Shilpa Gupta 

When the stone sang to the glass (2025)

Found furniture, drinking glasses collected from neighbourhood, stones, motors

Dimensions variable

Technician: Gianni Laneri

With support from neugerriemschneider

ശില്പ ഗുപ്ത

കല്ല് കണ്ണാടിയോട് പാടുമ്പോൾ (2026)

സ്ഥലസവിശേഷ പ്രതിഷ്ഠാപനം; സ്ഥലത്ത് ലഭ്യമായ ഫർണിച്ചർ, കണ്ണാടികൾ, കല്ലുകൾ, മോട്ടോറുകൾ

വിവിധ വലിപ്പങ്ങൾ

ന്യൂഗെറ്യംഷ്ണൈഡർ ഗാലറിയുടെ സഹകരണത്തോടെ 

ജിയാന്നി ലാനേറി, മെലിഹ് എന്നിവരുടെ സാങ്കേതികസഹായത്തോടെ

During the site visit, as the artist wandered through the two rooms, she instinctively tapped on stacked furniture and glass panes. From these emerge the beats of Hum Dekhenge, a 1960’s protest song written poet Faiz Ahmad Faiz that has become an anthem of resistance in South Asia. Today, when authoritarian regimes all over the world are increasingly suppressing dissent and clearing protest sites, these sounds continue to resonate through walls and via glass and tabletops. Faiz’s presence recalls Gupta’s earlier installation centred on imprisoned poets who spoke truth to power, their words surviving through mutation and echo. The recurring stone returns as ground-born utterance, as in Untitled (Wives of the Disappeared) (2006) and Song of the Ground (2017). Here, repetitive resonance becomes a chant of persistence—resilient, amphibious, refusing disappearance. 

ശില്പ ഗുപ്തയുടെ സ്ഥലസവിശേഷ പ്രതിഷ്ഠാപനം കാഴ്ചക്കാരെ ക്ഷണിക്കുന്നത്, ദൈനംദിന ഇടങ്ങളും ഫർണിച്ചർ നിരകളും കണ്ണാടിപ്പാളികളും മേശപ്പുറങ്ങളുമെല്ലാം അനുനാദകോപകരണങ്ങളായി മാറിയ രണ്ടു മുറികളിലേക്കാണ്. പ്രതലങ്ങളിൽ സ്പർശിച്ചുകൊണ്ട് ഈ മുറികളിലേക്കു കടക്കുമ്പോൾ, ചെറുത്തുനിൽപ്പിൻ്റെ സന്ദേശമായി അറിയപ്പെടുന്ന ഫയ്സ് അഹമ്മദ് ഹയ്സിൻ്റെ പ്രതിഷേധഗാനം, ‘ഹം ദേഖേംഗേ’ ഉയർന്നുകേൾക്കും. സ്വേച്ഛാധിപത്യഭരണകൂടങ്ങൾ വിയോജിപ്പുകളെ അടിച്ചമർത്തുകയും പൊതുജനപ്രതിഷേധങ്ങളെ നിശബ്ദമാക്കുകയും മിണ്ടുന്നവരെ ഉൾമുറികളിൽ തള്ളുകയും ചെയ്യുന്ന കാലത്ത്, ഒച്ചകൾ പൊതുവിടങ്ങൾക്കും

സ്വകാര്യതകൾക്കുമിടയിൽ വഴുതി, ചുവരുകളിലൊലിച്ചിറങ്ങി, ഗാർഹികവസ്തുക്കളിൽ വസിച്ച് ഒത്തുതീർപ്പിനു കീഴ്പ്പെടുന്നു.

തടവിലാക്കപ്പെട്ട കവികളുടെ വാക്കുകൾക്ക് പ്രതിധ്വനിയിലൂടെയും രൂപാന്തരങ്ങളിലൂടെയും അതിജീവനം സാധ്യമാകുന്ന, ശില്പയുടെ മുൻകാലസൃഷ്ടികളെ ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നുണ്ട് ഈ രചന. അവരുടെ കലയിൽ ആവർത്തിച്ചു വരാറുള്ള കല്ല്, താഴേത്തട്ടിൽനിന്നുയിർക്കുന്ന നാദമായും ശീർഷകമില്ലാത്തത്(കാണാതായവരുടെ ഭാര്യമാർ) (2006),  കീഴ്ത്തട്ടിൻ്റെ പാട്ട്  (2017) എന്നീ രചനകളോട് കണ്ണിചേർന്നും ഒരിക്കൽക്കൂടി ഇതിൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നു. ആവർത്തനത്താലും അനുനാദത്താലും ഈ പ്രതിഷ്ഠാപനം നൈരന്തര്യത്തിൻ്റെ മന്ത്രോച്ചാരണമായിമാറുന്നു; ദൃഢവും ഉഭയവുമായിത്തീരുന്നു; അപ്രത്യക്ഷമാവാൻ വിസമ്മതിക്കുകയും സ്ഥലകാലങ്ങളിലുടനീളം സാന്നിധ്യമുറപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.