CARLO ACUTIS

Κάρλο Ακούτις: Ποιος ήταν (του Αντρέα Γκάλι)

Ο Κάρλο Ακούτις πέθανε στις 12 Οκτωβρίου του 2006 στην Μόντσα (Ιταλία). Ήταν 15 ετών και πέθανε λόγο φλεγμονώδους λευχαιμίας. Μιλώντας ανθρώπινα, ήταν μια τραγωδία. Ένα παράλογο τέλος, αιφνιδιαστικό για την τόσο πλούσια προοπτική ζωής.

Γόνος μιας οικογένειας κορυφαίας στον οικονομικό κόσμο της Ιταλίας, όμορφος έφηβος, ζωντανός και ιδιαίτερα κοινωνικός, ο Ακούτις ήταν ένα αγόρι που θα μπορούσε να κάνει τα πάντα στην ζωή. Αλλά ο Θεός είχε ένα σχέδιο διαφορετικό.

“Η φήμη της Αγιοσύνης του εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο, με τρόπο μυστήριο, σαν Κάποιον με το Κ κεφαλαίο, που θα ήθελε να γίνει γνωστός». Αυτό εξήγησε πριν από λίγο καιρό ο Σεβαστός Ένιο Απετσίτι, υπεύθυνος του γραφείου για τις υποθέσεις Αγίων της Αρχιεπισκοπής του Μιλάνο. «Σχετικά με την ζωή του συνέβη κάτι μεγάλο, που με κάνει να υποκλίνομαι».

Ο Κάρλο, γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1991, όπου οι γονείς του είχαν μεταναστεύσει για εργασία, τον χαρακτήριζε μια βαθειά ευσέβεια από πολύ νωρίς. Έκανε την πρώτη του κοινωνία, με μια ειδική άδεια, στα 7 του χρόνια. Ήταν ένας νεαρός της καθημερινής Λειτουργίας και του Ροδαρίου. Είχε μια ζωντανή αγάπη για τους Άγιους και για την Θεία Ευχαριστία, μέχρι που δημιούργησε μια έκθεση με θέμα: τα Ευχαριστιριακά θαύματα, που σήμερα παραμένει online και έχει μια απροσδόκητη επιτυχία, ακόμη και στο εξωτερικό.

Αθλούμενος και παθιασμένος με τους υπολογιστές, όπως τόσοι άλλοι, έλαμπε από την αρετή της αγνότητας. Ο Πατέρας Ρομπέρτο Γκαζανίγκα, Ιησουίτης, υπεύθυνος για την ποιμαντική στο ίδρυμα Λέων 13ος, ιστορικό σχολείο της κοινότητας των Ιησουιτών στο Μιλάνο, θυμάται την εξαιρετική κανονικότητα του Ακούτις, φτάνοντας εκεί, στο κλασικό λύκειο, το σχολικό έτος 2005-2006: «Το να είσαι παρών και να κάνεις και τον άλλον νιώθει παρών ήταν κάτι που με εντυπωσίασε σ’ αυτόν. Ταυτόχρονα, ήταν τόσο καλός, τόσο χαρισματικός που αναγνωρίστηκε από όλους, αλλά χωρίς να προκαλεί φθόνο, ζήλια, δυσαρέσκεια. Η καλοσύνη και η αυθεντικότητα του Κάρλο είχαν κερδίσει τα παιχνίδια εκδίκησης που τείνουν να μειώσουν το προφίλ εκείνων που είναι προικισμένοι με ιδιαίτερες ικανότητες».

Ο Κάρλο, επίσης «δεν έκρυψε ποτέ την επιλογή της πίστης του, ακόμη και σε προσωπικές συναντήσεις και συνομιλίες με τους συμμαθητές του σεβόμενος τις θέσεις των άλλων, δίχως όμως να παραιτηθεί από την σαφήνεια να λέει και να μαρτυρεί τις θεμελιώδης αρχές της χριστιανικής του ζωής». Ο τρόπος του ήταν σαν «ροή ενός κρυστάλλινου και γιορτινού εσωτερικού βάθους που ενώνει την αγάπη του Θεού και του ανθρώπου σε μια χαρούμενη και αληθινή συνοχή. Θα μπορούσαμε να τον υποδείξουμε λέγοντας: ιδού ένας νέος και ένας χριστιανός ευτυχισμένος και γνήσιος».

Χάρη στο παράδειγμά του και στο χάρισμά του, ακόμη και ο υπηρέτης του σπιτιού του, ένας ινδουιστής από ιερατική κάστα, αποφάσισε να βαπτιστεί Χριστιανός. Στο νοσοκομείο, εκεί όπου βρέθηκε μπροστά στο θάνατο, σε ηλικία των 15 ετών, ο Κάρλο είπε: «Προσφέρω όλα μου τα δεινά που θα πρέπει να υποφέρω, στον Κύριο, για τον Πάπα και για την Εκκλησία, για να μην περάσω από το καθαρτήριο και να πάω κατευθείαν στον παράδεισο». Έγραψε μια μέρα αυτήν την φράση: «όλοι γεννιόμαστε ως αυθεντικοί, αλλά πολλοί πεθαίνουν ως φωτοτυπίες». Δεν ήταν η δική του περίπτωση!

Πηγή: avvenire.it

Μετάφραση: ΛΞ