ทักษะการเล่นลูกสองมือล่าง

การเล่นลูกสองมือล่าง หรือที่นิยมเรียกว่า “อันเดอร์” ถือเป็นทกัษะพ้ืนฐานของการเล่นวอลเลย์บอล เพราะลูกอันเดอร์เป็นเทคนิคพ้ืนฐานอย่างหน่ึง การอันเดอร์ลูกไดด้ีและแม่นยำ เป็นปัจจัยสำคัญของการเล่นวอลเลย์บอล จังหวะแรกของการเล่นวอลเลย์บอลส่วนใหญ่ใช้ท่าการเล่นลูกอันเดอร์ เช่น การรับลูกเสิร์ฟ หรือลูกระดับต่ำ หากเล่นลูกอันเดอร์ไม่ดีจะเป็นปัญหากับการเล่นเป็นอย่างยิ่ง เพราะลูกอันเดอร์ที่ดีจะมีผลต่อ การเล่นลูกต่อไป และเกมจะได้เปรียบ ดังนั้นจึงควรให้ผู้เล่นฝึกทกัษะการอันเดอร์ให้ถูกวิธี 

ท่าเตรียมพร้อมในการเล่นลูกสองมือล่าง

ท่าทางการยืนเตรียมพร้อม  เพื่อรับลูกเสิร์ฟ รับลูกตบ  การบล็อก  ย่อมมีลักษณะท่าทางที่แตกต่างกันไปบ้าง  แต่มีพื้นฐานที่คล้ายคลึงกัน  คือ

ตา หันหน้าไปยังทิศทางของลูกบอลเสมอ  สองตาต้องมองดูลูกบอลตลอดเวลา

ลำตัว ลำตัวและไหล่ทั้งสองข้างตั้งตรง  โน้มตัวไปข้างหน้าให้เกินกว่าระดับหน้าขาพร้อมกับย่อตัวตัวต่ำลง

เข่า งอเข่าทั้งสองลงให้เกินกว่าปลายเท้าออกมา  หันเข่าเข้าหากันเล็กน้อย

แขนและมือ   สองแขนยกขึ้นและงอเล็กน้อย  หุบข้อศอกเข้าหากัน  มือทั้งสองข้างยกขึ้นระหว่างอกและท้อง  หันฝ่ามือเข้าหากัน  กางนิ้วออกตามธรรมชาติ 

                     ตำแหน่งของมือจะยกขึ้นสูงหรือต่ำ  ย่อมมีผลต่อการเคลื่อนไหวขณะเล่นลูกบอลมาก  ถ้าเราเปรียบเทียบตำแหน่งการยกมือขึ้นสูงหรือต่ำ 

  และใช้งานต่างกัน  เช่น  ถ้าวางมือทั้งสองไว้ระดับหน้าขาและต้องการเซตลูกบอล  ต้องยกมือทั้งสองขึ้นใช้เวลาถึง  0.44  วินาที  แต่ถ้ายกมือไว้ระดับไหล่

  และต้องการวางมือลงที่หน้าขาเพื่อรับลูกสองมือล่างต้องใช้เวลาลดมือทั้งสองลงถึง  0.39  วินาที  ดังนั้น  การยกมือขึ้นสูงหรือต่ำจึงมีผลต่อ

  การเล่นลูกบอลมาก  การยืนเตรียมพร้อมเพื่อรับลูกบอล  จึงควรยกมือทั้งสองข้างขึ้นระหว่างอก  และท้อง  สำหรับ   การบล็อกต้องกางแขนออก

  ให้กว้างกว่าช่วงไหล่และยกมือขึ้นระดับใบหน้า

เท้า ยกส้นเท้าขึ้น  ทิ้งน้ำหนักตัวลงที่ปลายเท้าบริเวณหัวแม่เท้า  เท้าทั้งสองแยกห่างจากกันประมาณ  1  ช่วงไหล่  (หญิงให้กว้างกว่าชาย)  

 ผู้เล่นที่ยืนในแดนครึ่งซ้ายของสนามให้วางเท้าซ้ายอยู่หน้าเท้าขวา  ผู้เล่นที่ยืนในแดนครึ่งขวาของสนามให้วางเท้าขวาอยู่หน้าเท้าซ้าย  

 ผู้เล่นที่ยืนกลางสนาม ให้ยืนปลายเท้าขนานกันเท้าทั้งสองห่างกันมากกว่า  1  ช่วงไหล่  เพราะจะให้ร่างกายลดต่ำลง

 (อุทัย สงวนพงศ์, 2534, น.3)