ΟΙ ΣΦΑΓΙΑΣΘΕΝΤΕΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΝΑΟΥΣΑΣ

Η επανάσταση της Ναούσης άρχισε την Κυριακή της Ορθοδοξίας του 1822. Οι Ναουσαίοι αντιστάθηκαν ηρωικά στα στρατεύματα του Λουμπούτ πασά, αλλά ο τουρκικός στρατός κατόρθωσε να εισέλθει στην πόλη σφαγιάζοντας τους υπερασπιστές της και συλλαμβάνοντας αιχμαλώτους. Όταν ολοκληρώθηκε η καταστροφή, οι Τούρκοι οδήγησαν τους 1241 αιχμαλώτου στο Κιόσκι της Ναούσης ενώπιον του Τούρκου πασά. Έναν-έναν τους καλούσαν και τους ζητούσαν να πουν το όνομά τους και τη θρησκεία τους. Τους ζητούσαν να αρνηθούν την πίστη τους, για να τους χαρίσουν την ελευθερία. Αλλά εκείνοι με θάρρος και γενναιότητα απαντούσαν: «χριστιανός είμαι και χριστιανός θα πεθάνω». Ακολουθούσε το μαρτύριο. Αποκεφαλιζόταν και τα σώματά τους σχημάτιζαν σωρό. Μέχρι τη στιγμή που ένα νεκρό σώμα σηκώθηκε και άρχισε να βαδίζει, κρατώντας στα χέρια του το κεφάλι που μόλις του είχαν κόψει, πρώτα προς τη σκηνή του στρατηγού και στη συνέχεια προς τη γέφυρα. Ήταν το σώμα του νεαρού Ράπτου Νικολάου Κοκοβίτη που είχε μαρτυρήσει πριν από λίγο. Οι Τούρκοι τρόμαξαν, το θεώρησαν θαύμα και κατέπαυσαν τη σφαγή. Οι ψυχές των μαρτυρικώς τελειωθέντων Ναουσαίων είχαν ανέβει ήδη στον ουρανό για να λάβουν τον στέφανο της δικαιοσύνης από τον Θεό. Τον στέφανο του μαρτυρίου έλαβαν όμως και οι γυναίκες της Ναούσης, που βρέθηκαν στις φυλακές της Θεσσαλονίκης που υπέφεραν φρικτά βασανιστήρια. Η γυναίκα του Καρατάσου μαρτύρησε κλεισμένη μέσα σε ένα σάκο με φίδια. Η γυναίκα του Ζαφειράκη κτίσθηκε ζωντανή σε ένα τοίχο του ναού της Αγίας Σοφίας. Μόνο το κεφάλι της είχαν αφήσει έξω έχοντας αλείψει το πρόσωπό της με μέλι, για να έρχονται οι σφήκες και να την τσιμπούν.

Η μνήμη τους εορτάζεται την Κυριακή του Θωμά.