Midhun Mohan

Archival print on paper 

Centre Piece  x 60 cm

Chandlier 60 cm x 70 cm

Meat&Marble 60 cm x 70 cm

Monk 60 cm x 60 cm

Pig &Cow 60 cm x 70 cm

Pool 60 cm x 60 cm

Pool1 60 cm x 60 cm

Sarmad 60 cm x 60 cm

Tomb 60 cm x 70 cm

When I felt 60 cm x 60 cm

Sea Fairy 60 cm x 60 cm

Flotsam - II 60 cm x 60 cm

Dream Ka Tukda 60 cm x 60 cm

മിഥുൻ മോഹൻ

സ്വപ്നം കാണുന്നവൻ (2022)

കടലാസിലെ ആർക്കൈവൽ പകർപ്പ്

അഞ്ചാം പതിപ്പ്

60 സെ. മീ. x 60 സെ.മീ.

Midhun Mohan’s world of art constituted a set of visual practices that intensely addressed his concerns, being a highly socially-sensitive artist, about aesthetics, philosophy, politics, and spirituality. Midhun’s works often transcended visual, digital, haptic, archive and a bundle of other forms; shifting or juxtaposing mediums, therefore, seldom seemed difficult for him. Maritime travel, journey of ideas and objects across cultures, inhumane experience of colonialism, diaspora, slavery, marginality, myths etc. were his favourite realms to artistically engage with. Midhun had his own substitutes for hegemonic narratives in these realms, which he always presented in satirised forms. For Midhun, “pixels were the proletariats of the digital surface”, carrying immense emancipatory and liberative potential. Nonetheless, he was often seen deeply disturbed by the ineffectiveness of art in elucidating certain hitherto “unpresentable" philosophical and spiritual experiences in human life.      

സൗന്ദര്യശാസ്ത്രം, തത്വചിന്ത, രാഷ്ട്രീയം, ആത്മീയത എന്നിവയുമായുള്ള സൂക്ഷ്മസംവേദനത്തിലൂടെ രൂപംകൊണ്ടതും അസംഖ്യം അടരുകളാൽ സമൃദ്ധവുമാണ് മിഥുൻ മോഹൻ്റെ കലയിലെ ദൃശ്യലോകം. കാണാവുന്നതും തൊടാവുന്നതും ഡിജിറ്റലും ആർക്കൈവലുമായ രൂപങ്ങളിലൂടെ അനായാസം സഞ്ചരിക്കുന്ന മിഥുൻ, രചനാസങ്കേതങ്ങളെ സ്ഥായിയായി നിലനിർത്തേണ്ട അതിർവരമ്പുകളായല്ല പുനർവിധാനം ചെയ്യേണ്ട ഉപകരണങ്ങളായാണ് പരിഗണിക്കാറ്. സമുദ്രാന്തരസഞ്ചാരങ്ങളെയും; ആശയങ്ങളുടെയും വസ്തുക്കളുടെയും വ്യാപനത്തെയും കോളനീകരണം, കുടിയേറ്റം, അടിമത്തം, പ്രാന്തവൽക്കരണം, പുരാവൃത്തം എന്നിവയുടെ ഹിംസാത്മകചരിത്രത്തെയും അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ രചനകൾ പതിവായി പിന്തുടർന്നു. അധീശത്വാഖ്യാനങ്ങൾക്കെതിരേ കൃത്യവും മിക്കപ്പോഴും ആക്ഷേപഹാസ്യനിർഭരവുമായ പ്രത്യാഖ്യാനങ്ങൾ മുന്നോട്ടുവച്ചു. പിക്സെല്ലുകളെ, മിഥുൻ “ഡിജിറ്റൽ പ്രതലത്തിലെ അദ്ധ്വാനവർഗ്ഗ”മെന്നും “വിമോചകശേഷിയുടെ വാഹകരെന്നും” നിരീക്ഷിച്ചു. അപ്പോഴും, കലയുടെ പ്രയോഗപരിമിതികളിൽ - പല നിലയ്ക്കും ‘പ്രദർശനസാധ്യ’മല്ലെന്നു കരുതിപ്പോന്ന തൻ്റെ ദാർശനികവും ആത്മീയവുമായ അനുഭവങ്ങളുടെ കലാവിഷ്കാരശ്രമങ്ങളിൽ - അദ്ദേഹം അസ്വസ്ഥനായി തുടർന്നു.