Pewnego dnia Abraham (pokój z nim) obudził się i kazał swojej żonie - Hadżar - zabrać ich syna Izmaela i przygotować się do podróży. Izmael (pokój z nim) był wtedy jeszcze maleńkim dzieckiem, karmionym piersią. Abraham (pokój z nim) zabrał żonę i syna na bezludną pustynię gdzie nie było żadnej roślinności ani wody i pozostawił ich tam, modląc się, by Bóg dał im zaopatrzenie. Hadżar nie sprzeciwiała się, bo wiedziała, że jej mąż z pewnością robi to z woli Allaha.
Izmael (pokój z nim) dorastał więc na pustyni. Wyrósł na wspaniałego, cierpliwego chłopca, tak samo prawego i pobożnego, jak jego ojciec i inni prorocy. Kiedy był jeszcze młody, przybył do niego jego ojciec i obwieścił mu:
{Synu mój! Oto widziałem siebie we śnie, zabijającego ciebie na ofiarę. Rozważ więc, co o tym myślisz?} [Koran, 37:102]
Izmael wiedział, że poprzez ten sen Bóg wydał jego ojcu rozkaz, więc odpowiedział:
{O mój ojcze! Czyń, co ci nakazano! Ty mnie znajdziesz cierpliwym, jeśli tak zechce Bóg!} [Koran 37:102]
Obaj - Abraham i Izmael (pokój z nimi) byli posłuszni woli Boga i gotowi byli spełnić to polecenie. Kiedy już Abraham (pokój z nim) miał zabić swego syna, Bóg oszczędził Izmaela (pokój z nim) i nakazał zamiast niego zabić owieczkę - co też Abraham uczynił. Jednak dzięki tej historii możemy zobaczyć, jak bardzo obaj prorocy kochali Boga i jak byli Mu posłuszni. Gotowi byli na tak ogromne poświęcenie.