Geleerden naar wie in het basiswerk verwezen wordt

Ibn Taymiyya is een van de meest vooraanstaande theologen van het Mamluk-tijdperk en werd Sheikh van de islam genoemd. Hij maakte deel uit van de Hanbali wetschool. Ibn Taymiyya werd geboren in Harran in het jaar 661 AH. Hij bleef daar tot de leeftijd van zeven jaar en verhuisde daarna naar Damascus. Hij groeide op tussen onderdrukkers en onrechtvaardigen, in een periode waarin de islamitische natie in een staat van wanorde en zwakte verkeerde. In deze periode verschenen de Tataren, de Turkse volkeren. Dit hield hem echter niet tegen om een belangrijke wetenschapper te worden. Hij was bekend om zijn debatten tegen de onderdrukkende sultans waarin hij de woorden van de waarheid uitsprak. Naar verluidt streefde hij voor het belang van God met zijn pen, tong en zwaard. Hij worstelde met de pen tegen filosofen en atheïsten en met zijn zwaard tegen de Tataren. Hij stierf in de maand Dhu al-Qi'dah in het jaar 728 AH.

Jarenlang stond hij bekend om zijn intelligentie, memorisatiekracht, reactievermogen en snelheid van waarneming. Hij keerde terug naar de bronnen van de islam: de Koran en Soenna. Zijn methode in de koranwetenschappen is de religieuze exegese (tafsir bil- ma’thur).

Het werk van Ibn Taymiyya is uitgebreid. Zijn bekendste werken zijn:

· Al-Siyāsat al-sharʿiyyah: verhandeling over juridische politiek

· Kitab al Iman: het boek van geloof

· Al-Jawāb al-Ṣaḥīḥ li-man baddala dīn al-Masīh (Het correcte antwoord aan zij die het geloof van de Messias vervormd hebben): refutatie van het christendom in zeven delen

· Darʾ taʿāruḍ al-ʿaql wa al-naql: weerlegging van de tegenstelling tussen rede en openbaring

· Minhāj al-sunnah: de weg van de traditie

· ….