A diferenza dos gregos, os homes romanos levaban roupa interior feita xeralmente de liño, aínda que se atoparon algunhas prendas feitas de coiro. Podemos destacar as seguintes:

O subligar, que empregaban os homes a modo de calzóns.

O subligaculum, era a roupa interior que utilizaban as mulleres; sabémolo polas estatuas, os frescos e os mosaicos nos que as bailarinas levaban uns pantalonciños axustados e con adornos, e que se podían utilizar para facer exercicios ximnásticos.

Ademáis, como as mulleres gregas, utilizaban unha banda de tea ou de pel para suxeitar os peitos, a fascia pectoralis.

A subucula era unha túnica interior coa que os romanos mesmo durmían, similar a unha camiseta interior, feita de algodón ou lá.

A túnica

Vestido, normalmente feito de la, formado por dúas pezas de tea cosidas xuntas e cinguido cun cinturón.

Os homes levaban a túnica ata os xeonllos pola parte frontal e máis longa por detrás: as mulleres levaban a túnica ata o talón.

O ornamento máis usual da túnica era unha banda púrpura, o clavus, que tamén indicaba a clase social de quen a levaba.

Unha túnica moi especial era a palmata, que lucían os xenerais triunfadores nos desfiles.

As túnicas non tiveron mangas ata épocas tardías; dise que o emperador Augusto, moi friolero, usaba varias túnicas, unha sobre outra, a fin de evitar o frío.

O calzado, igual que agora, utilizábase según o clima e a actividade que se ía relizar. Había tes tipos: sandalias, zapatillas ou botas.

Soleae

As sandalias, en latín soleae, levábanse na casa ou cando facía bó tempo, pero estaba mal visto en público, xa que ensinaban moito o empeine do pé. Había varios tipos:

• As crepidae eran un tipo de sandalia que cubrían o pé ata o nocello e ás veces os dedos.

• As sculponae eran sandalias cunha fabricación moi sinxela: unha sola de madeira con tacón e unha banda de relevo na planta do pé, sobre a que levaban unha cinta de coiro.

• As caligae eran sandalias atadas, feitas de coiro, levadas polos soldados da lexións romanas.

Calcei

Os calcei reservábanse para grandes ocasións (os cidadáns debían levalos sempre coa toga); podían ser de diferentes tipos:

• Calceus patricius o mulleus, botín de coiro vermello con garfos e fibela ou cunha lengüeta de pel.

• Calceus senatorius, de cor negro e sen fibela.

Unha curiosidade. Sabías que xa os romanos levaban sandalias con calcetíns? E que a propia palabra "calcetín" deriva da latina calceus? Se queres saber máis deste tema visita esta páxina.

Era o nome que recibían no Imperio romano os comercios dedicados á tintorería e lavandería. 

Empregábase urina para desengrasar a lá e para fixar os tintes, e mesturábase con cal e cinzas para branquear os tecidos.

Os ouriños eran importados en ánforas (o hispano considerábase como o de mellor calidade) ou recollidos nas letrinas públicas da cidade. Incluso nas propias fullonicae daban a opción aos transeúntes de aliviar as súas vexigas nunha especie de ánfora partida á mitade, que conducía directamente á balsa.

Saltus fullonici (proceso de lavado e enxaugue)

O proceso comezaba coa inspección das prendas por si necesitaban algún remendo, despois botábanse na balsa cos ouriños, a cal e as cinzas, para ser pisoteadas polos escravos. 

Cando xa non había ningunha mancha poñíanse nunha balsa máis grande na que se enxaugaban con auga de chuvia. Por último escurríanse e secábanse ao sol.

Os clientes ricos pagaban algo máis por perfumar as prendas con esencias florais, pero a maioría non se podía permitir tanto luxo xa que o servizo, de por sí, era moi caro.

Impostos

O emperador Vespasiano impuxo un tributo sobre a urina humana; os transeúntes podían entregar ouriños gratuitamente ás fullonicae, pero  despois, cando se levaba a roupa a lavar, había que pagar o imposto.

Dise que Tito, o fillo do emperador, recriminoulle a seu pai a imposición de dito imposto, e que Vespasiano colleu unha moeda da súa bolsa, acercouna ao nariz e dixo: 

"Pecunia non olet" (o diñeiro non cheira).

Vespasiano quería así facer ver ao seu fillo que da igual de onde veñan os cartos mentres sigan proporcionándolles unha boa vida.