Dans bij Kelten en Romeinen

Dans bij Kelten en Romeinen

Kelten

Slaven, Germanen en Kelten kenden vele rituelen waarin gedanst werd. Vaak zijn die later, in de Middeleeuwen, gewoon door de kerk ‘ingepalmd’ en net als heilige plaatsen en goden, verwerkt in kerkelijke riten.
Dansen om de meiboom - in sommige Europese landen nu nog gebruikelijk - is bijvoorbeeld onderdeel van een oeroud vruchtbaarheidsritueel, dat door Slavische en Germaanse volken werd uitgevoerd in de lente. De Kelten kenden ook jacht- en dierdansen.

Romeinse dansen

Na de dood van Alexander de Grote in 323 voor Christus viel zijn wereldrijk mettertijd uiteen. Geleidelijk namen de Romeinen veel stukken en staatjes over. Zij vonden de Griekse of Hellenistische cultuur superieur en adopteerden veel gebruiken. Daaronder ook goden, en dansen.

In het oude Rome stond dans in hoog aanzien. De filosoof en schrijver Lucianus beschouwde dans als een goddelijk geschenk voor de mens. Volgens hem was dans tegelijk met de kosmos ontstaan: de orde in het heelal was volgens hem een rondedans van planeten en sterren van goddelijke oorsprong.

Vanaf 200 v. C. ontwikkelde het Romeinse bewegingstheater zich, onder invloed van onder meer Griekse dansen. Vooral pantomime en dramatische handgebaren werden gebruikt. De dansers droegen vaak beweging belemmerende lange gewaden en maskers. Met hun voeten gaven ze een ritme aan.
Terpsichore was hun muze van de dans en de lyrische poëzie.