Στο παραπάνω ψηφιδωτό εικονίζομαι, εγώ! Τι εννοείτε ποιος είμαι εγώ; Αποκλείεται να μη με γνωρίζετε. Είμαι ο ξακουστός Αχιλλέας, ο Πηλείδης, ο βασιλιάς των Μυρμιδόνων και "προπύργιο" των Αχαιών στον Τρωικό Πόλεμο. Την τελευταία μου μάχη την έδωσα εκεί στο Ίλιον, καθώς βρήκα τον θάνατο από το βέλος του Πάρη, ο οποίος με λάβωσε στο μόνο τρωτό μου σημείο, την φτέρνα. Όμως καλύτερα να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Από πολύ αρχή! Από το πρώτο μου λουτρό…

Αυτό απεικονίζεται στο ψηφιδωτό, που σήμερα βρίσκεται στην «Οικία του Θησέα», στον αρχαιολογικό χώρο της Πάφου. Δημιουργήθηκα γύρω στον 5ο αιώνα μ.Χ. Ευτυχώς σώζομαι σε αρκετά καλή κατάσταση, και σκέφτομαι λοιπόν να σας διηγηθώ όσα έζησα και να σας παρουσιάσω την οικογένειά μου!

Ξεκινώντας φυσικά από εμένα, βρίσκομαι στην αριστερή πλευρά του ψηφιδωτού. Με κρατά στα απαλά της χέρια η αγαπημένη μου τροφός, η Ανατροφή. Ετοιμάζεται να με βουτήξει σε αυτή τη μεγάλη λεκάνη με νερό. Να εδώ στα δεξιά μου. Δίπλα από την Ανατροφή η Αμβροσία, μία άλλη θεραπαινίδα μας, φέρνει νερό μέσα σε ένα αγγείο διακοσμημένο από χρυσό. Στο κέντρο της παράστασης δεσπόζει η λατρευτή μου μητέρα, η Νηρηίδα Θέτιδα. Η μανούλα μου παρακολουθεί με ευλάβεια το πρώτο μου λουτρό, μισοξαπλωμένη σε ένα ανάκλιντρο.

Δίπλα από τη μητέρα μου, καθισμένος σε έναν θρόνο ο πατέρας μου, ο Πηλέας, κρατά στο χέρι του ένα σκήπτρο. Προς τα δεξιά απεικονίζονται οι τρεις μοίρες η Κλωθώ, η Λάχεσις και η Άτροπος έχοντας στα χέρια τους αδράχτι και ρόκα, δίπτυχο και περγαμηνή αντίστοιχα. Αυτές οι τρεις μοίρες συμβολίζουν το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον μου. Το τι προσφέρουν σε εμένα και στις ζωές όλων, προδίδεται από το όνομα της καθεμίας. Η Κλωθώ είναι αυτή που γνέθει το νήμα της ζωής, η Λάχεσις το ξετυλίγει και καθορίζει το τι θα λάχει στον καθένα και η Άτροπος το κόβει, όταν φυσικά έρθει η ώρα.

Κάθε χρόνο χιλιάδες τουρίστες επισκέπτονται τον αρχαιολογικό χώρο της Πάφου. Θέλουν να με δουν από κοντά και να με θαυμάσουν. Οι περισσότεροι έρχονται τους καλοκαιρινούς μήνες. Έτσι συνδυάζουν τις διακοπές τους στο πολυσύχναστο νησί της Κύπρου με την περιήγηση στους αρχαιολογικούς χώρους. Τώρα που το σκέφτομαι είναι σχεδόν αστείο για κάποιον να τους παρατηρεί. Όλοι μου φαίνονται ίδιοι, με τα ευφάνταστα καπελάκια τους, που τους προστατεύουν από τον καυτό ήλιο, και τις κοντές βερμούδες τους, με μία κάμερα να κρέμεται στο στήθος τους, να εξερευνούν γεμάτοι περιέργεια ό,τι έχει να τους προσφέρει αυτός ο τόπος. Αυτές οι στιγμές είναι που με κάνουν να αναλογίζομαι πόσο γρήγορα περνά ο χρόνος. Σαν χθες θυμάμαι, όταν για πρώτη φορά στάθηκε μπροστά μου έκπληκτος ο δημιουργός μου και με κοίταγε ώρες ατελείωτες. Μου είπε «Είσαι το ομορφότερο έργο μου»!