Jitterbug en Lindy hop

Jitterbug en Lindy hop

Marshall Stearns vertrouwt het verhaal van Shorty George Snowden voor de naamgeving van de Lindy. "Op 17 juni 1928 was er een groot dansfeest in de Manhattan Casino ( een enorme balzaal in NYC). De aanleiding was een nieuwe rage:..... Dansmarathons".

Een van de dansers was nog steeds op de dansvloer toen de zaak werd gesloten door de Raad voor Volksgezondheid. Hij heette George "Shorty" Snowden. Tijdens een van de korte wedstrijden onder de overblijvende koppels, besloot Snowden om een ’breakaway’ te doen: hij zwierde zijn partner weg en improviseerde zelf een paar solo-passenn. In de eentonigheid van de marathon was het effect ‘elektrische’, en zelfs de muzikanten kwamen tot leven. Shorty had iets nieuws gestart.

Op een gegeven moment kwam Fox News Movietone om de marathon op te nemen en ze besloten een close up te maken van Shorty's voeten. De algemene indruk was dat Shorty gaga was, en zijn dansen verward. "Wat doe je met je voeten," vroeg de interviewer, en Shorty, zonder te stoppen, antwoordde: "De Lindy." Sommige bronnen zeggen dat bij een krant zag liggen met een artikel op de voorpagina:” Lindy hops the ocean.” (Maar dat deed Lindbergh in 1926….)

Anderen verwijzen naar de vliegende vaart van de dans, waarbij de voeten nauwelijks de grond zouden raken…

In 1926 werd het Savoy Ballroom in Harlem geopend in New York met de beroemde jazzband van Fletcher Henderson. De dansers combineerden er al snel de Foxtrot, Charleston, Black Bottom, en verschillende toen populaire dansen met dierennamen om een nieuwe dans te laten passen bij de jazzmuziek. Deze dans werd al snel bekend als de Lindy Hop (Sadie, 1980, 11 / 5), genoemd naar Charles Lindbergh, die dat jaar solo de eerste non-stop trans-Atlantische vlucht maakte. De naam zou gekozen zijn omdat de dansers meer tijd in de lucht leken te vliegen, dan op de vloer te staan. In 1934 werd de dans in het Savoy in Harlem beschreven door Cab Calloway als "de razernij van jittering bugs", (kriebelende beestjes) dus het werd al snel bekend als de Jitterbug (Burchfield, 1976, II/425).

Volgens Frank Werber, voormalig lid van Whitey's Lindy Hoppers, een groep die de wereld rond toerde in de jaren 40, en de dans op talloze podia en in films danste, was Jitterbug een neerkijkende en ridiculiserende term waarmee zwarten omschreven hoe blanken probeerden de Lindy te dansen. Ze noemden de witte dansers jitter bugs.

Frank Manning van de Whitey’s Lindy Hoppers zei: “Lindy en swing zijn hetzelfde. Jitterbug is van de ‘40’er jaren. Het is sneller en springeriger. Het was blank, zoals rock and roll de witte versie was van rhythm and blues. Lindy is zachter en vloeiender. Jitterbug (zenuwpees) bevat niet noodzakelijk sprongen.”

Volgens Ray Walker draagt de term Jitterbug een stigma. De term zou gebruikt zijn voor mensen met symptomen van syfilis, jeuk, rillingen en ongecontroleerde spiertrekkingen. Die konden dus ook niet gecontroleerd dansen. Zo deed de naam zijn intrede. We werden Jitterbugs en we aanvaardden de titel met gratie en tolerante humor. Het grote publiek echter niet. Omdat onze dans zo compleet nieuw was voor het publiek, en zo verschillend van alles wat ze ooit hadden gezien op de dansvloer, werden we beschouwd als een wilde, ongedisciplineerde, vulgaire bende, overdreven geobsedeerd door seks (wat niet per se slecht is naar mijn mening), en met een totaal ontbreken van manieren en moraal. Dat was de algemene opinie over de swing dansers in de late jaren 1930, maar big band muziek begon te overheersen, en Jitterbugging was de enige soort dans die in staat was recht te doen aan deze nieuwe en opwindende muziek. Dus werden we minder en minder belasterd met het verstrijken der jaren. In de 1950's, verwezen we naar onszelf als swing dansers, en de term "Jitterbug" werd slechts af en toe nog gehoord. "

(What’s new? ‘De jeugd van tegenwoordig….’)