Ondanks de lage temperatuur 's ochtends toch weer vroeg vertrokken, graadje of zes maar dat mag me er niet van weerhouden om de rit van driehonderdzesentwintig kilometer op tijd te beginnen. Eerst naar de bank voor contant geld en daarna rijden. Als ik Marrakesh goed en wel uit ben begint het landschap al ruiger te worden. De heuvels worden bergen wat het motor rijden een stuk interessanter maakt. Na een uurtje te hebben gereden zie ik een koffietentje langs de weg, even kijken of ze ook thee hebben. En ja hoor, ik heb geluk want het wordt traditionele Marokkaanse thee. Met verse mint en veel suiker. Ik vind het altijd weer bijzonder dat er in de middel of nowhere  mensen zijn die hun waren te koop aanbieden.

Ongemerkt zit ik al op een behoorlijke hoogte want er groeit niet zo bijzonder veel in de omgeving. Dan weer door, naar de meest bekende bergpas van Marokko: Tizi-n-Tichka, ook hier stop ik even om foto's en een kort filmpje te maken voor op de website. Ik kijk om me heen om de omgeving goed in me op te nemen. Prachtig dat ruige landschap met enorme rotspartijen.

En dan weer rijden, tot de volgende stop. Het duurt ook weer een uur voor ik er ben. De plaats heet Aït-Ben-Haddou. Het staat bekend om zijn schilderachtige huizen die tegen een heuvel aan zijn gebouwd. Ook zijn er hier tussen pakweg 1965 en 2015 meer dan twintig films op genomen en dat is niet zo verwonderlijk omdat de gebouwen uit de middeleeuwen stammen. Ik parkeer de motor langs de weg en doe de zelfbenoemde parkeerwachter een klein bedrag om op mijn motor te passen, de rugzak laat ik in goed vertrouwen maar achterop zitten. Via de brug over de droog gevallen rivier loop ik naar de "filmset" toe. De huizen die vroeger bewoond waren zijn inmiddels omgebouwd tot souvenirwinkeltjes want het toerisme doet het goed hier, dat bleek wel uit de vele taxi-bussen die op de parkeerplaats stonden. Leuk bezoekje, maar mijn bestemming voor vandaag ligt nog zo'n honderdzestig kilometer verderop en het is al een uur of één.

Effe door rijden dus want kwa afstand en tijd is het niet met rijden in Nederland te vergelijken, het duurt hier een stuk langer door het hoogte verschil en de haarspeld bochten. Ik gooi de tank nog een keer vol zodat ik het laatste stuk in één ruk kan uit rijden. In een klein winkeltje vraag ik of zijn misschien weten waar het hotel is? Na een kwartier Babylonische spraakverwarring ben ik er uit. Zij op hun beste Engels en ik op mijn beste Frans weet ik nu dat het hotel op tweehonderd meter afstand ligt. Laat in de middag bel ik eindelijk aan bij het hotel, dat ik laat ben heeft vooral te maken met het feit dat ik het eerst niet kon vinden. Er is maar een ding waar ik de hele tijd aan moet denken en dat is een hete douche. Mijn lichaamstemperatuur is behoorlijk gedaald en daardoor sta ik te trillen als een rietje. Ook niet zo gek als je in een spijkerbroek op de motor bij twaalf graden door de woestijn rijd. Ik ben er nu wel achter dat het in de woestijn ook bar koud kan zijn.

Met de rit van vandaag heb ik net iets meer dan driehonderd kilometer afgelegd in vijf en een half uur.  Dus een hete douche, een warme maaltijd en op tijd naar bed. De moeder van de eigenaar maakt me een lekkere stoofschotel  klaar. Natuurlijk op de traditionele Marokkaanse manier, met de tajine, lekker!..  Het hotel heeft maar 4 kamers en die zijn  brand schoon, mede hier door boek ik nog een extra nacht zodat ik morgen op mijn gemak de omgeving kan bekijken.

 Als ik  's morgens wakker word is het nog donker. Ik voel aan het puntje van mijn neus dat het fris is op de kamer, wanneer ik buiten sta is het frisse er wel af en is het gewoon koud !   Drie graden boven nul, wel helder en dat maakt dat het minder tegen valt. Geen tropische temperaturen in dit deel van Marokko, daarom maar rustig ontbijten en even de tijd nemen om informatie te vergaren over de twee sites die ik vandaag wil gaan bezoeken.

Als eerste de Todgha kloof, een indrukwekkende kloof die is uitgesleten door rivierwater en daardoor een diepte van honderdzestig meter heeft bereikt. Het is wel een toeristische trekpleister maar dat weerhoud me er niet van het te bezoeken, laat in de ochtend vertrek ik en over een klein uurtje zou ik er moeten zijn. Het is dan ook maar iets meer dan vijftig kilometer rijden. De route er naar toe is weer prachtig en hoe dichter ik bij de kloof ben, hoe hoger het rotsgebergte wordt. Na drie kwartier sturen vraag ik me zelf af of ik er al niet zou moeten zijn, volgens maps ben ik al bijna op mijn bestemming. Even stoppen dan maar om meer duidelijk te krijgen. Ik zie twee mannen bij hun zelf in de tuin zitten en vraag  of zij weten waar de kloof is. Ze zwaaien wat met hun armen in de rondte en roepen iets in het Marokkaans, ik maak hun duidelijk dat ik er geen bal van begrijp en het gesprek gaat dan verder in het Frans/Engels. "Zestien kilometer verderop", aahhh daar kan ik wat mee. ik geef ze een kleine tip en bedank ze voor de informatie. Als ik weg rij zwaaien ze nog een keer vriendelijk en dan ben ik weg, nu heb ik wel de juiste locatie op gegeven, de omgeving veranderd van heuvelig in bergachtig en ik voel aan mijn water dat ik er bijna ben. 

De kloof is in zijn totaliteit enkele kilometers lang en het punt dat ik zoek ligt bijna aan het eind daar van. Vlak voor de fotogenieke plek stop ik om even een driehonderdzestig graden foto te maken en dan weer door, de kloof wordt steeds smaller en op een gegeven moment is hij minder dan tien meter breed. Onderin loopt een smalle asfaltweg en een smal beekje wat vroeger een rivier is geweest. Langs de kant van de weg staan een tiental markt kraampjes met spullen die lokale bewoners aan toeristen proberen te slijten. Ik rij door tot het eind van de kloof en als ik er uit ben keer ik om en rij terug naar het beginpunt. Daar maak ik een paar opnames en strek even de benen. Verrassend genoeg is het helemaal niet druk op dit tijdstip, er zijn maar een paar bezoekers en een hand vol verkopers. Een half uur later vind ik het mooi geweest en ga terug naar Boumalne Dades.

CLIFFS OF TAMLALT

Een lange rit die over een afstand van vierhonderdachtenzeventig kilometer gaat en volgens de navigatie een uurtje of zeven duurt. Het wordt geen toeristische route maar vooral hoofdwegen omdat ik voor het donker op mijn bestemming wil aankomen. Kilometers maken dus, onderweg stop ik een paar keer om de benen te strekken en te tanken. De BMW houdt het goed vol, het is maar een driehonderddertien CC en ik hoor dat het motortje er soms hard voor moet werken.

Halverwege merk ik aan de temperatuur dat ik het hoog gebergte heb verlaten, de afgelopen dagen was de maximum temperatuur een graad of dertien, aan de kust waar ik nu naar toe ga is het ook zo'n dertien graden maar dan 's nachts. Dat ziet er dus goed uit voor een warmte minnend iemand zoals ik. Laat in de middag rij ik Agadir binnen, een grote stad waar ik eerst door heen moet om op mijn bestemming te komen. 

En dan begint de ellende, wegwerkzaamheden!!  In mijn gedachte hoor ik het de omroeper al zeggen, "er staan files op de volgende wegen". Gezien Agadir een knooppunt is van nationale wegen moet ik er wel door heen. File na file, de hete lucht van de motor maakt het er niet veel beter op. 

De vrachtwagen voor me zet zijn linker knipperlicht aan en dat vind ik vreemd, er is helemaal geen mogelijkheid om links af te slaan. Dan op eens begrijp ik hem, inhalen. Maar dat is me veel te link, zo veel ruimte is er niet op de middenstreep. Aan de rechterkant van de rijbaan licht een soort van vluchtstrook, anderhalve meter breed en ik waag het er op om rechts in te halen. Yesss, dat schiet lekker op en als ik de file voorbij ben gaat het gas er weer op.

Tegen de avond kom ik aan in Tamraght waar ik voor twee nachten een kamer in een hostel heb gereserveerd. Het valt nog niet mee om er te komen omdat de gebouwen hier tegen een bergwand aan zijn gebouwd  en er veel eenrichting wegen zijn. Ik vraag aan een vrouw die in haar tuinstoel voor het huis zit of zij het hostel kent, ze geeft aan dat ze van toeten noch blazen weet dus rij ik weer verder. Na nog eens twee man te hebben gevraagd is het bingo. En wat denk je?  Het hostel licht precies naast het huis waar de vrouw nog steeds buiten zit. Ik kijk haar aan en zij mij en we schieten allebei in de lach.

Snel de rugzak van de motor halen en gelijk een douche nemen, heerlijk na zo'n lange rit. Als het donker is verken ik nog even het centrum en eet een dikke pizza als avondeten. Terug in het hostel zijn er inmiddels meer gasten gearriveerd, het zijn een Deense vrouw en haar dochter. Ze is vriendelijk en heeft een goed gevoel voor humor. Buiten op het terras babbelen we nog een tijdje door tot haar dochter terug komt met een paar kleine cakejes voor haar moeder, ze blijkt jarig te zijn. 

Van het verjaardagsfeestje 's avonds later heb ik niets meegekregen, om half 10 lag ik al plat. Wat er wel voor zorgt dat ik vandaag mooi op tijd wakker ben. Lekker even nixen en dan ontbijten, om half tien, maar dat werd toch tien uur. Ook de Denen zijn weer van de partij evenals twee Oostenrijkers. De sfeer is goed en tegen half twaalf hebben we er genoeg van en gaan ons eigen weg.

Ik kom eindelijk tot de ontdekking dat Tamraght een surf paradijs is dat erg in trek is bij backpackers. 

Het eerste wat ik vandaag ga doen is even kijken aan het strand. Veel surfscholen en andere watersport activiteiten zijn hier te vinden. Het lange zandstrand ziet er prachtig uit en de golven beuken er stevig op los. Via de boulevard loop ik richting de restaurantjes die geclusterd bij een landtong liggen. Even een colaatje drinken dan maar, ik heb toch tijd genoeg. 

Als tweede is "Paradise Valley" aan de beurt, een oase in een verder dor en droog landschap. Ik ben nog geen vijf minuten onderweg en ik sta al weer in de file, dit kan niet de bedoeling zijn. Ik maak rechtsomkeert en kies voor een route via wat kleinere wegen, dit blijkt een goede keus te zijn want op de slingerwegen en door het heuvelachtig gebied is het ontzettend leuk rijden. 

Als ik aankom parkeer ik de motor langs de kant van de weg en loop de laatste drie kilometer naar de oase toe. Dat is nog een hele opgaven met de helm in de ene hand en de jas in de andere, bij een graad of vijfentwintig. Maar het is de moeite wel waard, als ik eenmaal onderin ben rust ik eerst even uit, op temperatuur komen, acclimatiseren. Na een paar opnames te hebben gemaakt volg ik de weg terug richting de parkeerplaats. Daar spreken een paar Marokkanen me aan omdat ik een T-shirt van Metallica aan heb, en dat is niet de eerste keer. Kennelijk zijn er hier in Marokko redelijk wat Metallica fans, leuk!!

's Avonds weer gegeten bij het zelfde restaurantje als waar ik gisteren ook was. Daarna douchen en op tijd naar bed want morgenvroeg vertrek ik naar de volgende plaats.

Dit keer wat vroeger ontbeten en daarna richting Essaouira, Ik neem afscheid van de Denen en de Oostenrijkers en spring op de motor voor de volgende honderdzestig kilometer rijplezier. Want leuk is het in ieder geval. De vraag die iedere keer boven komt is wat ik deze zomer ga doen, nou "het wordt zeker weten een flinke rondrit op de motor alleen waar weet ik nog niet". 

De bedoeling is dat ik onderweg twee keer stop, één keer bij een oud vissersplaatsje en een keer bij een andere surf locatie. Tegen de tijd dat ik weer op de navigatie kijk ben ik al rijkelijk voorbij de twee stops en neem niet de moeite om weer terug te keren. Doorrijden dan maar, de weg loopt grotendeels langs de kust dus heb ik prachtig uitzicht op de oceaan. Van een afstand zie ik een paar auto's bij de rotskliffen staan en ga daarom even kijken. Ook hier weer een surfplek maar dan illegaal. De golven zijn een stuk groter dan waar ik vanmorgen vertrokken ben en het kost de surfers de nodige moeite om te blijven staan. Hardcore dus.

Leuk om te zien maar na een uur heb ik het wel gezien, voor het laatste stuk tot aan Essaouira neem ik de tijd, relaxt toer ik door het Marokkaanse landschap en besef dat het vandaag eenendertig December is. Oud en nieuw heeft hier geen betekenis. Ik heb werkelijk nog geen knal gehoord. Dik in de middag kom ik aan bij het hotel en ook hier kan ik de motor parkeren binnen de omheining. "Put it here" zegt de jonge die achter de receptie staat. Vlak naast het zwembad op de tegels. "Moet er geen plankje onder de standaard? " vraag ik hem, nee dat is niet nodig. OK, dan niet.

Het oude stadsdeel (medina) dat vroeger een Spaans fort was is de hoofd attractie van de stad. Even kijken dus, niet veel later loop ik het fort binnen en achter me hoor ik een Nederlander zeggen: voor een paar Dirham heb je al best een  leuke kasbah in de medina".  Gadverdamme!  Doe normaal man, zeg gewoon dat de hotelkamers in de binnenstad niet duur zijn.

Het wordt al donker en ik heb nog geen avondeten gehad. Ik zoek een restaurant uit en bestel wat te eten. Morgen ga ik het fort beter bekijken want het is te groot om dit in een uurtje te doen.

Lekker gegeten in het hotel en op weg naar het fort, de bedoeling is dat ik de historische plekken ga bezoeken en er een mooie dag van ga maken. 

Het voorraadje shag dat ik uit Nederland heb meegenomen is inmiddels op dus hier maar eens kijken of ze een merk hebben wat me aanstaat. De eerste winkel verkoopt geen rookwaar, de tweede ook niet, dan vraag ik een man die ik een sigaretje zie roken waar ik moet zijn. Zijn antwoord is duidelijk, de winkels met de drie cirkels op het uithangbord. Het is even zoeken maar uiteindelijk vind ik er één. Pffff....

Op naar de vissershaven dan, het ziet er op foto's altijd zo romantisch uit met die kleine bootjes en oude gebouwen maar ik ben er nog niet en er komt me een stank tegemoet, niet te harden!  Inderdaad, rotte vis. Het duurt altijd even voor ik er aan gewend ben dus het beste is om maar net te doen of er niks aan de hand is.  Dit is niet de eerste vismarkt die ik bezoek en iedere keer verbaas ik me er over hoe weinig zeevissen ik ken, hele lange dunne en zilverkleurig of kort en stompig. Altijd leuk om hier even rond te lopen.

Het fort heeft de status UNESCO werelderfgoed en zodoende is een gedeelte in ere hersteld. De kleine steegjes zitten vol met winkels die toegespitst zijn op toerisme. Wat overigens niet betekend dat er overal opdringerige verkopers staan die hun waar aan je proberen te slijten, integendeel.

Het laatste ritje in Marokko is die naar de motorzaak in Marrakesh om de BMW in te leveren. De eigenaar is zelf ook motorgek dus is er al gauw een gesprek over motoren. Als alles is afgehandeld brengt hij me naar het vliegveld waar ik vier uur voor mijn vlucht vertrekt aankom. Buiten voor de ingang raak ik aan de praat met een vrouw uit Engeland, ze is net als ik gevlucht voor de feestdagen en is ook op de terugweg naar huis. 

De temperatuur is perfect om nog wat langer buiten te blijven maar genietend van de laatste Marokkaanse zonnestralen komt het moment steeds dichterbij dat ik moet vertrekken.

Een motorrit door Marokko is achteraf een prima opstapje geweest voor het volgende grotere plan. Namelijk met mijn eigen motor van Nederland naar Gibraltar en weer terug via de Alpen naar Nederland. Met als thema rijden langs de kust, eerst de Atlantische oceaan en daarna de Middellandse zee, maar dat komt later.