อเล็กซานเดอร์ เฟลมมิ่ง เป็นแพทย์ชาวสก๊อตแลนด์ เมื่อเขาอายุ 20 ปีได้รับทุนให้มาเรียนแพทย์ที่ St. Mary’s Hospital Medical School  ณ กรุงลอนดอน และเมื่อจบการศึกษาเขาก็ทำงานที่รพ.เซ็นต์แมรี่ในตำแหน่งผู้เชี่ยวชาญด้านแบคทีเรีย 

หลังสงครามโลกครั้งที่ 1 ในปี 1928 ขณะที่เฟลมมิ่งกำลังศึกษาเกี่ยวกับแบคทีเรียที่ทำให้เกิดฝีและแผลติดเชื้อที่ชื่อว่า Staphylococcus ก่อนที่เขาจะลาพักร้อนเป็นเวลา 2 สัปดาห์เขาลืมนำจานแก้วเพาะเชื้อเข้าไว้ในตู้อบทำให้มีเชื้อราที่พบได้ในอากาศปลิวตกลงมาปนเปื้อนบนจานเพาะเชื้อ เมื่อเขากลับมาก็พบว่าจานเพาะเชื้อมีลักษณะบางอย่างที่น่าสนใจ คือรอบ ๆ ตำแหน่งที่เชื้อราเติบโตขึ้นนั้นไม่พบกลุ่มของเชื้อแบคทีเรียเลย เขาจึงตั้งสมมติฐานว่าเชื้อราน่าจะมีคุณสมบัติบางอย่างที่สามารถยับยั้งการเติบโตหรือย่อยสลายแบคทีเรียได้ เขาจึงได้ทำการทดลองและสรุปผลการทดลองว่าราที่ชื่อเพนนิซิเลียม (Penicillium) มีสารที่เขาตั้งชื่อว่าเพนนิซิลิน (Penicillin) สามารถสลายหรือยับยั้งการเติบโตของแบคทีเรียหลายชนิดได้ โดยเฉพาะแบคทีเรียที่ทำให้เกิดหนองหรือการติดเชื้อที่ผิวหนัง เขาได้ตีพิมพ์ผลการทดลองนี้ในวารสาร the British Journal of Experimental Pathology ในปี 1929 อย่างไรก็ตามสิ่งที่เฟลมมิ่งเขียนไว้ในบทความของเขาคือความเป็นไปได้ที่จะนำเพนนิซิลินมาใช้แทนน้ำยาฆ่าเชื้อเพื่อป้องกันแผลติดเชื้อเท่านั้น กว่าจะมีการพัฒนาและนำมาใช้เป็นยารักษาโรคก็หลังจากที่ค้นพบเพนนิซิลินนานถึง 16 ปี และโลกเราก็ผ่านสงครามโลกเป็นครั้งที่ 2 

สงครามโลกครั้งที่ 2 (1939-1945) และกำเนิดของยาปฏิชีวนะที่ชื่อเพนนิซิลิน

ช่วงก่อนสงครามโลกครั้งที่ 2 ไม่นาน ทีมนักวิจัยของมหาวิทยาลัยออกซ์ฟอร์ดนำโดย Howard Florey และ Ernst Chain ได้พยายามหาวิธีสกัดเพนนิซิลินจากราเพนนิซิเลียมเพื่อนำมาใช้เป็นยารักษาโรคเป็นครั้งแรก การทดลองช่วงนั้นเป็นไปด้วยความยากลำบาก เนื่องจากสถานการณ์ช่วงสงคราม มีการว่าจ้างผู้หญิงที่ไม่ได้ไปออกรบมาช่วยงานวิจัย หญิงสาวเหล่านี้ถูกเรียกว่า penicillin girls แทบจะเรียกได้ว่าตอนนั้นห้องปฏิบัติการแทบจะกลายป็นโรงงานสกัดเพนนิซิลินไปแล้ว 

การผลิตยาเพนนิซิลินในเชิงอุตสาหกรรม เกิดจากความร่วมมือของทีมวิจัยจากออกซ์ฟอร์ด มูลนิธิร็อกกี้เฟลเลอร์ และบริษัทยาขนาดใหญ่ในเวลานั้นหลายบริษัท โดยที่ในระหว่างนั้นก็มีการทดลองศึกษาประสิทธิภาพในการรักษาโรคของเพนนิซิลินทั้งกับทหารที่บาดเจ็บและในพลเรือน พบว่าเพนนิซิลินสามารถนำมาใช้รักษาโรคที่เกิดจากการติดเชื้อแบคทีเรียได้หลายชนิด รวมทั้งโรคซิฟิลิสด้วย เพนนิซิลินถูกนำมาใช้เป็นยาหลักในการรักษาทหารที่บาดเจ็บในสงครามของทั้งกองทัพอังกฤษและสหรัฐอเมริกา (เนื่องจากกำลังการผลิตที่จำกัดในช่วงแรก ยาเพนนิซิลินจึงถูกกำหนดว่าจะใช้กับทหารในสงครามก่อนเป็นอันดับแรก) โดยกำหนดเป้าหมายว่าจะต้องผลิตยาให้มากพอก่อนวัน D-day ที่จะยกพลขึ้นบกที่นอร์มังดีในปี 1944 ในที่สุดด้วยความร่วมมือของหลายๆ ฝ่าย ทำให้ผู้คนไม่ว่าจะเป็นทหารหรือพลเรือนสามารถเข้าถึงยาเพนนิซิลินอย่างเท่าเทียมในปี 1946 และทีมผู้วิจัยคือ Alexander Fleming  Howard Florey และ Ernst Chain ก็ได้รับรางวัลโนเบลร่วมกันในปี 1945 ในฐานะผู้ค้นพบและวิจัยจนนำไปสู่การผลิตยาปฏิชีวนะที่ชื่อเพนนิซิลินที่ยังคงนำมาใช้รักษาโรคและช่วยชีวิตผู้คนมากมายจนถึงปัจจุบัน 

สิ้นสุดสงครามโลก จุดเริ่มต้นของการต่อสู้เชื้อโรคด้วยยาปฏิชีวนะ

หลังสิ้นสุดสงครามโลกครั้งที่ 2 ในปี 1945 เรียกได้ว่าเป็นจุดเริ่มต้นการก้าวเข้าสู่ยุคทองของการต่อสู้กับโรคติดเชื้ออันยาวนานของมนุษยชาติก็ว่าได้ ในช่วงปี 1950s-1970s ได้มีการค้นพบยาปฏิชีวนะกลุ่มหลักซึ่งเป็นยาที่ใช้มาจนถึงปัจจุบัน ยาที่ผลิตขึ้นในช่วง 40 ปีที่ผ่านมา เป็นแค่การปรับโครงสร้างจากยาหลักที่ค้นพบในช่วงก่อนหน้านี้เท่านั้น ไม่มีการค้นพบกลุ่มยาใหม่อีก การค้นพบยาปฏิชีวนะทำให้สาเหตุการตายของผู้คนเปลี่ยนจากโรคติดเชื้อมาเป็นโรคไม่ติดเชื้อแทน โดยเฉพาะในประเทศพัฒนาแล้ว ดังนั้นหากจะกล่าวว่ายาปฏิชีวนะคือของขวัญอันทรงคุณค่าอย่างหนึ่งของมนุษย์ก็คงไม่ผิดนัก