Ίαν-Αθανάσιος Νικολόπουλος, Β1

Και συνέχισα για το κάστρο του Αγ Ιλαρίωνα, ή Δίδυμος ή φρούριο του θεού του Έρωτα. Εκεί υπήρχε και το ιερό της θεάς Αφροδίτης. Έτσι ήταν και η ρήγαινά μου, σαν την Αφροδίτη. Πίστευα πως τα βάσανά μου θα τελείωναν και επιτέλους θα κατάφερνα να τη βρω, να την αγγίξω και να την παντρευτώ. Χτισμένο σε υψόμετρο 725 μέτρων με δυο απότομους βράχους ολόγυρα του και τρεις αμυντικές ζώνες, ήταν και αυτό το κάστρο δαιδαλώδες, δύσκολα προσπελάσιμο. Ποιος και πώς το είχε χτίσει;

Φήμες έλεγαν πως όταν οι εργάτες τέλειωσαν το χτίσιμό του, η Ρήγαινα τους κάλεσε για την πληρωμή τους. Αντί για πληρωμή όμως, άλλους εργάτες τους γκρέμισε από τα τείχη του κάστρου και άλλους τους έχτισε μέσα στους τοίχους του για να μην αποκαλύψουν σε κανέναν το μυστικό της κατασκευής του. Μα πόσο ζηλιάρηδες ήταν οι άνθρωποι! Μήπως αυτές ήταν φήμες των εχθρών; Ποιος θα τολμούσε να ισχυριστεί κάτι τέτοιο μπροστά μου, μπροστά σε μένα, τον αντρειωμένο Διγενή;

Βρήκα τις πόρτες ανοιχτές και πλήθος ανθρώπων να τρέχει και να φωνάζει. Τι είχε συμβεί, πού ήταν η Ρήγαινά μου, αναρωτήθηκα, ακολούθησα το πλήθος για να ξεδιαλύνω το μυστήριο. Στην πρώτη αμυντική ζώνη υπήρχαν επτά ημικύκλιοι πύργοι κατά μήκος του τείχους, ενώ άλλοι δύο πύργοι προστάτευαν την κύρια είσοδο του κάστρου. Θαύμασα τις πολυτελείς αμυντικές κατασκευές πάνω από αυτή την είσοδο.. Όση ώρα και αν περιπλανιόμουν και χανόμουν στα πολυάριθμα δωμάτια, τους χώρους διαμονής στρατιωτών και ζώων, πουθενά η Ρήγαινα. Ανέβηκα στη δεύτερη ζώνη περνώντας μέσα από ένα θολωτό πέρασμα που έκλεινε με κινητή γέφυρα. Εκεί είδα και μια εκκλησία, αλλά και υπόγειες αποθήκες, κουζίνες με θολωτή οροφή και πολυτελή διαμερίσματα. Ίσως εκεί τη συναντήσω, σκέφτηκα.

Από ένα απότομο μονοπάτι και μια αψιδωτή είσοδο οδηγήθηκα στην τρίτη ζώνη, την ψηλότερη. Εδώ ήταν τα βασιλικά διαμερίσματα, ήμουν σίγουρος. Ήταν ένα μακρόστενο διώροφο κτίριο. Στο ισόγειο υπήρχε μια μεγάλη θολωτή αίθουσα, μια έξοδος κινδύνου και μια δεξαμενή. Μια πλατιά σκάλα με οδήγησε στον όροφο του κτηρίου σε μια μεγάλη αίθουσα με ξύλινη οροφή. Από τη μια πλευρά υπήρχε μια στοά που ένωνε εξωτερικά τους χώρους του ορόφου και από την άλλη πλευρά μια σειρά καθισμάτων και ένα τεράστιο παράθυρο.

Εκεί συνάντησα έναν στρατιώτη δακρυσμένο. Θέλησα να μάθω τι είχε συμβεί. Μου διηγήθηκε το τραγικό γεγονός. Το κάστρο ήταν πολιορκημένο από τους εχθρούς για έναν χρόνο. Αυτό τον χρόνο που εγώ ήμουν κλεισμένος στο μυστικό 101^ο δωμάτιο του Βουβαφέντο. Τελικά έπαθα ό,τι και ο Παναής ο βοσκός. Οι εχθροί όσο και να προσπαθούσαν δεν μπορούσαν να μπουν στο κάστρο. Η αντίσταση των στρατιωτών της Ρήγαινας και η αρχιτεκτονική του κάστρου καθυστερούσαν την παράδοση του. Έτσι σοφίστηκαν ένα τέχνασμα. Μάζεψαν τα πράγματά τους και προσποιήθηκαν ότι έφυγαν. Αυτοί όμως κρύφτηκαν λίγο πιο κάτω. Ένας στρατιώτης μεταμφιεσμένος σε ετοιμόγεννη γυναίκα χτύπησε την πόρτα του κάστρου ζητώντας βοήθεια. Η καλή μου συγκινήθηκε και έδωσε εντολή να ανοίξουν στη φτωχή γυναίκα για να τη βοηθήσουν. Μόλις όμως άνοιξε η πόρτα του κάστρου όρμησαν μέσα οι εχθροί. Και η Ρήγαινα κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να σώσει το κάστρο της. Συγκέντρωσε τις υπόλοιπες γυναίκες του φρουρίου της και ρίχτηκαν όλες μαζί στον γκρεμό για να αποφύγουν την ατίμωση. Σκοτώθηκαν από αυτό το μεγάλο παράθυρο που ήταν μπροστά μου.

Αποκλείεται, σκέφτηκα, με κοροϊδεύει, ούρλιαξα, η Ρήγαινα με περιμένει, κρύβεται. Βρήκε πάλι τρόπο να κρυφτεί, μα τούτη τη φορά η πονηρή το παρατράβηξε, πήγε στον άλλο κόσμο. Δεν θα της περάσει, θα τη βρω και εκεί! Φεύγω, πάω να βρω τον Χάροντα να παλέψουμε για να καταφέρω να μπω και εγώ στο βασίλειό του κι έτσι επιτέλους να συναντηθούμε, να γίνουμε το τέλειο ζευγάρι, ο Άρης και η Αφροδίτη...