Το Έτος της Πίστεως

1) Γιατί ένα Έτος της Πίστεως;

Οι επίσκοποι της Καθολικής Ιεραρχίας Ελλάδος απαντούν σε αυτό το ερώτημα με τα ακόλουθα λόγια:

«Στις διάφορες εκκλησιαστικές μας επαρχίες, λιγότερο ή περισσότερο, διαπιστώνουμε συνεχώς ότι η χριστιανική ζωή έχει δραματικά «χαλαρώσει». Αποτελεί κοινή διαπίστωση πόση αδιαφορία υπάρχει σήμερα, αναφορικά με τη χριστιανική μας ζωή. Κατά κάποιον τρόπο, η αδιαφορία είναι χειρότερη από την αθεΐα. Πολλοί, αν και υποστηρίζουν ότι πιστεύουν, ζουν «σαν ο Θεός να μην υπάρχει».

Αυτό το φαινόμενο αποκαλύπτεται όχι μόνο από το γεγονός ότι οι εκκλησίες μας δεν έχουν πια την πληρότητα του χτες, αλλά στην κλίμακα των αξιών, η χριστιανική ζωή κατέχει μια αρκετά δευτερεύουσα θέση. Είναι άλλες πλέον οι αξίες και οι φροντίδες που απασχολούν τον Χριστιανικό Λαό. Ο Πάπας Βενέδικτος διατυπώνει αυτή τη διαπίστωση με την παρακάτω αναφορά: «Συμβαίνει πλέον, όχι σπάνια, οι χριστιανοί να ανησυχούν περισσότερο για τις κοινωνικές, πολιτιστικές και πολιτικές συνέπειες των προσπαθειών τους, συνεχίζοντας να αντιλαμβάνονται την πίστη ως μια προφανή προϋπόθεση του κοινού βίου. Στην πραγματικότητα, αυτή η προϋπόθεση όχι μόνο δεν είναι πλέον τέτοια, αλλά συχνά ο δημόσιος βίος φθάνει έως την άρνηση της[4]».

2) Ας κάνουμε όμως νοερά κάποια βήματα για να δούμε πώς πρέπει να ζήσουμε αυτό το έτος πίστεως εμείς οι νέοι.

“Ο Ιησούς είπε στους μαθητές του: «Πηγαίνετε, λοιπόν, και κάνετε μαθητές μου όλα τα έθνη. Όποιος πιστέψει και βαπτιστεί θα σωθεί, αλλά όποιος δεν πιστέψει θα καταδικαστεί” (Mκ 16, 15-16).

Η Εκκλησία υπάρχει για να αναγγέλλει το Ευαγγέλιο, ο σκοπός της Εκκλησίας είναι η σωτηρία των ψυχών. Το Έτος της Πίστεως πρέπει να το εμψυχώνει αυτό το πάθος για τη σωτηρία των ανθρώπων, όλων των ανθρώπων, και ιδιαιτέρως των νέων. Κάθε βαπτισμένος είναι συνυπεύθυνος σε αυτή την αποστολή σωτηρίας, την οποία ο Ιησούς εμπιστεύτηκε στην Εκκλησία Του. Με το Βάπτισμα κάθε χριστιανός ενσωματώθηκε στον Ιησού ανακαλύπτοντας πως είναι παιδί ενός Πατέρα, αδελφός και αδελφή μιας πολυάριθμης οικογένειας ανθρώπων. Η Εκκλησία επομένως, είναι μια κοινότητα, μια οικογένεια.

Κατά το Έτος της Πίστεως είναι σημαντικό να ανακαλύψουμε τις ρίζες του Βαπτίσματός μας και το κάλεσμα μας στην χριστιανική ζωή. Η ποιμαντική της νεολαίας γεννιέται από την πίστη πως ο Θεός Πατέρας έχει ένα σχέδιο αγιοσύνης για καθένα από τα παιδιά του. Ως νέος, καλούμαι και εγώ να αναρωτηθώ και να ανακαλύψω το σχέδιο που ο Θεός έχει για μένα.

Ακόμη και η πνευματική μας προετοιμασία για την Παγκόσμια Ημέρα Νεολαίας 2013 εντάσσεται απόλυτα στο Έτος της Πίστεως. Λέει πράγματι ο Πάπας: «Καλούνται οι καθολικοί νέοι να δώσουν μαρτυρία για την πίστη τους και να συμβάλουν στη μετάδοσή της. Οι νέοι, μαζί με όλα τα άλλα μέλη της Εκκλησίας, είναι καλεσμένοι να συμβάλλουν στον επαν-ευαγγελισμό του κόσμου μας, ο οποίος ζει “σα να μην υπήρχε Θεός”». Δυο λοιπόν είναι τα κύρια θέματα που θα απασχολήσουν τη νεολαία μας στο ποιμαντικό έτος 2012-2013: α) Η πίστη μας και β) η μαρτυρία αυτής της πίστης και η μετάδοση της.

3) Πρακτικά τί να κάνω για να επωφεληθώ από αυτό το Έτος Πίστεως;

Το έτος της πίστεως μας προσκαλεί να έχουμε εμπιστοσύνη στο Θεό που δεν εγκαταλείπει ποτέ το λαό του, που συνεχώς συνοδεύει το έργο της Εκκλησίας του, για την οποία έδωσε την ζωή του.

Με αυτή την έννοια, πριν από κάθε ποιμαντική δραστηριότητα, το σημαντικό είναι η χριστιανική κοινότητα να αναζητά το θέλημα του Θεού, να το διακρίνει, και να το ακολουθεί. Εμείς οι νέοι, όπως και κάθε βαπτισμένος, πρέπει να είμαστε πρωταγωνιστές μέσα στις χριστιανικές μας κοινότητες. Κάθε δραστηριότητα πρέπει να συνοδεύεται από την προσευχή, από την επίκληση του Αγίου Πνεύματος.

Σε αυτό το Έτος της Πίστεως θα πρέπει να ανακαλύψουμε την ομορφιά του να τρεφόμαστε από το Λόγο του Θεού και από τον Άρτο της Ζωής. Το λειτουργικό έτος μας προσφέρει μια οργανωμένη πορεία ανάγνωσης του Λόγου Του Θεού. Ως νέοι καλούμαστε να μάθουμε να διαβάζουμε, να προσευχόμαστε, και να στοχαζόμαστε το Λόγο του Θεού. Σε αυτό μπορεί να μας βοηθήσει η ιστοσελίδα της ΕΚΝΕ με την «Δίψα για το Λόγο Σου». Τα βιβλικά κείμενα που αναγγέλλονται κατά την Κυριακάτικη θ. Λειτουργία, προσφέρουν μια διαδρομή γνωριμίας με το Λόγο του Θεού, που μπορούμε να μελετούμε κατά τη διάρκεια της εβδομάδας κάτω από το φως και της ομιλίας που ακούσαμε από τον ιερέα. Μπορούμε μάλιστα να προτείνουμε στους ιερείς μερικά θέματα που θα θέλαμε να αναπτύξουν κατά την ομιλία της Κυριακής. Η συμμετοχή στη Θ. Λειτουργία της Κυριακής και η τακτική προσέλευση στη θεία Κοινωνία, αποτελεί ένα ισχυρό εφόδιο για μια δυνατή πνευματική ζωή.

4) Τί είναι όμως η πίστη;

Η πίστη είναι απόφαση να μείνω με τον Κύριο Ιησού Χριστό και να ζω όπως Εκείνος. Για να πάρω όμως αυτή την απόφαση πρέπει να γνωρίζω τον Χριστό. Και ο καλύτερος τρόπος για να τον γνωρίσω και να τον εμπιστευτώ είναι η προσευχή.

Η προσευχή είναι η πιο συχνή πράξη πίστεως, δίχως την πίστη δεν έχει νόημα να προσευχηθώ. Για να μιλήσω «για» το Θεό είναι απαραίτητο να μιλάω «με» το Θεό. Προσεύχομαι είναι μια πράξη που διδάσκεται και αποκτάται σύμφωνα με το αίτημα των αποστόλων «Κύριε, δίδαξε μας να προσευχόμαστε».

Η προσευχή έχει μια διάσταση και κοινοτική και μια διάσταση προσωπική. Η προσευχή αιτήσεως που γίνεται μαζί, έχει μια δική της δύναμη που βασίζεται στα λόγια του Ιησού: «Αλήθεια σας λέω: πως αν δυο από σας συμφωνήσουν στη γη για ένα πράγμα που θα ζητήσουν, ο ουράνιος Πατέρας μου θα τους το κάνει. Γιατί όπου είναι συναγμένοι δυο ή τρεις στο όνομά μου, εκεί είμαι κι εγώ ανάμεσά τους» (Mτ 18,19-20). Γι’ αυτό είναι σημαντικό εμείς οι νέοι να ανακαλύψουμε και να διαπαιδαγωγηθούμε στην κοινοτική προσευχή.

5) Σε τί αποσκοπεί αυτό το Έτος;

Σε αυτό το ερώτημα απαντούν και πάλι οι επίσκοποι μας στην εγκύκλιο που έστειλαν για το Έτος της Πίστεως:

«Οι τελικοί σκοποί αυτού του Έτους είναι οι ίδιοι με αυτούς που είχε ορίσει ο Πάπας Παύλος ο Στ’ όταν το 1967 προκήρυξε ένα παρόμοιο Έτος Πίστεως.

Επιγραμματικά οι σκοποί είναι οι ακόλουθοι :

α. - Σε όλη την Εκκλησία να υπάρξει «μια αυθεντική και ειλικρινής ομολογία της πίστης»[5].

β. - Αυτή η ομολογία να επιβεβαιωθεί κατά τρόπο ατομικό και συλλογικό, ελεύθερο και συνειδητό, εσωτερικό και εξωτερικό, ταπεινό και ειλικρινή.

Μ’ αυτό τον τρόπο ολόκληρη η Εκκλησία θα μπορεί να ανακτήσει «ακριβή επίγνωση της πίστης της για να την αναζωογονήσει, να την εξαγνίσει, να την επιβεβαιώσει, να την ομολογήσει».