naar Berbice

Beata Louise (Bartje) was 44 jaar en moeder van 4 kinderen, toen zij naar de Barbiesjes ging. Op 20 oktober 1768 vertrok zij met man, kinderen en (schoon-)moeder aan boord van het schip 'De Zeevaart'' vanuit Texel.  Na een onstuimige reis kwamen ze op 24 maart 1769 in de Nederlandse kolonie aan. Beata Louise's man, Stephen Hendrik de la Sablonière was benoemd tot gouverneur van de West-Indische kolonie Berbice.  De nieuwe gouverneur en zijn gezin werden met saluutschoten ontvangen en vervolgens met het koloniejacht van boord gehaald. In fort Nassau stond voor hen een gouverneurshuis klaar. Kort na aankomst werd begonnen aan een lange brief naar huis, naar familie in Kampen.

verblijf in Berbice

In het begin bevalt het uitstekend in Berbice. Ze hebben het geluk te arriveren in de winter, in Berbice het meest gezonde jaargetijde. Het gouverneurshuis ligt aan de rivier, die zo breed is als de Trekvaart bij Kampen. Voor het huis is een plein, vergelijkbaar met De Plantage in Kampen. Aan de overzijde van de rivier staan 11 kanonnen.  Er is een galerij over de gehele breedte van het huis, waar de familie koffie en thee drinkt. Direct rechts, na binnenkomst, ligt het gouvernementskantoor. De kamer er naast wordt gebruikt als school voor de kinderen. Daarachter liggen de keuken en bakkerij. Een van de mooiste kamers, met twee ramen, ziet uit op de rivier en de Lutherse kerk. Verder zijn er gelijkvloers nog een grote slaapkamer en de kamer van (schoon-)moeder. Achter de kamer van (schoon-)moeder staat in een kabinet het klavecimbel. Aan het kabinet grenzen nog de raadkamer en de kamer van de gouverneur.

Het ontbijt bestaat uit brood, boter, kaas , rookvlees, tong en cacao. Bij het middagmaal worden dagelijks verse snijbonen, kropsla, asperges en postelein uit de gouvernementstuin geserveerd. Het wittebrood is er net zo luchtig als in Nederland en goede wijn is er volop. Soep van papegaaien valt goed in de smaak. De kinderen slapen in hangmatten. Het huishouden wordt gedaan door een keukenmeid met zes helpsters, vier dienstmeiden en drie knechts.

Het valt de nieuw aangekomen gouverneursfamilie op dat de Europese ambtenaren en planters rijke, met goud en zilver behangen kleding dragen. De dames zijn gekleed volgens de laatste mode en perfect gecoiffeerd. De tot slaaf gemaakten dragen vrijwel geen kleding en worden goddeloos en wreed behandeld. 

Samen met de eerste brief stuurt mevrouw de la Sablonière twee grote schildpadden, een fles tonkaboontjes, zes koeken chocolade, 160 stuks geconfijte vruchten en lemoensap naar Kampen. Deze moeten verdeeld worden onder haar broers en zussen.