Arcen - Wellerlooi

13 juni 2019              

Het is ongeveer 09:45 u als we in Arcen aan de 2e etappe van het Maas-Niederrheinpad. Lopend vanaf de kerk komen we weer op de route die leidt naar het bekende kasteel met zijn tuinen die veelvuldig bezocht worden. We waren er ooit met de kinderen en hadden er destijds een leuke dag.

Bij het kasteel aangekomen lopen we even naar de binnenplaats waar toch al menigeen aanwezig is. De toegangshekken zijn nog dicht. We kijken even rond, naar het kasteel en ook naar het arsenaal. We zien schilden, zwaarden, lansen en ook harnassen ( eentje zelfs voor een paard!). Vanuit het kasteel het pad verder volgend kruisen we de hoofdweg bij een rotonde en gaan we over een bospad verder. Op het einde van dit pad gaan we linksaf en even verder kruisen we een geasfalteerde weg bij het buurtschap Lingsfort. Hier schijnt ooit een fort gelegen te hebben. We gaan verder door het bos. Het valt ons op dat het een authentiek “Hollands” bos is, zonder dennen.

We komen bij de Lingsforterbeek. Deze beek werd omstreeks 1945 gekanaliseerd, maar later toch weer meanderend gemaakt. 

De beek voedt de Wijmarsche watermolen bij Arcen en stroomt daarna in de Maas. We passeren een kleine camping en gaan rechtsaf over een verharde weg. Even maar, want na ca. 100 mtr gaan we weer links een bos in. Dit pad volgend komen we na een kwartiertje bij een groot recreatiecentrum. We zien veel vakantiehuisjes. Het complex ligt aan een grote waterplas. Ons pad eindigt bij de hoofdingang waar ook een parkeerplaats is. Wij steken deze naar links over en gaan op het einde naar rechts. We gaan voorbij aan een missiehuis. Op het einde van het pad moeten we naar links over een bruggetje. Vervolgens volgen we het pad naar rechts. In een bocht naar links ( voor een beekje) begint Tiny te twijfelen. Aan de overzijde meent ze vaag de geel-rode markering op een boom te zien. Jack ziet het nu ook. Rechts van ons is een “gammel” bruggetje, zouden we hier overheen moeten? We besluiten om het zekere voor het onzekere te nemen en steken het bruggetje, dat uit 3 balken bestaat ( waarvan de middelste rot), over. We komen op een plek waar stekelige planten staan en een smal paadje te herkennen is. Dit eindigt bij de ingang van een park, en hier is ook een geel-rode markering. Maar Jack twijfelt of dit wel klopt, de routebeschrijving vermeldt niets van een park. En het smalle paadje is nauwelijks een pad te noemen.

We besluiten terug te gaan naar het eerste bruggetje en dit stuk opnieuw te lopen. Aldus geschiedt, Tiny neemt het voortouw en neemt als eerste opnieuw het “gammele” bruggetje. Bij de bocht naar links vervolgen we het pad. We komen nu weer bij een afslag naar links waar wel een markering is, dus dit moet de goede route zijn. Het pad gaat licht omhoog. Bij een kruising gaan we naar rechts, en daarna volgen we de bosrand. Rechts is water. Tussen 2 duinen door moeten we weer naar links en komen in een open gebied, een beetje “kaal”. Nadat we door een klaphek zijn gegaan volgen we een pad naar rechts.

Langs dit pad staan aan weerszijden veel paarse bloemen die lijken op klokjes. Het is vingerhoedskruid. Het pad brengt ons naar een asfaltweg die we oversteken. Aan de overzijde nemen we een grindpad naar links. We komen bij de Rijksweg. Aan de overzijde ligt het bekende restaurant de Hamert, waar op dit moment weinig activiteit waar te nemen is. We gaan even naar rechts en daarna meteen een grindpad op. We komen bij de jachthut “Op den Hamer” waar we een pauze inlassen. Het is er niet druk. We gaan allebei voor een aspergesoep, en deze bevalt ons goed.

Ruim een half uur later gaan we verder.

We volgen een mooi pad langs het Geldernsch-Niers kanaal. Dit kanaal werd op het einde van 18e eeuw gegraven om water af te voeren van de Duitse landbouwgebieden. Maar omdat het hoogteverschil toch aanzienlijk was veranderde het kanaal in een snelstromende beek. Dit is bijzonder  om te zien. Rechts van stroomt in een diep dal de beek, meanderend door het landschap. Bij een informatiebord moeten we volgens het boekje naar links, maar we zien geen markeringen. Daarom besluiten we nog even recht door te lopen, ofschoon we ons afvragen of er echt nog meer informatieborden zijn. Niet dus, we lopen terug naar het eerder vernoemde bord en volgen de route volgens het boekje. Dit blijkt te kloppen. We volgen een pad door een bos en gaan door een klaphek. We komen in een open gebied en zien links van ons een grote grafheuvel. Dit wordt ook wel het vorstengraf genoemd, het graf dateert uit ca. 300 jr. voor Christus en is een van de grootste van Nederland. Jack beklimt als eerste de heuvel, Tiny volgt.

We krijgen een mooi beeld van het landgoed de Hamert. Het vervolg gaat over een breed wandelpad. Links van ons zien we het Pikmeeuwenwater. Het komt voor dat de kraanvogel tijdens de vogeltrek dit gebied bezoekt om een tussenlanding te maken. De kraanvogel is het symbool van het Nationaal park de Maasduinen, het dier kan een spanwijdte van ruim 2 mtr. bereiken. Het is rustig in dit natuurgebied, we zien nauwelijks andere wandelaars of natuurliefhebbers. De lucht begint een beetje te betrekken, alsof regen of onweer op komst is. We stappen goed door, zonder de mooie omgeving uit het oog te verliezen. Op het einde van het pad gaan we weer door een klaphek, gaan naar echts om daarna in de richting van de bosrand te lopen. In het bos zien we een grote libel die om ons heen vliegt. Het blijken er twee parende libellen te zijn.

Het lukt om ze te vereeuwigen op de foto.

Bij het volgende klaphek gaan we weer rechts en via het pad dat enkele bochten maakt komen we bij het Westmeerven. Hier is een vogelkijkhut waar we even een kijkje gaan nemen. En pauzeren om iets te nuttigen. Het is helaas stil op het water, alleen in de verte zien we enkele eenden ( denken we). De tocht voortzettend blijven we in het bos. Dan komen we toch weer in een omgeving waar we enig leven waarnemen. We bevinden ons plotsklaps in een kudde schapen die - gladgeschoren - rustig grazen in een open stuk in het bos. Tiny wil ze nog gras aanreiken, maar bang als ze zijn hollen ze weg. We verlaten het bos en gaan naar rechts over een heidegebied. En hier komen we warempel 2 mountainbikers tegen. 

Het pad gaat omhoog, we “beklimmen” de Dikkenberg die 39 mtr hoog is. De Dikkenberg is een duin die boven de omgeving uitsteekt. Van hieruit krijgen we een mooi uitzicht over de omgeving waar we gelopen hebben en over een stukje Duitsland.

We verlaten dit uitzichtpunt en komen weer in het bos. We lopen in de richting van Wellerlooi waar we na een half uurtje aankomen. Bij de kerk eindigt de tocht van vandaag. Het begint een beetje te druppelen. We lopen meteen door naar de bushalte; de druppels zijn inmiddels toch een serieuze regenbui geworden. We hebben geluk, de bus komt al na enkele minuten en een kwartiertje later zijn we terug in Arcen. Het is op dit tijdstip nog rustig in de ijssalon van.............., heerlijk!

Meer foto's: 

Lees verder   Wellerlooi - Nieuw Bergen