(Niet) durven dansen

Durven dansen. Niet-?

‘Wie geen angst kent en die dus niet moet overwinnen, kan moeilijk een moedig man genoemd worden.’ (Yaël Dayan)
‘Ik vrees de mensen die geen angst kennen.’ (Gilbert Cesbron)

Durven dansen. Niet-?

Heel wat mensen willen wel graag dansen, maar durven niet. Dat niet durven varieert van zich bekeken voelen, over onzeker zijn en plankenkoorts tot echte chorofobie of dansfobie. Soms is die schrik vergelijkbaar met het bang zijn bij het geven van een spreekbeurt voor publiek.
Ga ik het wel kunnen?
Wat gaan de mensen van mij denken?
Ga ik het (in hun ogen) wel goed (genoeg) doen?

Als reactie klappen sommigen dicht. Ze zetten de stap naar de dansvloer niet (meer), of kunnen amper nog bewegen. En toch zouden ze graag( mee)dansen. Soms vinden ze het zelfs beschamend om niet mee te dansen, en toch blokkeren ze bij iedere poging.

Vaak is dit veroorzaakt door de aandacht die we hebben voor wat anderen er van kunnen vinden.
We maken ons zorgen om hoe we overkomen.
Eigenlijk moeten we die externe aandacht op onszelf richten. Dat is niet eenvoudig voor sociale wezens, maar je kan het leren. Tracht te ontdekken wat je voelt in je eigen lijf. Voel wat de muziek en het ritme met je lichaam doen. Geef je lichaam de kans om te reageren op die muziek.
Ook angst en onzekerheid zijn gevoelens die je lichaam kan en mag ervaren en uitdrukken. Extreem rillen van angst is niet te onderscheiden van shaken. En niet bewegen is een freeze. Druk wat je voelt uit met je lichaam en je bewegingen, en ervaar hoe fijn en bevrijdend dat kan zijn. Wees geïnteresseerd in wat je zelf voelt, niet in wat anderen denken. En spreek met je lichaam. Dans is expressie.

Je kan dit oefenen door alleen te dansen en je dan te concentreren op wat je voelt. Alleen thuis dansen en bewegen lukt meestal aardig. Leer dat gevoel te ontdekken, en je er op te concentreren. Die innerlijk gerichte aandacht kan je zelfs als je op straat loopt oefenen.

Er zijn mensen die niet durven dansen omdat ze zich schamen over hun lichaam. Dat tast ons zelfbeeld en zelfvertrouwen aan. Maar ook aan ons lichaam en aan onze conditie kunnen we werken. Misschien is gaan dansen en genieten net een goede motivatie om ook fitness te doen, of te gaan joggen.

Andere tips: er bestaan natuurlijk ook therapieën en cursussen: Mindfullness, Gestalttherapie, Feldenkrais methode. Die kunnen helpen om onszelf te (leren) kennen en te aanvaarden en om onze capaciteiten zo goed mogelijk te gebruiken.

Danstips: volg dansles. Het zal je houvast en zelfvertrouwen geven. Je leert een aantal passen en figuren, en danst die dan. Dat zit altijd goed. Je hebt een vast programma, en je weet je dat je dat goed doet.

Begin met een duidelijke en eenvoudige dans, volg eerst disco-boogie. Het schiet goed op, je kan al snel de dansvloer op en leert hoe dat voelt.
Er zijn dansscholen die na een 5-tal lessen speciale oefenavonden hebben voor beginners. Je staat dan enkel met collega lotgenoten die zichzelf ook vaak klungelaars vinden op de dansvloer. Dat schept een band en helpt je, vooral ook omdat je samen dezelfde lessen volgde. Vraag er in de dansschool naar.

Een andere insteek: ga op Argentijnse tango les. Argentijnse Tango is volstrekt uniek als dans. Het is anders dan alle andere dansen. Je leert er op gevoel dansen. Ga eerst eens naar een les kijken. Zoek een tangoclub waar geen showdans wordt gegeven, maar authentieke tango. Proef of je de muziek kan appreciëren en er tot rust kan komen, en probeer het uit.

Wees je er bewust van: de beste stuurlui staan aan wal. Wie het met veel bravoure kan uitleggen en beter weet, kan het daarom nog niet beter. Er is veel verschil tussen zeggen en doen. Luister niet naar kletskousen, kijk naar dansers. Het is veel meer waard om 3 minuten zelf te dansen, dan er 30 minuten over te praten of naar te luisteren. Just do it.

Zij die (in jou ogen) goed (lijken te) dansen zijn ook als kluns begonnen. Ze hebben veel en lang geoefend. Daardoor kunnen ze het. Maar niemand is vergeten dat ie zelf ook al die pasjes en moves heeft geleerd en geoefend. Goede dansers lachen beginners zeker niet uit. In tegendeel. Die herkennen gesukkel en waarderen de pogingen. Ik zie vaak op de dansvloer de beste dansers het meest stilstaan en opnieuw proberen om een beweging onder de knie te krijgen! Meer nog: wie het kan helpt je graag verder als er iets niet (goed) lukt. Gewoon vragen, ze voelen zich vereerd.

Probeer Zumba. Al dan niet met een vriend of vriendin. Je leert er samen met anderen heel wat dansbewegingen en ritmes. Daardoor krijg je genoeg (zelf)vertrouwen om ook andere dansen te doen.
Bijvoorbeeld lijndansen. Kan je ook zonder partner aan beginnen. En je leert er ook de pasjes en ritmes van alle stijl- en latindansen, alleen dan in andere figuurtjes. Het maakt de opstap weer makkelijker.

Probeer privéles. Oké, dat kost wat, maar er zijn geen pottenkijkers. Je kan rustig en snel de basis van enkele dansen onder de knie krijgen. Zo is het ook een prima opstap naar een danscursus. Je weet dan voor je daar aan begint al dat je het zal kunnen. En je kent de zaal en de lesgever al.

Vraag een (dans)partner die je vertrouwt en die je vertrouwen geeft, en die je laat dansen. Fouten maken mag.
Eigenlijk zijn er geen fouten, want er zijn geen vaste regels of wetten om te dansen. Andere uitvoeringen of interpretaties kunnen altijd. Iemand die een figuur anders geleerd heeft, danst ze anders. Dat is niet fout, gewoon anders.

Probeer Afrikaanse dans. Ga terug naar oerritmes en –bewegingen, samen met anderen die dit ook vanaf de basis in zichzelf willen ontdekken. Je kan niks fout doen. Je volgt samen dezelfde weg, en danst. Anders, maar toch… Het maakt de weg vrij om te durven bewegen. Niemand kan je raar aankijken, want iedereen doet en voelt even vreemd.

Ga in de discotheek of dansschool midden in de drukte staan. Verberg je in de massa. Van rond de dansvloer ben je niet zichtbaar, en de dansers rondom je hebben het te druk met zichzelf.

Ga eerst slowen. Je kan echt niets verkeerd doen.
Probeer het eens in een duistere discotheek.

Een veel gebruikt hulpmiddel: alcohol… Ik ga het niet promoten, maar je kan zelf wel inschatten of het je helpt om de eerste stappen te zetten. Je hoeft daarom nog geen zuipschuit te worden.

Je leeft maar 1 keer. Als je het graag wil doen, begin er dan aan! Motiveer je zelf.

Verkleed je om te gaan dansen. Kruip zo in de rol van een danser(es) en speel die.

Een andere instelling: ze kennen me toch niet dus wat maakt het uit!

Op veel opendeurdagen wordt ook een dansje of een basispas aangeleerd. Iedereen doet dan mee, om eens te proberen. Stap mee in de anonieme massa. Dat maakt het fijn. En je kan onmogelijk opvallen. Misschien is het net dat kleine zetje dat je nodig had om te beginnen.
Vraag een vriend of vriendin om mee te gaan. Als je daar steun aan hebt. Of misschien net niet, als je denkt dat je je schaamt.

We hebben al enkele keren een cursus disco-boogie gehad voor de single vereniging. Allemaal lotgenoten. Dansen is er een uitgelezen mogelijkheid om contacten te leggen, een potentiële partner te ontmoeten, heel wat prettige avonden in gezelschap door te brengen. Iedereen wil het graag, maar zeer velen durven niet (goed). Ze durven het ook alleen maar in de eigen vereniging. Samen.
En het valt telkens fantastisch mee. Je ziet er kerels beginnen met zo goed als geen gevoel voor ritme, onhandig (of onvoetig). Klunzen en stuntelen. Hopeloos. En toch, na 5 of 6 lessen zie je dezelfde sukkelaar aan anderen de nieuwe figuren uitleggen. Fantastisch toch? En hartverwarmend. En sommigen krijgen de smaak te pakken, en stappen met genoeg gekregen zelfvertrouwen naar een dansschool.

Ik heb achteraf al veel verhalen gehoord van hoe het voelde. Wel willen, maar niet durven. Toch maar inschrijven, maar eigenlijk nog niet durven. En als het korte bij komt: nachten lang slecht, of zelfs niet slapen… En toch maar naar de eerste les rijden. Want je hebt ingeschreven. En niet uit de auto durven stappen. Jezelf verplichten om met rode kaken en een bonkend hart naar binnen te gaan. Vreselijk gewoon.
Maar na 2 lessen al zalig! Je hoort van anderen dezelfde verhalen. Zelfs van de grootste macho’s! (Als die het tenminste durven vertellen.) Dat maakt je sterk. Heerlijk gewoon, om al die mensen dan te zien dansen. En genieten.
En daar gaat het om. Dus probeer. Als je nog niet durfde, heb je mogelijk wel wat aan deze tips. Trek je stoute schoenen maar aan…

‘De schrik om iets niet te kunnen is de grootste hinderpaal om het te doen.’

(naar Marie Genevieve D’Arconville)