regenen. Tiny heeft gelukkig poncho’s meegenomen. Buurtbewoners nodigen ons uit om te schuilen onder een afdak. Als we de poncho’s aan hebben gaan we verder. We lopen nu langs het Haaksbergerveen, een groot natuurgebied waar veel vogels huizen en in het voorjaar broeden. Links van ons zien we een groot heidegebied, wij lopen door een bosje langs de rand. Als we het bosje verlaten wordt het pad drassig. We gaan even op een bankje zitten om wat te eten. Het is inmiddels droog en de poncho’s kunnen uit. De tocht gaat verder over een vlonderpad dat dwars door het veen gebied loopt.

Het is oppassen geblazen, want door de regen zijn de houten planken verraderlijk glad. En er zijn ook enkele planken aan vervanging toe! Maar goed, het is wel mooi om zo door de natuur te kunnen lopen. Er is genoeg te zien. Op het eind van het vlonderpad gaat het pad rechtsaf. Het is zompig, voordat je een stap zet moet je goed uitkijken. Tsja, het is sowieso een drassig gebied, en dan komt die regen er nog eens bovenop. Maar ook aan dit pad komt een einde. In een bosje gaan we naar links over een ruiterpad, dat weer eindigt bij een verharde asfaltweg. Dat is toch weer aangenamer lopen. Het is inmiddels helemaal opgeklaard. Als we naar boven kijken zien we dat de vogels zich aan het verzamelen zijn. Zouden ze überhaupt nog wel vertrekken? Waarschijnlijk wel, maar we hebben extreem warme dagen in november, elke dag sneuvelt er wel een warmterecord. In Maastricht was het van de week boven de 20 ˚C.

We volgen een asfaltweg naar links en iets verder een zandweg met fietspad. Bij een fietsknooppunt gaan we rechtsaf over een fietspad dat later een verharde weg wordt. Bij een verkeersweg gaan we naar links. We gaan over een brug en dan meteen naar rechts. We volgen wederom de Buurser Beek.

Zoals wij het kunnen aanschouwen schijnt dit tijdens warme zomeravonden een gerieflijk ( en misschien wel romantisch) riviertje te zijn. Langs de oevers zien we veel bankjes, stoelen en zelfs kaarsverlichting. Maar het pad waar we over lopen is een vloek voor de wandelaar. Het is ongelijk, scheef en niet gezond voor de gewrichten. Overigens: de Buurser Beek verandert nog eens van naam, namelijk in Schipbeek. Na 2 kilometer nemen we afscheid van het riviertje, bij een brug gaan we naar links over een klinkerweg, en na zo’n 50 meter bij een kleine parkeerplaats weer naar links. We komen bij het Buurserzand, dat wordt beheerd door Natuurmonumenten. We volgen het pad dat via een bocht weer uitkomt bij het pad waar we eerder op liepen. Het is nu echter een brede zandweg. Deze verlaten we al weer gauw en nu lopen we over een smal paadje tussen jeneverbessen struiken. Het paadje eindigt bij een klinkerweg. Deze weg leidt ons eerst door weilanden en daarna door een bos, waarna we naar rechts gaan. Het is wintertijd, dus het begint langzaam aan schemerig te worden. Tiny heeft het wandeltempo stilletjes verhoogd. Na zonsondergang mag je niet overal meer in de natuurgebieden! We gaan naar links over een zandweg en bereiken Het Rutbeek, een recreatieplas. De bewolking is even weggetrokken en het wordt zowaar weer helder aan de hemel.

Het Rutbeek is mooi aangelegd, een grote watervlakte met dagstrand en veel bomen. Er bevinden zich nu veel watervogels, met zoals vaak veel meerkoeten. We hebben niet zo veel tijd, dus lopen we door. We volgen een pad dat langs de vijver loopt. Na een kruising met een asfaltweg gaan we naar links over een smal verhard pad. Na ruim een kilometer gaan we over een asfaltweg rechtsaf. We blijven nu rechtdoor lopen. De asfaltweg wordt weer een zandweg, die op het eind een bocht naar links maakt en eindigt bij een drukke verkeersweg. We gaan naar rechts en…………staan dan voor de kerk van Usselo waar het Trekvogelpad eindigt. Het is ongeveer 17:10 u.

We hadden er al over gelezen, het eindpunt van het Trekvogelpad is niet hetgeen je er van verwacht. Een kerk, daar is niets mis mee, maar aan een drukke weg, zonder markering of een herkenbaar punt. Jammer, het Trekvogelpad verdient meer!

Meer foto's:

Lees verder   Nawoord