Focus of Brandpunt

Wanneer wij hier over de "Focus" of het "Focussen" praten en/of schrijven duiden wij op iets waar je speciale aandacht aan geeft.

De focus wordt ook wel brandpunt genoemd: het punt waarin de lichtbundels van een oneindig ver verwijderd object worden geconcentreerd na breking door een positieve vergrotende lens óf na terugkaatsing door een parabolische spiegel. Indien dit onafhankelijk van andere optiek in een optisch instrument gebeurt, spreekt men ook wel van het primaire focus.

{Astranaova, Weer en sterrekundige intelligence}

De "Focus" kan het scherpstellen zijn van een camera op een bepaald onderwerp wat zich in het beeld bevindt. Dit zal scherp worden afgebeeld op de foto en de rest eromheen zal minder scherp te zien zijn op de uiteindelijke afdruk. Maar het kan ook de bepaling van onze kijk zijn op dingen. Hoe wil men kijken naar iets en het meeste aandacht scheppen op iets.

De focus waar wij het over hebben is dan ook het object of de kwestie waarop het denken en de aandacht is gericht, met in dit geval de figuur of persoon Jesus of Jezus Christus, wiens originele naam Jeshua Ben Josef is en die als mensenzoon ook gekend is geraakt als Ben HaElohim Jeshua of Jesjoea/Jezus de zoon van God.

Wanneer men moet focussen gaat het over een al of niet zien met blote oog zien, met het ongewapend oog zien, of zijn ogen opentrekken. Om te focussen moet men uit de doppen zien of met zijn ogen zien. Een werkelijke focus voor je zelf gaat niet als men enkel berust op de kijk van een ander.

Om te focussen moet men durven schouwen, kijken, blikken, en moet men niet bang zijn om eens te komen neuzen. Het komt er op aan om de ogen te richten naar iets of iemand of naar meerdere personen of naar meerdere objecten of stellingen.

Om te focussen moet men zijn ogen wenden naar datgene waar de focus zal naar moeten toe gaan. Met moet zijn ogen laten gaan over datgene waar men meer over wil weten of waar men zich op of naar wil richten.

Om te focussen moet men ook toe laten dat men het oog naar of op iemand of iets wil laten slaan. Met het verstand moet men ook in het ogenschouw durven nemen of iets met de ogen afmeten en met de ogen volgen.

Hierbij kan het gerust zijn dat men zichzelf toe laat om af te gaan op bepaalde gegevens of dat men 'af ziet' of over gaat tot afkijken, afstaren, afturen, om met de blik te omvatten, rondzien, rondgapen, reikhalzen, inzien, inkijken, opkijken, omhoog kijken, voor zich zien, rechtuitzien, rechtuitkijken, achteromzien, omhoog kijken, achterom kijken, terugzien, opzien, afzien, doorzien, doorkijken, doorschouwen, overzien, blijven doorzien.

Men kan dan iemand strak aanzien, toezien, iets beletten (zn.), turen, beturen, gapen, pieren, staren, starogen, loerogen, sneiogen (zn.), loerogen, loeren op, ogen naar, in het oog houden, of men kan "de lakense bril opzetten", of de ogen niet kunnen afhouden (afwenden) van iets of iemand. Een focus kan zelfs overgaan tot het met zijn blikken trachten te doorboren. Het betreft met zijn ogen in ieder geval de kost geven, of iets of iemand te stieden, en zijn ogen daaraan te kunnen verzadigen, met zich de ogen uit het hoofd te kijken, tot zelfs te komen tot het zich blind kijken of staren op iemand of iets.

Bij het focussen krijgt men iets of iemand in het gezicht, iets in (het) peil of iemand of iets onder het oog. Bij dat waarnemen, gewaarworden, tiespeuren, onderscheiden, erkennen, onderkennen, ontdekken, zal men zich al of niet ergens overheen laten gaan, aanzien, aanblikken, aankijken en keuzes moeten maken om tot een bevinding te komen.

Na het focussen op een wezen zal men iemands gelaat aanschouwen, aanstaren, aanturen, aangapen, en zich kunnen spiegelen, bespiegelen, bezien, bezichtigen, opnemen, regarderen, de ogen laten rusten op, beschouwen en rebeschouwen, tegenblikken, nazien, nakijken, naogen, nastaren, wederzien, terugzien, overzien, overkijken, overlopen, zich verzien, zich van of aan iemand iets miszien.

Om te kunnen focussen moet men zijn geest open stellen om scherp te gaan zien. Een focussend persoon vraagt een klaarziend iemand, ver dragend, scherp- ziend, recht in (onder) de ogen.

In zekere zin zal het focussen een vorm van nieuwsgierigheid tegoed doen. Hiervoor zal men zijn gezichtshoek en gezichtslijn moeten vergroten, alsook de gezichtsas, gezicht, prospect, landgezicht, landzicht moeten aanpassen.

Men mag wel zeggen dat focussen op het onzichtbare of onzienlijke zeer moeilijk is. Maar dat Onzichtbare moet daarom nog niet onnaspeurbaar, onnaspeurlijk, onmerkbaar, onbe-merkbaar, onbemerkt, ongemerkt, onopgemerkt, onduidelijk, of onvolkomen te zijn. Het kan gerust ostensief, markant, visibel of duidelijk zichtbaar zijn, zover als de ogen dragen.

Om het zichtbare te kunnen kennen moet men normaal niet naar het onzichtbare gaan, maar in het geloofsgebeuren en in het godsdienstgebeuren hoort dat wel samen te gaan. Men kan daar in wezen niet zonder het Onzichtbare, vooral omdat het Onzichtbare de Oorzaak is van het zichtbare.

Sommigen denken dat het moeilijk is voor de mens om zijn verstandelijke vermogens te gebruiken om dat Onzichtbare te herkennen, maar dan vergeten zij Wie achter dat Onzichtbare schuil gaat.

De Maker van alle dingen zijn aangezicht kunnen wij niet zien, toch moet ons oog naar Hem gericht worden die als onsterfelijke geen begin of einde kent, er steeds is geweest, was, is en zal blijven..

“En hij zegt: je zult niet bij machte zijn om mijn gelaat te zien; want nooit ziet de roodbloedige mens mij aan en overleeft het!” (Ex 33:20 NB)

“hij heeft als enige onsterfelijkheid, hij bewoont een ontoegankelijk licht; geen der mensen heeft hem gezien en geen is bij machte hem te zien; hem zij eer en eeuwige sterkte. Amen.” (1Ti 6:16 NB)

“Aan de Koning der eeuwen, de onvergankelijke onzichtbare enige God, zij eer en glorie tot in de eeuwen der eeuwen. Amen.” (1Ti 1:17 NB)

Die Onzichtbare God is het die wij als mensen moeten erkennen als de Allerhoogste, de Meest Voortreffelijke, de Voornaamste Helper en Redder. Zelfs al is er naast Hem ook nog een andere belangrijke redder op wie we ons moeten richten. Die jongere redder die wel sterfelijk was, en is gestorven aan een paal, gekruisigd als een misdadiger, heeft zijn bloed vergoten voor de redding van ons en zijn hemelse Vader heeft zijn zoenoffer aanvaard als een volwaardige loskoopprijs.

Ook al kunnen wij God noch Zijn zoon Jeshua (Jezus), de verwording van Gods Woord, zien, moeten wij acht slaan op wat diegenen die al eerder van hen hebben gehoord en geleerd. Net als wij hiervan moeten leren en ons laten vormen om tot inzicht te komen van deze twee belangrijke figuren.

Met dit doel is door die Onzichtbare zijn onfeilbare Woord overgeleverd. Door meerdere schrijvers zijn Zijn Woorden van voortreffelijke leer, opgetekend zodat zij van de ene naar de andere generatie zouden kunnen overgeleverd worden. Hierbij werden ook al de gebeurtenissen rond die door God geschapen mensen opgetekend en hun omzwervingen en het relaas van hun omgang met die Onzichtbare opgeschreven, zodat wij er vandaag nog uit kunnen leren.

Het woord "Bijbel" komt van ‘biblia,’ dat gewoon ‘boeken’ betekent. De Bijbel is namelijk eigenlijk een verzameling van 66 boeken, geschreven door ongeveer 40 verschillende schrijvers, over een periode van ongeveer 1000 jaar. Dat Boek der boeken bevat geschiedenisboeken, profetische boeken, verhalen, liederen, gedichten, overdenkingen en brieven.

In die eeuwenoude boekenverzameling kan men lezen hoe de Schepper God door de eeuwen heen bezig is met de wereld. Als men de ogen wil richtten op die verzamelde boeken zal men inzicht kunnen krijgen in wat en waarom Hij dingen heeft gedaan en waarom er bepaalde zaken vandaag zus of zo gebeuren.

Doorheen die boeken loopt een 'gouden draad' en zal men zien dat Jehovah God duidelijk maakt wat Zijn plan voor de mensen is. Ook de boeken die over de geschiedenis van Israël gaan, laten alleen dát zien wat van belang is in het Plan van God.

Als wij onze ogen richten op de Bijbel en herkennen dat het Gods Boodschap is, dan zullen wij ook komen in te zien dat daar de kern van het plan van God wordt bloot gelegd.
Nooit is het de bedoeling van God geweest om wezens te scheppen die gedoemd zouden zijn om te lijden. Echter doordat de mens van Gods pad is afgestapt is er voor hem een ander verloop gekomen. Toch heeft de Schepper voor Zijn schepsels een oplossing voorzien. De Bijbel draait helemaal rond die Oplossing van God. Dat is: de mensen redden van het kwaad dat helemaal aan het begin van de tijd in de wereld is gekomen. Het doel van Zijn plan is dat Hij wil omgaan met mensen die niet meer ‘besmet’ zijn door het kwaad.

In Genesis hoofdstuk 3 is te lezen hoe de mensen ‘besmet’ zijn geraakt. Alle andere 65 Bijbelboeken hebben te maken met Gods oplossing van dat probleem. Door de tijd heen heeft Hij steeds iets meer laten zien van zijn doel met de wereld en hoe Hij dat doel wil bereiken.

De Bijbel of Heilige Schrift, is verdeeld in twee grote delen, die elk onderverdeeld zijn in kleinere eenheden.

Oude Testament

Het eerste deel van de verzamelde Geschriften of Bijbel heet ‘Oude Testament’ en bevat 39 boeken.

De grote lijn in de boeken van het Oude Testament is het Verbond dat God met het volk Israël heeft gesloten. In deze boeken wordt de geschiedenis van het volk Israël of het Joodse Volk verteld: het ontstaan van dat volk en wat er allemaal mee gebeurd is, tot 400 jaar vóór de geboorte van Jezus.

Maar in die reeksen van boeken staan ook heel persoonlijke verhalen, gebeden en liederen in van mensen die God wilden dienen. Die optekeningen geven ons een beter inzicht van die mensen hun levenswijze maar ook van hun relatie met de Schepper.

Die 39 boeken van het Oude Testament zijn als bundel, onder de naam Tanakh of Tenach, nog steeds de boeken van het Joodse volk. Ze behoren nog steeds tot een regelmatig door te nemen boekenreeks.

Nieuwe Testament

Het tweede deel heet ‘Nieuwe Testament’ en telt 27 boeken. Voor sommige Joodse groepen en Christenen, zoals Jeshuaisten en Messiaansen worden die geschriften ook wel de Messiaanse Geschriften genoemd.

Ons woord ‘testament’ komt van het Latijnse woord ‘testamentum.’ Dat kun je vertalen met: laatste wil, of: verbond. De delen zijn zo genoemd omdat de Bijbel alles te maken heeft met een verbond: Gods verbond met de mensen. Eerst alleen met Israël, later met álle mensen.

In het Nieuwe Testament staan boeken en brieven die zijn geschreven na de geboorte van Jezus. Ze zijn geschreven door mensen die in Jezus gingen geloven.

De eerste vier boeken, ‘evangeliën’ (evangelie is: goed nieuws) vertellen over het leven van Jezus op aarde, en hoe God door hem zich nog beter kenbaar maakte voor hen die Dé Schepper nog niet voldoende kenden of kennen. Met deze gezondene bracht God ook de verwezenlijking van Zijn belofte en kwam Hij tot de sluiting van een Nieuw Verbond.

Na de evangeliën komt er een boek dat het ontstaan vertelt van de eerste geloofsgemeenschap rond Christus, de Joodse sekte De Weg, en hoe deze zich open stelde naar heidenen toe. In dat vijfde boek staan de Handelingen van de apostelen opgetekend.

Verder vind je bij die Messiaanse Geschriften ook een groot aantal Nieuwtestamentische of Apostolische brieven uit de eerste eeuw. Ze zijn geschreven aan mensen die in Jezus waren gaan geloven en in kleine groepjes samen kwamen.

Terwijl de Oudtestamentische Geschriften hoofdzakelijk in het Hebreeuws zijn opgesteld, werden de Nieuwtestamentische teksten oorspronkelijk in het Grieks geschreven.