จากสถานที่ตั้งโบราณสถานซึ่งตั้งอยู่นอกเขตคูเมืองกำแพงเมืองเวียงลอด้านทิศตะวันตก ใกล้กับแนวแม่น้ำอิงสายเก่า จึงทำให้เมื่อถึงฤดูฝนน้ำอิงจะไหลเอ่อมาทางน้ำสายเก่าและขังอยู่บริเวณ “ฮ่องขึด” เจอกับปัญหาน้ำท่วมอยู่เสมอ จึงได้ชื่อว่า “วัดท่าแฉะ” หรือ “วัดท่าแจ๊ะ” ที่แปลว่าเปียกเฉอะแฉะนั่นเอง

จากตำแหน่งของโบราณสถานสามารถแบ่งอาคารออกเป็น 2 กลุ่ม ได้แก่ อาคารด้านทิศเหนือ ประกอบด้วยเจดีย์และวิหาร วิหารพบร่องรอยการก่อสร้าง 2 สมัย ได้มีการขยายวิหารไปทางทิศตะวันออก ท้ายวิหารมีแท่นซุกซีผนังสี่เหลี่ยมยกเก็จ เจดีย์ตั้งอยู่ทางตะวันตกของวิหาร คงสภาพเฉพาะฐานเขียงสี่เหลี่ยมซ้อนกันลดหลั่น 3 ชั้น รองรับฐานเขียงในผนังสี่เหลี่ยมยกเก็จ ส่วนอาคารด้านทิศใต้ เป็นวิหารขนาดใหญ่ 1 หลัง ด้านหลังวิหารมีซุ้มประดิษฐานพระพุทธรูปปูนปั้นประทับนั่งปางมารวิชัยชำรุดเหลือเพียงส่วนพระเพลา โดยมีแนวกำแพงแก้วกั้นแบ่งระหว่างโบราณสถานทั้ง 2 กลุ่ม