ในช่วงหนึ่งร้อยปีที่ผ่านมาบริเวณคู่เมือง – กำแพงเมืองลูกที่ 1 ซึ่งตั้งอยู่ในเมืองเวียงลอฝั่งเหนือแม่น้ำอิง เขตตำบลหงส์หินนี้เต็มไปด้วนต้นสักขนาดใหญ่วัดร้างแห่งนี้จึงถูกเรียกชื่อว่า “วัดเวียงป่าสัก” โบราณสถานที่สำคัญคือวิหารในผังสี่เหลี่ยมย่อเก็จด้านหน้า 2 ชั้น ด้านหลัง 1 ชั้น ปูพื้นวิหารด้วยอิฐ ฐานเสาวิหารเป็นหินทรายทรงสูง มีเดือยตรงกลางซึ่งน่าจะใช้รองรับเสาวิหารซึ่งเป็นเสาไม้ พื้นวิหารปูด้วยอิฐแต่พบร่องรอยเพียงเล็กน้อย ด้านหลังวิหารมีแท่นชุกชีก่อด้วยอิฐเต็มพื้นที่ด้านหลังของอาคาร บนแท่นชุกชีนี้พบร่องรอยคล้ายฐานของกรอบซุ้ม จึงอาจเป็นได้ว่าส่วนท้ายของวิหารวัดเวียงป่าสักนี้เป็นซุ้มโขงสำหรับประดิษฐานพระพุทธรูป การขุดตรวจบนพื้นวิหาร พบว่ามีฐานอาคาร (สมัยที่ 1) อยู่ใต้พื้นวิหารที่พบในปัจจุบัน (สมัยที่ 2) อีก 1 หลัง โบราณวัตถุสำคัญที่พบจากการขุดแต่งคือชิ้นส่วนพระพุทธรูปหินทราย และชิ้นส่วนเครื่องถ้วยจากล้านนาและจีน กำหนดอายุจากโบราณวัตถุและลักษณะสถาปัตยกรรมของโบราณสถานสมัยที่ 2 พบว่าวัดเวียงป่าสักนี้มีอายุการใช้งานอยู่ในช่วงพุทธศตวรรษที่ 21-22