Wildenrath - Herkenbosch

22 oktober 2019      

Tijdens het puzzelen met het vervoer voor deze grensoverschrijdende etappe kwam Jack tot de conclusie dat het openbaar vervoer in deze regio behoorlijk omslachtig is. Het kan, maar er moet 2 keer overgestapt worden met lange wachttijden. Een telefoontje naar Evelien bracht uitkomst, ze rijdt met ons mee naar Herkenbosch waar wij de auto parkeren; en vervolgens brengt ze ons naar Wildenrath. Dit scheelt ons 1½ uur. Om 09:30 u zijn we al bij ons vertrekpunt. 

De vrolijke Yara zwaait ons uit als we aan de wandeling beginnen. De weersvoorspellingen zijn gunstig voor de komende 2 weken. Dat mag ook wel, na alle regen van de laatste weken.

Vanuit Wildenrath lopen we het bos in, het Birgeler Wald. Een mooi bos met kronkelende paadjes, zo hebben we het vorige week al ervaren.  Middels een brugje steken we een beekje over, de Schaagbeek. 

Iets verder gaan we rechtsaf en daarna steken we een asfaltweg over. Dit herhalen we nog eens, rechtsaf en weer over een beek. In dit bosgebied liggen de bronnen van meerdere beken. Bij een asfaltweggetje gaan we naar rechts en 60 mtr verder weer links het bos in. Dit pad volgen we tot aan een kruising met een bank waar we links af gaan. Verder de geel-rode markeringen volgend komen we bij een uitzichtpunt. We maken dankbaar gebruik van het bankje wat er staat om rustig iets te eten. Voor ons ligt een groot dal. Het blijkt dat men bij werkzaamheden voor een spoorlijn zo’n 100 jaar geleden hier op grote hoeveelheden zilverzand is gestuit, en ook op glauconiet-houdend zand. Iets wat vrij zeldzaam is. Dit laatste zand wordt veel gebruikt in ijzergieterijen. In de 70’er jaren van de vorige eeuw is men gestopt met het winnen van deze mineralen. We volgen het dal naar rechts en komen bij de Dalheimer Mühle. Helaas is de “Wirtschaft” vandaag gesloten. 

Jammer, we kijken nog naar de mooie watermolen en het er tegenover gelegen meertje. Toch een fijn plekje. We steken de brug over, gaan naar rechts en lopen dan onder een spoorwegtunnel door. Daarna houden we links aan en……. passeren de Duits-Nederlandse grens. We lopen over een soort laan in de richting van het voormalige franciscaanse St. Ludwig klooster, een interessante plek. Sinds 1990 is daar de Maharishi European Research University gevestigd.

George Harrison, de voormalige Beatle die helaas te vroeg stierf, zou de maharishi hier bezocht hebben.  We gaan het terrein niet op, voor de ingang moeten we linksaf en lopen in de richting van het spoor dat niet gebruikt wordt. Aan de overzijde van het spoor bevindt zich een hotel-restaurant en ook een café, en we hebben wel zin in koffie. We lopen er naar toe, maar ook hier vangen we bot. Dus volgen we het dooie spoor totdat we rechts omhoog moeten. Over paadjes die bezaaid zijn met bladeren lopen we door het bos. We komen bij een kapel met een kerkhofje. Het is de St. Ludwigkapel, helaas is ze gesloten. 

Op het kerkhofje liggen bewoners van het klooster en scholieren van het college begraven. Tevens inwoners van het buurtschap Vlodrop-Station en een Noorse piloot die het leven liet. Het pad gaat langs het kerkhofje verder. We volgen de markeringen, dan weer links, dan weer rechts etc. Er staan talloze paddenstoelen in het bos, niet alleen de rood-witte vliegenzwam maar ook inktzwammen en andere soorten. Tiny vindt het geweldig, ze maakt de ene na de andere foto met haar GSM. En die foto’s wil ze delen met kleinzoon Sten.

Als we een smal graspad betreden wordt het slalommen, we willen de paddenstoelen niet beschadigen. Via veeroosters komen we op een heideveld. Het landschap verandert, minder bomen, meer hei. Hier is het leefgebied van de adder. Als we weer voorbij een veerooster zijn blijven we de bosrand volgen. Ongeveer 1 km, dan zien we een bankje en lassen een eetpauze in. Het is rustig in het park, we zien slechts een enkele wandelaar. Verder lopend gaan we bij een kruising linksaf, en later nog eens. We komen op een lang pad dat 2½ km recht door het natuurgebied "De Meinweg" loopt. Van de ene kant natuurlijk een prachtig gebied, maar helemaal recht is ook een beetje saai. We gaan linksaf en steken de spoorlijn over. De spoorlijn waar al vele jaren over gekibbeld wordt tussen België en Nederland. De Belgen willen graag dat ie weer in gebruik wordt genomen, vanwege de belangen van de haven van Antwerpen.

Leuk detail: de spoorlijn is hier onderbroken, er is geen spoorwegovergang!

We komen op een weg waar aan de linker kant een leuk houtsculptuur staat van een wild zwijn. Past hier wel, het perceel is afgezet met schrikkeldraad. Nadat we tussen akkers gelopen hebben steken we een asfaltweg over en betreden we het gebied “De Turfkoelen”. De naam spreekt voor zich: hier werd turf gestoken. 

Bij een rustig meertje gaan we weer even rusten. We besluiten om nog even naar het bezoekerscentrum van De Meinweg te gaan voor een kop koffie alvorens naar het eindpunt van vandaag te lopen. De koffie ( en soep) doen ons goed, we waren er wel aan toe.  Na deze aangename rustpauze nemen we de route weer op en lopen het laatste stukje van vandaag.

We lopen langs Kasteel Daelenbroeck, gebouwd in het jaar 1311. De tocht eindigt bij de kerk van Herkenbosch en hier staat onze auto. 

Meer foto's:

Lees verder   Herkenbosch - Aan de Berg