Δεν ξεχνάμε τα Τέμπη

28 Φεβρουαρίου 2023, ώρα 23:22

Ημέρα θανάτου 57 ανθρώπων.

Ημέρα αρχής του θρήνου για 57 οικογένειες.

Ημέρα αποκορύφωσης της καταστροφικής πορείας της χώρας. Πάνω από 350 επιβάτες τραυματίστηκαν, αν όχι σωματικά, ψυχικά, και στιγματίστηκαν με μια πληγή που δεν πρόκειται να γιατρευτεί, παρά μόνο αν αρχίσει να κλείνει με την απόδοση της δικαιοσύνης και με την προϋπόθεση ότι δεν θα χαθούν άδικα κι άλλοι άνθρωποι. Είναι τραγικό τη μια στιγμή να χρησιμοποιεί κανείς τα δημόσια μέσα της χώρας του και την επόμενη να παλεύει για την ζωή του. Οι νεκροί ποτίστηκαν από τα δάκρυα των δικών τους. Οι επιζώντες δεν μπορούν να βγαίνουν από τα σπίτια τους και να βλέπουν μέσα μεταφοράς χωρίς να καταρρέουν από τον τρόμο.

1 χρόνο μετά, τα Τέμπη έχουν δημιουργήσει σε όλους μας ερωτήματα για το μέλλον της χώρας. Θα δικαιωθούν τα θύματα του εγκλήματος των Τεμπών; Θα θεραπευτούν οι κοινωνικοπολιτικές παθογένειες της Ελλάδας; Θα μπορέσουμε να ζήσουμε χωρίς δεύτερες σκέψεις για την ασφάλειά μας; Θα μάθουμε από τα λάθη μας; Θα αφήσουμε την χώρα μας να θεωρηθεί ο μεσαίωνας της Ευρώπης;

Μόνο απογοήτευση φέρνουν οι ενέργειες που ακολούθησαν μετά την 28η Φλεβάρη από την πλευρά του κράτους με την απόδοση των ευθυνών σε ένα “ανθρώπινο λάθος” και την προσπάθεια αποσιώπησης των υποχρεώσεων που είχε η πολιτεία για να διασφαλίσει την ασφάλεια των μεταφορών. Πόσος χρόνος πέρασε και πόσα χρήματα χάθηκαν για τον υποτιθέμενο εκσυγχρονισμό του σιδηροδρομικού δικτύου, για να καταλήξουμε να έχουμε ένα δίκτυο άξιο μόνο ντροπής και να θρηνούμε ανθρώπινες ζωές;

Ελπίδα φέρνουν, όμως, οι δράσεις χιλιάδων μαθητών που με τις τσάντες τους έστειλαν το μήνυμά τους για την τραγωδία, οι 1.350.000 Έλληνες που έχουν υπογράψει το ηλεκτρονικό ψήφισμα για την αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών, οι 40.000 που βρέθηκαν λίγες μέρες μετά τη μοιραία σύγκρουση στη διαμαρτυρία στο κέντρο της Αθήνας και κάθε Έλληνας που ζητά δικαίωση για τα θύματα, αλλά και πράξεις για να μην υπάρξουν κι άλλα.

Όπως δεν πρέπει να ξεχάσουμε τα Τέμπη, δεν πρέπει να ξεχάσουμε κανένα άλλο τέτοιο δυστύχημα που αποτελεί ένδειξη της φθοράς της χώρας. Δεν πρέπει να δεχόμαστε ελαφρυντικά ή να επαναπαυθούμε στο ότι κάθε τέτοιο μαζικό έγκλημα αποτελεί μια “μόδα” -όπως χυδαία αντιμετωπίζονται αυτά τα γεγονότα από τα ΜΜΕ- που θα περάσει. Θυμόμαστε και την τραγωδία στο Μάτι στις 23 Ιουνίου 2018,  ώρα 16:50. Κι εκείνη την ημέρα θρήνησαν και συνεχίζουν να θρηνούν 104 νοικοκυριά• κάηκαν αρχοντικά, διαμερίσματα, αυλές, αναμνήσεις. Όσοι δεν κάηκαν, πνίγηκαν προσπαθώντας να γλιτώσουν. Δίχως να λάβουν καμία ενημέρωση, άνθρωποι προσπαθούσαν μετά μανίας να σώσουν ό,τι και όσους προλάβαιναν, με ελάχιστο ποσοστό επιτυχίας.

Είναι φανερό, λοιπόν, πως ποτέ δεν αντιμετώπισε η χώρα τέτοιες καταστάσεις, ποτέ δεν αναλάμβανε ευθύνη για τα θύματα, για τις υλικές καταστροφές, για την ψυχική οδύνη τόσων οικογενειών. Μονάχα μερικά πρόστιμα και αποζημιώσεις αρκούν για να απαλύνουν τον πόνο τους; Δεν πρέπει να συνεχιστεί άλλο η περιφρόνηση των γεγονότων. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να θυμόμαστε κάθε τραγικό γεγονός που είναι ένδειξη των σοβαρών προβλημάτων που υπάρχουν στις δομές της χώρας.

Πόσοι ακόμη πρέπει να σκοτωθούν; Πόσες ζωές να καταστραφούν; Πόσα κτίρια να πέσουν; Πόσα σπίτια να καούν; Πόσα τρένα να συγκρουστούν;

Πρέπει να μαθαίνουμε από τα λάθη μας, όσο “ανθρώπινα” και να είναι…