''ΜΗΝ ΦΟΒΑΣΤΕ ΤΙΣ ΑΠΟΤΥΧΙΕΣ, ΜΗΝ ΦΟΒΑΣΤΕ ΤΙΣ ΠΤΩΣΕΙΣ".
Ημερομηνία δημοσίευσης: 12 Ιουν 2013 11:45:46 πμ
Την Παρασκευή 7 Ιουνίου, ο Πάπας Φραγκίσκος συνάντησε τους μαθητές των σχολείων που ανήκουν στους Πατέρες Ιησουίτες σε Ιταλία και Αλβανία. Ο Άγιος Πατέρας είχε προετοιμάσει γραπτά μια ομιλία πέντε σελίδων, μπροστά όμως στο πλήθος των μαθητών, με τον γνωστό αυθορμητισμό που τον διακρίνει, πρότεινε στους μαθητές να τους παρουσιάσει μια σύντομη σύνθεση των όσων είχε γράψει για να τους πει, ώστε να δοθεί η δυνατότητα σε όποιον θέλει να του θέσει ερωτήσεις και εκείνος με βάση τα ερωτήματα ανέπτυξε ένα διάλογο μαζί τους. Ήταν ένας υπέροχος διάλογος. Εμείς από αυτό το διάλογο διαλέξαμε δυο ερωτήματα που έθεσαν ένας νέος και μια νέα, γιατί θεωρούμε πως είναι ερωτήματα που απασχολούν και εμάς, και οι απαντήσεις του Πάπα Φραγκίσκου μπορούν να αποτελέσουν και για μας πηγή έμπνευσης και δύναμης.
Ένα αγόρι: Ονομάζομαι Φραγκίσκος Μπασσάνι, από το Ινστιτούτο Λέον 13ος. Είμαι ένας νέος που, όπως έγραψα και στην επιστολή μου προς εσένα, Πάπα, βρίσκομαι σε αναζήτηση στην πίστη μου. Αναζητώ… αναζητώ, ναι, να είμαι πιστός. Όμως, συναντώ δυσκολίες. Μερικές φορές έρχονται και αμφιβολίες. Και νομίζω ότι είναι απολύτως φυσιολογικό στην ηλικία μου. Δεδομένου ότι εσύ είσαι ο Πάπας που νομίζω θα έχω περισσότερο στην καρδιά μου, στη ζωή μου, γιατί σε συναντώ στην εφηβεία μου, στην ανάπτυξή μου, θα ήθελα να σου ζητήσω ένα λόγο για να με υποστηρίξει στην ανάπτυξη μου αυτή και να υποστηρίξει όλους τους νέους και νέες, όπως εμένα.
Άγιος Πατέρας: Το βάδισμα είναι μια τέχνη, γιατί αν βαδίζουμε πάντοτε βιαστικά, κουραζόμαστε και δεν μπορούμε να φτάσουμε στο τέλος, στο τέλος της διαδρομής. Ωστόσο, αν σταματούμε και δεν βαδίζουμε, ούτε καν θα φτάσουμε στο τέλος. Το βάδισμα είναι ακριβώς η τέχνη τού να κοιτάζω τον ορίζοντα, να σκέφτομαι πού θέλω να πάω, αλλά και να υπομένω την κούραση της διαδρομής. Και πολλές φορές, η διαδρομή είναι δύσκολη, δεν είναι εύκολη. "Εγώ θέλω να παραμείνω πιστός σε αυτή την πορεία, αλλά δεν είναι εύκολο, κοίτα: υπάρχει σκοτάδι, υπάρχουν μέρες σκοτεινές, ακόμα και ημέρες αποτυχίας, ακόμη και κάποιες μέρες πτώσης ... ένας πέφτει, πέφτει ...". Αλλά να σκέφτεστε πάντοτε αυτό: μην φοβάστε τις αποτυχίες, μην φοβάστε τις πτώσεις. Στην τέχνη του βαδίσματος, αυτό που έχει σημασία δεν είναι το να μην πέσω, αλλά το να μην «παραμείνω πεσμένος». Σήκω γρήγορα, αμέσως, και συνέχισε να πηγαίνεις. Κι αυτό είναι όμορφο: αυτή είναι η δουλειά της κάθε ημέρας, αυτό είναι να βαδίζω ανθρώπινα. Αλλά και κάτι ακόμα: είναι άσχημο να βαδίζουμε μόνοι, άσχημο και βαρετό. Να βαδίζουμε λοιπόν ως κοινότητα, με τους φίλους, με αυτούς που μας αγαπούν: αυτό μας βοηθά, μας βοηθά να φθάσουμε ακριβώς στον προορισμό που πρέπει να φθάσουμε. Δεν ξέρω αν απάντησα στην ερώτησή σου. Εντάξει; Θα φοβάσαι να βαδίζεις; Ευχαριστώ.
Μια νέα: Γεια σας, ονομάζομαι Φρειδερίκη Ιακκαρίνο, και ανήκω στο Ινστιτούτο της Νάπολης. Θα ήθελα να ζητήσω ένα λόγο για την σημερινή νεολαία, για το μέλλον των σημερινών νέων, καθώς η Ιταλία βρίσκεται σε μια κατάσταση μεγάλης δυσκολίας. Θα ήθελα να ζητήσω μια βοήθεια για βελτίωση, μια βοήθεια για μας, για να μπορέσουμε να ωθήσουμε τους νέους μας προς τα εμπρός, αλλά και εμάς τους ίδιους.
Άγιος Πατέρας: Εσύ λες πως η Ιταλία βρίσκεται σε μια κατάσταση δύσκολη. Ναι, υπάρχει μια κρίση. Αλλά εγώ σου λέω: όχι μόνο η Ιταλία. Όλος ο κόσμος αυτή την στιγμή, βρίσκεται σε μια κατάσταση κρίσης. Και η κρίση, η κρίση δεν είναι κάτι το άσχημο. Είναι γεγονός, πως η κρίση μας κάνει να υποφέρουμε, αλλά πρέπει – και κυρίως εσείς οι νέοι – πρέπει να ξέρουμε να διαβάζουμε την κρίση. Αυτή η κρίση τι σημαίνει; Τι πρέπει να κάνω εγώ για να βοηθήσω να βγούμε από αυτή την κρίση; Η κρίση που βιώνουμε εμείς τώρα είναι μια κρίση του ανθρώπου. Λένε: είναι μια οικονομική κρίση, είναι μια κρίση εργασίας. Ναι, είναι αλήθεια. Αλλά γιατί; Γιατί αυτό το πρόβλημα εργασίας, αυτό το πρόβλημα στην οικονομία, είναι τα αποτελέσματα του μεγάλου προβλήματος του ανθρώπου. Αυτό που είναι σε κρίση είναι η αξία του ανθρώπινου προσώπου, και εμείς πρέπει να προστατεύσουμε το ανθρώπινο πρόσωπο. Εγώ έχω διηγηθεί αυτή την ιστορία ήδη τρεις φορές, αλλά θα το κάνω και μια τέταρτη. Διάβασα, κάποτε, μια διήγηση ενός Ραββίνου του Μεσσαίωνα, του έτους 1200. Αυτός ο Ραββίνος εξηγούσε στους Εβραίους εκείνης της εποχής την ιστορία του Πύργου της Βαβέλ. Η ανοικοδόμηση του Πύργου της Βαβέλ δεν ήταν εύκολη: έπρεπε να φτιάξουν τα τούβλα. Και το τούβλο πώς φτιάχνεται; Φτιάχνουν λάσπη, βάζουν άχυρο, τα ανακατεύουν, τα ψήνουν. Ήταν μια μεγάλη διαδικασία. Και μετά από αυτή την διαδικασία, το τούβλο ήταν ένας πραγματικός θησαυρός! Μετά μετέφεραν τα τούβλα στην κορυφή, για να οικοδομήσουν τον πύργο της Βαβέλ. Εάν ένα τούβλο έπεφτε, ήταν μια τραγωδία, τιμωρούσαν τον εργάτη που του έπεσε, ήταν τραγικό! Αλλά, εάν έπεφτε ένας άνθρωπος, δεν έτρεχε τίποτα! Αυτή είναι η κρίση που σήμερα βιώνουμε, αυτή: είναι η κρίση του ανθρώπινου προσώπου. Σήμερα δεν αξίζει ο άνθρωπος, αξίζουν τα χρήματα. Και ο Θεός έδωσε τον κόσμο, όλη την δημιουργία, την έδωσε στους ανθρώπους, στον άνδρα και την γυναίκα, για να την προχωρήσει, όχι για να την δώσει στο χρήμα. Είναι μια κρίση, ο άνθρωπος είναι σε κρίση γιατί ο άνθρωπος σήμερα – ακούστε καλά, και αυτό είναι αλήθεια – είναι σκλάβος! Και εμείς πρέπει να είμαστε ελεύθεροι από αυτές τις οικονομικές και κοινωνικές δομές που μας σκλαβώνουν, και αυτή είναι η δική σας αποστολή.