Μήνυμα του Πάπα Φραγκίσκου για την 29η ΠΗΝ

Ημερομηνία δημοσίευσης: 24 Μαρ 2014 11:43:04 πμ

Η Κυριακή των Βαΐων πλησιάζει

και ιδιαίτερα στην Ιταλία ετοιμάζονται να εορτάσουν

την 29^η Παγκόσμια Ημέρα Νεολαίας!!

Το θέμα της είναι :

«Μακάριοι οι πνευματικά φτωχοί,

διότι σ’ αυτούς ανήκει η βασιλεία των ουρανών»

..............................................................................................................................................

ΜΥΝΗΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΥ

ΓΙΑ ΤΗΝ 29^η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΝΕΟΛΑΙΑΣ

2014

«Μακάριοι οι πνευματικά φτωχοί,

διότι σ’ αυτούς ανήκει η βασιλεία των ουρανών»

(Μτ 5, 3)

Αγαπητοί νέοι,

Είναι αποτυπωμένη στη μνήμη μου η εξαιρετική συνάντηση που ζήσαμε στο Rio de Janeiro κατά την 28^η Παγκόσμια Ημέρα Νεολαίας: μια μεγάλη γιορτή πίστης και αδελφοσύνης! Οι καλοί άνθρωποι της Βραζιλίας μάς δέχτηκαν με τα χέρια ανοιχτά, όπως το άγαλμα του Χριστού Λυτρωτή που από την κορυφή του Corcovado κυριαρχεί στο μαγευτικό τοπίο της παραλίας της Κοπακαμπάνα. Στις όχθες της θάλασσας, ο Ιησούς ανανέωσε το κάλεσμά του, ώστε ο καθένας από εμάς να γίνει μαθητής- απόστολός του, και ο καθένας από εμάς να τον θεωρήσει ως τον πολυτιμότερο θησαυρό της ζωής του, και να μοιραστεί αυτόν τον πλούτο με τους άλλους, κοντινούς και μακρινούς, έως τις απόμακρες γεωγραφικές και υπαρξιακές περιφέρειες της εποχής μας.

Επόμενος σταθμός του διηπειρωτικού προσκυνήματός των νέων θα είναι η Κρακοβία, το 2016. Για να σηματοδοτήσουμε την πορεία μας, για τα επόμενα χρόνια θα ήθελα να μελετήσω μαζί σας τους Ευαγγελικούς Μακαρισμούς που διαβάζουμε στο Ευαγγέλιο του Αγίου Ματθαίου (5,1-12). Φέτος θα ξεκινήσουμε μελετώντας τον πρώτο μακαρισμό: «Μακάριοι οι πνευματικά φτωχοί, διότι σ’ αυτούς ανήκει η βασιλεία των ουρανών» (Μτ 5,3). Για το 2015 προτείνω: «Μακάριοι όσοι είναι καθαροί στην καρδιά, διότι αυτοί θα δουν το Θεό» (Μτ 5,8). Και τέλος, για το 2016, το θέμα θα είναι: «Μακάριοι οι ελεήμονες, διότι αυτοί θα ελεηθούν» (Μτ 5,7).

1. Η επαναστατική δύναμη των Μακαρισμών

Μας κάνει πάντοτε πολύ καλό να διαβάζουμε και να μελετούμε τους Μακαρισμούς! Ο Ιησούς τούς ανήγγειλε στην πρώτη μεγάλη του ομιλία, στην όχθη της λίμνης της Γαλιλαίας. Υπήρχε μεγάλο πλήθος και Εκείνος ανέβηκε στο λόφο, για να διδάξει τους μαθητές του, γι’ αυτό κι αυτή η ομιλία ονομάζεται: « Η επί του όρους ομιλία». Στη Βίβλο, το όρος θεωρείται το μέρος όπου ο Θεός αποκαλύπτεται, και ο Ιησούς που κηρύττει στο όρος παρουσιάζεται ως θείος διδάσκαλος, ως νέος Μωυσής. Και τι μάς ανακοινώνει; Ο Ιησούς μάς φανερώνει την οδό της ζωής, εκείνη την οδό που Εκείνος ο ίδιος διατρέχει, ή καλύτερα, που Εκείνος ο ίδιος είναι, και την προτείνει ως οδό της πραγματικής ευτυχίας. Καθ’ όλη τη ζωή του, από τη γέννησή του στη φάτνη της Βηθλεέμ μέχρι το θάνατό του επάνω στο σταυρό και την Ανάστασή του, ο Χριστός ενσάρκωσε τους Μακαρισμούς. Όλες οι υποσχέσεις της Βασιλείας του Θεού εκπληρώθηκαν σ’ Αυτόν.

Κατά την αναγγελία των Μακαρισμών, ο Ιησούς μάς προσκαλεί να τον ακολουθήσουμε, να βαδίσουμε μαζί Του την οδό της αγάπης, τη μόνη που οδηγεί στην αιώνια ζωή. Δεν είναι ένας δρόμος εύκολος, αλλά ο Κύριος μας υπόσχεται την χάρη του και δεν μας αφήνει ποτέ μόνους. Φτώχεια, αγωνίες, ταπεινώσεις, αγώνας για την δικαιοσύνη, προσπάθειες για την καθημερινή μεταστροφή, αγώνες για να ζήσουμε το κάλεσμα στην αγιοσύνη, ανησυχίες και πολλές άλλες προκλήσεις υπάρχουν στη ζωή μας. Αλλά εάν ανοίξουμε την πόρτα στο Χριστό, εάν επιτρέψουμε σ’ Αυτόν να είναι μέσα στην ιστορία μας, εάν μοιραζόμαστε μαζί Του τις χαρές και τις λύπες, θα βιώσουμε μια ειρήνη και μια χαρά που μόνο ο Θεός, άπειρη αγάπη, μπορεί να μας δώσει.

Οι Μακαρισμοί του Ιησού είναι φορείς μιας επαναστατικής καινοτομίας, ενός μοντέλου ευτυχίας αντίθετο από εκείνο που συνήθως μεταδίδεται από τα μέσα ενημέρωσης. Για την νοοτροπία του κόσμου, είναι ένα σκάνδαλο το γεγονός ότι ο Θεός έγινε ένας από εμάς, και ότι πέθανε επάνω στο σταυρό! Με τη λογική αυτού του κόσμου, αυτούς που ο Χριστός ονομάζει μακάριους, θεωρούνται «χαμένοι», αδύναμοι. Αντιθέτως αυτό που εξυψώνεται είναι η επιτυχία με οποιοδήποτε κόστος, η ευημερία, η αλαζονεία της εξουσίας, η επιβεβαίωση του εαυτού μας εις βάρος των άλλων.

Ο Χριστός, αγαπητοί νέοι, μας προκαλεί ώστε να ανταποκριθούμε στην πρόταση του για τη ζωή. Μας προκαλεί ώστε να αποφασίσουμε ποιο δρόμο θέλουμε να ακολουθήσουμε για να φθάσουμε στην αληθινή χαρά. Είναι μια μεγάλη πρόκληση για την πίστη. Ο Χριστός δεν φοβήθηκε να ρωτήσει τους μαθητές του αν πραγματικά ήθελαν να τον ακολουθήσουν ή προτιμούσαν να φύγουν προς άλλους δρόμους (βλ Ιω 6,67). Και ο Σίμωνας, ο ονομαζόμενος Πέτρος, είχε το θάρρος να πει: «Κύριε, πού να πάμε; Μόνο εσύ έχεις λόγια ζωής αιώνιας» (Ιω 6,68). Αν τολμήσετε να πείτε και εσείς «ναι» στον Χριστό, η νεανική ζωή σας θα γεμίσει με νόημα, και έτσι θα γίνει γόνιμη.

2. Το θάρρος της ευτυχίας

Αλλά τι σημαίνει «Μακάριος»; Μακάριος σημαίνει ευτυχισμένος. Πείτε μου: Εσείς επιθυμείτε πραγματικά την ευτυχία; Σε μια εποχή, όπου μάς ελκύουν πολλές μορφές ευτυχίας, υπάρχει ο κίνδυνος να ικανοποιηθούμε με «το λίγο» στη ζωή. Αντιθέτως, εσείς να τείνετε προς τα μεγάλα! Ανοίξτε τις καρδιές σας! Όπως έλεγε και ο μακάριος Piergiorgio Frassati, «το να ζεις δίχως μια πίστη, δίχως μια κληρονομιά να προστατεύσεις, δίχως να υποστηρίζεις σ’ ένα συνεχή αγώνα την αλήθεια, τότε δεν ζεις αλλά φυτοζωείς». Εμείς δεν πρέπει να φυτοζωούμε αλλά να ζούμε. Την ημέρα της Μακαριωνυμίας του Piergiorgio Frassati, στις 20 Μαΐου 1990, ο Ιωάννης Παύλος Β τον ονόμασε «άνθρωπο των Μακαρισμών» (Ομιλία στην Θ. Λειτουργία).

Αν πραγματικά κάνετε να αναδυθούν οι πιο βαθιές εμπνεύσεις της καρδιάς σας, θα συνειδητοποιήσετε πως μέσα σας υπάρχει μια άσβεστη επιθυμία για ευτυχία, και αυτό θα σας επιτρέψει να βγάλετε τη μάσκα και να απορρίψετε τις πολλές προσφορές «σε χαμηλή τιμή» που βρίσκετε γύρω σας. Όταν αναζητούμε την επιτυχία, την ευχαρίστηση, το να έχουμε με τρόπο εγωιστικό και δημιουργούμε είδωλα, μπορούμε να βρούμε στιγμές μέθης, μια ψευδαίσθηση ικανοποίησης, αλλά στο τέλος γινόμαστε σκλάβοι, δεν είμαστε ποτέ ικανοποιημένοι, και ωθούμαστε στο να αναζητούμε ολοένα και περισσότερο. Είναι πολύ θλιβερό να βλέπουμε μια νεολαία «χορτάτη», αλλά αδύναμη.

Ο Άγιος Ιωάννης γράφοντας στους νέους έλεγε: «Είστε δυνατοί, και ο λόγος του Θεού ζει μέσα σας και έχετε νικήσει τον πονηρό» (1Ιω 2,14). Οι νέοι που επιλέγουν το Χριστό είναι δυνατοί, τρέφονται από το Λόγο Του και δεν είναι κορεσμένοι από άλλα πράγματα! Να έχετε το θάρρος να πάτε ενάντια στο ρεύμα. Ναέχετε το θάρρος για αληθινή ευτυχία! Πείτε όχι στην κουλτούρα του προσωρινού, του επιφανειακού και του σκάρτου, που δεν σας θεωρεί ικανούς να αναλάβετε ευθύνες και να αντιμετωπίσετε τις μεγάλες προκλήσεις της ζωής!

3. Μακάριοι οι πνευματικά φτωχοί…

Ο πρώτος Μακαρισμός, θέμα της επόμενης Παγκόσμιας Ημέρας Νεολαίας, αποκαλεί ευτυχισμένους τους πνευματικά φτωχούς, γιατί σ’ αυτούς ανήκει η Βασιλεία των ουρανών. Σε μια εποχή που πολλοί άνθρωποι υποφέρουν εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, ο συνδυασμός φτώχειας και ευτυχίας μπορεί να φανεί εξωπραγματικός. Με ποια έννοια μπορούμε να συλλάβουμε την φτώχεια ως μια ευλογία;

Πρώτα απ’ όλα ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τι σημαίνει «πνευματικά φτωχοί». Όταν ο Υιός του Θεού έγινε άνθρωπος, επέλεξε ένα δρόμο φτώχειας, τον δρόμο της απογύμνωσης. Όπως λέει ο Άγιος Παύλος στην επιστολή του προς του Φιλιππησίους: «Να έχετε μεταξύ σας το ίδιο φρόνημα που είχε κι ο Ιησούς Χριστός ο οποίος, αν και ήταν Θεός, δε θεώρησε την ισότητά του με το Θεό αποτέλεσμα αρπαγής, αλλά τα απαρνήθηκε όλα και πήρε τη μορφή δούλου, έγινε άνθρωπος» (2,5-7). Ο Ιησούς είναι ο Θεός που απογυμνώνεται τη δόξα του. Εδώ βλέπουμε την επιλογή της φτώχειας του Θεού: από πλούσιος που ήταν, έγινε για χάρη σας φτωχός, για να μπορέσετε εσείς να πλουτίσετε με τη δική του φτώχεια (βλ 2 Κορ 8,9). Είναι το μυστήριο που προσκυνούμε , βλέποντας τον Υιό του Θεού σε μια φάτνη, και μετά τον ατενίζομε στον σταυρό, όπου η απογύμνωση φθάνει το αποκορύφωμά της.

Το ελληνικό επίθετο «φτωχός» δεν έχει νόημα μονάχα στην υλική του διάσταση, αλλά σημαίνει και «ζητιάνος». Συνδέεται με το εβραϊκό νόημα του anawim, του «φτωχού του Γιαχβέ», που δηλώνει ταπεινότητα, συνειδητοποίηση των προσωπικών ορίων, της προσωπικής υπαρξιακής κατάστασης φτώχειας. Οι anawim εμπιστεύονται τον Κύριο, ξέρουν να εξαρτώνται από Εκείνον.

Ο Χριστός, όπως πολύ καλά ήξερε να διακρίνει η Αγία Θηρεσία του Βρέφους Ιησού, στην Ενσάρκωσή του παρουσιάζεται ως ένας ζητιάνος, ένας αναγκεμένος που αναζητά αγάπη. Η Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας μιλάει για τον άνθρωπο ως έναν «ζητιάνο του Θεού» (αρ. 2559) και μας λέει πως η προσευχή είναι η συνάντηση της δίψας του Θεού και της δικής μας δίψας (αρ. 2560).

Ο Άγιος Φραγκίσκος της Ασσίζης κατανόησε πολύ καλά το μυστικό του Μακαρισμού των πνευματικά φτωχών. Πράγματι, όταν ο Ιησούς τού μίλησε στο πρόσωπο του λεπρού και στον Εσταυρωμένο, εκείνος αναγνώρισε το μεγαλείο του Θεού και την προσωπική του ταπεινή κατάσταση. Κατά την προσευχή του, ο Φτωχούλης περνούσε ώρες ζητώντας στον Κύριο: «Ποιος είσαι εσύ; Ποιος είμαι εγώ;». Απογυμνώθηκε από μια ζωή ανέμελη και άνετη για να νυμφευτεί την « Κυρία Φτώχεια», ώστε να μιμηθεί τον Ιησού και να ακολουθήσει το Ευαγγέλιο κατά γράμμα. Ο Φραγκίσκος έζησε τη μίμηση του φτωχού Χριστού και την αγάπη για τους φτωχούς με τρόπο αχώριστο, όπως οι δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος.

Εσείς λοιπόν μπορεί να με ρωτήσετε: τι μπορούμε να κάνουμε συγκεκριμένα ώστε αυτή η πνευματική φτώχεια να μετατραπεί σε τρόπο ζωής, να επηρεάσει συγκεκριμένα την ύπαρξή μας; Σας απαντώ με τρία σημεία.

Πριν απ’ όλα προσπαθήστε να είστε ελεύθεροι από τα υλικά αγαθά. Ο Κύριος μάς καλεί σε έναν τρόπο ευαγγελικής ζωής που τον χαρακτηρίζει η νηφαλιότητα, στο να μην ενδώσουμε στην κουλτούρα του καταναλωτισμού. Πρόκειται για την αναζήτηση του ουσιαστικού, να μάθουμε να απογυμνωνόμαστε από τα περιττά και άχρηστα πράγματα που μας πνίγουν. Ας αποστασιοποιηθούμε από την επιθυμία να κατέχουμε, από την ειδωλοποίηση του χρήματος που στη συνέχεια σπαταλιέται. Ας βάλουμε τον Ιησού στην πρώτη θέση. Εκείνος μπορεί να μας ελευθερώσει από τα είδωλα που μας καθιστούν σκλάβους. Εμπιστευτείτε το Θεό, αγαπητοί νέοι! Εκείνος μάς γνωρίζει, μάς αγαπά και δεν μας ξεχνά ποτέ. Όπως φροντίζει τα λουλούδια του αγρού (βλ Μτ 6,28), έτσι δεν θα αφήσει να μας λείψει τίποτε! Ακόμη και για να ξεπεράσουμε την οικονομική κρίση πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αλλάξουμε τρόπο ζωής, να αποφύγουμε τις πολλές σπατάλες. Όπως είναι απαραίτητο το θάρρος της ευτυχίας, έτσι χρειάζεται και το θάρρος της επάρκειας.

Κατά δεύτερο, για να ζήσουμε αυτόν τον Μακαρισμό έχουμε όλοι ανάγκη από μεταστροφή σε σχέση με τους φτωχούς. Πρέπει να τους φροντίζουμε, να είμαστε ευαίσθητοι στις ανάγκες τους, τόσο τις πνευματικές όσο και τις υλικές. Σε εσάς νέοι, εμπιστεύομαι με ιδιαίτερο τρόπο το καθήκον να ξαναβάλετε στο κέντρο της ανθρώπινης κουλτούρας τη νηφαλιότητα. Μπροστά σε παλιές και νέες μορφές φτώχειας, την ανεργία, την μετανάστευση, πολλές εξαρτήσεις διαφόρων μορφών, έχουμε το καθήκον να είμαστε άγρυπνοι και συνειδητοποιημένοι, νικώντας τον πειρασμό της αδιαφορίας. Ας σκεφτούμε ακόμη εκείνους που δεν νιώθουν και δεν παίρνουν αγάπη, που δεν έχουν ελπίδα για το μέλλον, που αρνούνται να δεσμευτούν στη ζωή γιατί έχουν αποθαρρυνθεί, είναι απογοητευμένοι, φοβισμένοι. Πρέπει να μάθουμε να μένουμε με τους φτωχούς. Μην γεμίζουμε το στόμα με ωραία λόγια για τους φτωχούς! Να τους συναντήσουμε, να τους κοιτάξουμε στα μάτια, να τους ακούσουμε. Οι φτωχοί είναι για μας μια συγκεκριμένη ευκαιρία να συναντήσουμε τον ίδιο το Χριστό, να αγγίξουμε την πονεμένη σάρκα του.

Όμως, σ’ αυτό το τρίτο σημείο, οι φτωχοί δεν είναι μόνο άτομα στα οποία μπορούμε να δώσουμε κάτι. Αλλά και εκείνοι έχουν πολλά να μας προσφέρουν, να μας διδάξουν. Έχουμε πολλά να μάθουμε από τη σοφία των φτωχών! Σκεφτείτε πως ένας άγιος του 18^ου αιώνα, ο Μακάριος Ιωσήφ Labre, ο οποίος κοιμόταν στους δρόμους της Ρώμης και ζούσε από τις προσφορές του κόσμου, είχε γίνει πνευματικός σύμβουλος πολλών ανθρώπων, ανάμεσα στους οποίους υπήρχαν ακόμη και ευγενείς και ιεράρχες. Κατά κάποια έννοια, οι φτωχοί είναι σαν διδάσκαλοι για μας. Μας διδάσκουν πως ένα πρόσωπο δεν παίρνει αξία από το τι έχει, από το πόσα έχει στην τράπεζα. Ένας φτωχός, ένας άνθρωπος που δεν έχει υλικά αγαθά, διατηρεί πάντοτε την αξιοπρέπεια του. Οι φτωχοί μπορούν να μας διδάξουν πολλά ακόμη και για την ταπεινοφροσύνη και την εμπιστοσύνη στο Θεό. Στην παραβολή του Φαρισαίου και του Τελώνη (Λκ 18,9-14), ο Ιησούς παρουσιάζει τον δεύτερο ως παράδειγμα γιατί είναι ταπεινός και αναγνωρίζει πως είναι αμαρτωλός. Ακόμη και η χήρα που ρίχνει δυο μικρά νομίσματα στο θησαυροφυλάκιο του ναού είναι παράδειγμα της γενναιοδωρίας εκείνου, που αν και έχει λίγα ή τίποτα, δίνει τα πάντα (Λκ 21,1-4).

4. … διότι σ’ αυτούς ανήκει η Βασιλεία των ουρανών.

Κεντρικό θέμα στο Ευαγγέλιο του Ιησού είναι η Βασιλεία του Θεού. Ο Ιησούς είναι το πρόσωπο της Βασιλείας του Θεού, είναι ο Εμμανουήλ, ο Θεός μαζί μας. Και είναι στην καρδιά του ανθρώπου όπου η Βασιλεία, η κυριαρχία του Θεού εδραιώνεται και αναπτύσσεται. Η Βασιλεία είναι ταυτόχρονα δώρο και υπόσχεση. Μας δόθηκε ήδη με τον Χριστό, αλλά πρέπει ακόμη να ολοκληρωθεί στην πληρότητά της. Γι’ αυτό κάθε ημέρα προσευχόμαστε στον Πατέρα: «Ας έρθει η Βασιλεία σου».

Υπάρχει ένας βαθύς δεσμός ανάμεσα στη φτώχεια και τον ευαγγελισμό, ανάμεσα στο θέμα της προηγούμενης Παγκόσμιας Ημέρας Νεολαίας: «Πηγαίνετε και κάνετε μαθητές μου όλα τα έθνη» (Μτ 28,19) και το φετινό: «Μακάριοι οι πνευματικά φτωχοί, γιατί σ’ αυτούς ανήκει η βασιλεία των ουρανών» (Μτ 5,3). Ο Κύριος θέλει μια Εκκλησία φτωχή που να ευαγγελίζεται τους φτωχούς. Όταν απέστειλε τους δώδεκα, ο Ιησούς τούς είπε: «Μην πάρετε στο ζωνάρι σας χρυσό ή ασημένιο ή χάλκινο νόμισμα, ούτε σακίδιο για το δρόμο ούτε διπλά ρούχα ούτε υποδήματα ούτε ραβδί. Στον εργάτη πρέπει να του δοθεί η τροφή που του αξίζει» (Μτ 10,9-10). Η ευαγγελική φτώχεια είναι βασική προϋπόθεση, ώστε να διαδοθεί η Βασιλεία του Θεού. Οι πιο όμορφες και αυθόρμητες χαρές που έχω δει στην πορεία της ζωής μου είναι εκείνες των φτωχών ανθρώπων που έχουν ελάχιστα πάνω στα οποία να γαντζωθούν. Ο Ευαγγελισμός, στην εποχή μας, θα είναι δυνατός μονάχα με την μετάδοση της χαράς.

Όπως είδαμε, ο Μακαρισμός των πνευματικά φτωχών κατευθύνει την σχέση μας με το Θεό, με τα υλικά αγαθά και με τους φτωχούς. Μπροστά στο παράδειγμα και στα λόγια του Ιησού, συνειδητοποιούμε το πόσο έχουμε ανάγκη για μεταστροφή, να κάνουμε έτσι ούτως ώστε στη λογική του να έχω ολοένα και περισσότερα να υπερτερήσει εκείνη του να είμαι περισσότερο! Οι Άγιοι είναι εκείνοι που μπορούν να μας βοηθήσουν περισσότερο να καταλάβουμε το βαθύ νόημα των Μακαρισμών. Ο αγιωνυμία του Ιωάννη Παύλου Β΄ την δεύτερη Κυριακή του Πάσχα, με αυτή την έννοια, είναι ένα γεγονός που γεμίζει τις καρδιές μας με χαρά. Εκείνος θα είναι ο μεγάλος προστάτης των Π.Η.Ν, των οποίων ήταν ο εμπνευστής και οδηγός. Και μέσα στην κοινωνία των Αγίων θα συνεχίσει να είναι για όλους εσάς ένας πατέρας και φίλος.

Τον ερχόμενο Απρίλιο, είναι και η τριακοστή επέτειος της παράδοσης στους νέους του Σταυρού του Ιωβηλαίου της Λύτρωσης. Ξεκινώντας από αυτή την συμβολική πράξη του Ιωάννη Παύλου Β΄ άρχισε μια μεγάλη νεανική προσκυνηματική πορεία που από τότε συνεχίζει να διατρέχει τις πέντε Ηπείρους. Πολλοί θυμούνται τα λόγια με τα οποία ο Πάπας, την Κυριακή του Πάσχα του 1984, συνόδεψε αυτή την πράξη: «Αγαπητοί νέοι, με το τέλος του Αγίου Έτους εμπιστεύομαι σ’ εσάς το ίδιο το σημείο αυτού του Ιωβηλαίου Έτους: τον Σταυρό του Χριστού! Φέρτε τον σε όλο τον κόσμο, ως σημείο της αγάπης του Κυρίου μας Ιησού για την ανθρωπότητα, και αναγγείλετε σε όλους πως μόνο στο Χριστό σταυρωμένο και αναστημένο υπάρχει σωτηρία και λύτρωση».

Αγαπητοί νέοι, το Μεγαλύνει, ο ύμνος της Παναγίας, της πνευματικά φτωχής, είναι και ο ύμνος εκείνου που ζει τους Μακαρισμούς. Η χαρά του Ευαγγελίου αναβλύζει από μια καρδιά φτωχή, που ξέρει να εξυμνεί και να θαυμάζει τα έργα του Θεού, όπως η καρδιά της Αειπάρθενου Μαρίας, που όλες οι γενεές την αποκαλούν «μακαρία» (βλ Λκ 1,48). Εκείνη, η μητέρα των φτωχών και το άστρο του νέου ευαγγελισμού, ας μας βοηθά να ζούμε το Ευαγγέλιο, να ενσαρκώνουμε τους Μακαρισμούς στη ζωή μας, να έχουμε το θάρρος της ευτυχίας.

Βατικανό, 21 Ιανουαρίου 2014,

μνήμη της Αγίας Αγνής, παρθένου και μάρτυρος