. Anthony Beevor

Anthony Beevor.

Antony James Beevor (geboren op 14 december 1946) is een Brits schrijver en historicus, die onder andere bekend is door zijn werken over de Tweede Wereldoorlog. Vermaarde werken zijn Stalingrad en de Spaanse Burgeroorlog, en zijn recente werk over D-Day. Beevor bezocht onder andere het Winchester College.

Anthony Beevor schreef vele bestsellers op rij, waaronder Berlijn; de ondergang 1945 en Stalingrad.

Zijn laatste boek 'D-Day' over de landing in Normandie van 1944 kreeg veel aandacht in de pers. Op internet verscheen aan de hand van Wybrich de Haan het volgende verhaal over dit boek, en hij begint over de tekst op de omslag:

Op de omslag staat bovendien aangekondigd dat Beevor voor het boek D-day meer dan dertig archieven raadpleegde in zes landen. Dit belooft heel wat.

Beevor begint zijn boek met meteoroloog James Stagg en diens team die moesten bepalen of de zee wel rustig genoeg zou zijn op die dag, 5 juni. De weersom-standigheden blijven echter lang onduidelijk en dit geeft gelijk aan hoe risicovol de gehele operaties was en nog ging worden. Het eerste bombardement op Omaha beach mistte haar doel. De Duitse stellingen werden uit voorzichtigheid – men wilde immers niet de eigen mannen raken die al wachtten voor de kust - nauwelijks geraakt. Dit zorgde voor een kogelregen uit Duitse mitrailleurs toen de Amerikaanse soldaten massaal het strand oprenden. De ontreddering was groot, sommigen konden in paniek alleen nog maar bidden. Toch lukte het de Geallieerde troepen om door de eerste linie te breken; het aantal bootjes met manschappen lijkt wel oneindig.

Wanneer je verder leest komen veel meer onzekerheden en ook fouten naar voren die tijdens D-day en de slag om Normandië zijn gemaakt. De strijd tussen de verschillende bevelhebbers wordt ook aan het licht gebracht. De Geallieerden vochten samen, maar er was duidelijk onderling wantrouwen en concurrentie. Amerikaanse officieren moesten niets hebben van de voorzichtigheid waarmee Montgomery’s Engelse leger te werk ging. Zij hadden zelf al veel meer meters gemaakt en bovendien veel meer manschappen verloren. Vooral onder leiding van generaal Patton die het liefst zelfs vooraan de linie stond en zich niet liet afleiden door het gevaar van schoten van heel dichtbij. De oorlog was voor de bevelhebbers een kans om zichzelf op een voetstuk te plaatsen.

Waardevol is dat Beevor ook de Duitse zijde van het verhaal belicht. Hier blijkt dat de propaganda een grote rol speelt. Het beeld dat naar voren werd gebracht was dat van een ondoordringbare Atlantikwall. De Luftwaffe en de U-boten zouden voorkomen dat de Geallieerden ook maar voet aan wal zetten. Dit beeld moest steeds worden aangepast, maar toch werkte het voor de Duitse soldaat als een vorm van ‘morele amfetamine’. Lange tijd vochten de Duitsers alsof zij de sterksten waren. Langzaam aan kwam echter, vooral bij de gewone soldaat, het inzicht dat het weleens heel anders af zou kunnen lopen.

Beevor belicht hierbij ook de beslissingen van de Duitse legertop. Deze moest vaak ondanks eigen twijfels voor Hitler de schijn wekken dat een grandioze tegenaanval de Geallieerden in een klap weer naar de andere kant van de Noordzee zou slaan.