De Camino lopen? Ik had er vaag wel eens van gehoord maar dat leek niks voor mij. Ik deed het altijd af als religieus gedoe.

Tot dat ik tijdens een wandeling over het Vechtdalpad iemand sprak die 'm gelopen had en er zo enthousiast over vertelde dat ik er 's avonds toch maar even op Googelde. Het feit dat je dagen achtereen met een rugzak door het landschap trekt sprak me wel aan, en je bent tevens op vakantie. 

Eerst maar eens een paar blogs lezen om wat informatie op te doen. Al gauw kom ik op de site van Wandelvrouw.nl waar van alles te lezen is over de Camino.

 Maar welke doe ik dan? De traditionele Noordelijke "Camino Frances", of de route vanuit Zuid Spanje die begint in Sevilla genaamd "via de la plata". En dan heb je ook nog de "Camino Portugues Central"vanuit Lissabon . Het wordt uiteindelijk "Camino Portugues Coastal" met als beginpunt Porto. Ongeveer 270Km waarvan de eerste 120Km langs de kust. Deze route is nog betrekkelijk nieuw, want sinds 2016 is ie geopend voor: wandelaars, pelgrims en mensen die om persoonlijke reden de tocht maken.

Wat mij altijd het best bevalt is dat je eerst je vliegticket boekt en daarna de dingen er omheen regelt. Ik hou het meestal vrij simpel en ook nu wordt het een vliegticket en één overnachting op de dag dat je aankomt. Dus nu ook. Vertrek op 27 Augustus 2022  's ochtends vanaf vliegveld Eindhoven omdat het daar wat minder druk is dan op Schiphol.

 Na 2½ uur staat het vliegtuig al op de luchthaven van Porto, het is even zoeken naar lijnbus 601 die me naar het centrum van de stad brengt maar meestal is er wel iemand die weet hoe het zit. En ook nu, er is een oudere man die me de halte aanwijst en erbij zegt "centro, fim da linha".  Ik stap de bus in en na een minuut of 30 ben ik in het centrum.  

Snel het hotel opzoeken, rugzak droppen en terug de stad in. Het oude centrum staat vol met prachtige gebouwen en overal zijn pleinen en terrassen. De start van de Camino is bij de kathedraal, ook wel Sé do Porto genoemd. Toevallig is er net een bruiloft aan de gang en is het er een drukte van belang. Rechts naast de kathedraal is een klein kantoortje waar je de "credencial del peregrino" kan kopen voor €3, deze stempelkaart heb je nodig als je onderweg in de albergue wil overnachten. Ook wordt deze stempelkaart gezien als het bewijs dat je de route volgens voorschrift heb afgelegd. Om het certificaat in Santiago de Compostella te bemachtigen is het vereist dat je elke dag 2 stempels haalt over de laatste 100Km. Dit kan lopend, per fiets, paard, zeilboot en zelfs in de rolstoel.

Na nog wat rond gekeken te hebben in de stad keer ik terug naar het hotel want morgen vertrek ik in alle vroegte. Op de kamer boek ik de overnachting voor de volgende dag, piel nog wat op de telefoon en ga slapen.

Vandaag weer fris aan de start en na het ontbijt in de eetgelegenheid naast het hotel op weg naar Esposende.

Ook vandaag weer loopbruggen van hout duinen en natuur, en natuurlijk de oceaan aan de linker kant. Tot nu toe is het pad redelijk vlak en het lopen gaat voorspoedig. Tegen drieën  ben ik bij de "homestay" waar ik de nacht door breng. De dame die de boel organiseert is er nog niet en ik besluit  om even onder een boom bij de kerk uit te rusten. Niet veel later komt ze aanlopen en neemt me mee naar haar huis. Na de rondleiding ga ik naar de supermarkt om de nodige spullen voor morgen in te slaan, daarna eten en chillen op bed. Die 35Km van gisteren voel ik nog steeds in de benen.

Het is altijd de vraag hoe een overnachting in een home stay uitpakt maar deze is goed bevallen. Na het ontbijt bedank ik de gastvrouw en zet de wandeltocht voort richting Viana do Castelo. Vandaag doe ik het wat rustiger aan, een kilometer of 20. Het eerste uur gaat prima, een redelijk tempo en lekker constant gelopen. Dan denk ik iets te voelen aan een van m'n tenen;  Ach, zal wel niks zijn... Maar het gaat niet over. Het wordt ook niet erger.  Voor de zekerheid doe ik toch maar even de schoenen uit. Ja hoor! Klein rood plekje en het is geen blaar, maar wat dan wel? Met een klein stukje sporttape plak ik het af en ga weer door.

Aangekomen bij het zandstrand is het tijd voor een kleine pauze. 30 meter verderop is een strandtent en hij is open, Spaanse tortilla met een kopje thee gaat er altijd in. Ik rook een shaggie en ga weer op pad. Even oriënteren, ok, vanaf hier over het zand strand. Achter mij hoor ik op eens, Ola, bom Camino. Een mede wandelaar vraagt me of het klopt dat de route over het strand gaat, en dat is zo. "Where are you from?" vraagt ze. "Holland" zeg ik en uit beleefdheid vraag ik haar waar zij vandaan komt. Ze komt eigenlijk uit Polen maar woont al geruime tijd in Barcelona. Waar ik heen ga; is de volgende vraag, Viana do Castelo. Oh ik ook, en voor ik het weet heb ik een wandelmaatje voor vandaag. We lopen verder over het strand en door de duinen, dit gedeelte van de route is echt mooi.

Het volgende dorp waar we door heen lopen nodigt uit voor een pitstop en na wat gedronken te hebben lopen we door naar het eindpunt voor vandaag. Ik ga even mee naar de albergue waar zij verblijft om een extra stempel op te halen en neem dan afscheid.

Het hotel waar ik zit ligt gelukkig 100 meter verderop. Inchecken, kamer voor morgen boeken en boodschappen doen is elke dag vaste prik.

Als ik op mijn kamer kom ben ik benieuwd hoe het met mijn teen is, tot mijn schrik zijn beide voeten op gezwollen en bedekt met rode vlekken. Het wordt me al gauw duidelijk dat ik last heb van hitte uitslag . Een wandelaars kwaal bij mensen van gemiddelde leeftijd lees ik op het internet. Hoe kan dat nou? Normaal heb ik hier helemaal geen last van. De Merino sokken krijgen de schuld, (Mss ook wel dom van me zelf om met 25°C met wollen sokken aan te gaan wandelen). Zo snel mogelijk naar de apotheek voor een zalfje en 3 paar hele dunne sokken die verbetering zouden moeten brengen.

Heerlijk geslapen en goed uit gerust begin ik de dag. Bij het ontbijt spreek ik 2 Nederlanders die ook de Camino lopen. Ze zijn van mijn leeftijd en we bespreken de afgelopen 3 dagen met een kop thee erbij. We wensen elkaar succes en gaan op pad.

Ik start later dan normaal want het wordt een kort dagje, een kilometer of 15 maar, om te zien hoe mijn voeten het houden. Het is weer een mooie tocht door de natuur met nog altijd de oceaan aan mijn linker hand. Op een of andere manier voelt het goed om altijd maar het zicht op de oceaan te hebben. 

Iets na de middag kom ik aan op de plaats van bestemming. Een leuk dorpje met een toeristisch karakter. Ik slaap boven een visrestaurant maar dat maakt verder niet uit. Die lucht wen je wel aan. Omdat inchecken pas om 3uur kan ga ik eerst naar de zelfbediening wasserette om de vuile was te doen. Ik heb voor 4 dagen schone kleren mee dus is het geen overbodige luxe.

Vandaag de laatste dag in Portugal. Ik verwacht oponthoud dus heb ik een hotel op een uurtje lopen over de grens geboekt. Het lopen gaat goed en voor ik het weet ben ik bij de Spaanse grens. De ferry ligt uit de vaart en als alternatief is er een speedboot. De oversteek kost €5 pp en 3 minuten later ben ik in Spanje. Nog een uur later zie ik het hotel al en besef me dat ik veel te vroeg ben.

Gelukkig hebben mijn voeten het goed gehouden. Om de tijd te doden blijf ik wat rond hangen op het dorpsplein en als het tijd is loop ik richting het hotel.

Voor vandaag heb ik een monstertocht gepland, meer dan 35Km. Dit vooral omdat de industriestad Vigo op de route ligt maar ook omdat er in Redondela zelf geen overnachtingsmogelijkheden meer waren. (Dit is niet zo vreemd want in Redondela komen de coastal route en de central route samen).

Het eerste stuk is goed te doen en er is genoeg interessants om naar te kijken. Maar het motto voor vandaag is kilometers maken dus van kijken komt niet zo veel.

Dan Vigo, het is een enorm grote stad met veel industrie, voor de Camino hebben ze hier duidelijk geen oog. De markeringen langs de route laten te wensen over en eigenlijk gaat het pad voornamelijk langs een klein beekje. Als ik de stad eindelijk uit ben moet ik nog een kilometer of 9 voordat ik bij het hotel-restaurant ben waar ik overnacht. Onderweg kom ik langs de bekende Rande Bridge.

Het begint te regenen, voor het eerst in 8 dagen en dat maakt het wandelen er niet plezieriger op, nog even volhouden en ik ben er. Tegen zessen ben ik op het adres wat mij doorgegeven is maar geen hotel te zien. Na een paar keer gevraagd te hebben kent niemand het hotel-restaurant waar ik naar op zoek ben. Blijkt dat het adres niet klopt en ik moet nog 3Km verder lopen voordat ik er ben. De gast vrouw zorgt voor een hartelijk ontvangst en de ellende is al weer gauw vergeten. Van slapen komt niet zo veel omdat het een hostel is en er tot diep in de nacht geroezemoes op de gang is.

Wat denk je wie ik hier tegen kom? Inderdaad, het koppel uit Nederland. Leuk!