Wiersze

Źródło

Abyśmy tego owocu przyjęli cień i dalej szli do jego źródła

Które jest jego sprawiedliwością

Więc radość potu jednakowo jawi się w naszych sumieniach

Jego sól jest godna pieśni czyni jej każdą nucą porządek

Rozrasta się w dębu siłę i rozkwita ulewą

Na które czeka pragnienie nie strudzone w pamiętaniu

Ta woda jest odkupieniem każdej ciemności

I w tym samym trudzie otwiera się prawda i miecz

Co rzuca na kolana każdą krzywdę

I pozna każdy owoc który uzdrawia

I swoją wiarą wynosi na wieże wybaczenia

Ale nikt tego płomienia rzeczywistości nie zgasi

Który wypiętrza się następnym wschodem słońca

Przez widnokrąg ran przejdzie jak przez księgę

I w oczach zostawia tylko pokłon mądrości

Ale w dalszym ciągu najważniejszym przedmiotem

Co kaleczy skrzydła ptaków

Jest zwątpienie

Więc jakże jesteś milczącym jeszcze wojownikiem Ale to nie jest wszystko Co nie przemija

Co jest nie przetłumaczalne na języki nadziei

Które tyle razy z pastwisk spędzały swoje zwierzęta

Bo nikt nie mógł zmieścić ich w swojej prawdzie

Stąd wszystko co wstępowało w ziemię wypisywało ocenę innej niepewności

A jabłko historii

Było jabłkiem nie z tego raju

Jej czas potrzebował wielu tarcz

Chociaż wielu zapalano dalej świece pożegnań

Znowu trzeba było czerpać czystą wodę zgody

Która jest rodzicielką wszystkiego co triumfuje

Co zaciąga w nas dług ocalenia

Bo ostatniego oddechu nie można oddać

Bo co znaczy życie

Gdy nie pogodzisz się z nikim

Nawet samotność porażki

Będzie trawić cię chorobą zmęczenia

I z tego bólu testament ziemi nie zapisany w żadnym wierszu

Będzie kamieniem

Co uderzy w ciebie swoją przyczyną

Zawsze tak samo młodą w swym święcie

Więc trzeba powtórnie wkorzenić w ten czas radość

Nawet gdy jej język jest mniej doskonały za mało rozświetlony

Powracający do rzeczy które były ułomne

Ale święte

Więc nie odchodź stąd Bo sam jesteś podróżą I tak jak było

Gałąź twoja jest owocem w moich porach jasności

Bo po to jesteś

Byśmy w słów mijaniu szli w nieskończoność

I ślady co zeszły w drogi

Pod dobrą gwiazdą wiedli

A ptakom nabierali w skrzydła wiatr w deszczowy czas wierszy

A jej skutek w przemijaniu rzeczy nie był tymczasowym podniesieniem flagi

Ale odsłonięciem obrazu poza obszar tej przestrzeni

Bo księgi jałowców pełne są dziejów czystej mowy

Uzbrojone w tarczę sprawiedliwości

Co wszumiała się w wyspę wiary i prawdy

Dlatego wyjdź naprzeciw

Bo jesteś stróżem wyobraźni która jest w nas

Przeczytaj głośno alfabet

Przeczytaj jeszcze raz każdą literę krajobrazu

Osiągniesz szczyt doskonałości

W każdym szczególe udowodniony sumieniem nowego kroku I jest najbliższy tobie bo wdziera się w zmysły Sprawiedliwy wigilijnie

Więc jest w tobie wielkość wezbrana jak rzeka

Ujawniona

Choć nie na ustach

Każdym dniem jaśniejąca

Sprawdzona tak

By jej porządek

Był zwiastowaniem

Wszystkich barw

Zapisanych tylko

W starym testamencie

Przydrożnych świątków

Ze zbioru wierszy „Droga” (1984)

Ave Marija

Jô widzã Twój sztôłt ò mòdro sklëniący farwie

Widzã Twòje dwie złożoné rã ce

Chtërne sczerowóné są w mòjã stronã

W mòji stronie je fùl biôłëch kwiatów

Całi swiat je biôłi

I jegò szterë stronë téż są biôłé

To je mòja biôłô mòdlëtwa

Mòja parafia biôłoscë

Za nią są jinszé parafie i mòdlëtwë

W ni czasã smieją sã a czasã płaczą òczë mòji mëmczi i òjca

Czasã zdrzą tam mòji bracynowie i sostrë

Zdrzą na niã deszcz i wiater

Zdrzą na Ce dzéwczątka co niesą biôłé kwiatë w dzéń I Kòmónii

I kwitnącô gałąz krëszczi i wszëtczé biôłé gałąze

Chtërne roscą w tëch stronach

Snôżô je Twòja mòdrô chëcz

Są w ni rutë z biôłi deczi

I òkna z kòzogrësców

Je lã pa wiôlgô jak lëpa Grótów

Noc je tam głã bòkô jak stëdnia

A smrok wësoczi jak majewé żëto

W nocë sen rozkłôdô pòdëszczi

Na żôłti òd mléczów łące

Jô w nim chòdzã i głosno gôdóm

Ave Marija,

Ave Marija !

Sen je pòmalowóny w żôłté i mòdré kwiatë

I mô szléfë rozpùszczoné jak dzéwczątka co niesą òbrôz

W Bòże Cało

Tak samò są ùfarbòwóné jak Twòje włosë i lëpë

W czeczewsczi kaplëcë Mazurów

Mòje codniowé sprawë cygnie wiôldżi wóz zymkù

Zdrzë, jak sarnë hewò chòdzą

Jak trôwa je gã stô i skrzi sã jak złotô pòdkòwa w zdrzadle pôłnia

W kòżdi dzéń czedë wstôjô słuńce

Przëchôdóm kòl Ce

Ze zbioru „Naczynia połączone mowy. Sparłãczoné statczi mòwë” (2005)

Piesń o Perle(2)

A

Chtos co dzéń gôdô ò Ni głosno

Chtos z nas w to nie wierzi, a chtos pùdze ji szëkac

Chtos szepnie na ùchò drëdzémù nigle tobie

Chtos òczë zasłoni przed ji snôżotą

Chtos naléze jã w drodze

Chtos pòwié to je skôrb a chtos pòwié że je jinaczi

Chtos z nią zazdrzi w zeloné òczë majewëch trôw

Chtos z nią stanicã nôdzeji przëniesie w niedzelã na wiôldżé

Chtos jã naléze w biegù przez pòle a drëdżi bãdze dali ji szukôł wkół se

Chtos z nią w remionach rzeczi ùspi wszëtczé kòtë smùtkù

Chtos dlô ni majątk òstawi na brzegù jezora

Chtos na wiesélné zéńdzenié òczëszczi sëmienia

Chtos rzecze że jinaczi ni mòże bëc

B

Terô ju wiém

Mùszã co dzéń wstawac jak słuńce

Mùszã tam nëkac i szëkac

Terô wiém

Tak terô ju wiém

Òna tam je

To je mòje

Òcalenié

C

Ò mòja jasnô w nocë

Perlo

Wierzã że swiat je pëszny

Jak nëkającé sarne

Jak ksążka zëmë

Jak jezora zamkłé na klucz mrozu

Jak pôcha mòrza i trôwë w czerwińcu

Perlo słowa

Krëształowi drodżi

Fùl spiéwającëch aniołów

Jô dzyso móm nalazłé Cebie

D

Perlo miłotë

Skôrbnico mëslów

Statkù błogòsławionégò bólu narodzënów

Wiele razy kôżesz mie mëc skarń

W jezórny wòdze

Wiele razy mie pitôsz

Czë jô móm widzóné Bòga

Mądrosc wszëtczich ùczałëch je

Òsą żëcégò

Je kropla widu ò pòrénkù

Na gałązkach krëzbùlów

Dlô Ce jô òstawił wszëtczé skarbë

Dzyso spiéwóm ò tobie jak skòwrónk na zymkù

Druk: Pomerania nr 3(463) marzec 2013

Z cyklu: Haiku o lesie

...

Piękny jest modrzew

Wspina się ku ołtarzom

Zimowej ciszy

…

Ucichły buki

Jedynie głos dzięcioła

Nawołuje zmierzch

…

Deszcze przelotne

A otwierają oczy

Na światło jałowca

…

Stary buk stoi

Na rozlewisku ciszy

Lipcowego nieba

Dla Aleksandra Majkowskiego wiadomości z Czeczewa

W sierpniu wieczór uczy się wrażliwości na kolor żółty i czerwony

Choć tego lata mieliśmy kilka bardzo słonecznych dni

I sam nie dałbyś wiary, że można było w Czeczewie, z dziecięca ciekawością,

Obserwować trawy naszego ogrodu, które przypominały teatr cieni

Bo do czego można przyrównać statki chmur

Odbijające się w studniach kropel rosy

Uczepione na liściach wiśni, porzeczek i agrestów

I mam jeszcze jedną wiadomość:

To tutaj w okolicy znajdują się piękne nazwy miejscowości: Orzechowo i Martenki.

Gdybyś to wiedział na pewno umieściłbyś je w swojej arcyksiędze „Remusie”

Bo ludzie mówią, że księgi są „przekazaniem wiedzy o świecie”

A ludzi przyciąga do książek to co jest im bliskie.

I mam jeszcze i tę wiadomość: przyznasz, że ucieszyłaby Ciebie mowa „ostra jak stal”

Obecna przy piciu piwa, w gospodzie Brylowskiego, w pobliskich Tokarach

Byłbyś opromieniony złotym pogłosem jej zachwytów nad bursztynowym napojem

Ucieszony, że jeszcze są tacy, którzy grubymi kuflami stukają o blat i przy okazji

Tworzą legendy pędzące przez Czeczewo jak dmuchawce

Które podobne są do języka filozofa Junga bo „uświadamiają sobie nieuświadomione treści”

A poza tym codziennie wokół nas jest słodkość ciszy

Jak słońce na widnokręgu

Jak ruch ziemi powolny i milczący

Jak światło i wiatr

druk: Czterdziestolecie pracy twórczej Jerzego Stachurskiego

(pod redakcją Bożeny Szymańskiej – Ugowskiej), 2013