Embedded Files
Deze Eastwood kreeg een volledige elektronische upgrade. De eigenaar wilde geen enkele modificatie, dus alle specs zijn identiek gebleven. De Coronado heeft een variant van de bekende Gibson modern wiring maar dan met een bladeswitch. Hij klinkt daardoor donker van klankkleur en in combinatie met de rest misschien zelfs een beetje duister en warm. Er zit een heel subtiel hoog in. en een breed laag zonder dof te gaan klinken. Heel bijzondere eigenschappen. Met een fikse overdrive ontploft het leven in dit soepel spelende instrument. Eigenlijk wonderbaarlijk dat je dit type gitaar maar zelden op de buhne tegenkomt.
Deze Coronado heeft een typische Gibson-style 2 humbucker gitaar met 2x volume en 2x tone configuratie, maar geen toggle switch. In plaats daarvan een 3-way blade switch ala Fender telecaster. Dat is een ongebruikelijke setup en als je gewoon lekker zou gaan upgraden, dan kom je bij de switch in de problemen want het huis van de blade switch moet net als de toggle geaard worden en dat geldt ook voor alle potmeters onderling. De gitaar is intensief live gebruikt en dat zie je, ruik je en merk je aan de slijtage van de potmeters, Net als in de Eastwood Classic 6 heeft deze gitaar ook weer kleine matige potmetertjes die kraken en wiebelen. Die worden vervangen door CTS potmeters. De tone condensators worden ook vervangen door wat duurzamere modellen. Deze foto is een ´after´ foto. Ik had de gitaar al uit elkaar liggen en ben vergeten een foto vooral te nemen. Bij deze klus zijn ook de knoppen van de potmeters vervangen. De oude waren knoppen die je ook standaard op Stratocasters ziet. Deze chickenheads zijn gewoon beter bij deze looks.
Deze gitaar heeft flink wat kabellengte nodig om goed bedraad te kunnen worden. De cavity is echt superslecht bereikbaar. Nog slechter dan bij bijvoorbeeld een ES model. Dat komt omdat hij erg ondiep is. Een grote CTS potmeter, zoals gebruikt tijdens de upgrade, kan er niet rechtop in staan. Ik ben dan ook in totaal best wat tijd met deze gitaar bezig geweest. Door al het gepiel in de nauwe cavity krijg je nieuwe kabelbreuken en loskomende solderingen en dan....kan je weer opnieuw beginnen.. Maar wat een gitaar.
De Supra is met recht een hollowbody gitaar. Er zitten wel een paar blokjes in, maar voor het grootste deel hollow. Alles behalve de brugaarding is er nu uitgehaald. Eerst maar even poetsen.
Nog even de boel aarden en deze bende gaat er weer terug in. Upgraded potmeters, switch, bedrading en condensators.
Wat een enorm gepruts. Dit is nog erger dan een ES-335. De beschikbare ruimte voor de CTS is heel beperkt en je kan er gewoon niet bij. Gelukkig stond de truckendoos wagenwijd open tijdens deze upgrade.
De humbuckers zijn beide brug humbuckers. Om te bepalen welke bij de brug en welke bij de nek moet is het van belang het element met de hoogste output in de brug positie te plaatsen. Bijna alle onderdelen zitten er nu in en werkt het ook nog. De gitaar is nu aangesloten op de test-amp zodat ik kan testen of de boel ook op de goede plek zit.
Als de componenten goed vast en op hun plek zitten, laat ik vaak een druppeltje superlijm over de moeren vloeien. Dat trekt razendsnel in de schroefdraad en zorgt ervoor dat de moer niet meer los trilt. Mocht je er echter nog bij moeten, dan draai je de lijm gemakkelijk kapot door het losdraaien van de moer. Met name bij jack-sockets van de hollow-body's, notoir voor hun verdwijn trucs een onmisbare hack. De jack-socket is 9 van de 10 keer de eerste moer die los draait omdat daar de hoogste krachten op worden uitgeoefend. 9 van de 10 keer zit de jack-socket ook het verst in de body.
De werkelijk spierwitte pin van de blade-switch is vervangen door een iets ouder lijkend nieuw exemplaar om de verschillende witte onderdelen beter te matchen. De oude pin moest ik verwijderen met een kniptang. Daar zat iets beters dan superlijm op. De gitaar klinkt prachtig in balans. Missie geslaagd.
Google Sites
Report abuse