Imperio I a.C. - I d.C.
Imperio I a.C. - I d.C.
Embedded Files
Augusto, o primeiro emperador
Augusto, o primeiro emperador
A sucesión de Xulio César
A sucesión de Xulio César
Ante o cadáver de César (100 a.C.-44 d.C.) e os ollos do pobo, Marco Antonio (83 a.C.-30 a.C.), ao que todos crían o seu sucesor natural, rompeu os selos do seu testamento. Xulio César adoitou o título de emperador e deixou como único herdeiro ao xove Caio Octavio (coñecido despois como Augusto).
Todos quedaron atónitos, especialmente o defraudado Marco Antonio. Caio Octavio gobernou Roma xunto con Marco Antonio, ata que, na última das guerras civís que asolaron a República, conseguiu desfacerse del.
A victoria sobre Marco Antonio e Cleopatra (a súa aliada e amante), no ano 31 a.C., colocou Roma nas súas mans. Pasaran 13 anos dende a morte de César.
Estatua de basalto negro de Cleopatra, no museo del Hermitage, en San petesburgo. Imaxe da Wikipedia.
O arquitecto prudente do Imperio
O arquitecto prudente do Imperio
Todos eran conscientes de que Augusto (63 a.C.-14 d.C.), un dos títulos que recibiu Octavio ao chegar ao poder, se propoñía exercer o goberno en solitario, pero el nunca o proclamou abertamente. Mentres ía edificando o Imperio, non paraba de repetir que todas as modificacións estaban destinadas a mellorar o funcionamento da República.
As reformas espaciáronse durante décadas ao largo do seu extenso reinado, de máis de 40 anos. Ao principio, incluso finxiu que abandonaba a vida pública para devolver a normalidade á República. Cando a cidadanía e o Senado, sabedores de que só el os separaba dunha nova Guerra Civil, lle suplicaron que renovara o seu mandato, só permitiu unha prórroga temporal, e tardou moito tempo en aceptar do Senado un poder indefinido.
Augusto de Prima Porta, estatua de César Augusto no Museo Chiaramonti, Cidade do Vaticano, Roma. Imaxe da Wikipedia.
Cansados tras un século de enfrentamentos civís, matanzas e proscripcións (execucións selectivas de cidadáns), Roma concedeu todo o seu apoio a ese home, que ofrecía paz e orde a cambio do dominio do estado.
A data para o comezo do Imperio adoita fixarse no ano 27, momento no que o Senado lle concede o título de Augusto, un calificativo de carácter relixioso, que elevaba ao seu portador por enriba do resto dos homes. Este tamén pasou a ser o nome do oitavo mes do ano, aquel no que nacera o salvador de Roma.
Respetando a forma de ser dos romanos, que detestaban profundamente a monarquía, Augusto soubo crear o Imperio, unha nova forma de goberno na que o emperador sería o primeiro dos senadores, destinado a velar polo benestar de todos.
Unha idade dourada
Unha idade dourada
O reinado de Augusto inaugurou a época máis brillante da cultura romana. Algunhas das figuras máis destacadas da literatura cantaron as excelencias da nova orde. As súas obras constitúen o período de máis puro clasicismo na arte e na literatura romanas.
Aliviada tras o infierno das Guerras Civís, todo na cidade proclamaba a gloria do Imperio e a chegada ao Mediterráneo da Pax Romana.
Respetando a forma de ser dos romanos, que detestaban profundamente a monarquía, Augusto soubo crear o Imperio, unha nova forma de goberno na que o emperador sería o primeiro dos senadores, destinado a velar polo benestar de todos.
Os Emperadores Xulio-Claudios
Os Emperadores Xulio-Claudios
As novas institucións
As novas institucións
As innumerables reformas de Augusto foron continuadas máis tarde polos seus sucesores, os cales crearon unha maquinaria administrativa ben engraxada, capaz de gobernar ata o último recuncho dun Imperio que se extendía dende Hispania ata Siria, e dende Normandía ata Exipto.
Grazas a estas transformacións, o Imperio convertiuse nunha estructura sólida, e a súa eficacia melloraba cando gobernaba un emperador capaz, pero tamén podía resisitir os caprichos de monarcas estúpidos e crueis. Por iso, aínda que os sucesores de Augusto, os emperadores Xulio-Claudios, foron moi coñecidos polas súas loucuras os cadros medios e baixos da administración seguiron funcionando, e nas provincias apenas sufriron os desmáns dalgúns emperadores que sumiron a cidade de Roma no terror.
Primeiros sucesores de Augusto
Primeiros sucesores de Augusto
Tiberio
Tiberio
O primeiro sucesor de Augusto foi Tiberio (42 a.C.-37 d.C.) , un gran xeneral, intelixente e capaz, que desprezaba profundamente a adulación á que se viran reducidos os senadores, e pouco a pouco convertiuse nunha persoa que manifestaba odio ao xénero humano e rexeitaba o trato cos demais.
O imperio seguiu funcionando sen sobresaltos, aínda que este emperador pasou os seus últimos dez anos de vida retirado na illa de Capri, despois de deixar o goberno nas mans dun ministro e sen querer firmar máis ordes que as que levaban a morte a decenas de senadores, unidos para quitarlle o seu cargo.
Busto de Tiberio. Copia. O orixinal está no Ny Carlberg Gliptotek. Copenaghen.Museo del Ara Pacis. Roma
Calígula
Calígula
O seu sucesor, Calígula (12 d.C.- 41 d.C.), críase un deus en vida, e mandou arrincar as cabezas de todas as estatuas dos deuses do seu pazo para colocar a súa. En certa ocasión, enfadado con Neptuno, o deus dos mares, declaroulle a guerra e ordenou as súas lexións que lanzaran as súas lanzas á auga e que como botín recolleran centenares de cunchas, que fixo enviar a Roma adornar o seu triunfo.
Tras gañarse o odio ata dos seus colaboradores máis achegados, Calígula morreu asasinado catro anos despois de iniciar o seu reinado.
Busto do Emperador Calígula. Museo Nazionale Romano. Museo Palazzo Massimo alle Terme, RomaAlgúns dereitos reservados por mmarftrejo
Claudio
Claudio
Sen saber moi ben qué facer, a garda pretoriana (o corpo de élite encargado de protexer ao emperador) percorreu o pazo imperial en busca dun sucesor, e encontrou ao tío de Calígula, Claudio (10 a.C.-54 d.C.), tremendo de medo tras una cortina.
E este home de cincuenta anos, ao que todos consideraban un estúpido, que tatexabaa ao falar e camiñaba coxeando, foi capaz de gobernar o Imperio, aínda que acabou sendo asasinado pola súa muller Agripina cun plato de setas envelenado.
Retrato do Emperador Claudio. Mediados do S. I d.C.Museu d'Historia de Tarragona. España
Nerón
Nerón
Respecto ao seu sucesor, Nerón (37 d.C.-68 d.C.), quedou como un exemplo da depravación a que pode conducir o poder, cando se deixa en mans dun rapaz vaidoso e cruel. Sen embargo as provincias eran ricas e prósperas, os camiños e as fronteiras seguras, os xuíces e os gobernantes eficaces.
Como Calígula, Nerón tamén morreu de modo violento, no ano 68 d.C., cando foi obrigado a quitarse a vida. logo de ter cometido moitos actos desplorables, nos que se inclúe o feito de mandar asasinar á súa propia nai.
A dinastía Flavia
A dinastía Flavia
Cambio de dinastía
Cambio de dinastía
A morte de Nerón sen herdeiros puxo fin a dinastía Xulio-Claudia, e sumiu a Roma nunha guerra civil que se resolveu en menos dun ano co ascenso do xeneral Vespasiano, que inaugurou unha nova dinastía de emperadores: os Flavios.
Vespasiano
Tito
Domiciano
Vespasiano
Vespasiano
Durante o reinado deste emperador a romanización de Gallaecia acadou o seu máximo impulso, cando convirte en “pobo romano“ a case medio millón de “Gallaicoi“.
Baixo o seu mandato tivo lugar tamén a construción de Via Nova (na imaxe , ao seu paso por Lobios en Ourense) entre Bracara Augusta (Braga) e Austurica Augusta (Astorga).
Foi un gran administrador. Durante o seu reinado saneáronse as arcas do Estado, destrozadas polos absurdos derroches de Nerón. Inicio a construción do Coliseo nos terreos que ocupaba a fastuosa mansión de Nerón.
Tito morreu dous anos despois de subir ao trono, que foi ocupado polo seu irmán Domiciano, tan distinto a el como a noite e o día.
Busto de Vespasiano. Imaxe da Wikipedia.
Tito
Tito
Tras a súa morte sucedeulle o seu fillo Tito, chamado delicia do xénero humano pola súa xenerosidade. Durante o seu curto reinado inaugurouse o Coliseo, cuxa construción foi comenzada polo seu pai 8 anos antes no centro da cidade.
Neste vídeo podemos ver unha reconstrución virtual do famoso monumento.
Domiciano
Domiciano
Domiciano foi un emperador apreciado nas provincias polo rigor co que xulgaba aos gobernadores corruptos, e era casi idolatrado polos lexionarios. Sen embargo, acabou por facerse odioso aos romanos pola súa crueldade e chegou a ser considerado como un novo Nerón.
Tras 16 anos de goberno, Domiciano foi asasinado por un complot cortesán no que estaba involucrada a súa propia esposa.
Busto de Domiciano. Museo do Louvre. Imaxe da Wikipedia.
O Senado xestiona a sucesión
O Senado xestiona a sucesión
Organizouse unha sesión extraordinaria, a asemblea elixiu a un emperador de transición, o respetable Nerva, un senador ancián e sen fillos. Este apresurouse a adoptar como herdeiro e sucesor a Traxano, o mellor xeneral de Roma, gañándose así o apoio do exército.
Report abuse